Wilcza łąka

Wichura

Wichura nie spodziewał się poznać historii życia Debry, jednak nie sprawiał wrażenia wilka znudzonego.
- Ja raczej miałem dość... szalonego opiekuna, myślę, że to najłagodniejsze określenie na jego specyficzny styl bycia - uśmiechnął się. W sumie nawet lubił swojego szamana, który pokazał mu tyle niepotrzebnych rzeczy i nauczył wielu zbędnych informacji, więc nie miał na co narzekać.

Debra

Debra znów pokiwała głową, słuchając wilka. Szalonego opiekuna... Cóż, wilczyca z szalonymi wilkami nie miała jeszcze okazji przebywać. Ciekawe o jakie szaleństwo mu chodziło?
- Yhym...- wymruczała, dalej kiwając głową znacząco.

Wichura

Wichura, nie dostając odpowiedzi, stwierdził, że sam ma kontynuować rozmowę, więc powiedział:
- Lecz cóż, zeszło się z tego świata dziadkowi i niechaj spoczywa w pokoju. Dlatego właśnie trafiłem tutaj, nie miałem na świecie nikogo innego, kogo chciałbym widzieć po tym na oczy - powiedział, uśmiechając się lekko. Niespecjalnie przejmował się swoim życiem po śmierci szamana, zwłaszcza że teraz było mu dobrze.

Debra

- Smutne zostać bez nikogo. Każdy tak myśli. Ale z czasem można się do tego przyzwyczaić. Gdy odchodziłam ze starej watahy i odchodziłam od ojca, czułam się okropnie. Nie czułabym się tak źle, nawet, gdybym była sama.- powiedziała wadera.

Wichura

- Do samotności bardzo łatwo się przyzwyczaić - powiedział Wichura. No, w końcu strasznie szybko się pozbierał po śmierci opiekuna, można powiedzieć, że niespecjalnie ją przeżywał. Owszem, lubił dziadka, ale czekał na moment, kiedy się od niego uwolni. A skoro ten moment nadszedł wraz z taką nieprzyjemną sytuacją, to w końcu tylko życie.

Debra

- Racja. Ale jednak być samotnym jest smutno i przygnębiająco. Jednak zawsze pozostają znajomi i przyjaciele, jeśli rodziny już zabraknie.- powiedziała wadera, machajac wesoło ogonkiem.

Wichura

- Ale dlaczego rozmawiamy o takich smutnych rzeczach? Zwłaszcza, kiedy natura budzi się do życia, wokół tak pięknie, wiosennie... - powiedział, choć ironia ta zabrzmiała dość przygnębiająco, biorąc pod uwagę panujące wokół warunki pogodowe, które dalekie były zwykłym wiosennym przemianom.

Debra

- Cóż, nie warto się smucić.- odpowiedziała krótko Debra, machając delikatnie ogonem. Była dość zmęczona po długiej podróży, ale wolała zostać z Wichurą. Bardzo tęskniła już za takimi pogawędkami z innymi wilkami z krainy.
- Wichuro, a z jakiej jesteś watahy?

Wichura

Wichura uśmiechnął się. Niespecjalnie zasmuciła go ta rozmowa, w sumie okazywać swoich emocji nie umiał zbyt intensywnie, jednak takie głębokie zaglądanie w jego przeszłość było dla wilka dość... pogrążające.
- Ja? Należę do watahy Wody - odpowiedział Wichur, rad, że naciski na jego przeszłość się skończyły. - A ty? - spytał Debrę.

Debra

- Ja należę do Watahy Wiatru. Na początku chciałam być w Ogniu, ale szybko zmieniłam zdanie.- powiedziała Debra, a jej uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, gdy przypomniała sobie o swojej młodości, gdy jej największym problemem był wybór watahy. To były wspaniałe czasy.

Wichura

- Ogień i Wiatr, z tego co wiem, odnawiają sojusz, prawda? - spytał. Stwierdził, że Debra, jako dłuższa bywalczyni krainy może lepiej orientować się w sprawach tutejszych watah, które Wichura chciałby lepiej znać, by już na dobre poczuć się mieszkańcem tego miejsca, które niedawno stało się jego domem.

Debra

Debra zatanowiła się chwilkę, by zrozumieć, że nic o tym nie wie. Czuła się dość zawstydzona. Tak dlugo mieszkała w krainie, a nie wiedziała o czymś tak ważnym. Ale to wszystko przez tę podróż.
- Mhm.- wymruczała, przytakują głową.

Wichura

Wichura na widok niepewnej miny Debry, uśmiechnął się pogodnie i spokojnym tonem powiedział:
- Chyba cię tu trochę długo nie było - jednak nadal zachowywał sympatyczne spojrzenie, którym obserwował waderę spod lekko zmrużonych powiek.

Debra

- Cóż... Około pół roku.- powiedziała wadera, opuszczając łeb i wpatrując się w swoje łapy.
- Miałam wiele spraw do załatwienia. A teraz wróciłam i nawet nie wiem, że moja wataha będzie miała sojusz z Ogniem. Eh...- wadera westchnęła, podnosząc głową i patrząc na wilka.
- Czy w Wodzie Lee nadal jest Betą?- zapytała, chcąc się upewnić.

Wichura

Dżizas, miało być Woda i Wiatr. x.x

- Lee, tak, jest - potwierdził Wichura. Nie znał wprawdzie w pełni wszystkich władz, ale swoje wolał na w razie czego zapamiętać. A nuż pewnego dnia mu się przydadzą i wtedy lepiej by było wykazać się znajomością tak istotnych faktów dotyczących własnego stada, w którym przyszło mu żyć.

Debra

- Cóż, wydaje mi się, że władze się nie zmieniły od mojej ostatniej wizyty w krainie. Mam nadzieję, że nie czeka mnie wiele nowości. Wolę, gdy wszystko jest jakie jest i takim pozostaje.- powiedziała wadera, starając się już zapomnieć o sojuszu.

Wichura

- Hm, czasami zmiany są dobre. Zwłaszcza, jeżeli na przykład władza jest zła albo zaniedbuje swoje obowiązki - wtedy zastąpienie jej jakąś bardziej przykładającą się do swojej roboty wydaje się całkiem dobrym pomysłem - wzruszył z uśmiechem ramionami. - Nie wiem jak aktualnie, więc nie mogę się w tej kwestii wypowiedzieć, ale zdarzają się takie wypadki.

Debra

- Moim zdaniem aktualna władza watah jest dobra, a niektórych bardzo dobra. Nie można tego powiedzieć już w sprawie Smoków czy Gryfów, które w krainie są spotykane bardzo rzadko. Jedynie smoki posiadają Przywódczynię- Shapirę.- wypowiedziała się jakże zacnie Debra, uśmiechając się ciepło do swojego towarzysza.

Wichura

Wichura nie słyszał o Shapirze, na razie też nie widział żadnego smoka, więc nie mógł stwierdzić, czy władza w tych ugrupowaniach jest tak konieczna. Skoro trzeba kimś rządzić, to chyba powinno być przynajmniej kilku przedstawicieli 'ludu' prócz samej władzy.
- Możliwe, w tej kwestii jednak niewiele mogę powiedzieć - uśmiechnął się wilk lekko.

Debra

Debra zaśmiała się i uśmiechnęła pogodnie do wilka.
- Nie martw się, ja także nie mam tutaj wielkiego pola do popisu w znajomości gryfów i smoków. Smoka widziałam raz, była to Shapira. Jeśli dobrze pamiętam, spotkałam ją w klubie... No cóż, w końcu i ty spotkasz kogoś niezwykłego. Może gryfa?- cóż, Debra gryfa nigdy nie widziała, ale chciałaby takiego spotkać i z nim porozmawiać. Byłoby to wielce ciekawe.