Wysokie Trawy

LIo

Wysokie trawy przemieszane z ziołami i kwiatami. Mały stawik, niezbyt głęboki z piaszczystym dnem. Okolony drobnym żwirkiem. Trzy duże dęby roztaczają cień w okolicach pagórka porośniętego mchem. Krzaki malin i maleńkie, ale słodkie poziomki są przyjemnym dopełnieniem. Łąka naznaczona jest kretowiskami i opuszczonymi norkami. Przyjemny zakątek.

Lio przyszedł by się pobawić. Oczywiście najpierw dobrał się do malin. WYBORNE jak zawsze. Kichnął, alergia dawała mu się we znaki... Z głośnym "łiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii" wskoczył do jeziorka i rozkoszował się ciepłą wodą. Tylko jednego mu brakowało: towarzystwa.

Karmel

<center>Wczoraj chciałeś być bogaty,
Dzisiaj biedny musisz być
Jutro prawie jak lunatyk
Będziesz szedł, byleby tylko iść.</center>

Dla niego od dawna trwało już jutro. I to wcale nie jutro z gatunku "jutro będzie piękne", czy też dobrze wszystkim znane "lepsze jutro". To jutro było właśnie tym jutrem z piosenki, którą powyżej przytoczyłam. Trzeci Wymiar ma dobry cytat na wszystko.
Po prostu szedł przed siebie, wrak wilka, bez celu i sensu. Szedł, bo nie stał. Gdyby stał, to by nie szedł. Logiczne.
Za nim podążał Horus.

LIo

Lio usłyszał kroki. Wyskoczył z jeziorka, otrzepał się i pobiegł w kierunku, z którego dochodził dźwięk. Niestety po drodze potknął się i wyladował jak długi na brzuchu. Potężnie kichnął. Przekręcił się na plecy i wtedy dostrzegł białego wilka z piórami przypiętymi w okolicach ucha. Uśmiechnął się i powiedział:
-Dzień dobly, jestem Lio. Jak się pan miewa?-
Hm... wilk raczej nie wyglądał na szczęśliwego. Lio kichnął jeszcze raz i z niecierpliwością czekał na odpowiedź.

Karmel

Szary wilk z białą grzywką spojrzał na małego fiołkowymi oczyma. Gryf... Dobrze więc. Podobno istnieją, kto mu broni?
Zatrzymał się jednak, głównie dlatego, że inaczej potknąłby się o kota, który ni z gruszki, ni z pietruszki zagrodził mu drogę.
- Norma. - odparł.
Tak, wszystko w normie. To ciekawe, ale tak właśnie zazwyczaj odpowiadają osoby z depresją. Norma. Wszystko tak, jak zawsze, bez zmian. Każdy kolejny dzień jak dwie krople wody podobny do poprzedniego, następny będzie identyczny.

LIo

-Co pan tu loooobi?- spytał Lio i kichnął. Norma, norma czyli co?? Raczej źle sądząc po obojętności wilka.Gryfik znów kichnął.
-Jestem Lio, a pan?- powiedział. Usiadł i czekał na odpowiedź.

sorry, że tak krótkie

Karmel

Przydałyby się ramiona, bo pytanie pierwsze niewątpliwie wywołałoby ich wzruszenie.
- Stoję i rozmawiam.
Jak jest, każdy widzi. Stoi i rozmawia. Można jeszcze dodać, że oddycha i myśli. Chociaż... Nie, jednak nie myśli. To zbyt duży wysiłek. Po co?
- Na zdrowie. - mruknął, słysząc kolejne kichnięcie. - Karmel, zdaje się.
Skoro kot nie da mu iść dalej, nie ma co stać.
Usiadł.
Horus zamruczał, zadowolony, po czym usiadł obok, przyglądając się gryfiątku.

LIo

-Dziękuję- powiedział Lio.- Ale i tak zdrowia nie będzie.- dodał i wybuchnął śmiechem przerywanym pojedynczymi kichnięciami... Gryf.... z alergią na pióra niezmiernie go to bawiło. Tarzał się po łące, jakby na chwilę zapominając o Panu Karmelu.

Karmel

- Ależ proszę.
Łapom znudziło się najwyraźniej utrzymywanie cielska wilczego w siadzie, bowiem rozjechały się, zaś sam wilk z głośnym "łup" przeszedł do pozycji leżącej. Bo i po co siedzieć? Leżeć łatwiej.
Nie przejął się upadkiem, ot, bezwładnie padł i nie wstał.
Patrzył na gryfiątko, zupełnie nie rozumiejąc, z czego się ono cieszy. Z kichania? Z imienia wilka?
A z resztą... Co za różnica?

LIo

Lio widząc zdziwienie wilka usiadł i wyjaśnił:
-Jestem gryfem, tak? Mam alergię na pióra!- powiedział i potężnie kichnął. Tym razem postanowił nie reagować w ten sposób. Wytarł więc nos i nadal trwał w pozycji siedzącej. Nie chciał wyjść na nienormalne dziecko z chorobą umysłową przy Karmelu.... Karmel, ładne imię. Miło się kojarzy i miło brzmi.

Karmel

Skinął łbem, przyjmując ten jakże fascynujący fakt do wiadomości. Gryf z alergią na pióra.
Ostatnimi czasy mało co go ruszało. Większość wilków z pewnością zareagowałaby inaczej, wzięłaby sobie do serca słowa gryfiątka, lub przynajmniej wykazała zainteresowanie. Niestety, Karmel większością nie był.
Słuchał więc jednym uchem, nie bardzo się w rozmowę wczuwając. Ot, po prostu słuchał. Drugie ucho zaś, coby nie przeciążyć przeżartego prochami mózgu, odprowadzało nadmiar informacji. Czyli niemalże wszystkie.
W streszczeniu: jednym uchem wpadało, drugim wypadało.

LIo

Lio przyjrzał się Karmelowi. Dość nihilistyczne podejście do życia,... No ale cóż... Każdy ma inne osobowości.-
-Lubi pan maliny?- spytał Lio.
Usiadł i przyjrzał się przelatującmu wielkiemu, niebieskiemu motylkowi... Ładny...

Karmel

Skąd ty bierzesz takie słowa? Nihilistyczne... Góglować musiałam.
Karmel skrzywił się nieznacznie.
- Nie.
Co on właściwie lubił, poza alkoholem, prochami i wilczycami? Hmm... Wszyscy lubią kremówki. Co do tego można mieć pewność. Czy coś oprócz tego? Nawet, jak coś jadł, nie przejmował się zbytnio smakiem. To tylko paliwo podtrzymujące tę beznadziejną egzystencję.
Można więc po namyśle stwierdzić, że zwyczajnie nie lubił nic. I mamy z głowy, już wiemy.

LIo

-Panie, pan nie wie co traci!- wykrzyknął Lio.
Z drugiej strony..... To sprawa Karmela i tylko jego. Czy on jest z jakiejś sekty wymagającej posępności... A może po prostu depresja... Gryfik nie wiedział. Ale jak można być tak ponurym??
-Czy kiedykolwiek się pan uśmiechnął??- spytał mały.
Czy tak można?? Czy można cały czas mieć minę jak na pogrzebie???

Słowa mam bo.... mam?

Nataniel

Skinął łbem.
- Tak, czasem mi się zdarza.
Przymknął jedno z oczu, zbyt zmęczone, by monitorować niezbyt ciekawe otoczenie. Drugim wciąż pilnował gryfiątka, by przypadkiem nie przyszło mu do głowy wplątywanie wilkowi dziwnych rzeczy w grzywkę, lub inne tego typu kawały.
Tak właśnie stwierdziłam, że wyjątkowo kiepski z niego Beta. Nawet powitania nie umie zapamiętać, dla Watahy nic nie zrobił... Trzeba się tym wkrótce zająć. Koniecznie.
Poruszył od niechcenia jednym uchem.

- Ajć, pomyłka. Wybacz, znów pokręciłam konta. Tu Karmel, jbc.-

Elsa

-Rozumiem- stwierdził Lio.
No jakby nie było... Niezbyt interesujące z niego towarzystwo. Ale właśnie zdał sobie sprawę z tego, że dawno nie kichnął! Zapiszczał z radości. No i wywołał zwierzynę z lasu. Z głośnym "apsiiiiiiiiiiiiiiiik" przeleciał kilka metrów i uderzył w drzewo. Z jego dużych, zazwyczaj wesołych oczu pociekły łzy. Drugi raz w życiu. Bolało go. Jedno skrzydło było dziwnie, aczkolwiek niezbyt mocno wykrzywione.

Karmel

- Na zdrowie.
Standardowa odpowiedź, świadcząca ponoć o wysokiej kulturze osobistej, czy czymśtam.
Stanem małego nie przejął się zbytnio. On był z tych, co się nigdy nie przejmują, bo nie warto. Po co? To wszystko i tak nie ma sensu, nie uda się.
Chyba żyje jeszcze tylko dlatego, że samobójstwo też raczej się nie uda. Chociaż... Po co? Śmierć przyjdzie sama, jak jej się będzie chciało. Oby jak najszybciej.
Taki paradoks - rzucił kokainę, by móc żyć, jednak to ona właśnie dawała mu do życia chęci. Teraz po prostu nie warto.

Elsa

Lio uderzył skrzydłem w pień. Nastawiło się. Podszedł do Karmela.
-Dziękuję- powiedział spokojnie.
Nie płakał już, skrzydło nastawione ból powoli znikał. Wydał serię cichych kichnięć. Alergia..... Kto właściwie wymyślił alergie??
Nie oczekiwał od Karmela żadnych słów więc usiadł i myślał. Dlaczego niektórzy są tak obojętnie nastawieni do życia?

Karmel

- Ależ proszę.
Drugie oko Najgorszego Bety W Dziejach przymknęło się na moment, jakby pokonane prawem grawitacji. I co z tego, że mały mu obklei czymś grzywkę? Najwyżej ją zetnie. Nie potrzebuje grzywki. Po co ją właściwie nosi? Bo wilczyce na nią lecą?
Tak... Jedyne światełko w jego beznadziejnym życiu, czyli liczne znajome. Nie musi znać imion, ale je same zna znakomicie. Zapewne lepiej, niż ich partnerzy, skoro takie znajomości w ogóle nawiązać się udaje.
Machnął ogonem, na powrót otwierając oko.

LIo

Lio kilka razy otworzył i zamknął dzióbek kilka razy po czym zapytał:
-Czemu pan jest tak ponuly?-
Kichnął i nadal uważnie przyglądał sie wilkowi. Wydawał się skrajnie zmęczony życiem, ale tak nie wyglądał...

Karmel

- Jestem? Nie zauważyłem.
Pierwszy raz ktoś mu powiedział, że jest ponury. Zazwyczaj określano go skrajnie innymi epitetami. Zazwyczaj określały go nimi wadery. Mówiły raczej, że czarujący, że romantyk, a czasem nawet, po "incydencie", że ostry. Łapał je jak muchy na fiołkowe oczy przyciemnione nieco skrywanym przy nich żalem, na długą białą grzywkę, na melodyjny głos i kwiaty maku.
Owszem, był bardzo zmęczony życiem. Ale... Patrząc na jego historię, nie ma co się dziwić.