Wilcza łąka

Kyinra

Pisnęła z zadowolenia. - A mogę Ci mówić Karolina? Albo.. Carlyś? - zapytała. W jej głosie można było wyczuć, że liczyła na to, ze się zgodzi. A jak nie... to Arrbuz się potnie. Albo nie, szkoda łapek. Przekręciła łebek lekko w prawo i przyglądała się Carly jak kura, czyli od boku xD

Carly

- Carlyś jest ładnie. - kiwnęła łebkiem i położyła się w trawie. Skubała raz po raz ten swój kłosik, poruszając spiczastymi uszami - Kyin, Kyin, Kyin. Dużo o Tobie słyszałam - rzekła, unosząc grzywkę, by spojrzeć właśnie na Kyin. Uśmiech nie znikał z jej roześmianego pyszczka. Avatar, eh? Pozory mylą. :]

Kyinra

-O mnie? A co o mnie słyszałaś? - zapytała i położyła się wygodnie przed Carlyś, uśmiechając się i raz po raz machając ogonem. Przytuliła się do ogona i zdmuchnęła grzywkę z oczu.

Carly

- Należysz do spółki krejzniętych. Mam rację? Wiem że mam rację. :] - machnęła ogonem i położyła łapę spowrotem, więc grzywka znów opadła. Na niebie pojawiła się biała plama, która zjeżdżała co raz to w dół. Był to gołąb, Cariba, podopieczna Carly. Jednak widząc, że jej pani jest zajęta, wylądowała na leżącej w kwiatach gałęzi, która prawdopodobnie złamała się podczas burzy.

Kyinra

-Tak mi się wydaje, lecz nie mam pewności. A dokładniej co słyszałaś? Ojej.. wybacz, że takie pytania zadaje. - powiedziała lekko zarumieniona. Położyła sie jeszcze bliżej Carlyś.

Carly

- Heh, Kyin~ - zaśmiała się - Poopowiedziałabym Ci jeszcze, ale czas mnie goni. Muszę już iść. Papa - z tymi słowami wstała, gwizdnęła do gołębia i wybiegła z Wilczej łąki.

z.t

Kyinra

-Goodbya, Carlyś. - powiedziała gdy ta wybiegła. Kyin podniosła swój wspaniały, jedyny w swoim rodzaju, wyjątkowy, szanowny [...] zadek i otrzepała się. Machnęła ogonem i wybyła.

Kanna

Depcząc kłosy wyschniętej, przemokniętej trawy, delikatne i bez najmniejszego szmeru, niczym kot szła Kanna. Smukłe ciało, lecz nie wychudzone brnęło bez wysiłku po oznakach bezlitosnej jesieni. W ciszy patrzyła jak umierały ostatnie kwiaty na tej łące, poruszając lekko ogonem z ruchem chodu. Za nią leciała odwieczna towarzyszka, kruk Tariss, a w pysk uderzał porywisty wiatr, rozwiewając grzywkę. W końcu stanęła, rozejrzała się dookoła. Martwa cisza i dudnienie wiatru. Usiadła i spojrzała w szare niebo, z którego nieustannie kapał deszcz..

Selena

Selena przybyła w te strony ze spuszczoną głową. Jej ogon wlókł się nią. Wilczyca wyczuła w powietrzu zapach nieznanej sobie postać. Rozejrzała się i zobaczyła ciemna wilczyce z biała grzywką. Spojrzała w jej stronę i uważnie jej się przyjrzała oceniają zagrożenie.
-Witaj.-Powiedziała podchodząc nieco bliżej.

Kanna

Wilczyca zamknęła oczy. Wtem wiatr wzmógł się i wzniósł kolorowe liście, które zataczając koło wokół Kanny, zatoczyły koło również wokół Seleny, lecąc gdzieś w dal. Czerwonooka otworzyła ślepia, by uraczyć wzrokiem nowoprzybyłą. Koniec jej ogona począł delikatnie się poruszać, a czarny kruk z różowym kluczem na skrzydle usiadł na jej barku. - Witam Cię, wilczyco Ognia - głęboki i tajemniczy głos rozwiał ponurą ciszę na wilczej łące.

Selena

-Jak cię zwą wilczyco Wody?-Zapytała się Selena
Wilczyca wyczuła że jej rozmówczyni nie jest zwykłym wilkiem wie odnosiła się do niej z szacunkiem. Selena usiadła a jej puszysty czarno-szary ogon owinął łapy. Jego końcówka po drygała nerwowo.

Kanna

- Mnie zwą Kanna. A ciebie jak nazywają? - zapytała, słuchając wiatru, który ścigał się ze światłem, co jakiś czas wplątując się w kosmyki jej grzywki czy futra. Lustrowała bacznie wzrokiem młodą wilczycę. Skąd wiedziała bez namysłu, że jest ona z Ognia? Mhm. To bardzo proste, wielce proste. Kanna była z Wody, a Ogień i Woda to dwa przeciwieństwa, w tym też dwa całkowicie odmienne zapachy.

Selena

-Ja jestem Selena.-Przedstawiła się wilczyca.
Cały czas obserwowała swoja rozmówczynie.
-A twój towarzysz jak się zwie?-Zapytała wskazując pyskiem na kruka.
Selena jeszcze nigdy nie wiedziała członków watahy wody wiec nie wiedziała czego możne się spodziewać po wilczycy.

Beherit

W polu widzenia zgromadzonym na łące wilczyc pojawił się duży skrzydlaty wilk - Beherit. Kroczył powoli i leniwie, a jego lazurowe ślepia zwrócone były ku niebu, tak samo, jak zadarty łeb. Skłębione na nieboskłonie ciemne chmurzyska zdecydowanie mu się nie podobały. I tylko czekał, aż zacznie padać. Zatrzymał się w znacznej odległości od wilczyc.

Kanna

- Tariss - odpowiedziała krótko. Nagle do jej nosa dotarł znajomy jej zapach. Poruszyła uszami i wstała. Obróciła pysk w tamtą stronę i zastygła w bezruchu, targana powiewem jesiennego wiatru. Nawet jej ogon wisiał bezwładnie. Zleżałe liście na łące uniosły się, wirem okrywając wilczycę. Za chwilę rozwiał je wiatr, a wilczyca rozpłynęła się w powietrzu. Liście leciały z wiatrem, ścigały się ze światłem. Zatrzymały się tuż obok skrzydlatego wilka, zataczając koła, tym razem w dół. Gdy całkiem opadły, przy nim stała Kanna, czerwonymi ślepiami wpatrując się w tę dobrze znaną jej sylwetkę. Uśmiechnęła się delikatnie. - Witam Cię ponownie, mój drogi - jej głos natychmiastowo zmienił ton na bardziej ciepły i czuły. Kanna potrafiła być miła, lecz dla tak niewielu wilków..

Selena

Selena spojrzała w tą samą stronę i zauważyła wilka którego jeszcze nie miała okazji poznać.. Kiwnęła w jego stronę pyskiem na znak powitania. Zastrzygła kilka krotnie uszami po czym się położyła.

Beherit

Że co? o.O Przecież Beherit i Selena nigdy się nie widzieli. Czyli się nie znają!

Obserwował magiczne sztuczki Kanny z wyrazem delikatnego zniesmaczenia na pysku. Im bardziej ona starała kreować się na tajemniczą, mglistą postać, wprowadzającą w życie niewielką dozę magii, tym bardziej Beherita to bawiło. Mistycyzm śmieszył go niezmiennie od lat.
- Mój drooogiiiii... - powtórzył i uśmiechnął się ciepło, trochę z rozbawieniem i dodał. - Zapomniałaś, jak mam na imię, Kanno?

Selena

///Sorry wielkie pomyłka///

Selena uważnie się mu przyjrzała. Z daleka wyglądał podobnie do jakiegoś innego wilka. Jednak wilczyca szybko doszła do wniosku ze jest on tylko podobny więc zaciekawiona spojrzała na niego po raz drugi.

Kanna

- Jak mogłabym zapomnieć imię mego jedynego przyjaciela? - zapytała z rozbawieniem w głosie. No tak, mało tego, żeby jeszcze Beherit uważał ją za dziwną czy coś! Usiadła i owinęła już nie bezwłosy, a okazały w puszystość ogon. Kruczyca wciąż siedziała na jej barku, skubiąc swoje ze zbędnych piór skrzydła. Czerwone oczy wilczycy wciąż skierowane były na błękitne patrzałki wilka.

Beherit

- Cóż, to wcale by mnie nie zdziwiło. Nie byłbym nawet zaskoczony, gdybyś zupełnie zapomniała o moim istnieniu - odpowiedział. - Zniknąłem na bardzo długo.
Przyjrzał się Kannie krótko, choć uważnie. Nawet ona zmieniła się nie do poznania podczas jego absencji. Czyżby naprawdę nic nie pozostało w krainie takie samo?