Wilcza łąka

Kanna

- Ważne, że wróciłeś - uśmiechnęła się nieco szerzej i przymknęła oczy - Liczy się tu i teraz - dodała. Kanna była między innymi znana z tego, że uwielbiała używać przysłów, metafor i mott życiowych. Wstała i delikatnie dotknęła jednego ze skrzydeł jej przyjaciela. - Wciąż nie latasz? - zapytała, chodź może bardziej stwierdziła, niż zapytała.

Beherit

Zmarszczył nos. Beherit krzywił się na sam dźwięk słowa 'latanie'. Uniósł skrzydło, które dotknęła Kanna, i rozczochrał jej nim grzywkę. O ile skrzydła nie służyły mu do latania, to wilk opanował do perfekcji wykonywanie nimi zgoła innych czynności. Miedzy innymi dokuczania jedynej przyjaciółce >3
- Poproszę o inny zestaw pytań - odparł.

Kanna

- Ejj - zamruczała rozbawiona i poprawiła rozczochraną grzywkę. Słysząc drugą wypowiedź, poruszyła energicznie ogonem. - Spodobała Ci się w końcu jakaś wilczyca? - zapytała. Była na prawdę ciekawa, jak tam życie towarzyskie Beherita. Uważała, że przyjaciele nie powinni mieć przed sobą tajemnic. Tak więc musiała wiedzieć wszystko.

Eshe

No dobra Eshe. Teraz czas na łąkę. Wodospad i łąka to jej ulubione miejsca. Nic po za tym. -Witam..- powiedziała na przywitanie i zdjęła pumiątko z karku. Położyła je obok siebie.

Beherit

- A masz w zanadrzu jeszcze jakiś inny zestaw pytań? - zapytał ze śmiechem. Coś Kanna trafiała dzisiaj na same tematy, które Beherit wolał przemilczeć. Mówienie o lataniu i skrzydłach go drażniło, a wilczyce? Cóż, nie bardzo było tu o czym mówić. Zerknął krótko na przybyłą waderę, ale jego niebieskie oczy szybko wróciły na Kannę.

Selena

Selena która przestała być zauważana skorzystała z tego i położyła się nieco dalej. Położyła pysk na łapach i owinęła się ogonem. Słuchała uważnie ich rozmowy. Kilkakrotnie zastrzały uszni jak z oddali dotarł do niej jakiś szelest.

Eshe

Cóż tu mówić? No właśnie. Esh przewróciła oczyma i wzięła dżdżownice spod kamienia. Uśmiechnęła się tylko. Spojrzała na Selene. Znała ją? No jasne.. urwisko! Ach.. skleroza nie boli. Wilczyca zaszła Sel od tyłu i pomachała jej dżdżownicą przed nosem.

Selena

Selena otworzyła tylko oczy i uniosła pyszczek do góry. Nie czuła obrzydzenia do dżdżownicy. Znała tę wilczycę z urwiska. Tak to ona siedziała w krzakach.
-Witaj.-Przywitała się Selena,.

Eshe

-Nareszcie się obudziłaś, witaj.- powiedziała i się zaśmiała. -Ładną mam dżdżownice? A nazywa się Konstancja. - przedstawiła ją i znowu chichot. Bo co innego? Es miała dziś dobry humor.

Selena

Selena wstała i się przeciągnęła. Tuz na nią wylądował czarny feniks. Rycząc donośnie.
-A ja mam ładnego feniksa. Nazywa się Cień.-Przedstawiła go.
-Jak cie zwą?-Zapytała się jej.

Eshe

Spojrzała w górę. -Ładny feniks, niema co. A.. ja jestem Eshe.- powiedziała i się uśmiechnęła. -Ale.. chwilunia, chwilunia!- pisnęła i pobiegła do drzewa biorąc pumcie w zęby . Wróciła do Eshe. -To.. jest Sel.- powiedziała i się uśmiechnęła.

Selena

Selena spojrzała na Eshe.
-Miło mi. Jestem Selena.-Przedstawiła się wilczycy.
-Skąd jesteś?-Zapytała się.
Wilczyca spojrzała jej w oczy. Często tak robiła. Koniówka ogona zaczęła podrygiwać nerwowo na boki.

Eshe

Uśmiechnęła się. -Wiem kim jesteś i jak masz na imię.- powiedziała a swój lodowaty wzrok wbiła w ziemie. Jakoś tak.. -Hmm.... jestem z Japonii. Co zresztą widać.- znowu spojrzała na Sel. Można było to poznać po jej ruchach, wdzięku i zachowaniu. Dumna, zakochana w sobie i takie tam.

Selena

-No tak.
Selena była raczej przeciwieństwem Eshe. Ona była wesoła i uśmiechnięta. Selena na to miast wolała trzymać się na uboczu i była nieufna wobec innych. Feniks kolejny raz zaryczał.
-Uspokój się.-Powiedziała do niego Selena.

Eshe

Hmm... Eshe nie zawsze jest wesoła i zadowolona. Ona.. jest wręcz przeciwnie. Zimna, lodowata, wywyższa się, zarozumiała itp. To prawdziwa Eshe. Od kilku dni jest jakaś.. wesoła.. a to wszystko przez to, ze się zakochała.

Selena

Selena przyjrzała jej się uważnie nie wiedzieć czemu wilczyca miała dziwne przeczucia co do osoby Eshe. Kolejny raz zmierzyła ją uważnie wzrokiem. Cóż Selena jej nie ufała. Jednak nie zdradziła się z tym ani na moment.

Eshe

-Coś nie tak? - zapytała i się uśmiechnęła. Najwidoczniejsze były te długie czyli kły. Były.. dosyć długie jak na wilka... dzieciaki przed nią uciekały. Myślały, że jest wampirem.. ale nie.. ona jest wilkiem który kocha pić krew. Taki... krwiopijca. -Wiesz.. na co mam ochotę?- zapytała lodowato wyczekując odpowiedzi wilczycy.

Selena

-Domyślam się.-Powiedziała lodowato.
-Ale zaskocz mnie na co masz ochotę?-Dodała.
Selena wstała. jednym okiem bacznie obserwowała wilczycę ponieważ drugiego nie można było zauważyć gdyż było zasłonięte czarno-szarą grzywka.

Eshe

-Na krew... krew młodego wilka.- powiedziała. To nie był już uśmiech. To był wredny uśmiech. Jak prawdziwego złego charakteru. No cóż... taka była i nikt tego nie zmieni. -[i]Ale nie masz się czego bać.. ciebie nie tknę.[/]- uśmiechnęła się do niej jeszcze raz.

Selena

-O co ty powiesz.-Powiedziała z cichym warkotem.
Feniks kolejny raz zaryczał a jego skrzydła zapłonęły. Selena nie spuszczała wzroku z Eshe. Miała dziwne przeczucie że ona coś kombinuje. "No niech tylko spróbuje to sama zakosztuje swojej krwi"Pomyślała sobie Selena,