Ciemny Las

Arya.

- Tam coś jest - rzekła cicho, wskazując łapą jakieś miejsce za drzewami. Ona miała niezwykle czuły węch. Domyślała się, iż jej zdobyczą będzie wielki niedźwiedź. Po chwili dało się usłyszeć głośny ryk. Arya przystąpiła do atakującej pozycji. Za chwilę jej kły miały znaleźć się w ciele zwierzęcia.

Ozon

Uśmiechnął się ale był skupiony na polowaniu. Wielkiego doświadczenia w polowaniu na niedźwiedzie nie miał. Odszedł o kilka kroków od Arii i niewidoczny pośród gęstwiny drzew i krzaków otoczył niedźwiedzia od jednej strony.

Arya.

Nie zauważyła zniknięcia Ozona. Zniżyła łeb tak, że jej oczy były na wysokości ziemi. Dokładnie obserwowała każde posunięcie zwierzęcia. Po chwili wysoko odskoczyła. Ostre pazury u tylnych łap wbiły się w uda niedźwiedzia, a pazury przednich łap, w jego szyję. Warknęła głośno, po czym jej kły zatopiły się w miejscu jego gardła.

Ozon

Niedźwiedź był skupiony na ataku wilczycy nie widział że jest tam też Ozon i on to wykorzystał. Bezszelestnie podbiegł do niedźwiedzia odbił się od głazu i zaczepił pazurami przednich łap o jego bark. Musiało to misia zaboleć. Ozon podciągnął się świadom tego że może zostać zrzucony i wpił się zębami w gardziel niedźwiedzia.

Arya.

Niedźwiedź był otoczony z każdej strony. Siły Aryi i Ozona razem wzięte można było porównać do mocy jednego, dużego misia. Zwierzę nie miało szans. Próbowało walczyć jeszcze chwilę, jednak kły wilków zatopione w jego szyi, zupełnie go pokonały. Niedźwiedź upadł.

Ozon

Poczuł jak coś ciągnie go w dół więc zatopił kły i pazury jeszcze głębiej w futro zwierzęcia. W każdej chwili mógł przebić jego tętnice ale i tak trzymał go "na muszce" więc pozostawił to Aryi.

Arya.

Tętno niedźwiedzia można było jeszcze wyczuć. Wilczyca postanowiła zakończyć jego cierpienie. Jej wszystkie pazury wbiły się w jego ciało, a kły jeszcze mocniej ścisnęły gardło. Z szyi zaczęła lecieć mu krew. Po chwili jego oddech ustąpił.

Ozon

Wyczuł moment w którym niedźwiedź przestał oddychać. Odczepił się więc od jego futra i odskoczył od trupa. W miejscach gdzie wpił w niego pazury i szczęki powstały krwawe rany a na jego pysku czerwieniła się krew.

Arya.

- I po niedźwiadku - rzekła spokojnie patrząc na martwe zwierzę. Od dawna miała ochotę to zrobić. Już nie mogła doczekać się spożycia. Uśmiechnęła się nikle.

Ozon

Uśmiechnął się. Zawył słodką pieśń triumfu i powiedział do Arii
- Biedny niedźwiadek.
Oczywiście były to słowa wypowiedziane żartobliwie i przesiąknięte ironią.

Arya.

- Pomódlmy się o jego pokój wieczny - powiedziała równie ironicznie jak Ozon. Przeniosła wzrok na wilka i uśmiechnęła się delikatnie.

Ozon

Uśmiechnął się łobuzersko i udając śmiertelną powagę złożył łapy i powiedział śpiewnie - Ommm.. pomódlmy się za wieczny pokój tego misia którego upolowaliśmy nie bez przyjemności by przetrwać. Módlmy się o nasze brzuchy by zawsze były pełne.

Arya.

- Hm, to jest medytacja, a nie modlitwa - stwierdziła żartobliwie wilczyca.
- Ale masz rację, dzięki misiowi, przetrwamy. Trzeba zadbać o jego pokój wieczny - dodała tą samą barwą głosu, powstrzymując śmiech.

Ozon

Cień uśmiechu grał mu na pysku ale zachował pozory powagi. -Mniejsza o to czy to medytacja czy modlitwa. Jak chcesz zapewnić mu ten wieczny spokój?

Arya.

- Uczcijmy to minutą ciszy - powiedziała udając spokój i opanowanie. W środku, powstrzymywała się od śmiechu. Patrzyła na niedźwiedzia i miała wielką ochotę wreszcie go zjeść.

Ozon

- Dobrze. - powiedział cicho. Wydawał się enklawą spokoju ale powstrzymywał się przed śmiechem.Zrobił poważną minę i siedzieli tak minutę nie odzywając się. Po upłynięciu minuty powiedział
- Uważam że zrobiliśmy wystarczająco dużo rzeczy dla miska. Czas zająć się prymitywna potrzebą zaspokojenia głodu. - powiedział i dalej już nie mógł. Wybuchnął śmiechem.

Arya.

Zamknęła ślepia i tkwiła w niebiańskiej ciszy wraz z Ozonem. Przez calutką minutę, oboje powstrzymywali się od wybuchu śmiechem. Po chwili, gdy wilk postanowił odezwać się pierwszy, odetchnęła z ulgą
- Mniam - rzekła tylko, oblizując dokoła pysk, językiem i rzuciła się na misia.

Ozon

Jego śmiech niósł się po lesie zagladajac we wszystkie jego zakątki. Poszedł za nią do miśka którego spokój wieczny uczcili przed minutą.

łowca

Podbiegł wolnym krokiem popatrzył na wilki zajadające misia i nie mógł przypomnieć sobie kto to jest..

Arya.

Rozkoszowała się każdym kęsem. Niedźwiedź był wyjątkowo dobry. Po chwili usłyszała czyjeś kroki. Nie odwracając łba, popatrzyła kątem oka na pprzybyłego. Ciężko westchnęła, po czym szturchnęła delikatnie Ozona
- łowca - wymamrotała, zaciskając kły.