Ciemny Las

Kaisa

- Przyszłam tu zapolować i chyba niechcący ucięłam sobie poobiednią drzemkę - odpowiedziała i zamrugała oczami, które wciąż kleiły się do snu. Ziewnęła przeciągle i zapytała. - A ty?

Sherry

Usmiechnęła się.
- Szukałam kogoś, ale nie przyszedł. Albo miałam zwidy. - oparła się o pień - Wydaje mi się, że to drugie, ale znalazłam ciebie. - zaśmiała się cicho.

Kaisa

Zaśmiała się.
- Uważaj, bo moja obecność tutaj też może okazać się złudzeniem - powiedziała i wstała. Przeciągnęła się i zeskoczyła z gałęzi, bowiem nie była ona zbyt wysoko nad ziemią. Wyglądało na to, że Kaisa już się rozbudziła.

Sherry

Potrząsnęła głową. Kasia była taka tajemnicza. Poszła w jej ślady i wylądowała obok niej, miękko na łapach.
- Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. - wyrównała śnieg i zaczęła coś rysować, żłobiąc w białym puchu linie.

Kaisa

- Wręcz przeciwnie. Ratujesz mnie właśnie z bezlitosnych szponów nudy i szarej codzienności - odpowiedziała i przeciągnęła się po raz kolejny. Gałęzie nie były zbyt wygodne do takich dłuższych drzemek, wiec kości Kaisy zrobił się nieco obolałe.

Sherry

- Chyba białej codzienności. - zażartowała. Spojrzała na swoj rysunek i z zaskoczeniem zauważyła, że przedstawia on czyjś pysk, jakiegoś wilka. Wpatrywała się w niego. Nie odwróciła wzroku od śniegu. - Widzę, że sen na gałęzi ci nie służy.

Kaisa

- Gdybyś spędziła na niej tyle czasu, co ja, to też czułabyś się taka... połamana - odpowiedziała. Położyła się na gałęzi tylko na chwilę wczesnym popołudniem, a teraz? Powoli wkraczała do krainy wieczorna szarówka. Kaisa spojrzała na rysunek Sherry, przekrzywiając łeb. O, wilk.

Sherry

- Czuję się jak w jakiejś baśniowej krainie. - wyszeptała, przyglądając się intensywnie rysunkowi. Potrząsnęła głową, by odegnać natarczywe myśli. - Ale baśnie to kłamstwo. - jednym ruchem łapy zniszczyła snieżny obraz.

Kaisa

W milczeniu patrzył, jak Sherry wpatruje siew rysunek, a potem zaciera go łapą. Przeniosła wzrok ze zniszczonego rysunku na wilczycę.
- Ten wilk na rysunku... - zaczęła z małą dozą niepewności. - To jakiś twój znajomy?

Sherry

Trochę ją rozbawiło zachowanie wilczycy.
- Czy znajomy, nie wiem. Oddałam mu serce, ale on nie jest mną zainteresowany. - westchnęła, gdy przypisała osobę do wilka z rysunku - Nie warto rozstrząsać przeszłość i coś co nie miało sensu. - przy ostatnim słowie głos jej lekko zadrżał.

Kaisa

Na jej pysk wstąpił krzywy, ponury uśmiech. Oddała mu serce, lecz nie był nią zainteresowany... Kaisa miała wrażenie, że Sherry mówi o niej samej. To właśnie nieszczęśliwa miłość sprawiła, że Kaisa wróciła do rodzinnej krainy. Uciekła jak ostatni tchórz, nie zmierzyła się ze źle ulokowanymi uczuciami. Teraz nic nie powiedziała, tylko spuściła wzrok na zatarty rysunek.

Sherry

Zastanowiła się nad swoim życiem.
- Zostałam wygnana ze swojego rodzinnego lasu. Gdy w końcu znalazłam, tak jakby, swoje miejsce i tego jedynego, okazało się, że nie obchodzę go. - na jej pysk wystąpił smutny uśmiech - Przepraszam, nie chciałabym cię zdołować.

Kaisa

- Nie dołujesz mnie. Wręcz przeciwnie - odpowiedziała - głęboko westchnęła. Jeszcze nigdy nie mówiła nikomu o zawodzie miłosnym, który tak ją zmienił. - Miło mi się robi, gdy dowiaduję się, że nie tylko ja jedna na świecie zostałam odrzucona przez kogoś, kto był dla mnie najważniejszy w życiu.

Sherry

Zastrzygła uszami. Czyżby się przesłyszała?
- Dobrze zrozumiałam, że ktoś cię zawiódł? - ponownie zaczęła rysować w śniegu, starając się nie wracać do poprzedniego. Skupiła się na czymś co kochała. - Przecież ten wilk musiał być nienormalny, żeby odrzucić miłość takiej pięknej wilczycy. - na śniegu zaczęła pojawiać się róża, którą ktoś trzymał w zębach. Ten sam wilk, to samo wpomnienie....

Kaisa

- Cóż... najwyraźniej on miał o mnie inne zdanie - odpowiedziała i uśmiechnęła się gorzko. Patrzyła, jak na śniegu powstaje kolejny rysunek. Trudno jej było mówić o tym, co wydarzyło się w Watasze Alabastrowego Śniegu, choć z pozoru pogodziła się z tym.

Sherry

Pogodziła się z tym, że w najbliższym czasie jej myśli będą zaprzątać wspomniena.
- I mówią, że to nas trudno zrozumieć. - zakpiła. W głowie jej się nie mieściło, że ktoś mógł przejść obojętnie obok tej wilczycy. - Na pewno kiedyś znajdziesz godnego miana twojego partnera.

Kaisa

- O, nie - odpowiedziała, unosząc głowę i tym samym przenosząc spojrzenie na Sherry. - Już nigdy więcej. Ostatnim razem zdążyłam się nauczyć, że miłość to tylko ból, smutek i cierpienie. Nigdy więcej nie będę się już w to pakować.

Sherry

Uśmiechnęła się na gwałtowne zaprzeczenie Kaisy.
- Kiedy przyjdzie ten jedyny, ta miłość... - przerwała. Musiała jakoś ubrać w słowa to co chiciała powiedzieć - Kiedy pojawi się ta prawdziwa miłość, nie będziesz miała nic do gadania. Po prostu się to stanie.

Kaisa

Zaśmiała się.
- O ile przyjdzie - odparła. Miała wielką nadzieję, że to, co przydarzyło jej się w Watasze Alabastrowego Puchu było właśnie tą jedyną miłością, ze stratą której do pogodzenia się miała coraz bliżej.

Sherry

Również się zaśmiała, choć miała inny powód. Rysunek przedstawiał tego samego wilka. Westchnęła i opadła na śnieg.
- Jaki ten świat jest pokręcony. - spojrzała na Kaisę - Nie wiesz co cię czeka w przyszłości. - patrzyła w oczy wilka. Dziwnie się czuła rozmawiając o partnerstwie i miłości z inną wilczycą.