Polana Spotkań

Joke

- Zostaw mnie w spokoju! - Tak, do matki miał większy żal niż do ojca. Mimo wszystko nie robiło to specjalnej różnicy, nie uważał ich za swych prawdziwych rodziców. On ich nie miał... A przynajmniej tak jego główka rozumowała tą sytuacje. Senshi lubił czuć, że umie poradzić sobie sam. Gdyby nie to uczucie, nie wiadomo co by zrobił...

Dermanotta

Demi uniosła jedną brew, wzruszyła ramionami i również się położyła. Ale nie spała. Przymrużyła lekko oczęta i wpatrywała się w śpiące córki i w Senshi'ego. Domyślała się, że za nią nie przepada. A jeśli będzie go zmuszać do czegokolwiek sytuacja pogorszy się jeszcze bardziej.

Joke

Czyli po prostu poszła sobie spać? Oj, nie ładnie. Naczy, to wszystko jest rozumowaniem Senshiego... Może przedstawię teraz jego myśli:
Położyła się? Nawet nic nie powiedziała? Tak jestem dla niej ważny...
Chyba nie dorosła do bycia matką... a my musimy doświadczać tego na własnej skórze. I co ma teraz robić? Chyba będzie szczęśliwsza kiedy sobie pójdę. Siostry są dla niej ważniejsze... chyba... To właśnie były dość nielogiczne przemyślenia basiora. -...Czy...czy jestem Ci potrzebny? - Spytał do matki, jak i do drugiego rodzica, spoglądając na nich ogromnymi oczyma.

Dermanotta

Oczy Demi raptownie się zwiększyły. Wstała i podeszła bliżej syna, tak, by nie zbudzić córek.
-Dla mnie zawsze będziesz ważny.-powiedziała spokojnie, spoglądając mu w oczy.-Dla mnie zawsze będziesz moim jedyny synem...

Beherit

Beherit uśmiechnął się delikatnie.
- Jesteś Naszym dzieckiem, a one zawsze są potrzebne. Najbardziej w smutnych chwilach. Najpierw rodzice pocieszają ich, a potem oni rodziców. Jednak słowo "potrzebny" jest tu źle użyte. Jesteś Naszym synem i zawsze będziemy Cię kochali - nieważne czy ty odwzajemnisz owe uczucie czy nie - szepnął by nie zbudzić córek.

Silentia

- Senshi.. - szepnęła bardzo cichutko, patrząc na brata. Nie spała. Jedynie leżała wtulona w ojca, słuchając i patrząc. W tej sytuacji była przesiąknięta smutkiem i chciała jak najszybciej odzyskać rodzinę by na kufach rodziców jak i rodzeństwa widniały przynajmniej delikatne ale szczere uśmiechy. Starała się już nie obwiniać o wszystko matki, bo nic by nie wyszło z planów. Starała się jak mogła, dawała z siebie wszystko i choć nie było tego za wiele - musieli docenić jej gesty.. Gdyby Sil posiadała kciuki, zapewne zacisnęłaby je, ślepo wierząc, że coś to da..

Jasmina

Jasmina zaraz otworzyła jedno oko. Oko zbadało dokładnie okolicę. Drugie wkrótce do niego dołączyło. Gdy okolica została zbadana wadera zerwała się na równe nogi i całą swą różowością rzuciła się na siostrę.
- Dens łif mi, maj litl sister! - rzekła po angielsku i zaczęła czochrać siostrzaną grzywkę, niezbyt przejmując się tym, że wadera spała.

Silentia

A jej się akurat śniło, ze leci z trampoliny w stronę wielkiego basenu mleka, gdy nagle coś złapało ją za grzywkę i odciągnęło od cieczy. Nie to jednak było najgorsze! Obraz się rozmazał i wszystko zniknęło ujawniając postać winną za ten czyn.
- Noł, bikałs ajm not kenin dens. - odpowiedziała jej jedynie z uśmiechem, po czym podniosła się do siadu.

Elena

Wojowniczka przemierzała krainę by ostrzec wszystkich przed niebezpieczeństwem. Podeszła do rodziny i zaczęła poważnym tonem:
- Witam. Jestem Elena z watahy ognia i ostrzegam was przed ognistym lisem, byłym opiekunem watahy ognia. Atakuje każdego kto stanie mu na drodze, pluje lawą i zionie ogniem. Niszczy wszystko dookoła siebie a żeby stać się jego celem wystarczy , że was zauważy. Apeluję więc o ostrożność i prosze o ostrzeżenie wszystkich kogo się da. Muszę iść dalej. - skinęła im łbem i odeszła poprawiając bandaż przepasający jej bok.

[zt]

Jasmina

- OMFG, słyszeliście! - uradowała się głupiutka różowa wadera. Zaraz też odtańczyła dziki taniec radości, zapominając że nadal siedzi na swojej siostrzyczce. - OGNISTY LISEK! - wilczyca walnęła się trawę i wpatrzyła w niebo. - Taki malutki, słodziutki, cieplutki ognisty lisek! - dziecię słońca i radości wyrażało swój niezwykły zachwyt.

Elena

Elena cofnęła się słysząc Jasminę.
- On nie jest potulnym zwierzakiem. Ma dziewięć ognistych ogonów, ma z sześć metrów wysokości i wszystko niszczy, pali i chce zabić każdego kogo zobaczy, nie oszczędza nikogo. Komu życie miłe niech nie opuszcza terenów swych watah. - powiedziała czekając na odpowiednią reakcję.

Jasmina

- Jaaaaoooo... - Jasmina aż otworzyła szeroko buźkę. - DZIEWIĘCIOOGONOWY? - podskoczyła aż słysząc tę wiadomość. - To taaakie wyrąbiste! - zachwyciła się. - Gdzie można spotkać takiego misia? - otwarte oczy były wpatrzone z zachwytem w waderę.

Silentia

- Wa.. A liski mają takie czarnusie noski i śmieszne uszka i oczka i ogonkii?! - zawołała zaraz po siostrze, próbując ją ściągnąć z siebie. Gdy w końcu jej akcja kręcenia się i wiercenia osiągnęła oczekiwany skutek - usiadła na swym zacnym tyłeczku, merdając na wszystkie strony kitą.

Elena

- Jeśli go spotkacie to on was zabije. Tak samo waszych rodziców. Macie przed nim uciekać ile sił w nogach. Inaczej nie będzie ani was, ani waszych rodziców. Spali was żywcem. - powiedziała cierpliwie.

Viktoria

Viktoria spojrzała na Elenę i natychmiast do niej podleciała.
- Ognisty lis, powiadasz... Czy on nie jest czasem opiekunem Twojej Watahy? Pozdrowienia dla tego kto go wypuścił - zadrwiła. Zaśmiała się złośliwie i zaczęła dalej mówić. - Mhm, ale to... Mniejsza... Muszę ostrzeć wilki z Watahy i przygotować wszystkich do ewentualnej obrony przed Nim. Dziękuję Ci, El, że Nas ostrzegłaś - rzekła spokojnie.

Elena

- Dziękuję, że choć ty jesteś świadoma niebezpieczeństwa. I tak, zgadza się. Zabierz wszystkie wilki wody na tereny twojej watahy. Niech nikt nie opuszcza watahy i kryjówek póki się go nie ujarzmi. Nie ma za co. W razie czego jesteśmy w kontakcie. Zawyj jeśli będziesz potrzebowała pomocy. Aha i jeszcze jedno. Lea jest gotowa przyjąć wszystkich rannych w lecznicy. - powiedziała z lekkim uśmiechem - I uświadom te dwie młode wilczyce jakim niebezpieczeństwem jest ten potwór. Trzymaj się. - to mówiąc oddaliła się na dobre.

Viktoria

- Czuwaj - rzuciłą jeszcze do Eleny. Westchnęła delikatnie i spojrzała na szczeniaki. Przewróciła oczyma. Ratowanie innych, też coś, pf... - Silentio, Jasmino, słuchajcie. Jeśli nie schronicie się gdzieś wraz z rodzicami możesz się stać wielkie nieszczęście. Czy na prawdę chcecie zginąć w tak młodym wieku? Jeśli Wam to odpowiada, to mogę Fox'a wyręczyć - zaśmiała się łzowrogo. - No to jak? Lepiej zabierajcie się do Legowiska Beherita bądź Dermanotty. Już - skończyła i podeszła do pary z "Trudnyymiii spraaawaaamiiiii". - Behericie, Dermanotto, uciekajcie. Z opiekunem Ognia nie ma żartów. Najlepiej schroncie się na terenach samotników, azaliż On nienawidzi Watahy Wiatru. Zbierzcie dzieciaki, czy tego chcą czy nie. A jeśli będziecie potrzebowali pomocy - zawyjcie. Przylecę Wam z pomocą - skończyłą i podeszła jeszcze do Retesa i Maloe. - Kochani, Wy też lepiej ukryjcie się w Waszej
Watasze bądź w moim Domku. A teraz żegnajcie - machnęła potężnie skrzydłami i szybko wzniosła się w powietrze. Czas nagli, a jeszcze tyle członków Watahy to znalezienia i ostrzeżenia. Musi się spieszyć.

z/t
----------
Edit.

Viktoria ponownie pojawiła się na terenach Polany. Wylądowała obok szczeniąt Beherita.
- Witajcie, szczenięta. Postanowiłam na jakiś czas być dla Was miłą służką. Dlaczego? Otóż Wasza kochana mateczka zdradziła... Tak, już nie jest zainteresowana Wami i Waszym ojcem. Czemu? Znalazła nowego faceta, któremu postanowiła wyznać miłość. Jest tak "zakochana", że już Was niepotrzebuje. Ma Was gdzieś. Dla niej liczy się teraz tylko i wyłącznie Lauri Iloinen. Dlatego ja chcę być dla Waszej czwórki bronią do zemsty. Jestem Magiczką - mówiła jak najbardziej wiarygodnie. W sumie to była cała naga prawda...

Dermanotta

-Bezczelna Viktorio, nadal tu siedze.-powiedziała mrużąc oczy i westchnęła.-Jakbyś nie zauważyła cały czas jestem tu z rodziną, a ty przychodzisz mnie oczerniać przed moimi dziećmi.
Naprawde. Demi cały czas tutaj siedziała, obserwując zachowania dzieciaków.-I do zemsty? Nie wsadzaj nosa w nie swoje sprawy.

Viktoria

- Wiem, że wciąż tu jesteś. Och, i dziękuję za komplemwnt. Zaiste, beszczelna. Tak, tu jesteś z rodziną, a tam wyznajesz miłość innemu. Zacnie. Do zemsty, ależ i owszem. Lepszej nazwy nie ma. Nie boję się Ciebie. I bez magii jestem silniejsza i sprytniejsza - cmoknęła na koniec złośliwoe.

Jasmina

Jasmina nie zwracała uwagi na kłótnię wilczyc, tylko wielkimi, zachwyconymi oczami patrzyła na Viktorię. W pewnym momencie opadła jej szczęka.
- OMFG! - zawołała z niedowierzaniem, a w jej głosie wyczuwało się niezachwiany niczym szczery podziw. - Mamo! - wadera w końcu odzyskała panowanie nad sobą. To taka wspaniała wiadomość! Była taka szczęśliwa! - Naprawdę się zakochałaś!? I jak? Jakie to uczucie? Mogę go poznać, mogę? - skakała rozchichotana różowa wadera naokoło biednej Demi.