Ciemny Las

Blathe

Uśmiechnął się lekko czując łapę Ayany na jego łbie ... Spojrzał na nią kątem oka, po chwili jednak przeniósł wzrok na waderę. Przymknął ślepia ...

Ayana

Czy ty chcesz nam coś zrobić? - zapytała głaszcząc Blatha - Jeżeli nie to zostaw nas w spokoju! - Ayana nie miała pojęcia czy to coś pomogło, ale miała taką nadzieje

Astwest

Prychnęła, po czym przeniosła wzrok gdzieś w głąb lasu. Zdziwiła się, gdy ujrzała tam zwierzę, a mianowicie - sarnę. W lesie, w którym zawsze jest ciemno nie powinno być zwierząt, ale jednak. Usmiechnęła się lekko. Wstała i bezszelestnie zaczęła się skradać w jej stronę. - Sajonara. - mruknęła cicho do wilków, nie traciła czujności. Sarna nie zdawała sobie sprawy, że zaraz będzie po niej. Astwest dzielił jedynie metr. W pewnej chwili rzuciła się na nią. Zwierzę zdążyło zareagować, jednak wadera skoczyła i wbiła kły w krtań. Pazurami "doczepiła się" do ciała ofiary, która po chwili padła. Wilczyca nie miała zamiaru stąd odchodzić. Chciała jeszcze "pobawić" się ze szczeniakami. Zaciągła sarnę bliżej ich, ale tak, że nie było można jej dostrzec.

Ayana

Ayanie sie już to wszystko znudziło i nie miała już ochoty tutaj być - Chodź, idziemy stąd. - szepnęła Blathowi do ucha, poczym wstała i czekała aż Blathe zrobi to samo.

Abaddon

Abaddon wciąż leżał na grubej gałęzi jednego z drzew, a wzrokiem wodził za czarną wilczycą. Najwyraźniej wciąż nikt go nie zauważył. I dobrze. Astwest bawiła się bezlitośnie szczeniakami, ale co to za przyjemność dokuczać słabszym? Zimne ślepia Aba błysnęły w ciemności. A może by tak dla odmiany to nią ktoś się pobawił?

Astwest

Nie zwarzając na nic zabrała się do jedzenia. Po dosyć długiej chwili prawie skończyła i tym sposobem zdobyła 50 kości. Zauważywszy, iż coś błysnęło pomiędzy drzewami, podniosła łeb znad jedzenia. Obnażyła kły i warknęła cicho.

Abaddon

Czyli został dostrzeżony. Jego chudy pysk rozciągnął się w szerokim, niedostrzegalnym spomiędzy gałęzi uśmiechu. Szaroniebieskie ślepia wlepił w fioletowe oczy wilczycy.

Blathe

Wstał i spojrzał na nią.
- Tak ... Chodźmy -. powiedział i powoli szedł ku wyjściu.

Ayana

Blathe! - Warknęła Ayana, czekając aż on wstanie - Chodzimy już, teraz nas nie zauważy! - Po bardzo krótkiej chwili Blathe wstała i zaczął iść w strone wyjścia, ona poszła zanim mając nadzieje że wilczyca ich nie zauważy.

Astwest

Spojrzała za odchodzącymi szczeniakami. - Sajonara... - mruknęła cicho zdenerwowana, po czym popatrzała na, o ile się nie myliła, wilka. Ten wlepił w nią oczy jakby była obrazkiem. Uśmiechnęła się cwano, co było niedostrzegalne w ciemnościach. Po pysku zciekały stróżki krwi.

Abaddon

Dostrzegłszy uśmiech wilczycy, upewnił się, że został przez nią zauważony. Zeskoczył z drzewa. Jego pysk wciąż wykrzywiał pokrętny uśmieszek.

Astwest

Przeszła do siadu, gdy wilk zeskoczył z drzewa. Nie wiedziała, czego mogła się spodziewać więc nie traciła czujności.

Abaddon

Położył się pod drzewem w milczeniu. Koniec jego ogona poruszał się miarowo. Wzrok zaś był chłodny, beznamiętny.

Astwest

Przyglądnęła mu się uważnie. Charakter podobny do jej. Ogon uderzał rytmicznie o podłoże, oczy zaś wlepiła w pozostałości sarny.

Abaddon

Odezwał się nagle jak gdyby nigdy nic. Choć jego oczy wciąż wyrażały chłód i obojętność, ton jego głosu zdawał się być całkiem beztroski. - Fajne były te dzieciaki, co się tu kręciły, nie? Takie młode, głupiutkie... nie wstyd ci pastwić się nad takimi? - zapytał. - Nie lepiej obrać równy sobie cel?

Astwest

Spojrzała gwałtownie na niego. - Z kimś równym nie byłoby zabawnie. - ochrypły głos rozległ się po lesie, a cwaniacki uśmiech znów wymalował się na jej twarzy. Dwa młode wilki siedzą sobie w środku ciemnego lasu i rozmawiają, nieświadome niczego, więc czemu by się nie zabawić ?

Abaddon

Teraz to on zaśmiał się głośno. - Znęcanie się nad słabszymi to najlepsza oznaka własnej słabości i kompleksów, skarbie - rzekł. - Boisz się, że z kimś równym sobie nie dałabyś sobie rady, więc męczysz dzieciaki, nieprawdaż?

Astwest

Patrzała na niego swym chłodnym wzrokiem. - Może i masz racje... ale może ja lubię się tak znęcać, hmm ? - rzekła. Tak, Astwest była nieprzewidywalna. Raz chłodna i niedostępna, raz spokojna i nawet wesoła. - Z kimś równym sobie nie ma zabawy. - powtórzyła. - I nie mów do mnie skarbie. - wycedziła przez zęby. Wilk zaczynał już ją denerwować, ale miał w sobie to coś...

Abaddon

Przekrzywił nieco łeb, patrząc na wilczycę. - Może - odrzekł krótko. Dodał po chwili ciszy. - Jeśli tak, to szkoda, wielka szkoda, że masz taką niską samoocenę. A z wilkami równymi sobie jest taka sama zabawa. Tylko trzeba je umiejętnie podejść.

Astwest

Teraz wzrok nie był już chłodny, tylko zwykły, beznamiętny. - Na przykład z tobą ? - spytała przekrzywiając lekko łeb. Nie wiedziała do czego on dąży.