Wilcza łąka

Shire

Shire skinął głową Dermanotcie. Polubił ją, bo dała mu papierosy. A on lubił papierosy. Nawet jeżeli były wynalazkiem głupich ludzi. Niektóre jednak z ich wytworów były całkiem przydatne w życiu codziennym. Zastanowił się, czy może rzeczywiście on i Nixenna mogli się kiedyś spotkać. Jeżeli go nie pamiętała za dobrze, to znaczy, że nawet jeśli to nie za dobrze. Ale chociaż trochę wiadomości o jego poprzednim życiu byłoby całkiem mile widziane.

Renna

Samica pojawiła się tutaj. Usiadła niedaleko innych.
-Witajcie- rzekła niechętnie.
Zwróciła uwagę na samca z papierosami. Otuliła się ogonem i patrzyła wokół siebie.
~Kim jesteś???~

Malaysia

- Witaj.
Rzekła szumiąco Nixenna i położyła się na śniegu. Po chwili zasnęła. Nie było jej zimno... a może zamarzała?

Shire

- Witaj. - odpowiedział Shire nowo przybyłej wilczycy. Ciekawe... Podszedł do Nixenny. Usiadł obok niej i spytał.
- To jak? Kojarzysz mnie skądś? - w jego głosie znowu można było usłyszeć rozbawienie, ale także... napięcie. - Może wiesz jak mam na prawdę na imię?

Malaysia

Nix przebudziła się i zaczęła gadać, prawdopodobnie jakieś bzdury.
- Selty?
Miała jakieś chore omamy. A może wreszcie gadała od rzeczy? W każdym razie pochwili znów zapadła w sen.

Renna

- Renna- rzekła.
Spojrzała na śpiącą waderę. Machała ogonem na boki. Och, gdyby był tu...Renna, przestań! Specjalnie sobie to wypominała...Swój błąd. Poczuła swoją wilgotną sierść na policzku. Wiedziała, od czego to. Spojrzała na innych i zdawała sobie sprawę, iż są zajęci i ją ignorują...No cóż.
Samotność? Opanowywało ją to uczucie samotności bo ona
jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną i męką dla tych, co są do niej zmuszeni.
Miała ochotę wylewać z siebie łzy. Ale...nie potrafiła.
Dla kobiety jedyne naprawdę wygodne miejsce do płaczu to pierś mężczyzny.

Shire

Shire dopiero teraz zauważył, że wilczyca najwyraźniej usnęła, więc odszedł nie chcąc jej obudzić. Nie widział większego powodu, aby jeszcze tu siedzieć. Uśmiechnął się na pożegnanie do Dermanotty i skinął łbem reszcie. Po chwili zniknął między drzewami.

Akeli

Akeli znowu się pogrążyła w zamyśleniach, widać, że Hayato też miał zawieche. -Nie jestem pewna.. lecz były lustra i szkło to jedno i drugie musi się wiązać, tylko.. co oznacza szkło?- z pytaniem o szkło zwróciła się do Hayato. On się chwilę zastanowił. ~Szkło... lecące szkło oznacza zmiany w życiu, wielkie zmiany... sytuacja dojdzie do niespodziewanego końca. Czyli są to roztrzaskane iluzje, a co do tej postaci która uderzyła, ona jest znacząca, potężna i silna. To w pewnym sensie przestroga. Sądzę, że to co powiedziała Akeli, ty i ja dodałem składa się ze sobą i wszystko pasuje..~ odpowiedział wilk i spojrzał na Mizu.

Malaysia

Nix spała sobie calutką noc. Musiała przyznać, że zdrętwiały jej wszystkie kości co do jednej. I właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że nie zdążyła spytać o coś Shire'a. "Głupia ty..." warknęła na siebie w myślach. Nixenna zaczęła rozprostowywać kości. Po chwili pobiegła w stronę wyjścia. Już jej tu nie było.

Mizu

- Mhm... Pewnie tak. - Odpowiedziała. "To znaczy, że mam zacząć się bać i być ostrożna." Pomyślała. Maleństwo na jej główce delikatnie się poruszyło. Zdziwiona spojrzała w górę i zdjęła szczurkę z grzywki. Położyła ją ponownie na ogonie, a ta delikatnie ruszała łapkami :3. Uśmiechnęła sie delikatnie i spojrzała na wilka - A Ty Hayato skąd wiesz takie rzeczy? - Spytała. Chciałaby jeszcze zadać inne pytanie. Brzmiące: 'Dlaczego akurat Ty siedziałeś mi w głowie? Czemu nie chciałeś nic o sobie powiedzieć? Czemu chciałeś mnie zniszczyć?' Ale postanowiła, że takie pytanie zada albo samej Akeli, albo gdy będzie miała okazję być z nim sam na sam.

Akeli

~No cóż.. tak to jest jak jest się Duchem Stróżem Szamanki... ona ciągle przegląda jakieś zwoje, symbole i tak dalej. Tak więc wiesz.. zresztą... mam już sześćset lat.~- odpowiedział Hayato i machnął ogonem. -No ej, nie narzekaj tak co ?- ` odburknęła mu -No i jak się twój szczurek czuje?- zapytała.

Mizu

- Mhm... Rozumiem. - Mruknęła i słysząc pytania Akeli spojrzała na szczurkę. - No chyba lepiej, jak widać. Myślisz, ze powinnam ją wypuścić na wolność? - Spytała. W głębi duszy chciała sobie ją zostawić, miałaby jakieś towarzystwo na samotne dni i równie samotne przemyślenia xd. Mogłoby to być dobre rozwiązanie, miałaby z kim gadać niżeli z sobą, miałaby komu opowiadać swoje sny, nawet jeśli nie otrzymałaby odpowiedzi.

Akeli

-Sądzę, że powinnaś ją zatrzymać. Przy tobie jej się nic nie stanie, zresztą wiem, że się nią dobrze zajmiesz. A przy okazji będziesz miała towarzysza.- wyraziła swoją opinię na ten temat i się uśmiechnęła. -No i co teraz? Będziemy tak siedzieć i nic nie robić?- zapytała i poruszyła uchem.

Mizu

Uśmiechnęła się słysząc odpowiedz i ponownie posadziłą śpiącą istotkę na głowie, chyba było jej tam ciepło, w końcu grzywę to ona miała bujna xd. - Niee... Trzeba coś wymyślić, ale co? Jakieś propozycje? Może pójdziemy gdzieś indziej? No bo tu jest... no trochę osób. - Rozejrzała się dookoła. - No dobra... Oprócz nas cztery. - Tak... Ostatnio Mizu nie przepadała za tłumami.

Akeli

-Hmm... byłaś ostatnio nad Wodospadem Szeptów? W zimę podobno jest tam bardzo ładnie, biało.... a pomiędzy białym puchem przepływa Czerwona rzeka i ten szum.. no to jak?- zapytała Akeli. Hayato się rozpłynął, stwierdził, że jak będą gdzieś szli to on nie będzie swoich łap marnował tylko poleci za nimi jako przezroczyste coś z oczami.

Mizu

Mizu zastanawiała się nad odpowiedzią. - Nie byłam. Ale na prawdę może tam być ślicznie. Na pewno ta biel ładnie wygląda podczas krwistej czerwieni. - Różowa zastanawiała się przez chwilę czy Hayato zniknął tak jak wcześniej, mogłaby teraz spytać Akeli. Ale jednak nie była pewna, a nie chciała stawiać się w niezbyt wygodnej sytuacji.

Akeli

-Tak, też tak sądzę, to jak.. idziemy nad wodospad? Hayato.. możesz już lecieć, dogonimy Cię.- powiedziała a wilk na chwilę się ujawnił i skinął głową, później znowu zniknął już go tu nie było. -Sądzę, że chcesz o coś zapytać, mam rację?- zapytała.

Mizu

- Idziemy. - Odparła i nieco sie zdziwiła słysząc, że Akeli zorientowała się, że Mizu ma do niej jakieś pytania. Wiedziała, że jest Szamanką ale nie spodziewała się tego. - Powiedz mi... Wiesz może dlaczego akurat Hayato siedział w mojej głowie? No i czemu nic nie chciał o sobie powiedzieć, ujawnić jakichkolwiek informacji. No i czemu tak często wydawało mi się, że chciałby, żeby zniknęła, chciałby mnie zniszczyć? - Jak pozna odpowiedzi na te pytania będzie zadowolona. Wolałaby o tym pogadać z Akeli niżeli z samym Hayato. Go się bała, nadal. Nie chciała tego pokazywać, ale tak było.

Akeli

-Więc zacznę od pierwszej części pytania, bądź pierwszego pytania. Siedział w twojej głowie ponieważ ty mu najbardziej się podobałaś. Czemu nie chciał powiedzieć? Ponieważ był, że tak powiem tajniakiem, zresztą stwierdził, że ty byłaś dla niego za słaba. A co do ostatniego.. on nie miał zamiaru Cię zniszczyć, on chciał Cię podręczyć.- wyjaśniła i machnęła wesoło ogonem. Spojrzała w niebo.

Mizu

Mizu z wrażenia otworzyła delikatnie pyszczek. Jakby mogła opadł by jej tak jak w bajkach! - Jak to się najbardziej podobałam?! - Spytała sfrustrowana. To jej się nie spodobało szczerze mówiąc. - No tak... Byłam dla niego za słaba, to już w sumie wiem. - Ta odpowiedź chyba najbardziej ją dołowała, chciałaby jakoś sie wzmocnić i pokazać, ze słaba jednak nie jest. Ale jak? Jak to zrobić? - Podręczyć. - Mruknęła niezbyt zadowolona... Po prostu grał jej na nerwach. Niby wojownik, a zachowywał sie jak dziecko. Taka była jej opinia.