Śnieżna dolina...

Szandia

- Hmmm, jeszcze się zastanawiam. - powiedziała zastanawiam. - powiedziała. W ogóle nie przejmowała się tamtym basiorem. Spojrzała na przyjaciółkę, a potem usiadła leniwie ruchając ogonem.

Dermanotta

-Szandia a czemu chcesz być duchem co w tym takiego jest?-spytała wyjmując jakiś zielono-żółty kamień ze śniegu i oglądając go uważnie ze łzami w oczach.

Szandia

- Ja będę tylko przez tydzień, chcę zobaczyć jak to jest, ale nie jestem jeszcze zdecydowana. - powiedziała. Spojrzała na Dermanotta' re - Czemu płaczesz? - zapytała.

Dermanotta

-Eeee... To nic takiego no bo ty będziesz duchem jak chciałaś a ja nie spełnie swojego marzenia... Ale przeżyje jakoś.-odpowiedziała próbując ukryć łzy.

Szandia

- A jakie masz marzenia? - zapytała. Uśmiechnęła się przyjaźnie, żeby pocieszyć przyjaciółkę. Położyła się i utkwiła wzrok w Dermanotta' ri. Strzeże to Szandia jeszcze nie wiedziała czy chce być duchem.

Dermanotta

-A wiesz... No dobra. Chciałabym umieć pływać no ale nigdy jakoś to mi nie wychodziło. Gdy byłam mała nauczono mnie że jeśli nie umiesz pływać to nie ma szans żebym umiała. Nikt nie chciał mnie tego uczyć...

Szandia

- Nic się nie przejmuj. Nauczyłam bym ciebie, ale teraz jest zima. - powiedziała. Wzrok miała utkwiony w przyjaciółkę. Ogon delikatnie ruszał się na lewo i prawo.

Dermanotta

-A może w gorących źródłach? Tam woda jest ciepła i przyjemna-krzykneła szczęśliwa z tego powodu że będzie mogła pływać.

Szandia

- No jasne. - powiedziała i od razu wstała. Otrzepała się i spojrzała w kierunku wyjścia. - Kto pierwszy ten lepszy. - zawołała. Nagle zaczęła biec. Biegła jak strzała. Po chwili jej nie było.

z/t

Kaji Meyit

Mrugnęła, patrząc, jak wilczki odchodzą w siną dal, po czym zerknęła na ducha i posłała mu kuksańca w bok. A przynajmniej próbowała.
- Coś Twój plan nie wypalił - powiedziała konspiracyjnym szeptem, przymrużając z rozbawieniem ślepia.

Dermanotta

Wróciła tu. Rozglądneła się szukając Szandii. Chciała jej podziękować za to co wczoraj dla niej zrobiła. Usiadła na śniegu i postanowiła tu zostać. Może Szandia tu przyjdzie?

Szandia

Szandia przybyła tutaj i zobaczyła swoją przyjaciółkę. Podbiegła do niej machając ogonem. - Hejka, jak u ciebie? - zapytała. Usiadła i wzrok utkwiła w Dermanotta'rii

Nefär

Nefär obudził się z transu. Większość towarzystwa znikła a on się za siedział. Wilk skinieniem łba pożegnał się i znikł w białym puchu.

KokuRai

Koku przyszła spokojnie, a następnie rozejrzała się, siadając na niewielkiej kupce śniegu. Wadera zauważyła Kaji i się szeroko uśmiechnęła. - Kaji - zawołała wesoło czekając, aż przyjdzie.

Kaji Meyit

Zastrzygła puchatymi uchami, usłyszawszy wołający ją głosik. Spojrzała w tamtą stronę i uśmiechnęła się szeroko na widok zamaskowanej wadery. W jej rubinowych ślepiach błysnęła wewnętrzna iskra, gdyż była to ta sama osoba, od której wyczuła TO. Zbliżyła się do niej natychmiast w podskokach, zagrzebując się nieomal całkowicie w białym, zimnym puchu. Parsknęła z rozbawieniem, gdy płatki połaskotały ją w nos, lecz nie było jej wesoło, gdy dotkliwy chłód wgryzł się w ciało. Wydobyła więc skruszony kryształ górski, teraz będący w postaci proszku, po czym rozsypała go naokoło, szepcząc ciche słowa. Śnieg zaraz stopniał do odpowiedniego poziomu, do kostek, co znacznie ułatwiło Kaji poruszanie się. Zrobiło się tez cieplej.
- Hej!

KokuRai

- Wow - rzekła. - Jesteś magiem tak? - zapytała wiedząc jaka padnie odpowiedź. Po chwili Koku jeszcze spytała: - Czy ja też mogłabym zostać magiem? - Koku czekała na odpowiedź, ponieważ zależało jej na tym. Pomachała kilka razy swoim długim i puszystym ogonem.

Kaji Meyit

- Tak, jestem magiem - powiedziała z szerokim uśmiechem, potrząsając jedną z łap, na której miała zawiązaną szkarłatną wstęgę. Na pytanie Koku uśmiechnęła się jeszcze szerzej, przymykając swoje rubinowe ślepia, w których błysnęło coś dziwnego. Niezmiernie cieszyło ją, iż szczenię wyszło z taką propozycją. Bardzo ukontentował ją zapał młodej, zamaskowanej i posiadającej tak piekielnie dobrą energię wilczycy. Mlasnęła więc z zadowoleniem, nim rzekła:
- Myślę, że możemy sprawdzić, czy się nadajesz.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się wesoło patrząc na maga. - A jak? - zapytała zafascynowana. Jej ogon poruszał się z prędkością światła w obie strony. Wadera czekała na odpowiedź swojej mistrzyni. Wiatr bawił się śniegiem podnosząc go i opadając.

Dermanotta

Dermanotta weszła na łąkę z torbą pełną prezentów dla wilków które znała lub jeszcze nie. Widząc Koku podbiegła do niej i podając paczuszkę krzykneła:
-Wesołych Świąt Koku!
Paczka była dość spora a na niej widniał napis ,, Dla KokuRai Od Demi".

Szandia

Szandia zauważyła przyjaciółkę. Podeszła do niej. - Hejka. - powiedziała i uśmiechnęła się. - Wesołych Świąt! - zawołała radośnie. Usiadła i swoje niebieskie oczy skierowała na wilczycę.