Polana pełna kwiatów!!!

Calma del Viento · Gość

Wilk szedł długo. Najpierw wzdłuż nieznanego morza, potem bezimiennej rzeki. Przemierzał opuszczony las i pustą polanę. Szedł bez celu. W pewnym momencie trafił na wielką, szeroką polanę okrytą grubą warstwą śniegu. Polanę pełną wilków. Szedł powoli, mocząc śniegiem futro na brzuch, którym dotykał podłoża. Była zadziwiony taką gamą zapachów. Nigdy wcześniej nie trafił do miejsca, w którym było tyle nieznanych mu wilczych watah i brak rozlewu krwi. Nieco wystraszony zatrzymał się w półkroku.

Kyoku

Wilczyca na początku nie była pewna do kogo ten atak. Kyoku myślała o tym jak bardzo nie na widzi ludzi. Skinęła łbem do wilczycy odpowiadając jej ten gest. Nadal stała. Jakby nic ją nie ruszało i było jej obojętne. W rzeczywistości była zaniepokojona. Zdawało jej się, że słyszy niepokojące dźwięki. Uspokoiła się i przestała o tym myślec tylko popatrzała na obcą wilczycę ( Evanę) Czuła od niej jakiś niepokojący zapach.
-Z jakiej jesteś watahy?- zapytała aby się upewnic. Jej ogon był taki jakby nie zamierzał opaśc nigdy. Pokazywała swoją dominację na każdym kroku jedynie starała się to opanowac przy ważniejszych osobach.

Elena

Wyczuła zapach kogoś jeszcze. Odwróciła łeb w tym kierunku. Zauważyła, że nieznajomy jest przestraszony uśmiechnęła się ciepło by dodać mu otuchy i skłoniła łeb w geście powitania.
- Nie bój się, nic ci nie grozi. A przynajmniej ja nie mam zamiaru pozwolić na rozlew krwi. - powiedziała ciepłym tonem.
Zwróciła łeb w stronę białej i odpowiedziała:
- Należę do watahy ognia. A ty? I jak się zwiesz? Ja jestem Evana. - powiedziała twardym i silnym tonem, jednak nie było to wrogie. Wyrażało jedynie jej odwagę i brak ugięcia.
Ponownie spojrzała na nieznajomego i gestem łapy zachęciła go do podejścia.

Kyoku

Kyoku przez chwilę otworzyła szeroko oczy. ,, Ognia..." to jej zapadło w pamięc.
- Jestem Kyoku...
Ogień to był jej wróg. W końcu las spalił ten koszmarny ogień. Patrzała na wilczycę złowrogo. Zjeżyła sierść i zawarczała. Nie zamierzała tak łatwo jej wybaczyć w końcu przez ogień nie ma domu ani rodziny. Co prawda to nie wina tej wilczycy ale... Jednka była wściekłą na wszystko związane z ogniem.

Calma del Viento · Gość

Wilk, niepewny, trwał jeszcze chwilę w tej pozycji, jednak po chwili wyprostował nieco łapy i, ze spuszczoną i wysuniętą w przód głową ruszył w stronę wilczyc.

Elena

Przyjrzała się uważnie Kyoku. Coś było nie tak. Siedziała jednak dalej. Tak na prawdę Ev nie bała się niczego, więc dlaczego niby Kyoku miała by ją przerażać?
- Wyjaśnisz mi co takiego powiedziałam co wprawiło cię w takie zachowanie? - powiedziała spokojnym tonem patrząc wilczycy prosto w oczy.
Przerzuciła też spojrzenie na nieznajomego i podeszła bliżej. Usiadła i skłoniła łeb na wysokość na jakiej był łeb wilka.
- Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy. Widzisz? Gdybym chciała, rzuciłabym się na ciebie, a zrobiłam to? - uśmiechnęła się, wstała i powróciła na swoje poprzednie miejsce przed białą wilczycą.

Calma del Viento · Gość

Wilk drgnął znacznie gdy tylko wadera się podniosła. Jednak słysząc jej słowa rozluźnił się nieco. Skłonił głowę, nie odpowiedział jednak. Wyczuł wrogość emanującą od jednej z wilczyc.

Elena

- Dobrze, w takim razie ja idę do Ciebie. - powiedziała z uśmiechem i usiadła tak, że po jednej stronie miała nieznajomego obok którego przysiadła a po drugiej trochę dalej znajdowała się Kyoku.
- No, to powiedz mi, jak masz na imię? Ja jestem Evana.

Calma del Viento · Gość

-Ummm... - mruknął cicho, jakby zbierając się w sobie. - Jestem Calma del Viento - powiedział cicho, nadal niepewny. Cały czas miał uszy położone po sobie, patrzył na nią. Pierwszy raz spotkał się z taką sytuacją gdzie obce wilki z różnych watah tak przyjaźnie rozmawiają. Stwierdził, ze co kraina to obyczaj, więc gotów był to zaakceptować. Nadal jednak nieufny czekał na rozwój wypadków.

Kyoku

Wilczyca cicho warknęła w stronę wilczycy gdy do niej podeszła.
-Może ty nie! Ale ogień... Przez niego nie mam rodziny. Zresztą i tak nie zrozumiesz i czemu ja ci się tłumaczę?- wypaliła Kyoku. Pod łapami czuła trawę. Śnieg powoli zaczynał topniec. Skinęła głową do Calmy. Po chwili po prostu nie wytrzymała i kłapła szczęką w stronę Evany. To było silniejsze od niej. Zobaczyła człowieka. W oczach zapaliły jej się iskry złości. Natychmiast go zaatakowała i rozpruła. Chciała aby umarł z męczarniach. Ludzie są bestiami które zabiły jej dom! Zostawiła go i oblizała krew na pysku i łapach. Wróciła do miejsca w którym była poprzednio. Nadal była zakrwawiona. Mimo to sądziła, że krew jest lepsza niż cokolwiek. Ogon nie przestawał byc uniesiony jak flaga na maszcie. Co chwilę wydawała z siebie złowrogie pomruki. Chciała walki. Lecz czy spotka się z wilczycą na arenie jeszcze nie wiadomo. Zapomniała o Calmie w końcu nie robiła niczego szczególnego.

Elena

- Ja też nie mam rodziny, ale ja patrzyłam na ich śmierć, byli mordowani przez demony na moich oczach. Nie masz pojęcia jak to boli. - powiedziała spokojnie wilczycy i zwróciła się do basiora.
- Miło mi... - przerwała gdy Kyoku kłapnęła na nią zębami. W mgnieniu oka zasłoniła swym ciałem Viento, ugięła łapy i warknęła gardłowo.
- Uspokój się! - powiedziała twardym, stanowczym głosem nieznoszącym sprzeciwu. - Tu nie ma ludzi a ja nie chcę z tobą walczyc. Nie mam powodu. Z reszta widzisz, że Calma się boi. Tym bardziej powinnaś sie uspokoić. - machnęła ogonem i wyprostowała się. Spojrzała też za siebie i uśmiechnęła się ciepło do wilka dając do zrozumienia, że nic mu nie grozi i stanęła obok niego, jednak nadal była wysunięta nieco przed Viento, by w razie potrzeby uspokoić czy też powstrzymać Kyoku.

Fari

Fari zauważyła wilczyce. Podeszła do nich i przywitała się. - Fari jestem a wy? - czekała na przyjaciółkę.

Flake

Flake biegiem przybyłą na polanę zwykle usłaną różnobarwnym kwieciem, lecz dziś bielącą się grubym kożuchem śniegu. Ne pysku drobnej wadery jak zwykle rozciągał się szeroki uśmiech. Choć Flake była wilczycą Ognia, to kochała zimę! Te wszystkie zabawy na śniegu i lodzie... tęskniła do nich przez całą resztę roku.

Fari

- Witaj! - uśmiechnęła się wilczyca i rzuciła ją kulką ze śniegu - Bitwa na śnieżki? - zapytała po czym zaczeła machać ogonem i śnieg zlatywał na Flake.

Flake

Nie spodziewała się tak nagłego ataku śnieżką, wiec nie zdążyła uciec i śnieżka trafiła ja prosto w głowę między uszy. Zaśmiała się i odrzekła:
- No ba! Prawdziwa wojna!
Jej zgrabne łapy zaczęły lepić kulki, a gdy miała ich już kilka, rzuciła trzy w kierunku Fari. Jej długaśny ogon majtał w tą i z powrotem, zdradzając świetny humor Flake.

Elena

Skinęła tylko łbem i dalej miażdżyła wzrokiem Kyoku by się ogarnęła. Jej szczupłe niepozorne ciało teraz uwydatniło umięśnienie. Sprawiała wrażenie potężniejszej, jej oczy ciskały błyskawice a wyprostowana postawa dodawała jej władczości.

Fari

Fari wyglądała jak bałwan. Cała biała tylko ogon był w miejscu, gdzie powinna być miotła. Oczy jej patrzyły prosto na Flake:
- No i jak wyglądam? - zaśmiała się i otrzepała. Rzuciła super truper, extra, bombowo dużą kulą w przyjaciółkę. Ciekawe jak ona będzie wyglądać?

Flake

Wybuchła śmiechem, patrząc na Fari.
- Jak byś osiwiała - odpowiedziała i zaraz znowu zaczęła śmiać się jeszcze głośniej, bo wielka, choć niezbita i dzięki temu nie twarda kula śniegowa rozbiła się na jej grzbiecie. Drobinki śniegu rozsypały się po żółtym futrze wilczycy.

Fari

Wilczyca powtórzyła to. Zbiła mocno kulę itd. Zabrała kulę śniegową do fryzjera, kosmetyczki a nawet na zakupy. Potem rzuciła na Flake a ona wyglądała jak gruby woźny lub człowiek, który uwielbia jeść :-)

Flake

Flake wciąż się śmiała, lecz śniegu miała na sobie tak dużo, że jego ciężar zaczynał ją męczyć. Otrzepała się, zrzucając z siebie ten biały puszek. Sprawiło to, że śniegowe drobinki rozsypały się wokół niej, mieniąc się w świetle słonecznym.