Zrodelko zyczen

Corazon

Niespiesznie zjawił się tutaj także i Corazon - nowy 'nabytek' Watahy Ognia. Usiadł sobie niedaleko źródełka, choć wcale wypowiadać życzenia nie zamierzał. Ogon jego delikatnie się ruszał a uszy trwały postawione na sztorc, zawsze uważne i czujne.

Itami

Itami znudzona spacerowała po krainie. Jakoś nic ciekawego się ostatnio nie działo. Wadera bezszelestnie poruszała sie pomiędzy krzakami. Wyszła w końcu na wolną przestrzeń. Rozejrzała się. Powoli podeszła do wody. Napiła się trochę po czym znów rozejrzała. Ostrzegła jakiegoś basiora. Posłała mu lekki uśmiech po czym znów sie napiła.

Corazon

Odwzajemnił uśmiech, skinąwszy przy tym nisko głową. Przywitanie. Jednak widocznie takie powitanie z daleka to dla niego za mało, po natychmiast podszedł w stronę wilczycy.
- Witam, jestem Corazon - skłonił nisko głową, okazując jej szacunek.

Itami

Wilczyca wyprostowała się znad źródełka wody. Spojrzała na basiora i również skinęła głową.
- Witaj, jestem Itami. -Przedstawiła się posyłając mu jeszcze jeden delikatny uśmiech.
- Od dawna w krainie? -Zapytała aby jakoś rozkręcić rozmowę.

Corazon

Przecząco pokręcił głową.
- Zaledwie kilka dni, moja droga. Rozumiem, że Ty jesteś tu od dawna? - zapytał wesoło, poruszając lekko i delikatnie ogonem. Na jego pysku nadal gościł szczery uśmiech. Dobry miał humor, jak zwykle z resztą.

Itami

Uśmiechnęła się pogodnie siadają. Nie ma co kulturalny był to wilk. Będzie można spokojnie porozmawiać.
- Od małego jednak ostatnio miała spora przerwę od tej krainy. -Wyjaśniła mu melodyjnym głosem.
- A więc z jakiej odległej krainy pochodzisz? -Zapytała.

Nirdosa

Przyszła tutaj niespiesznym krokiem, ostrożnie i z niemałą gracją stawiając łapy. Czy miała jakieś życzenie, którym mogłaby się podzielić z ów źródełkiem? Na pewno coś by się znalazło, w końcu każdy jakieś tam, chociażby niewielkie, życzenia posiada. Skrywa je w głębi serca lub duszy, chroniąc przed szarym światem. Westchnęła cichuteńko i całkiem dyskretnie, siadając nieopodal zbiornika wodnego. Przymrużyła powieki, oto bowiem słoneczne promienie odbijały się od tafli źródełka, rażąc jej wrażliwe spojówki swym blaskiem.

Lia

Lia postanowiła co nieco pozwiedzać dotarła do tego źródełka, spostrzegła przy nim wilczycę, postanowiła przywitać się:
-Witaj jestem Lia, a ty???- Przywitała się po czym usiadła i zmierzyła ją wzrokiem.

Nirdosa

Nirdosa spokojnie obróciła głowę w stronę zbliżającej się, jasnej wadery. Przywitała ją uśmiechem oraz skinieniem łba - dość nisko, co świadczyło zapewne o szacunku, jakim darzyła Lię. Dyskretnie wyłapała subtelną woń Watahy Wody, unoszącą się od wilczycy. Tak, znała ją już. Poznała przecież swego czasu niejaką Taimi, która przecie należała do tej właśnie sfory.
- Witaj. Ja jestem Nirdosa - rzekła spokojnie, swym nazbyt jak na kobietę niskim, gardłowym głosem. Standardowo złośliwa chrypka ścisnęła jej krtań, subtelnie (lub też całkiem nie) modyfikując dodatkowo ego brzmienie. Jej turkusowe oczęta zawiesiły się na błękitnych ślepkach wilczycy, a kąciki jej ust nadal trwały uniesione w ciepłym i całkiem serdecznym uśmiechu.

Lia

-Miło mi cie poznać Nirdoso, jak się dziś miewasz???- zapytała uśmiechała się do wadery z naprzeciwka. Lia polubiła od razu Nirdosę wydawała się bardzo miła.

Nirdosa

/ interpunkcja... /

Na chwilę serdeczny grymas zniknął z jej pyska. Nie, żeby zrobiło jej się przykro, smutno, czy cokolwiek. Po prostu powód był niebywale przyziemny - mięśnie poczęły jej drętwieć od zbyt długiego trwania z jedną, uczepioną facjaty miną.
- A całkiem świetnie, dziękuję - odrzekła zgodnie z prawdą, ponownie skinąwszy głową w stronę wilczycy. Nie wiedziała, czy była od niej młodszą czy starszą, podobnie jak pojęcia nie miała, że nie jest ona całkiem zwyczajną, żywą istotą. Ale jakoś nie robiłoby to zapewne jej różnicy, ona każdego darzyła szacunkiem. Przynajmniej każdego, kto okaże się tego godnym. Spojrzała z zainteresowaniem na postać Lii.
- A jakże Ty się czujesz, droga Lio? - Spytała, delikatnie unosząc kąciki warg. Na chwilę, bo nadal odczuwała pewną niemoc w mięśniach, facjatę budujących. Delikatnie rozmasowała opuszkami palców kąciki ust, jakby próbując przywołać na powrót ich dawną wspaniałość czy choć względną dyspozycję. Kraniec jej puszystej, srebrnawej kity kołysał się delikatnie na boki.

Lia

-A całkiem dobrze, dziękuję.-Lia cieszyła się z tego że poznała kogoś nowego, lubiła zyskiwać nowe znajomości. Wadera zastrzygła uchem i rozejrzała się dookoła, potem jej wzrok znów powrócił na Nirdosę.

Nirdosa

/ o wiele lepiej ;) /

- Należysz do Watahy Wody, mam rację? - zapytała. Nie chodziło już o to, by potwierdzić swoje przypuszczenia, a raczej o chęć podtrzymania rozmowy. Czuła, że Lia jest w jakiś sposób tak wyjątkowa i jedyna w swym rodzaju, niemniej jednak nie potrafiła tego sprecyzować. Czyżby przeczucie tejże wadery śmiało wyprowadzić ją na manowce i zwieść w pole? Nie, nie wierzyła w to. Jakoś dotąd jej przypuszczenia się spełniały, a intuicja zdawała się nigdy nie wprowadzić wilczycy w błąd. Ale jak mawiają mądrzy i inteligentni - ponoć zawsze musi być ten pierwszy raz.

Lia

-Tak jestem w Watasze Wody,a ty???- Odpowiedziała i zapytała się, zaczęła zastanawiać się czy coś ją zmartwiło??? Tak wadera wyglądała na poważnie zamyśloną.

Nirdosa

O nie, zmartwienie na chwilę obecną było jej całkiem obcym, bo czymże się tu martwić? Chyba jedynie pewnym duchem, uporczywie nachodzącym ją na każdym niemalże kroku i gadającym masę głupot. Jednakże nawet to nie było w stanie popsuć jej świetnego nastroju, spowodowanego poznaniem pewnego basiora, który okazał się bliższy jej sercu, niźli śmiałaby w ogóle przypuścić. Uśmiechnęła się ciepło, po czym odpowiedziała, charakterystycznie niskim, ochrypłym głosem:
- Ja przynależę do Watahy Wiatru. To właśnie ona wydała mi się najodpowiedniejszą.
Powoli zmierzyła spojrzeniem całą sylwetkę wilczycy. Co było w niej innego? Nie wiedziała. Cóż, zatem najwidoczniej pora nieco odpuścić z przypuszczeniami i przeczuciami, skupże się, Nirdoso, nad faktami. Samo zapewne wyjdzie z czasem to, co niewidoczne na pierwszy rzut oka.
- Czym się interesujesz? - och, ależ naszło tę naszą poczciwą waderę na zadawanie pytań. Istne bombardowanie, można tak rzec. Trudno, jeśli Lia poczuje się skrępowana, zapewne poinformuje o tym Nirdosę. A jeżeli nie - cóż, może być ciężko. Chyba, że Wietrzna się domyśli, jednak nie jest to niczym pewnym.

Lia

-Ja interesowałam się swojego czasu malarstwem, nawet chciałam zdać test na artystkę. Ale coś mi przeszkodziło...-odrzekła po czym przerwała. Tak nie mogła teraz jej o tym powiedzieć, no trudno ale chciała rozmawiać dalej:
-Czy coś się się stało???Wyglądałaś na zamyśloną,coś ze mną nie tak???-zapytała choć mniej więcej wiedziała o co chodzi.

Nirdosa

Uśmiechnęła się kojąco.
- Nie, nie. Wszystko z Tobą w porządku. - odrzekła szczerze, obdarzając wilczycę ciepłem turkusowego wejrzenia. Nie uważała, aby coś z Lią było nie tak. Było w niej coś pasjonującego, coś całkiem odróżniającą ją od innych istot. Takie miała wrażenie, niemniej jednak mogła się pomylić. Tak czy inaczej, postanowiła już nie zaprzątać sobie tym głowy, więc wyraz zamyślenia opuścił je facjatę. Poruszyła leniwie lewym uchem. Tak, userka nadal pamięta o tymże tiku, który dopadał Nirdosę na ogół przy sytuacjach stresujących.
- Coś Ci... przeszkodziło? - zapytała, nie chcą jednakże wyjść na wścibską czy natrętną, dodała pospiesznie:
- Mam nadzieję, że jak będziesz chciała, to mi o tym opowiesz. Nie naciskam - zapewniła, posyłając zombie kolejny z tych swoich ciepłych i życzliwych uśmiechów.

Lia

-Pewnie zauważyłaś u mnie coś innego, prawda???- zapytała się dla pewności. Nagle przeszły ją ciarki, zastrzygła uchem i wlepiła swe błękitne oczęta w waderę.

Nirdosa

Och, jakże teraz gorąca fala zażenowania przemknęła po grzbiecie wilczycy. Zapewne uczucie to można przyrównać do odczuć dzieciaka, złapanego za rękę podczas kradzieży słodyczy, które wyraźnie zostały schowane na święta czy coś. Skruszona spuściła na moment łeb, po to, by pozbierać myśli. Gdy jej głowa powróciła do dawnej pozycji, jasne jej ślepia obdarzyły wilczycę serdecznym spojrzeniem, a usta nieco jakby niepewnie rozwarły się, coby dać możliwość opuszczenia przez słowa jej paszczy:
- Widzisz, nie do końca tak. Po prostu intuicja podpowiedziała mi, że jesteś wyjątkową waderą - wyjaśniła, uśmiechając nieśmiało.
- Ale każdy jest podobno wyjątkowy - skwitowała, nieco jakby na własną obronę.

Antharas

Ot przybył tu, pokaźnych rozmiarów smok z wielkim pragnieniem w pysku.
Było słychać w całej okolicy ten potężny trzepot skrzydeł.
Wylądował nieopodal źródełka, ale zdziwiony nie zauważył nic innego, pożytecznego do picia.
Cóż... Nie będzie wybrzydzał. Zignorował dwie wadery i zbliżył się do źródła, pochylając swój czarny jak noc - łeb i począł wchłaniać płyn. Minęło niespełna paręnaście sekund, gdy odstawił łeb od źródła.
Cóż za kojące uczucie!
Odwrócił wzrok w stronę wader, ale jedną z nich rozpoznał niemal natychmiast. To była ta zombiaczka? A pfe... Parsknął dość głośno i skrzywił swój pysk na znak obrzydzenia... Cóż... On już tak miał!