Śnieżna dolina...

Shire

- Nixenna zapaliła jednego ze mną, ale raczej nie pali nałogowo. A co do reszty... nikogo nie spotkałem. - powiedział Shire. To dobrze. Skoro nikt prócz niego nie pali, to oznacza, że wszystkie papierosy w tej krainie mogłyby być jego. Czyż to nie piękna wizja?

Renna

O nie tylko jego, ale i Renny.
- To dobrze...Więcej dla mnie.Tfu! Dla nas - dodała na końcu z uśmiechem.
Zamknęła oczy i wymruczała coś pod nosem. Machała łbem na boki. Otuliła się ogonem. Łeb miała wysoko uniesiony. Jeśliby otworzyła oczy, widziałaby gwiazdy.

Shire

- Fajne, nie? - rzekł Shire patrząc w górę. Gwiazdy były ładne. Ale nie przynosiły tyle szczęścia co papierosy. Wilk wyrzucił wypalonego peta za siebie, modląc się, aby nikogo nie trafić.

Renna

- Nooo- powiedziała zadowolona.
Otworzyła oczy i spojrzała na gwiazdy. Ta, dużo ich było. Cieszyła się, że zeszła na niższe tereny, bo tutaj jest cieplej niż tam na górze. I dobrze, bo Renna ostatnio miała tendencję do marznięcia. Nuciła coś pod nosem, machając teraz ogonem do taktu. A szczerze mówiąc, dużo tym ogonem ostatnio robiła.

Shire

Shire przeniósł wzrok z gwieździstego nieba na przyjaciółkę. Czyli Renna już zaliczała się do jego przyjaciół? Chyba można powiedzieć, że tak. Skoro jeszcze nie uciekła z krzykiem to może oznaczać, że okrutny los wreszcie się uśmiechnął do wilka i zesłał nań bratnią duszę.

Renna

Ziewnęła szeroko.
- Jeśli ci to nie przeszkadza, to się prześpię. Tylko uważaj, bo mogę chrapać- powiedziała, a ostatnie zdanie wymówiła z chytrym uśmiechem.
Położyła się na ziemi i otuliła mocno ogonem. Położyła łeb na łapy i już po chwili wpadła w objęcia Morfeusza. A po ludzku: zasnęła. Jednak, o dziwo nie chrapała. Głowa osunęła jej się na prawy bok i padła koło łap Shire'a.

Shire

Shire'owi nie przeszkadzało. Nawet sam zaczął odczuwać pewnego rodzaju zmęczenie. Wilk położył się, a następnie jego łeb wylądował na przednich łapach. Chwilę później wilk spał tak dobrze, jak nie spał od dłuższego czasu.

Renna

Najpiękniejsze było to, że było tak jasno...
Widziałam wszystko. Siebie i Yuki w górach, a wokół nas panowała tylko ciemność. Czy ja ją rozsiewałam? Później widziałam śmierć Yuko. Fale biły o brzeg, a ja pochylałam się nad ciałem, chwilę po napiciu się krwi. Miałam czysty pysk. I znowu.
Czarne, ogromne kruki nadlatywały znad strony morza. Znałam je...To były Kruki Prześmiewcy( inspiracja z ,,Nieposkromiona", yea ). Po co leciały? Po mnie? Nadszedł już czas?
Widziałam już tylko mrok. A w mroku ten dobry głos mojej martwej przyjaciółki.
- Kim jesteś?
Znów przed oczami stanęła wizja jej śmierci. Tak bynajmniej myślałam.
Ale tym razem ja umierałam. Nie umierałam tak, jak pragnęłam. Umierałam rozszarpana przez smoka. Przez mordercę Lile. Dziwne...Wiedziałam, że przy śmierci nikogo nie było, ale wyobrażałam sobie...Nieważne. Widziałam śmiejące się ze mnie duchy, a gdy latałam nad krainą, radość z mojej śmierci.
Najgorsze, że to nie była przyszłość, ani przeszłość...
To była teraźniejszość.

Renna obudziła się gwałtownie i zerwała na łapy. Leżący koło Shire na pewno poczuł nagłe poruszenie. Wadera powoli się uspokajała, usiadła i włożyła łeb między łapy. Powoli znów położyła się na ziemi. Zamknęła oczy, ale ilekroć to robiła, powracała ta wizja. Czy tak miała umrzeć? Przecież Diablo już nie żył.
Ale żyła Dea...

Shire

Shire otworzył oczy, gdy ujrzał nagłą reakcję Renny.
- Co się stało? - spytał zaniepokojony zrywając się na równe łapy. Wyjął papierosa i zapalił jak zawsze przed śniadankiem. Następnie wbił pytające spojrzenie w wilczycę.

Renna

Pomachała łbem na boki. Usiadła i uniosła łeb w górę, a wiatr muskał jej futro. Otworzyła oczy i spojrzała na Shire'a.
- Jaka ja w ogóle jestem? - spytała prosto.
Czekała na odpowiedź. Tylko na co jej odpowiedź? A bo kto wie. Chciała, żeby Shire mówił szczerze. Czemu? Bo to decydowało o przyszłości...Tfu! O teraźniejszości.

Shire

Pytanie zaskoczyło wilka, ale nie wypadałoby milczeć.
- No więc, nie znam cię za dobrze, lecz wiem, że jesteś nawet miła. Choć stanowcza. Całkiem całkiem się z tobą gada, chociaż przydałoby się, żebyś ograniczyła te cudeńka. - rzekł Shire wskazując na paczkę papierosów. Nie chciał żeby przyjaciółka wpadła w nałóg tak jak on.

Renna

Pokiwała tylko głową. Może ten sen był tylko przez te ,,cudeńka".
- Hm...- mruknęła, patrząc przed siebie.
Wdychała mroźne powietrze.
- A no tak...8 papierosów dziennie- przypomniała z pozoru surowo, a jednak żartobliwie.
Wróciła wzrokiem na Shire'a.

Shire

Shire spojrzał na papierosa w swoim pysku.
- Ja osiem dziennie. Jeśli chodzi o ciebie to już wystarczy na jakiś tydzień. Bo jak wpadniesz to będę za ciebie odpowiedzialny. - powiedział z uśmiechem. Osiem dziennie... to mało. Ale jeśli chodzi o Rennę nie powinna próbować więcej. Uzależnić się nie jest trudno.

Renna

Pokiwała głową. Wystarczy na tydzień. Spoko. Trzy papierosy na tydzień, Rennie pasuje.
Odrzuciła grzywkę z oczu i spojrzała na niebo.
- Masz tutaj...rodzinę?- zapytała.
Pamiętała jak Shire zareagował na to, jak wyglądała jego historia. Na pytanie, rzecz jasna. Jeśli znowu tak będzie, to ciekawe, co Renna zrobi.

Shire

- Nie wiem. - powiedział Shire zgodnie z prawdą. - Może. Chciałbym wiedzieć. - znowu pomyślał o Nixennie. Coś w niej było takie... znajome. Jednak wilk nie mógł sobie przypomnieć skąd by ją znał. Rodzina... ciekawe słowo.

Renna

- Szczerze mówiąc, ja mam dosyć swojej rodziny, Większość z nich to młodzież. Chemo, wieczny szczeniak, Mimic, nastolatka. Seth i chyba jedyna dorosła, Scarllet- powiedziała.
Zastanowiła się nad czymś.
- Na dodatek muszę im przekazać pewną złą wiadomość - rzekła, wzdychając.
O tak. Zawiadomienie o śmierci matki na pewno nie będzie łatwe.

Shire

- Złą wiadomość? - spytał Shire jednak nie naciskał. Czegokolwiek dotyczyła ta "zła wiadomość" nie była to jego sprawa. - Ty przynajmniej masz rodzinę. Ja nawet nie wiem, czy gdzieś tam nie czekają na mnie dzieci. Nie chciałbym nikogo zawieść.

Renna

- Dzieci... Na pewno jest w tej krainie ktoś, kto jest z twojej rodziny. - powiedziała.
- Nie chcę cię zasmucać...ale...naprawdę nic nie pamiętasz? To tak, jakbyś urodził się na nowo. Zapomniałeś o dawnym życiu...- mówiła, patrząc poważnie na samca - Ja...Nie dzisiaj, ale kiedyś...Kiedyś,gdybym wiedziała, że takie rzeczy się zdarzają, chciałabym o wszystkim zapomnieć. - dodała zamyślona.
Nic nie pamiętał...Z jednej strony mógł zacząć życie od nowa, a z drugiej musiał tęsknić za rodziną.

Shire

- Tak. Ale może to dobrze. Może nie miałem rodziny. Może... ktoś chciał mnie zabić. Może to wszystko było celowe...? - Shire nigdy wcześniej się nie zastanowił, czy ktoś umyślnie pozbawił go pamięci. Może zobaczył coś czego nie powinien, a teraz amnezja uratowała mu życie...?

Renna

- Jeśli gdzieś jest twoja rodzina...O ile ją miałeś...To na pewno cię rozpozna. Jeśli nie.- nie dokończyła i westchnęła.
Jeśli Shire nie znajdzie nikogo, kto powie mu o jego dawnym życiu, w takim razie nie ma raczej za czym tęsknić. Wadera zmrużyła oczy i patrzyła w niebo.