Polana Życzeń

Samuerian

Efekt zaskoczenia. Samuel wylądował na ziemi, nawet jeśli Ines nie ważyła zbyt dużo.
- A w co takiego chcesz się bawić, moja droga? - spytał z uśmiechem. Czy Becie wypadało teraz się bawić, niczym szczeniakowi? Oczywiście, że wypadało. Bawić wypada się w każdym wieku! Samuel nie zrzucał z siebie wilczycy tylko oczekiwał od niej satysfakcjonującej odpowiedzi.

Ines

-Pobawimy się w....Chowanego? Albo nie, w berka!
Zawołała i zeskoczyła z niego, przyległa brzuchem do ziemi, zadek w górze, uszy położone po głowie i ogon, który merdał się na wszystkie możliwe strony. Pozycja obronna, a może zachęta do zabawy? Zależy jak kto chce to zinterpretować.

Samuerian

Samuel wstał. Ech... Chyba nigdy nie zrozumie kobiet. Najpierw poważne, a potem o! No, ale czego się nie robi dla damy swego serca? Wilk z uśmiechem ruszył w stronę Ines.
- Uciekaj, uciekaj, bo jak cię złapię to... - powiedział nieco przyspieszając. O tak! Teraz złapie waderę i nie ma przebacz!

Ines

Ha! To będzie piękna zabawa w berka, ja to wiem! Ines szybko "zerwała" się z ziemi, niemalże błyskawicznie i zaczęła uciekać. Sprawnie wymijała drzewa, korzenie i te różne rzeczy o które bez problemu mogłaby się wywalić. Co jakiś czas oglądała się za siebie, wypatrując Samuela na horyzoncie. Ciekawa była w jakim czasie ją złapie.

Samuerian

Samuel wbrew fałszywym plotkom, jako to niby jest leniwy i stroni od uprawiania wszelkich sportów był dość szybki. Przebierał prędko długimi kończynami coraz bardziej zbliżając się do upatrzonej ofiary. Aktualnie była nią Ines. Z uśmiechem na pysku wilk wymijał wszelkie przeszkody nie spuszczając wadery z oka.

Ines

Ona się łatwo nie podda! Biegła dalej i to coraz szybciej, to dopiero była rozgrzewka. O mało co by nie wpadła na korzeń, który w ostatniej chwili przeskoczyła. Gdy była już za nim odetchnęła z ulgą. Aż w końcu wyhamowała, czekając aż Sammy ją zberkuje.

Samuerian

- Beereek! - krzyknął Samuel w locie. No tak... Zapomniał o swoim nowym skarbie na plecach i teraz dopiero zorientował się, że coś nie gra. Bowiem wisi sobie w powietrzu i za nic ma prawo grawitacji. Z radosnym uśmiechem począł szybować nad waderą. - Ale tu fajnie! - zawołał podziwiając wszystko z góry. W końcu wylądował, jednak dość boleśnie. Musiał pewnie potrenować. - Berek! - zawołał próbując złapać równowagę i dotknął lekko ramienia wadery. - Chcesz się przelecieć? - spytał i dopiero po chwili dopatrzył się dwuznaczności swej propozycji. - Znaczy... Tak do góry.

Ines

Wilczyca przekrzywiła głowę, wysłuchując jego propozycji. Rzeczywiście, to brzmiało naprawdę dziwnie... Ale mniejsza o to, dobrze, że się poprawił.
-Tak do góry to tak.
Odpowiedziała po chwili i się do niego uśmiechnęła szeroko.

Samuerian

Samuel położył się na brzuchu.
- To siadaj wygodnie. - powiedział z uśmiechem. Ines nie była ciężka, więc chyba nie powinno być wielkiego problemu z uniesieniem się. - Gdzie sobie pani życzy polecieć? - spytał zerkając na białą waderę.

Ines

-Mi jest naprawdę obojętnie.. Gdzie chcesz.
Powiedziała i weszła powoli na jego grzbiet. Złapała go za szyję, oczywiście lekko, żeby go tylko nie udusić. Wilczyca chyba pierwszy raz poleci, o ile się nie mylę. To znaczy.. Ines na pewno pierwszy, ale czy Anabell kiedyś latała, chyba również nie. Zresztą.. Nieważne.

Samuerian

Samuel pokręcił się trochę, po czym wziął rozbieg i skoczył go góry jednocześnie rozkładając skrzydła.
- Leciimyy! - zawołał wesoło szybując nad polanką i co jakiś czas machając skrzydłami. Zaraz jednak wyprostował tor lotu i zniknął znad terenu Polany Życzeń z Ines na plecach.

zt. - oboje, może do... Czekoladowego Jeziora?

Stille

Shinq przyszła. Rozglądnęła się, nikogo nie było. A może i dobrze. Wadera odetchnęła, po czym coś powiedziała pod nosem. Co mogła robić w takim miejscu? Jedyne dane co jej było, to siedzenie. Spojrzała kątem oka na pył. Ten nagle się specjalnie odczepił i poleciał daleko przed samicę. Ona warknęła i skoczyła do góry. Biegła. Nie mogła pozwolić, aby ten uciekł.
- Wracaj, dziwaku! - krzyknęła w jego stronę i co sił biegła dalej. Już prawie go miała, ale...wyszła stąd, czyli była już w innym miejscu.

z.t

Alliance

Gdy już ciemna szata poczęła przykrywać jasne, wiosenne jeszcze niebo, pojawiła się tu Yuki. Pełna chęci do zabawy. Szła spokojnie, z szalonym uśmiechem na pysku. Długi, kilkumetrowy ogon ciągnął się za nią, a ona szła pomiędzy trawami. Poruszyła uchem. Taka cisza.. Usiadła i oblizała długie kły, rozglądając się dookoła. W ciemności była niemalże niewidoczna. Tylko czerwone ślepia w smukłych szparkach świeciły złowieszczo.

Retes

Retes chętny jakiejś nowej wyprawy, spacerku przyszedł na polankę. Nieopodal zobaczył waderę... Coś, coś dziwnego, prawdopodobnie instynkt ostrzegało go przed nią. Ona jest zUa, ona ma w sobie zUo... Nie, podchodź szczeniaku, nie podchodź... Retes lubił ten wewnętrzny głos. Szybkim krokiem podszedł i zaraz stanął koło Yuki.
- Cześć, kobieto o fajnych zębiskach. - przywitał się i zrobił trollface'a.

Alliance

Szczeniak. Yuki poruszyła uszyma zaintrygowana i oparła się na łokciach (?). - Cześć, mały - uśmiechnęła się szerzej, czyli, jak to u niej od najmłodszych chwil w życiu - psychopatycznie. Jej ogon począł głaskać trawę na prawo i lewo w posuwistych, falistych ruchach.

Retes

Twarz Retesa stała się ponownie normalna, czyli nienormalna... Szczeniak uśmiechnął się.
- Co z tobą nie tak, że emanujesz dziwnym zUem? - spytał zaintrygowany tym wewnętrznym głosem, który nakazał mu trzymać się z daleka od Yuki. Bardzo ciekawiło go, co takiego stało się z ową wilczycą.

Alliance

- Dziwnym zUem? Ahm, jestem demonem - odparła na to, dziwnie spokojnie. Tak, głosu chociaż w 10% spokojnego w posiadaniu Yuki trzeba było się bać - wówczas było to jak cisza przed burzą. Wilczyca oblizała się jedynie długim jęzorem, ociekającym dziwną, białą substancją. Szczeniak.. Taki smakowity..

Retes

- Aaaah... - powiedział Retes otwierając szeroko paszczę. - No to zarąbiście! I co potrafisz robić? Co potrafisz? - spytał podnieconym głosikiem szczenięcia przed mutacją. Oczy miał gigantyczne z wrażenia. Demon! Prawdziwy demon, który emanuje zUem... Retesowi się to nawet nie śniło.

Alliance

Yuki właściwie nigdy się nie zastanawiała, co może robić. Robiła to po prostu i już. Nie myśląc nad tym nigdy w głębszym sensie. Jako WD nosiła w sobie uśpionego demona, który budził się w minimalnym stopniu nocą. Wtedy już zaczynała jej się niekontrolowana rządza krwi i śmierci, oczy zaczynały jej świecić, a sama miała wielką odrazę do szczeniaków. Chociaż pewną rzecz odkryła dopiero po pełnym przebudzeniu demona, a mianowicie to, że demon w niej ukryty to demon cienisty. W odpowiedzi wstała i swoje ciało zmieniła w ciemną mgłę, która przemieszczała się z wolna wokół Retesa. - Mama cię nie uczyła, że najpierw należy się przedstawić? - mruknęła złośliwie. Chciała znać kryptonim swego obiadu.

Retes

- Wow... - powiedział zafascynowany szczeniak. - Nie. Moja mama jakoś niczego nie chciała mnie uczyć, przed tym jak się mnie wyrzekła. - powiedział lekko. Na szczęście teraz wszystko jest git. - Ale dobrze... Jestem Retes. - powiedział wilczek i skłonił się delikatnie. - Przybywam w pokoju. Z pokoju. W Wesołej Śmiertce.