Polana Spotkań

Eskarina

- Witaj Jazz. Co tam u ciebie? - zapytała.
Objęła siostrę niebieskawą łapą i przytuliła ją. W końcu to nie jej wina, że ma takie życie. W przeciwieństwie do Jasminy, Eskarina już go nie miała. Chciała zacząć wszystko od nowa. Kiedyś była wesołą, podziwiającą świat, młodą samotniczką. Teraz natomiast jest szaloną, zręczną, szybką i logicznie myślącą, prawie dorosłą, przyszłą magiczką z Watahy Nocy. Niby żadna różnica... Jednak teraz wnętrze Eski zmieniło się całkowicie, nie była tą samą osobą. Rodzina nie była dla niej najważniejsza, była lojalna tylko swej watasze i swym znajomym. Jednak gdzieś w głębi serca nadal była tym dawnym szczeniakiem, który nie cierpiał rodziców za to, że się rozwiedli...

Jasmina

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa... - powiedziała Jasmina jakże inteligentnie. - Jakoś leci. - dodała z głupawym wyszczerzem idealnie ukazującym jej całkowitą głupowatość. Biedne, małe, różowe stworzonka bez krzty inteligencji...

Eskarina

- Aha. - powiedziała krótko.
Uwolniła się z uścisku i wyprostowała się.
- Ja już chyba sobie pójdę - dodała po chwili - Jak tam Senshi? Żyje jakoś? - zapytała.
W milczeniu czekała na odpowiedź... Ach te poważne niebieskie stworzenia...

Ekke

Na horyzoncie pojawił się nie kto inny, jak Ekke. Charcząc, jak to miała ostatnio w zwyczaju, podeszła do wilczycy [Eskariny] i wlepiła w nią miętowe ślepia.

Dermanotta

Demi delikatnie trąciła noskiem Eskę z uśmiechem na pyszczku.
-Dobrze wybrałaś. Sądze, że pod zacnym okiem Kaji Meyit, taka mądra wadera jak ty szybko stanie się najpotężniejszym Magiem w krainie. Ale pamiętaj, że za każdym wspaniałym Magiem stoi jego rodzina, która zawsze będzie chciała mu pomóc.

Beherit

Beherit słuchał i przyglądał się wszystkiemu spokojne. Cóż innego miał robić? Nikt nie potrzebował jego pomocy. Skrzydlaty spojrzał na Jasminę i Eskarinę. Tylko te dwie samiczki są posłuszne Dermanotcie. Tylko one nie rozumieją... Pomocnik wstał. Podszedł do córek i cmokną je w policzeki.
- Do zobaczenia, moje kochane księżniczki. Idę poszukać Waszego rodzeństwa - powiedział z uśmiechem i zaczął się oddalać. Pomachała jeszcze łapką do córek i opuścił to miejsce.

z/t

Eskarina

- Księżniczki? Fuj! - rzuciła ostro. - Tyle, że widzisz tropicielko, ja już nie jestem tym samym wilkiem. - powiedziała.
Błękitne futro czmyhnęło obok Demi.
- Muszę już lecieć, sprawy zawodowe. - odparła.
Dym znów pojawił się w powietrzu, jednak Eskarina była już dawno za horyzontem.
Z.t

Jasmina

- Paaaaa, siostro! Paaaaa, tato! - zawołała radośnie Jazz machając energicznie łapką. Ale miło spotkać siostrzyczkę. Chociaż ona jest już taka duża, a Jasmina taka malutka... No trudno. :3 Wadera uśmiechnęła się do Dermi i spytała: - No to co robimy?

Deebie

Młoda demoniczna powoli weszła na teren polany. Spojrzała leniwie na dwie wilczyce. Pociągnęła nosem. Mhm, dwie wilczyce z Watahy Wiatru. Wspaniale. Deebie oblizała się rozdwojonym na końcówkach językiem. Nie ma co robić.

Ava

Weszła spojrzała na wszystkie wilki- Nawet fajnie...- pomyślała- może bym się z nimi zaprzyjaźniła???-powiedziała sobie po cichu i podeszła do tej wilczycy co stała niedaleko. ( do Deebie ) - Hej - powiedziała- Mam na imię Ava a ty?-zapytała się.

Deebie

Deebie obrzuciła Avę złowrogi spojrzeniem.
- Jesteś niewarta tej informacji, wilczyco Nocy - rzuciła i... rozsypała się na kawałeczki, które po chwili zniknęły. Po paru sekundach zmaterializowała się w koronie sporego drzewa. Była tam doskonale ukryta, albowiem liście gęsto tam rosły. Demonica zdmuchnęła grzywkę z oczu i położyła łepek na łapach. Była trochę zmęczona...

Jasmina

Jazz odwróciła wzrok w stronę fioletowawej wilczycy i drugiej, nieznanej jej.
- Heeeeeeej. - powiedziała podchodząc do szczeniaka, nieco chyba tylko starszego od niej samej. Jednak wadera nagle zniknęła, przez co różowe stworzonko poczuło się nieco zbite z tropu, a jego mina wyrażała proste WTF?

Deebie

Deebie zaczęła się głośno śmiać. Mina Jazz - bezcenna. Demonica tak mocno się śmiałą, że... sturlała się z gałęzi i zaczęła spadać. Przestałą się śmiać. Jednak po co się rozpłaszczać o ziemię skoro ma się demona i moce? Tak więc tuż przed ziemią nastolatka zniknęła pojawiła się za plecami różowej. - Bu - powiedziała.

Jasmina

- Ach! - zawołała uradowana wilczyca odwracając się jednym skokiem i spoglądając z zainteresowaniem na Deebie. - Ale to było fajne! Bawisz się w chowanego? - spytała z ciekawskim spojrzeniem lustrując dokładnie całą sylwetkę szczeniaka.

Ava

-Czy ja też mogę się bawić?- spytała się Ava. Myślała , ze może dzięki tej zabawie zdobędzie nowe przyjaciółki.

Deebie

- Nie, nie bawię się w chowanego. To dzieciniada. W każdym bądź razie uczę się panować i posługiwać moimi mocami - oznajmiła niechętnie. Te dzieciaki... Do tego takie słodkie. Okropność.

Ava

-Ej ja nie jestem dzieciakiem!- krzyknęła Ava i w tym czasie dla zabawy skoczyła na Deebie i przycisnęła ją delikatnie do ziemi. - Jestem nastolatką, a nie jakimś dzieciakiem!-szepnęła jej do ucha

Jasmina

/Debbie nie nazwała Cię dzieciakiem. Nie możesz czytać w jej myślach./

Jasmina jednak nic sobie nie robiła ze słów wadery, tylko zbliżyła nieznacznie twarz do jej pyszczka.
- Nie jesteś dzieeeeckiem? - spytała mrużąc zabawnie jedno oko. - A ja myślę, że jesteś i kłamczysz mi tu w żywe oczy!

Ava

- Ha śmieszna jesteś!-uśmiechnęła się wadera.- Podobasz mi się mała! Nie tak jak dla chłopaka tylko podobasz mi się z charakteru! Zaprzyjaźnimy się?-zapytała się Ava miło.
Myślała,że jak mała Jasmina sie z nią zaprzyjaźni to może spotka innych przyjaciół.

\ Debbie nie nazwała mnie dzieckiem tylko powiedziała, że chowany jest dziecinny a ja się chciałam w niego bawić;). I z nią też się pobawić

Joke

Ups... chyba zgubił swą siostrę . Gdzieś trzeba zacząć szukać, postanowił, że zrobi to tu. Wszedł bezsłownie na polanę, nie rozglądając się zbytnio, nie chciał patrzeć w oczy swym siostrom. Czuł, że najpewniej zapadł by się pod ziemię. Usiadł przy niewielkim, młodym jeszcze drzewku, rozmyślając, gdzie to Silentia mogła pobiec. Może to właśnie ona chciała pobawić się w chowanego? On nie miał najmniejszej ochoty na takie zabawy, był przybity, nie miał pojęcia, co teraz zrobić.