Wilcza łąka

Elena

W tym momencie na łąkę z gardłowym warknięciem wpadła Elena. Obnażała długie kły i wskoczyła przed Jen, jakby ją chroniąc, naprzeciw basiora.
- Viy, uspokój się! - wywarczała opuszczając nisko łeb. Była zła i to bardzo. Może na jej widok Viy zareaguje tak jak powinien.
- Panuj nad sobą! - dodała tylko i patrzyła uważnie na to co robi Curay.

Enary

En widząc to wszystko po prostu odeszła. Po co ma być w miejscu, gdzie nie ma dla niej korzyści? Po co to komu? Są ciekawsze miejsca, gdzie można uzyskać przyjemność...

[zt]

Yenn

Yenn siedziała cicho i kuknęła tylko na basiora. Zakryła pysk łapą i kichnęła. Gdy już wzięła łapę, na jej pysku widniał mały i szyderczy uśmieszek.
Yenn popatrzyła w niebo.

Jenna

Spojrzała na Elenę, była zdziwiona jej obecnością tutaj. Jen nadal nie miała sił, każda próba wstania, kończyła się katastrofą, za każdym razem lądowała na ziemi. Co by teraz z nią było, gdy by nie Elena? Jest jej bardzo wdzięczna, choć nie może wydusić z siebie słowa.

Yenn

Yenn popatrzyła na Jenne.
Podeszła do niej i uśmiechnęła się. Wczołgała się pod nią i ją podniosła do góry. Widziała zmęczenie wadery.

Viy Curay

Stan, względnego spokoju, trwał tylko chwile. Basior odwrócił się do Eleny, warcząc na nią i syczą. Ponownie zapomniał co się dzieje, a jego ciało przejął demon. Teraz zaczął iść w stronę Yeen. Z chęcią zabicia jej, oczywiście.

Yenn

Yenn zmarszczyła nos i warknęła cicho.
Odwróciła się w stronę basiora i poszła kawałek w jego kierunku, a następnie siadła i zmrużyła ślepia. Wykrzywiła pysk w postaci uśmiechu, ale takiego groźnego i nieprzyjemnego.

Elena

- Yenn, zabierz ją stąd do lecznicy. Tylko szybko. - Warknęła głośno - Nie puszczę cię! - złożyła ciało do skoku, jednak ani drgnęła z tej pozycji. Czekała, wiedziała, że musi go zatrzymać. Była silna i szybko, była zdolna by go zatrzymać za wszelką cenę.

Yenn

Yenn kiwnęła łbem i uśmiechnęła się szyderczo.
Wzięła Jenne na grzbiet i kichnęła cicho.
Nie biegła, o nie. Szła powoli, gdyż wadera spadała jej cały czas na jedną stronę.

//Ja jeszcze nie poszłam ^_^//

Jenna

Jen zaciskała zęby z bólu, nie wiedziała co jest jej do końca, dla czego tak źle się czuję. Otworzyła jedno oko i spojrzała na basiora, nie mogła w to uwierzyć, co mu się stało? Do lecznicy? Aż tak z nią źle nie jest...Chyba. Ona tak myślała. Gdy Yenn ją niosła to sprawiało coraz większy ból, i co miała zrobić? Stało się.

Yenn

Yenn zobaczyła że powolna jazda sprawia ból Jenn'ie postanowiła przyśpieszyć.
Wrócę tu jeszcze-krzyknęła i uśmiechnęła się do wadery. Zaczęła biec ta szybko jak jeszcze nigdy w życiu. Dlatego by jazda była krótszą i sprawiała mniej bólu.
Z uśmieszkiem pędziła do lecznicy, aż po chwilce zniknęły.
zt{obie}

Elena

Gdy wilczyce zniknęły ta jeszcze chwilę odczekała i wyprostowawszy się skinęła mu łbem na pożegnanie. Skoro nikogo tu już nie skrzywdzi, to nie ma sensu tu pozostawać. Pora zobaczyć co z Jenną. Obróciła się wybiegła szybko z tego miejsca gnając za wilczycami.

[zt]

Viy Curay

Nie ma po co tu siedzieć. Nie ma tu nikogo do zabicia... Ehh, nudy.
Viy wyprostował kości, po czym powoli zaczął kierować się w stronę wyjścia. Po chwili zniknął z pola widzenia innych wilków.

'Blokada twórcza'. x3

Marillion

Marillion lazł przez łąkę powolnym chodem i przy każdym kroku pilnował, by wszelkie wystające spośród źdźbeł trawy kwiatki nie przeżyły spotkania z jego łapami. Puchaty ogon ciągnął się za nim smętnie, tarmosząc rozdeptane kwiaty i wysoką murawę. Wilk nie wyglądał na zbyt radosnego i trudno się temu dziwić - humor miał wyjątkowo kiepski. Ale czy było w tym coś dziwnego? Po paru miesiącach absencji wrócił do krainy szczęśliwy, że spotka starych znajomych i... nikogo znajomego nie spotkał. Czyżby wszyscy odeszli z krainy, umarli, zostali wyeksmitowani? A może schowali się przed nim? Szczególnie ta ostatnia myśl nie dawała spokoju, biedaczek, z jego samooceną nigdy nie było najlepiej.

Anexia

Ishett również kroczyła tak, by żaden kwiatek nie ucierpiał przy spotkaniu z jej i tak drobnymi łapkami. Wadera była niska, chuda i strasznie krucha, przynajmniej jak na swój wiek. Delikatna, o. Do tego miała tak cichy, gładki i melodyjny głosik. Jako iż restart nastąpił, do historii jej bytu doszła pewna ciekawostka - Mieszkała a Anglii i czasami używa słów angielskich, chodź zdarza się to jej rzadko. - Rośnijcie, malutkie. - Mówiła tak do prawie wszystkich kwiatków, które napotykała na drodze. Kochała zwierzęta i rośliny, zawsze starała się im pomóc. Gdy zauważyła basiora jej duże oczka dostrzegły, że jest smutny. Postanowiła przełamać swój lęk i pierwsza zagadnęła. - Witaj. - Czuła się dziwnie w tej sytuacji, nawet trochę się bała.

Marillion

Gdy Rill usłyszał przywitanie, uniósł spuszczony dotychczas łeb dość gwałtownie. Nieznajoma zaskoczyła go - zamyślony, nie zauważył wcześniej, że nie jest tutaj sam. Choć dobry humor mu nie dopisywał, oczywiście nie chciał, by wilczyca odebrała go jako ponuraka i przywołał na kufę delikatny uśmiech, który prawie zawsze rozjaśniał jego pysk.
- Witaj - odpowiedział.

Anexia

- Nic się nie stało? - Spytała, czuła, że basiora coś trapi. Kto jak kto, ale ona potrafiła dostrzec intencje innych. - Jestem Ishett. - Ona też uśmiechnęła się delikatnie, miała nadzieję, że nie uzna jej za wścibską. A jeśli się myli i wszystko się jest w porządku? Uzna ją za głupią? Wyśmieje i nikt już nigdy nie będzie chciał się z nią zapoznać? Trochę bagatelizowała sytuację, ale zależało jej na tym, by ludzie uważali ją za osobę dobrą... Taką raczej jest.

Marillion

- Nic. zupełnie nic się nie stało. I właśnie w tym tkwi wielki problem - powiedział z ciężkim westchnieniem i usiadł. Miał wielką ochotę wygadać, wręcz wykrzyczeć to, co tak bardzo go rozczarowało po powrocie z krainy, można nawet powiedzieć, że zabolało. Ishett zaś wyglądała na osóbkę dobrą i pomocną, idealną do wysłuchiwania cudzych problemów. Dodał, zdawszy sobie sprawę, że wadera się przedstawiła. - Jestem Marillion.

Anexia

Łuff, nic nie powiedział. A gdyby to zrobił, to Ishett zapadła by się pod ziemie. Nie chciała, by ktoś rzekł o niej wścibska, oj nie. - Bardzo mi miło. - Uśmiechnęła się delikatnie, acz szczerze i przyjaźnie. - Nie chcę uchodzić za ciekawską, ale jeżeli coś cię trapi, mi możesz powiedzieć, postaram się znaleźć na to jakąś radę. - Znów uśmiechnęła się. - Oczywiście jeśli zechcesz. - Dodała po chwili.

Marillion

Choć miał ochotę się przed kimś wygadać, jednocześnie nie chciał się narzucać ze swoimi problemami. Ale skoro wilczyca tak go zachęcała, by powiedział, co go trapi, nie czekał ani chwili
- Miałem kiedyś w tej krainie całkiem sporo znajomych, dobrych znajomych, garstkę przyjaciół i ukochaną... chyba niepotrzebnie łudziłem się, że tak będzie zawsze - powiedział. - Bo gdy niedawno wróciłem w te strony po dłuższej nieobecności, okazało się, że z moich bliskich nie ma tu już nikogo, zupełnie nikogo. Dlaczego muszę być tak wielkim pechowcem i stracić wszystkich, na których mi zależało?