Ciemny Las

Szasta

Chwycił w pysk za kark bizona i unosząc go ponad sobą przy czym napięły mu się aż wszystkie mięśnie do granic możliwości położył go przed szczeniakiem. - Jedz - rzekł krótko i usiadł z boku obserwując wilczyce.

Volire

Spojrzałam na zwierzę które rzucił mi pod nos szary wilk. Pochyliłam się nad zwierzęciem nie spuszczając oczu z wielkoluda. Przynajmniej takim mi się wydawał. Ugryzłam kawałek i po chwili zaczęłam jeść pełną gębą. Apetyt, cóż.

Szasta

Zaśmiał się głośno - Na zdrowie - zaszurał ogonem. - Jak cię zwą? - spytał uśmiechając się do szczeniaka wiedział, że to dziecko Shade i Smitha.

Volire

Odeszłam od żubra po chwili z pełnym brzuchem. Przyglądałam się szaremu wilkowi.
- Volire - powiedziałam.
Machnęłam ogonem jednocześnie owijając go wokół łap.

Vedette

Podchodzi do wielkiego wilka i patrzy na niego z dołu. Podziwia jego wielkość, lecz gdy dostrzega oczy, cofa się spłoszona.

Szasta

Spojrzał na wilczycę i uśmiechnął się - Szasta - przedstawił się kłaniając jej nisko.
- Nie bój się mnie. Jak cię zwą? - spytał i spojrzał na szczeniaka - Miło mi - odrzekł.

Vedette

- Vedette mnie nazywają- szepnęła chowając się pod cieniem drzewa. Rozzłościła się, gdy zaburczało jej w brzuchu.

Szasta

Uśmiechnął się kątem pyska i wyskoczył do góry łapiąc jednym ruchem szczęk okazałego jastrzębia. Ptak od razu był martwy podsunął go wilczycy - Smacznego - dodał.

Vedette

Uśmiechnęła się wdzięcznie i zaczęła zajadać ptaka, delektując się jego smakiem. Gdy skończyła wyszeptała:
- Dziękuję Ci. Dużo jest tu takich jak Ty? Czy są tacy, co lubią młode na obiad? - nadal nie wychodziła z ukrycia.

Idalia

A Hekate wciąż tu była. Siedziała nieco oddalona od zgromadzonych w lesie wilków, lecz jej doskonały słuch wyłapywał niemalże każdy, nawet najcichszy dźwięk. Zastrzygła uchem. Głosy zebranych tu wilków nie brzmiały znajomo.

Volire

Gdy zauważyłam małą wilczycę, chyba trochę większą ode mnie, zamachałam ogonem. Podeszłam do niej i uśmiechnęłam się promiennie.
- Jestem Volire - powiedziałam z uśmiechem.

Po dłuższej chwili siedzenia w lesie przeciągnęłam się. Nagle potrząsnęło mną od środka. Stało się coś ważnego, ale co? Pobiegłam pędem w stronę legowiska mojej mamy.

Vedette

Smutna, rozłożyła się pod drzewem i marzyła, by trafił się ktoś fajny do zabawy. Nie lubi siedzieć bezczynnie, woli podokuczać. Ziewnęła i zaczęła drapać się za uchem.

Idalia

Słuchała kroków oddalającego się szczeniaka. Gdy te ucichły, Hekate położyła się tuż przy dorodnych krzewach i zaciągnęła zapachami zgromadzonych wilków. Od razu rozpoznała woń Watahy Nocy, lecz nie mogła dokładnie określić od kogo - wilki znajdowały się w zbyt dużej od niej odległości.

Vedette

Wieczorem wilczyca wróciła i węszyła w okolicy. Chciała kogoś poznać do zabawy, lecz mało było chętnych. Zaczęła chodzić od drzewa do drzewa i grzebać łapą w ziemi, niespokojne pomrukując.

Idalia

Postawiła sztywno uszy i zaczęła wsłuchiwać się w odgłosy, które wydawała z siebie nieznajoma wilczyca. Kroki, jakieś niespokojne pomruki. - Wszystko w porządku? - spytała cicho.

Vedette

Gdy ujrzała wielką, nieznajomą wilczycę, gwałtownie i niespokojnie odskoczyła do tyłu. Gdy przyjrzała się jej oczom, jakoś odważyła się i wyszeptała:
- ymm...tak. wrrr...coś mnie noga zabolała. - wstydziła się swojej słabości.

Idalia

Uśmiechnęła się delikatnie. Rzekła swym typowym spokojnym, cichym tonem. - Rozumiem... zdarza się. Na pewno z tą łapą wszystko dobrze?

Vedette

Oczy nieznajomej zrobiły na szczeniaku wrażenie. Jakoś poczuła, że obca nie zrobi jej krzywdy. Polizała swoją łapę i uważnie się jej przyjrzała.
- Gdy biegłam to pewnie coś mi przeskoczyło. - odszeptała nadal nieśmiało.
Mimo jej spokojnych, opanowanych oczu poczuła strach. Nie lubiła być sama z nieznajomym wilkiem. Rzadko miała do czynienia z nimi i ich nie znała.

Idalia

Uśmiechnęła się nieco szerzej. - Czyli nic poważnego ci się nie stało - odpowiedziała, po czym dodała. - Wydaje mi się, że wyczuwam w twoim głosie lęk... nie bój się, ja nic ci nie zrobię.

Vedette

Usiadła obok wysokiego drzewa.
- Skąd mam to wiedzieć? Mało kogo tu znam. Mój brat się zakochał, więc sobie wędruję sama. - polizała łapę. Niebo zagrzmiało i piorun strzelił. Szczeniak pisnął i gwałtownie odskoczył od drzewa, gdy gałąź spadła. Oddychała wystraszona.
- Prędko nie przyzwyczaję się do tego lasu.