Ciemny Las

Idalia

Grzmot nie wystraszył Hekate. Wilczyca wciąż leżała tuż przy pniu rosłego drzewa. - Zawsze możesz przenieść się w inne miejsce - odpowiedziała. - Las rzeczywiście bywa nieprzyjemny.

Vedette

Uśmiechnęła się do wilczycy tajemniczo.
- A ja lubię ciekawe miejsca.
Już z lepszym humorem wdrapała się na drzewo, przy którym leżała wilczyca.
- Vedette się nazywam. - mruknęła i zaczęła powoli iść po gałęzi.

Idalia

- Ja Hekate. Miło mi cię poznać - powiedziała i uśmiechnęła się lekko, dodając. - Twój głos brzmi młodo. |Czy nie jesteś za młodziutka na włóczenie się samotnie po takich ciekawych miejscach?

Vedette

- Jestem młoda i to bardzo. Ale mnie to nie przeszkadza. - uśmiechnęła się i próbowała zerwać łapą jabłko.
- Jestem ciekawa wszystkiego i lubię poznawać świat. Powiem Ci , że uciekłam mojemu braciszkowi. Nie cierpię kontrolowania.
Szczeniakowi udało się zwalić jabłko. Niestety poleciało prosto na głowę Hekate.
- Ups. Wybacz. -opuściła uszy.

Idalia

Gdy jabłko wylądowało na jej łbie, zerwała się na równe łapy. Zaśmiała się krótko i powiedziała. - Chyba lepiej, żebyś nie skakała po tym drzewie.

Vedette

-Ale fajnie jest. Zobaczysz, sięgnę to wielkie jabłko! - zawołała z góry. - Nie spadnę...chyba.

Idalia

Cofnęła się by kolejne jabłko nie wylądowało na jej głowie. - Warto dla jednego głupiego jabłka ryzykować skręcenie karku? - spytała.

Vedette

- Wiesz Hekate, nie planuję łamać karku, tylko się pobawić. Nie mów nic Azazello. Pewnie by mnie ściągał już. - zrobiła niepewny krok do przodu. - Zaraz złapię to duże jabłko. - uśmiechnęła się.

Idalia

Westchnęła. - Rób co chcesz. Niestety, jeśli będziesz spadać, ja nie będę w stanie ci pomóc - położyła się pod drugim drzewem, nasłuchując.

Vedette

- O, jedna normalna. - uśmiechnęła się. Trąciła jabłko, które spadło i wylądowało niedaleko wilczycy. Szczenię, całe mokre, zeszło z drzewa. Trochę się podrapała,lecz przeżyła. Skoczyła po jabłko i je zaczęła gryźć.
- I żyję - pokazała swoje małe kły. - Przeszkadzam Ci?

Idalia

Zaśmiała się. Taka normalna to ona nie była. - Nie przeszkadzasz - odpowiedziała i owinęła łapy puszystym ogonem.

Vedette

- Wyglądasz na doświadczoną wilczycę. Opowiedz coś o sobie! - szczenię przysiadło dość blisko i nastawiło uszy. Ciekawość wzrosła i wiedziała, że już nie ustąpi.

Idalia

- Doświadczona? Wyglądam aż tak staro? - spytała i zaśmiała się. Zupełnie nie wiedziała co może o sobie powiedzieć, bo jej niepełnosprawność młoda wilczyca zapewne zauważyła. Jej puste ślepia rzucały się w oczy. Spytała więc. - Co cię interesuje?

Vedette

- hmm...Twe oczy są ciekawą historią, lecz zapewne bolesną, więc się przymknę. Masz rodzeństwo? - zamerdała ogonkiem.

Idalia

- Miałam kiedyś. Nie żyją - odpowiedziała krótko, a z jej pyska uśmiech nie zniknął. Wszelkie trudne chwile z jej życia teraz były tak odległe, że wspominanie o nich nie sprawiało bólu.

Vedette

- Acha...-wyszeptała. Usłyszała wycie w oddali. - Och, muszę biec. Wołają mnie. - na jej pysku pojawił się grymas niezadowolenia. - Kiedyś dokończymy.

Idalia

- Do następnego - powiedziała i oparła pysk o przednie łapy. Lubiła przebywać w tym lesie. Cisza, spokój...

Vedette

Po dniu pełnym wrażeń, młoda wilczyca powróciła w swoje, jak dotąd, ulubione miejsce i położyła się koło drzewa. Nudziło jej się strasznie. Tak bardzo chciałaby mień rodzeństwo w swoim wieku. W myślach marudziła na nieobecnego i za starego na zabawy brata.

Idalia

Poczuwszy zapach znajomej wilczycy, uniosła łeb. Węszyła przez chwilę zawzięcie by zlokalizować jej położenie, po czym z powrotem ułożyła pysk na przednich łapach.

Shade

Biała wilczyca przyszła do lasu, żeby zapolować. Usiadła pod drzewem i zaczęła węszyć. Po chwili dotarł do niej zapach zająca. Ale... Nagle stwierdziła, że nie jest głodna i nie chce jej się polować. Położyła się na ziemi kładąc łebek na łapach.