Wilcza łąka

Samuerian

Samuel kroczył powolnie łapami swemi, oglądając uważnie krainę, w której mieszkał od dzieciństwa. Zbliżała się zima, niedługo miały nadejść Święta. Pamiętał zeszły rok, kiedy wraz ze starą paczką urządzili sobie małą Wigilię. Jakże było wtedy przyjemnie! Jednak to już było i nie wróci więcej, że tak powiem. Wilczek ujrzał, że nie jest na tej polanie sam. Nie był pewien, czy poznał już Akeli, czy też nie, ale niewątpliwie słyszał o Szamance wiele dobrego. Podszedł więc doń i rzekł:
- Witam.

Akeli

Wilczyca słysząc czyjeś kroki, podniosła głowę w górę, patrząc na basiora, który właśnie się przywitał. Uznała, że nie będzie kulturalnie tak leżeć, rozmawiając z kimś. Tak więc podniosła się z zimnej i twardej gleby i lekko otrzepała futerko.
- No, Dzień Dobry. Co Pana tu sprowadza?
Zapytała, przekręcając lekko głowę. Wilk był z ognia i pełnił w niej ważną rolę. Zapewne alfa. No, no, ładnie.

Samuerian

Samuel przeciągnął nieco zastałe kończyny i uśmiechnął się lekko. Co go tu sprowadzało? No tak, właściwie to sam nie do końca umiał określić, jaka siła wyższa przywiodła go w to miejsce i dlaczego właśnie tego dnia postanowił opuścić ciepłe legowisko i nieco zwiedzić krainę. Po raz prawdopodobnie tysięczny.
- Spacerek. - odpowiedział jednak tylko, uśmiechając się nadal do wadery. Pachniała wiatrem, jednak więcej nie umiał określić. No, może prócz tego, że otaczała ją dziwna, jakby duchowa aura. Możliwe więc, że była Szamanem? Magiem na pewno nie, znał wszystkich Magów w krainie. W dodatku wilczyca było dość ładna - czyżby to była Akeli, o której nasłuchał się w ciągu całego swojego żywota? Dość prawdopodobne przypuszczenie.

Akeli

Wilczyca uśmiechną się uroczo do wilka, ukazując rządek śnieżnobiałych kiełków. No cóż, spacerek. Zrozumiała. Ach te spacerki. Ona sama lubiła wędrować po terenach Krainy, chociaż znała ją już jak swój ogon, o!
- Ach rooozumiem. Czyżbyś był typem podróżnika?
Zapytała. Najwidoczniej tak. Każdy musi czasem odpocząć od tego z czym obcuje na co dzień.
- Ach przepraszam. Nie przedstawiłam się. Mam na imię Akeli.
Dodała lekko zmieszana. Kurcze, na ogól przedstawia się na początku rozmowy, ale dobra.. Trudno. Bywa. Nawet tak kulturalnej wilczycy jak jej się zdarza.

Samuerian

- Podróżnika? Raczej znudzonego domownika. - odpowiedział Samuel, nie przestając się uśmiechać. On podróżnikiem? Nigdy... Wolał spędzić całe życie w jednym, ukochanym miejscu, bez zbędnych wędrowań od miejsca do miejsca. Zwłaszcza, jeżeli tutaj właśnie było mu bardzo dobrze i nie zamierzał na razie opuszczać tej uroczej krainy. Kiedy wilczyca podała swoje imię uśmiechnął się jeszcze szerzej. No tak, czyli miał rację. Żółta wadera Wiatru w istocie była Szamanką, o której sporo się nasłuchał.
- Samuel. - przedstawił się również, skłaniając nisko głowię przyozdobioną elegancką czerwoną czapką Świętego Mikołaja.

Akeli

Domownik?Że jak? Coś jej tu nie pasowało, no ale dobra. Akeli zachichotała cichutko. Z czego ona właściwie chichotała ? A z tego, że się tak pomyliła.
- Domownik? Jeej, wybacz mi tą pomyłkę! Nie wyglądasz mi na Domownika, dlatego też wzięłam Cię za osobę, która lubi podróżować. No i bardzo miło mi Cię poznać. Wiele o Tobie słyszałam. Np to, ze jesteś bardzo dobrą Alfą watahy Ognia.
Rzekła, po chwili namysłu. Musiała skojarzyć imię wilka. Spojrzała na czapkę, która zdobiła głowę Samuela. Jej, ale Ona była fajna! A ten puszysty bąbelek, ojejciu jej!
- Jeejciu! Ale masz genialną czapkę! Ten bąbelek jest słodki.
Powiedziała, przyglądając się z zachwytem bąbelkowi od czapki wilka. Widziała wiele czapek Mikołaja, ale ta miała ten uroczy bąbelek no~! Ona też będzie musiała sobie taką kupić.

Samuerian

Samuel uśmiechnął się.
- Też słyszałem wiele o tobie. Na przykład, że jesteś bardzo dobrym Szamanem. - rzekł spokojnie. Kiedy wilczyca zwróciła uwagę na jego czapkę zaśmiał się radośnie. Po chwili jednak zdjął nakrycie z głowy i jednym sprawnym ruchem włożył je Akeli na głowę. - Proszę bardzo, tobie jest w niej o wiele lepiej. - rzekł z uśmiechem przyglądając się żółtej wilczycy.

Akeli

Wilczyca poruszyła radośnie ogonem. Jejciu, jakież To urocze! Kurde, Sammy jest kolejną osobą, która o Niej słyszała. Szczerze mówiąc, Akeli się tego nie spodziewała. Nie spodziewała się tego, że wiele osób będzie o Niej mówić. Ona była Szamanem, po prostu. Kochała to co robiła i w pewnej cząstce Siebie, była dumna z tegoż powodu,że aż tak daleko zaszła. Kolejna rzecz, której się nie spodziewała.
- Jeeej.... To miłe.
Tylko tyle powiedziała na ten temat. Kochała wszystkie osoby, zamieszkujące tą Krainę. Te wilki były takie miłe i cudowne! Nie, Akeli nie jest rasistką... Gryfy i Smoki też były naprawdę super. Gdy Wilk założył jej czapkę na głowę, to się uśmiechnęła jeszcze szerzej, niż wcześniej. I jeszcze ten zacny komplement. Już lubiła Samuela!
- Naprawdę tak sądzisz? Dziękuję!
Powiedziała i wesoło podskoczyła, próbując dostrzec chociaż kącikiem oka bąbelek od czapki, który znajdywał się po lewej stronie jej pyszczka. No, jakież to urocze!
- Jejku! Jak ja się nie mogę doczekać świąt!
Ogłosiła radośnie.

Samuerian

- Faktycznie, to już niedługo. - Samuel ucieszył się, widząc radość wadery. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, gdy zobaczył jak próbuje ona dojrzeć dyndający swobodnie pomponik. Święta miały być już za tydzień, a on nawet nie ustalił żadnych szczegółów związanych z Wigilią. Znając życie spędzi ją samotnie, albo ze swoim nowiutkim golemem. Ten zaś czaił się niewątpliwie gdzieś po krzakach razem z kotem Pawłowem, czekając aż wreszcie ktoś raczy zaatakować Samuela. Wtedy będzie mógł w końcu się popisać i go obronić. Alfa jednak w tym momencie nie zaprzątał sobie głowy pozbawioną duszy rzeźbą i obserwował kątem oka Akeli. Rzeczywiście, w czerwoniutkiej czapce było jej bardzo do twarzy.

Akeli

Tydzień, tydzień, tydzień! Cholercia, czemu tak długo?! Och jejciu jej!
- Jejku! Te kolędy, te choinki, prezenty, Wigilia.. Jejciu~! Przecież to takie urocze i takie piękne. Wspólne śpiewanie kolęd, dzielenie się opłatkiem! I... Jemioła.
Powiedziała wesoło i obróciła się wokół własnej osi. Wilczyca po chwili opanowała swój entuzjazm i machnęła ogonem.
- Fajnie by było zrobić takie spotkanie Wigilijne... W jakimś miejscu, razem ze znajomymi. Bo u mnie na rodzinę nie ma co liczyć... No, ale taka wspólna Kolacja, wraz z przyjaciółmi i dawanie sobie prezentów... Jejku!
Dodała, myśląc chwilkę. A no właśnie... To by było naprawdę genialne.

Samuerian

- Faktycznie, może trzeba by pomyśleć nad zorganizowaniem czegoś takiego... - zamyślił się Samuel. W sumie, to z wiarygodnych i tajnych jednocześnie źródeł wiedział, iż taka mała imprezka jest już organizowana przez grupę pewnych wtajemniczonych wilków, więcej jednak nie powiem. c: Wilk uśmiechnął się. - No, ale chyba nie chciałoby mi się czegoś takiego robić. W zeszłym roku już organizowałem Gwiazdkę, teraz pewnie do kogoś na chama wbiję. - zaśmiał się Samuel radośnie. Puk, puk! Tutaj Twój niespodziewany gość! Głodny i zmęczony Sammyś!

Akeli

Impreza organizowana przez pewna grupka wilków? O, jakież to urocze. Mhm.. Może być ciekawa niespodzianka... Ale dobra, nic nie wiem. No bo rzeczywiście nic nie wiem. Akeli uśmiechnęła się wesolutko.
- Ja bym mogła się czymś takim zająć. Ogółem nie mam nic do roboty, prócz chodzenia po krainie i wywoływania i odwoływania duchów, gdzie się tylko da.. Więc... No. Ale niestety nie mogę nic obiecać, bo nie wiem co mi może wypaść. Ostatnio w Krainie jest wiele opętanych wilków... Więc... No więc.
Powiedziała. Ale ona z wielką przyjemnością, by się zajęła czymś takim. Sprawy organizacyjne też bardzo lubiła!
- A tak wpadać na chama? Jako niespodziewany gość!
Powiedziała z entuzjazmem. Też dobry pomysł.

Samuerian

- W sumie, jeżeli chcesz to możesz. - Samuel uśmiechnął się. Miałam napisać tutaj coś z sensem i bardzo twórczego, jednak zapach zupy rozchodzący się po domu skutecznie wywiał z mej głowy resztki wszelkiej weny. Musicie więc, drodzy czytelnicy zadowolić się tym, że Samuel usiadł na swym błogosławionym zadku i ziewnął. Hmm... Ile to już nocy nieprzespanych miał za sobą? Sporo, oj sporo...

Akeli

Ale... Ona wiedziała, że może! Raczej nikt jej tego nie zabroni. Co najwyżej dostanie jej się od sąsiadów za to, że hałasuje. Oj dobra, nie obraziliby się chyba. Wilczyca również usiadła. Owinęła długim puszystym ogonem o żółtym kolorze, swoje łapki. Chwilkę się zastanowiła, co by tu wykombinować. Kurcze... Rozrywanie żab już ją nie bawiło, tak jak kiedyś. Szczerze powiedziawszy, to Ona była z dnia na dzień coraz mniej rozmowna i musiała się po prostu... Rozkręcić, ze tak powiem.. Żeby znów się wygłupiać. A tu jest za cicho.
- Masz jakiś pomysł co możemy porobić? Bo jest tu za cicho. Chyba, że powiesz coś ciekawego.
Rzekła do wilka, lustrując go uważnie spojrzeniem.

Samuerian

- Hmm... Co można porobić w taki dzień jak dziś, we dwoje, bez towarzystwa innych... - zamyślił się Samuel. Ach, jego wypowiedź brzmiała tylko niczym sprośna propozycja, on nie był pierwszym lepszym podrywaczem! Okej, był czasami. - Nie mam zielonego pojęcia, dlatego zdam się na ciebie. - uśmiechnął się, przekazując biednej Akeliś pałeczkę.

Akeli

Słysząc pierwsze słowa Samuela, jej mina wyglądała mniej więcej, jak ta emota: "O.o". Tak, naprawdę brzmiało to jak jaś niemoralna propozycja. Akeli po chwili się ogarnęła i odchrząknęła, ogarniając się.
- No więc tak.. Można posiedzieć, poleżeć... Albo nic nie robił, tylko leniuchować.
Powiedziała, po chwili rozkminiania. Aż tu nagle wpadła na pomysł! Wilczyca uśmiechnęła się szalenie, po czym wskoczyła na Samuela i przycisnęła go łapkami do ziemi.
- Hah! Mam Cię! Jestem górą!
Ogłosiła z entuzjazmem, machając wesoło ogonem.

Samuerian

Samuel miał dopowiedzieć coś jeszcze, gdy nagle czyjeś cielsko przygniotło go do ziemi. Uśmiechnął się szeroko.
- No tak. I co ja teraz biedny mam zrobić? - spytał radośnie, podnosząc łapy do góry w geście całkowitego poddaństwa. Był na łaskach Akeliś, jakie to urocze.

Akeli

A Akeliś jakby nigdy nic, usiadła sobie na Samuelu, co jakiś czas łaskocząc go ogonem. Akeliś była górą, Akeliś robiła z Sammym co chciała. Bo Akeliś była górą, a Sammy dołem.
- Ajć.. Nie wiem, nie wiem. Wiem, że jesteś wygodny. O, wiem! Mam pomysł. Twą karą będzie... Przytulenie, mwhahahaha!
Tak tak, straszna kara nie jest zła. Tak wiec Akelaszka pochyliła się i przytuliła do Samuela. Mwhah! Ależ ona była zła i wredna. Przytulała biednego Samuela.
- A teraz powiedz to, co chciałeś powiedzieć.
Dodała.

Samuerian

Samuel uśmiechnął się i rozciągnął przednie łapki.
- To chodź. - powiedział. Co te Święta robią z człowiekiem... Wilkiem, czy czym tam jest nasz Alfa. Samuel chodzi po krainie i rozdaje uściski! Niemniej tak właśnie było.

Akeli

No tak! Czyli znów mogła przytulić Sammysia. A jak On wystawił łapki, to Akeli oczywiście skorzystała i go przytuliła, tak mocno, mocno. Bo Ona lubiła się przytulać do innych. A tym bardziej do Panów. Bo Panowie byli od niej wyżsi i masywniejsi, co było strasznie urocze. No a, że Akeli należała do tych drobniejszych wilczyc, to zawsze jak ją basior przytulał, miała cieplej. Mwhahah!
Mrr.. Przytulanie jest fajne.
Zamruczała z uśmiechem.