Śnieżna dolina...

Kaji Meyit

Przechyliła zabawnie łeb, wpatrując się uważnie - choć z błyskiem w rubinowych ślepiach - w zamaskowaną, czarną waderę. Podniosła łapę, niby ktoś pragnący wygłosić przemówienie, po czym rzekła:
- Nic się nie martw, malutka, to nic strasznego nie będzie. Będę Ci dawać małe lekcje i po prostu sprawdzimy, jak Twoja energia będzie się zachowywać. Nie będziesz rzucać w prawdzie czarów, lecz samo wyzwolenie moich zaklęć powinno coś wykazać.

Dermanotta

-Och Szandia! Mam dla ciebie preznet-krzykneła wyjmując wielką paczkę z pięknymi ozdobami które sama wykonała tej nocy. Podała ją Szandi.
-Acha i witam jestem Demi słyszałam iż ty to Kaji Meyit? Dla ciebie też mam upominek-powiedziała wyciągając paczkę ze złotymi zdobieniami na brzegach.

KokuRai

- Lekcje? - zapytała radośnie wilczyca, a następnie spojrzała wesoło na Demi i wzięła prezent. - Wielkie dzięki - rzekła i otworzyła go, a tam były narzędzia do rzeźbienia. Koku przytuliła wilczycę i schowała narzędzia. Koku bardzo lubiła rzeźbić. Potem spojrzała na Kaji i spytała: - A kiedy zaczniesz?

Dermanotta

-Prosze Koku to nic wielkiego. W końcu robisz takie piękne rzeźby... Och mi sie tak podobają... Kiedyś też widziałam rzeźbę wilka była piękna marzyłam o takiej... No ale tamta rzeźba nie umywała się do twoich cudownych dzieł -powiedziała Dermanotta z uśmiechem.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się do Der, a następnie zaczęła myśleć. - Keji pomogłabyś mi coś zrobić dla Ady? - zapytała wesoło myśląc że się zgodzi. Koku bardzo chciała uszczęśliwić Adę. Koku już miała, dla niej prezent w głowię.

Dermanotta

-A KokuRai przepraszam że spytam ale masz rodzine?- spytała ciekawa. Większość wilków tutaj ma choć kuzynke, albo siostre ale nie Dermanotta.
Ale Dermanotta widząc wielkiego feniksa powiedziała:
-Oj jak ten czas szybko leci musze iść!
I znikneła...

zt.

Kaji Meyit

Przechyliła łeb bardziej, przez co szara sierść zafalowała poruszona silnym, zimnym podmuchem. Nie zwróciła na to uwagi, wlepiając swoje rubinowe ślepka w drobną, czarną postać wilczycy z maską na kufie. Ileż to wilków wędrowało po tej krainie, będąc zdolnymi do chwycenia swych marzeń, urzeczywistnienia ich! Byli jedynie zbyt leniwi, za mało pewni siebie i ślepi na czające się w ich pobliżu szczęście. Jednak ta mała miała szansę sięgnąć po radość i zachwyt.
- Wpierw mi jednak powiedz, dlaczego chcesz zostać magiem - powiedziała z uśmiechem, błyszczącymi ślepiami wpatrując się w nią.

Szandia

Szandia uśmiechnęła się. Po chwili spojrzała na upominek. Postanowiła go na razie nie otwierać. Schowała go. Spojrzała na Koku. - Hmmm, ona ma się fajnie. - pomyślała. Położyła się. Swoje oczy wlepiła miały puch.

Berenika

Shazza przyszła tu powolnym krokiem. Podobało jej się bardzo to śnieżne miejsce. Usiadła i patrzała na chmury, jedna przypominała jej głowę wilka. Uśmiechnęła się do tej chmurki i odetchnęła spokojnie.
Tak, to cudowne miejsce.-Powiedziała do siebie. Ona lubi łąki, a najbardziej zimą, bo wtedy są takie białe i piękne. Położyła się na śniegu i jeszcze raz odetchnęła. Można było powiedzieć, że Shazza zakochała się w tym miejscu. Patrzała to w chmury, to w wilki, jednak większą przyjemność sprawiało jej patrzenie na śnieżne obłoczki i leżenie tak. Pomyślała o rodzinie, o świecie ją otaczającym, o innych wilkach, o rodzeństwie i... I o tym, że przeżyła sama w lesie. Dalej się uśmiechała i była szczzęśliwa. Wstała jednak i popatrzała gdzieś w dal. Tam właśnie było jakieś zamarźnięte jeziorko i ono właśnie ją na chwilę zatrzymało. Poślizgnęła się nagle na zamarźniętej kałuży i się zaśmiała po cichu.
-Ale sprytna ta kałuża.-Powiedziała żartobliwie. Popatrzała jeszcze na chwilę gdzieś w dal.
-Pora poznać jeszcze inne zakątki tej cudownej krainy.-Powiedziała sobie w duchu Shazz i poszła w tą ciekawą dal. Już jej nie było widać, bo wyszła właśnie.

Zoe

Zoe powoli weszła na łąkę. Gdy zobaczyła Kaji Meyit z wrażenia upuściła swoją księge ,, Sto zaklęć dla początkujących".
-Och Kaji! Witam cie ty jesteś magiem prawda? Ja w przyszłości też chce nim zostać! Fajnie jest nim być?!- krzyczała podekscytowana do wilczycy i skakała ze szczęścia na około jej. To była jej idolka!

KokuRai

Koku rozejrzała się, a następnie spojrzała na Kaji i pomyślała. - Ja bym chciała być magiem, ponieważ chcę pomagać watasze, mojej mamie - powiedziała dumnie. Jej oczy zabłysły. Koku wyrzeźbiła lodowe serce i wsadziła do niego klucz. Koku wzięła fioletową wstążkę i zrobiła łańcuszek. Wadera miała dziwny lód, ponieważ on nie topniał. Koku schowała go, a następnie patrzała na Kaji.

Zoe

Zoe ze zdziwieniem spojrzała na KokuRai.
-To ty też chcesz zostać magiem?- spytała mała wilczyca podchodząc do KokuRai. Wyglądała słodko ale w głębi kryła w sobie demona który tylko czeka na odpowiedni moment by wyskoczyć. Usiadła obok Koku i popatrzyła na nią błyszczącymi ślepiami.

Kaji Meyit

Och, czyżby Kaji była tak popularna, że wszyscy ją znali? Ojej! Nawet przedstawiać się nie musiała! Posłała więc szeroki uśmiech nowo przybyłej, zwracając się do niej radosnym jak zwykle tonem:
- Ty znasz moje imię, ja natomiast Twego nie.
Po czym przeniosła rubinowe spojrzenie na czarną, zamaskowaną wilczycę Nocy. Machnęła puszystym ogonem, rozważając jej odpowiedź.
- Tak, pomoc Watasze i rodzinie jest bardzo ważna - powiedziała wreszcie z zadowoleniem. - Możesz mi się przyglądać i obserwować, jak rzucam zaklęcia. Mogę dać Ci też kilka wskazówek, lecz nie mogę podpowiedzieć Ci ani czarów, ani inkantacji. - Stuknęła ją lekko w klatkę piersiową. - Bo musisz wydobyć je z głębi duszy, prosto ze swego serca. Owszem, można się wzorować na wzorcach - zachichotała - lecz najpotężniejsze, indywidualne zaklęcia są w Tobie.

Zoe

-Oj Kayi czy to sie liczy jak mam na imie? Nie jestem znana ale marze o byciu magiem. Jestem tylko Zoe.

Kaji Meyit

Zmarszczyła nos, słuchając dziwnej wypowiedzi młodej wilczycy.
- A tfu! Imię jest niezwykle ważne dla maga! To w nim kryje się energia, Twój charakter, Twoja moc - odpowiedziała oburzonym tonem. - Tylko imię? Tylko? Imię jest cenne oraz istotne! - dodała, kręcąc głową z naganą. - Uważając tak nie możesz wydobyć z siebie całego potencjału.
Usiadła na ziemi, z której wcześniej usunęła śnieg.

/Zoe... te błędy w Twojej wypowiedzi mnie dobijają.../

Zoe

-Rozumiem cie. To znaczy... Jestem Zoe Kaji.-jej imie znaczy cicha noc. Bardzo cicha noc.

Kaji Meyit

Zmrużyła rubinowe ślepia, wbijając swoje błyszczące spojrzenie w młodą wilczycę.
- Czy z pewnością rozumiesz? Przed chwilą uważałaś swe imię za coś mało istotnego, coś nieznaczącego zbyt wiele. Aż tak szybko poddałaś się czyjemuś wyjaśnieniu? Tak szybko zmieniłaś przekonania? - Mlasnęła językiem, przyszpilając iskrzącym wzrokiem małą waderę.

/Ledwo zmieściłaś się w regulaminowym progu słów... Jeżeli naprawdę chcesz zdawać na rangę specjalną i wywrzeć dobre wrażenie, radziłabym się bardziej postarać./

Zoe

Wstała z miękkiego puchu po czym się otrzepała i podeszła do Kayi.
-Och Kayi rozumiem. To że jestem młoda nie znaczy że trzeba mi coś powtarzać pietnaście razy wiesz? Acha i co do bycia magiem. Niektórzy mówią że musze sie sporo uczyć z ksiąg. Ale ja sądze że magia nie płynie z nauki lecz z naszego podejścia do niej i tego co mamy w sercu. Przeczytałam tuziny ksiąg i co z tego? Będe czarować jako dorosła a to jeszcze tyle czasu. Może wiesz jak się czuje musząc czekać latami by me marzenie się spełniło? Bym mogła coś zaczarować z radością na twarzy? Trudno jest na coś czekać i czekać.- powiedziała do Kayi Meyit w między czasie otrzepując swój puszysty ogon z białego śniegu.

Kaji Meyit

Przyjrzała się jej bliżej rubinowym spojrzeniem, niemal dotykając jej nosa swoim. Kaji nie miała wątpliwości, że młoda wadera słyszała jej przemówienie do Koku. Ba! Przecież stała obok i doskonale słyszała każde słowo. Czyżby przysłuchiwała się, czyżby słuchała świata tylko po to, aby obrócić te wyrazy na swoją korzyść?
- Po cóż więc, młoda damo, nosisz tę księgę ze sobą? Skoro magia płynie z serca - stuknęła ją w klatkę piersiową łapą - po co zasnuwasz umysł wyrobionymi inkantacjami? - Zamilkła na moment. - Uczyć trzeba się ciężko, tutaj ci niektórzy mają rację. Trzeba się uczyć, czytać, praktykować i słuchać. - Przekrzywiła nieco łeb. - A teraz, jeśli możesz, powiedz mi, dlaczego chcesz zostać magiem.

Zoe

-Dobrze Kayi. A więc to tak. Odkąd pamiętam wpajano mi iż magia to czyiś wymysł i nic takiego nie istnieje. Lecz pewnego dnia spotkałam wilka który mi powiedział o magii wszystko gdyż sam był magiem. Nawet troche mnie uczył ale pewnego dnia gdy rodzice o tym sie odwiedzieli wyrzucili go i odtąd go nie zobaczyłam. Później pozałam magiczne stworzenie feniksa Rachaela który stał się moim prawdziwym opiekunem. Też miał w sobie troche magii. Czytałam, ćwiczyłam a nawet pisałam księgi związane z magią. To wyjąatkowa rzecz którą każdy ma w sercu ale niektórzy boją się tego i udają że w nią nie wierzą i to samo mówią swoim dzieciom, a one następnym pokoleniom. Jedyne co mam to Rachaela, pare kości i te księgi a i tak jestem szczęśliwa.- powiedziała Zoe.