Polana pełna kwiatów!!!

Amija

Ziewnęła przeciągle i zamrugała kilka razy oczyma. Zmęczenie dawało jej się we znaki. Teraz najchętniej poszłaby do swojego legowiska i usnęła na długo, długo... No dobra, nie aż tak całkiem długo. Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem, po czym wprawiła w ruch ogon. Zamiatał po podłożu w tę i w drugą stronę... Nudziło jej się cholernie, ale cóż mogła poradzić ?

Siomha Lorcan

Usłyszała jakiś szelest i spojrzała w tamtym kierunku. Przewróciła się na brzuch i podniosła na łapy. Zerknęła na młodą wilczycę i ruszyła w kierunku skrzydlatej. Bardzo ostrożnie. Podeszła do niej.- Witaj.- uśmiechnęła się ciepło.

Amija

Usłyszawszy kroki, a zaraz potem głos, spojrzała w kierunku, z którego dochodziły te odgłosy. Zobaczywszy wilczycę, dźwignęła się na łapach do siadu.
- Cześć. - mruknęła patrząc z uwagą na wilczycę.

Siomha Lorcan

Wyczuła podejrzliwość wilczycy, uśmiechnęła się cieplej.- Jestem Siomha Lorcan. Ale możesz mi mówić Siom.- powiedziała i usiadła. Owinęła łapy ogonem i spojrzała w niebo.

Amija

Oj, prawda, prawda, Amija czasami bywa podejrzliwa, ale szybko jej przechodzi.
- Amija. - przedstawiła się krótko, po czym na jej pysku wykwitł lekki uśmieszek.
- A więc Siom. Należysz do jakiejś watahy ? - spytała patrząc na nią. Ot, czysta ciekawość. Teraz pewnie znając życie Amija zasypie Siomhę całą masą pytań. Ale cóż, taka już jest. Chociaż nie zawsze.

Siomha Lorcan

Zaśmiała się głośno. Więc Amija nie należała do tych zadzierających nosa wilków.- Miło mi. Jestem z watahy wiatru.- uśmiechnęła się. Lekko machnęła ogonem. Lubiła rozmawiać a i sama szykowała już parę pytań.- A Ty?

Czarna Sprinterka

Wchodzi na łąkę i wciąga radośnie powietrze.
"Wreszcie jest gdzie pobiegać"
I biega po polanie ile sił w nogach z radosną miną.

Amija

- Należę do Watahy Nocy. - odpowiedziała, po czym czując kogoś obecność spojrzała w tamtą stronę. Czarną wilczycę, zapewne młodą, obdarzyła niezbyt zaciekawionym wzrokiem i znów skupiła się na Siom. Pytania jakoś wyleciały jej z głowy, więc rozejżała się po okolicy szukając tematu do rozmowy. Ujżawszy Kyinrę, której się chyba troszkę przysnęło, uśmiechnęła się lekko pod nosem.
- A więc widzę, że znasz Kyinrę. - stwierdziła przyglądając się uważnie wilczycy.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się, spoglądając na Kyinrę.- O tak. Poznałyśmy się w dziwnych okolicznościach.- zaśmiała się. Machnęła łapą na wilczycę, która leżała kawałek od nich. Jeśli będzie chciała, podejdzie.-Hmm... Czy Ty nie jesteś przypadkiem jakoś spokrewniona z Amiją?- przekrzywiła łeb.

Czarna Sprinterka

Po paru minutach przystopowała. Przycupnęła na zielonej trwawie i wzrokiem omiotła wszystkie wilki, szukając towarzystwa w jej wieku. Spojrzała niezbyt zaciekawiona na Siom. Machała raz to raz ogonem, i położyła się.

Siomha Lorcan

Spojrzała na czarną waderę. Widać, że cieszy się życiem. Tak biegać... no, no. Ziewnęła szeroko i postawiła uszy do przodu. Jej ogon omiatał rosnące w okół kwiaty.- Podejdź bliżej.- zachęciła ją Siom.

Torak

Siedziałem na drzewie obserwując każdego,siom,czarną i jeszcze kogoś.Poprawiłem kapelusz i usadowiłem się wygodnie,Lemur skakał po gałęziach aby ćwiczyć zwinnosć.

Czarna Sprinterka

Wadera podniosła łeb, kierując prosto uszy na Toraka. Wiedziała że przyszedł. Patrząc na zwinnego lemurka, uśmiechnęła się. Po chwili zwróciła łeb, wpatrując się na Siom. Czy ona do niej mówi, czy Amiji?

Siomha Lorcan

Zobaczyła, że wilczyca patrzy w jej stronę. -Tak, do Ciebie mówię.- uśmiechnęła się. Spojrzała w kierunku Toraka. Była ciekawa skąd on u licha wytrzasnął lemura. Jeszcze raz spojrzała na wilczycę.

Amija

Widząc, iż Kyinra nieco sobie przysnęła czy coś tego rodzaju, postanowiła odpowiedzieć za nią.
- Nie jesteśmy spokrewnione, jednakże dobrze się znamy i dogadujemy. - powiedziała i na jej pysku wykwitł lekki uśmiech. Spojrzała to na Kyin to na Siom, która tymczasowo zajęła się rozmową z jakąś waderą.
- Hm, to ja narazie znikam... Do zobaczenia. - uśmiechnęła się promiennie do wadery, po czym dźwignąwszy się na łapach opuściła polanę.

Siomha Lorcan

Patrzyła za Amiją, jak odchodzi. Rozejrzała się po obecnych, czekając na reakcję czarnej wadery. Powoli przyzwyczajała się do mdlącego zapachu tych wszystkich kwiatów.

Czarna Sprinterka

Wstała, i poczłapała do wilczycy. Tak trochę nieśmiało spojrzała na niej i po chwili odrzekła:
-A więc do mnie mówiłaś. Ty jesteś Siomha Lorcan, ja się nie mylę?
Nieco opuściła uszka do dołu i uśmiechnęła się.

Siomha Lorcan

Siom przekrzywiła lekko łeb.- Tak, to ja. Skąd mnie znasz?- spytała z uśmiechem.- I oczywiście, jak Ty masz na imię?- zachowanie wilczycy przypominało jej, jak kiedyś sama była właśnie taka.

Thunderis

Thunderis weszła na łąkę i zatrzymała się niepewnie.Nie spodziewała się tu takiego zgromadzenia.Odeszła trochę dalej,położyła się w trawie i patrzyła się na siedzącego na drzewie wilka.Nie okazywała jednak zainteresowania.W końcu znudziło jej się patrzenie i zamknęła oczy.

Czarna Sprinterka

-Słyszałam wiele rzeczy o tobie...Jestem Czarna Sprinterka. Lub po prostu Czarna.-Po tym usiadła na trawie, czekając na reakcję wilczycy.