Polana Życzeń

Scarlett

Jest to wyjątkowo piękne miejsce. Wszędzie rosną pachnące i kolorowe kwiaty, które wiele wilków zrywa, by stworzyć z nich bukiety dla drugiej połówki. Najważniejszym punktem polany jest chyba małe jeziorka. Woda w nim zmienia kolor w zależności od pory dnia. Rano jest różowa, popołudniu niebieska, zato wieczorem granatowa. Jej smak przyciąga wiele leśnych stworzeń. Wierzono, że jeśli wypowie się nad nim życzenie, zakręci trzy razy wokół własnej osii i napije się jej, życzenie się spełni. Zato obok jeziorka rośnie wielki stary dąb, który chroni przed upałami i deszczem.

Scarlett powoli tu przyszła. Nie miała ochoty siedzieć w ,,Zar!" całymi dniami i zbierać zpod mebli uciekające kulki które wysypała. Przeciągneła się i usiadła nad taflą błękitnej wody. Nikogo tu niebyło. No nawet dobrze, ale fajnie by było z kimś porozmawiać.

Lea

Lea szła szybkim krokiem z szerokim uśmiechem na pysku. Nawet nie zauważyła, że doszła już tak daleko. Rozejrzała się po polanie, na którą dotarła i dostrzegła nieopodal niebiesko - białą wilczycę. Potruchtała do niej jak szczeniak.
- Cześć. - przywitała się radośnie i zaszczyciła wilczycę pełnym sympatii uśmiechem.

Scarlett

Scarlett usłyszała głoś wilczycy i odwróciła się.
-O cześć Lea. Pamiętasz mnie Scarlett? Spotkałyśmy się u Viktorii. Zaatakował mnie ten orzeł pamiętasz?-spytała Scarlett z nadzieją w głosie. Do dziś ma pamiętka po ataku orła. Miianowicie małe zadrapanie pod okiem.

Lea

Lea wysiliła swój szczęśliwy umysł i tak - przypomniała sobie jedną z wielu imprez u Viktorii.
- Tak! - zawołała dumnie. - Pamiętam cię, Scarlett! - rzekła radośnie. - Nic ci się nie stało? W sensie... z tym orłem. Zrobił ci jakąś krzywdę? - spytała nagle poważniejąc.

Scarlett

-Chcę cię przeprosić za to, że wtedy uciekłam i podstawiłam Demi pod siebie. No bo widzisz, dziekuje że chciałaś mi pomóc, ale nie lubie gdy wokół mnie zbiera się tłum. Aha i orzeł nic mi nie zrobił-powiedziała Scarlett uśmiechając się do Lei.

Lea

Lea machnęła łapą lekceważąco.
- Nie ma sprawy. - powiedziała. - To było w końcu dawno. Przecież się nie obrażę. - dodała nie umiejąc powstrzymać uśmiechu, który zaraz znów wpłynął na jej pyszczek. Nie znała za dobrze Scarlett, więc nie wiedziała, o czym mogłaby ją zapytać.

Scarlett

Scarlett takze się uśmiechneła widząc, że Lea sie nie denerwuje.
-Już na tym przyjęciu bardzo chciałam cię poznać Lea. No to może... W jakiej watadze jesteś i dlaczego właśnie w tej?-zaczeła nieśmiało Scarlett patrząc na waderę.

Lea

- Należę do Watahy Ognia. - powiedziała Lea. - A dlaczego? Zawsze lubiłam ogień. Gorzej z wodą i zimnem. Dołączyłam się do Ognia już dawno temu, kiedy byłam szczeniakiem. - rzekła i uśmiechnęła się na wspomnienie szczenięcych czasów.

Scarlett

-Ja tak samo należę do Watahy Ognia. Czemu? Bo kiedyś, gdy byłam jeszcze malutkim szczeniakiem poznałam wilka z tej Watahy. Wiele razy mnie namawiał bym do niej wstąpiła. I już. Aha i co jeszcze by tu... W przyszłości chciałabym zostać magiem-powiedziała Scarlett lekko obojętnie patrząc na Leę czerwonymi ślepiami.

Lea

- Ja Lekarką. - powiedziała Lea z uśmiechem. Nie mogła się tego doczekać, lecz musiała się jeszcze nauczyć wielu rzeczy. Chciała wypaść jak najlepiej. Spojrzała na wodę, która miała inną barwę niż powinna mieć zwykła woda. Wywnioskowała, że woda ta zapewne nie jest zwykła.

Scarlett

-Lekarką powidasz? To cudownie! Ostatnio bardzo mało jest lekarzy w lecznicy. Raz by tylko pokazać te zadrapania które spowodował orzeł czekałam trzy godziny! Lekarzy jest stanowczo za mało-powiedziała i uśmiechneła się ciepło do Lei po czym owineła łapy swoim puszystym ogonem.

Lea

- Magów również wielu nie spotkałam. - powiedziała Lea odrywając wzrok od jeziora. - To bardzo ciekawe stanowisko. Dlaczego akurat takie? - spytała zaciekawiona. Może Scarlett ma jakieś specjalne zdolności? Byłoby ciekawie...

Scarlett

-A no to było tak. Urodziłam się w rodzie osób które gardziły słowami ,,magia" i ,,czary". A ja pewnego dnia poznałam Szamana. Był taki miły. Uczył mnie nawet zaklęć. Aż pewnego dnia rodzina się o nim dowiedziała. Przepędzili go odemnie. Po tym zdarzeniu byłam odizolowana od innych wilków: rodzice bali się, że zaczne rozpowiadać o magii. No i tak przeżyłam całe dzieciństwo. Jako nastolatka uciekłam i zawitałam do tego legowiska.-powiedziała powoli i lekko smutno.
-Później dowiedziałam się,że moje rodzeństwo no to tak: siostra zagineła a brat zdechł. Teraz wszyscy tam myślą, że to przez moją ucieczkę.

Lea

- To smutne. - powiedziała Lea. - Ja nie miałam rodzeństwa. Miałam tylko rodziców i babcię. Matka i babcia były lekarkami, a przynajmniej dobrze znały się na lekach i uzdrawianiu. Kiedyś, ojciec wrócił z polowania strasznie poraniony. Mama i babcia robiły co mogły, ale nie udało się go uratować. Niedługo potem babcia umarła. Zostałam z mamą. Była w strasznym stanie. Nie dawała sobie rady. Zostawiła mnie samą w środku lasu. - powiedziała ponuro. - Na szczęście dotarłam tutaj. Zajęła się mną Miku i Raven. Dawno ich nie widziałam, ale... dużo im zawdzięczam. - powiedziała i uśmiechnęła się.

Scarlett

-To naprawdę smutne, ale nie martw się. Jak to mówi moje motto ,,Co było mineło, co będzie nadejdzie"-powiedziała klepięc Leę po ramieniu.Lea naparawdę miała smutne życie.
-Wiesz ostatnio zajmowałam się porzuconym szczeniakiem. Tylko jego cała rodzina zdechła, a Alfa ich stada go chciał utopić.

Lea

Lea uśmiechnęła się do Scarlett, gdy ta ją poklepała po ramieniu.
- Niektórzy nie mają serca. - powiedziała słysząc wypowiedź wilczycy. - Utopić? Szczeniaka? Straszne... - mruknęła. - I co z nim?

Scarlett

-No więc tak. Jakoś udało mu się przeżyć. Od teraz nazywa mnie i moją koleżankę ,,kuzynkami". Stała się młodą nastolatką. I wtedy przez głupi przypadek straciła życie i jest duchem. Ot co cała historia.-powiedziała smutno Scarlett myśląc o Zoe.

Lea

- Ach tak... - mruknęła Lea. - Takie coś może się przydarzyć każdemu... "Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia, ani godziny"... - zakończyła swoją krótka wypowiedź i westchnęła cicho. Śmierć była tym, czemu Lea za wszelką cenę zawsze chciała zapobiec. Ale nie zawsze jej się udawało...

Scarlett

-No tak. To szczenię nazywa się Zoe. Była bardzo zdołowana po śmierci. Ale chcąc umilić innym życie, by mogli z niego korzystać, założyła sklep ,,Zar". Są tam różne żarty, psikusy i magia. Na przykład Eliksir szczęścia albo Eliksir miłości. Są tam też uciekające kulki. No ale prawie nikt do niej nie przychodzi i nic nie kupują-dodała na końcu.

Lea

- Zoe? - spytała Lea. Pamiętała ją. Wtedy na zamarzniętym jeziorze. Wilczyca dopiero teraz skojarzyła fakty. Wtedy też jej nie pomogła. - Ach... - mruknęła wpatrując się znów w dziwną wodę. - Ach tak... Szczeniaki... - rzekła nagle zupełnie mijając się z tematem.