Ciemny Las

Hiretsuna Shinigami

Basior dzwignął sie powoli bo poco sie spierzyć? No właśnie on ma czas i to dużo czasu. Poprawił jeszcze worek na grzbiecie i ruszył w strone terenó watahy Watru.
- A ja bym wolał gdybyś szła obok mnie - powiedział z uśmiechem. Machnął kilka razy ogonem.
- Nie co ty ty razem nie biegne bo nie chce mi sie - powiedział i sie zaśmiał. Po chwili zniknął za drzewami. z.t.

Debra

Ferine zarechotała cicho i poszła obok Ravena.
-Ja tam nie lubię biegać.-powiedziała, idąc sobie spokojnie za wilkiem.

zt.

Unai

Gress

Gress nie widząc żadnego powodu do przebywania w tym miejscu, wstał i machnął ogonem, jak to w jego zachowaniu bywa.
- Żegnam wszystkich. - powiedział z grzecznością i udał się do Wsi.

z.t

//Do wsi??//

Siomha Lorcan

Siomha przyszła tutaj bardzo spokojnym i opanowanym krokiem. We łbie krążyło jej stado dzikich myśli. Musiała przyznać, że zmiany zachodzące w wilkach trochę ją przerażały... no bo kiedy większość wilków pozamienia się w demony, to jak będą mogły funkcjonować inne wilki? No jak?
Jej osobiście to nie przeszkadzało. Potrafiła sobie radzić w życiu, jednak nie widziała jakiejkolwiek świetlanej przyszłości dla tej krainy... Może jeszcze niedługo umarli wstaną z grobów?
,,Tego byś przecież chciała? Czyż nie?"
Głos, który przez tak długi czas milczał, teraz znów zaczął o sobie dawać znać. Przynajmniej zdała sobie sprawę, kto, albo jaka część jej mózgu do niej mówi... jej mały, martwy synek... ten sam, który pozostawił na jej łapie ową bliznę.
-Już nie.- szepnęła. Już wiedziała, że zmarli muszą pozostać tam, gdzie byli.
Siomha i ułożyła się na ziemi. Czekała na kogoś.

Haruki

Mały przybiegł tu wesołym truchtem. Gonił za jakimś ptakiem.
- eyy ...zaczekaj ! - krzyknął za nim. Zagapił się i wpadł na białą waderę.
- Ajć..Ajć...przepraszam ...- uśmiechnął się lekko, nie widział za dobrze bo było ciemno.

Siomha Lorcan

Siomha musiała przysnąć, gdyż nagle obudziła się, czując i słysząc zbliżającą się postać. Nie zdążyła jednak się zawczasu ponieść i dobrze znana jej woń Harukiego zawiadomiła ją, kto na nią wpadł. Wadera uśmiechnęła się pod nosem.
-Uważaj, jak chodzisz.- powiedziała trochę zbyt ostro.- W ten sposób wystraszysz wszelką zwierzynę.- dodała łagodniej. Była ciekawa, czy syn pozna ją po głosie.

Haruki

Małemu opadły uszy.
- Prz...przepraszam mamo...- powiedział cichutko i wtulił się w nią z wielkim uśmiechem.
On zawsze pozna jej głos. To jedyny głos ,który za na pamięć.

Siomha Lorcan

Roześmiała się dobrodusznie.
-Co powiesz na małe polowanie?- zapytała, a w jej głosie można było wyczuć nutę podekscytowania. Las nadawał się idealnie, a ciemność nie przeszkadzała waderze. Nawet maskowała jej białe futro i wilczyca była niemal niewidoczna.
Przytuliła do siebie syna, gładząc go łapą za uchem. Musiała się jeszcze wielu rzeczy o nim dowiedzieć.

Haruki

- Bardzo chętnie, mamo... - podobał mu się ten pomysł. Jeszcze nie polował. Zawsze dostawał jedzenie. Musiał dać z siebie wszystko. Haruki czuł ciepło białej wadery. To było dla niego cudowne uczucie. Mieć kogoś przy sobie.

Siomha Lorcan

Mocno go jeszcze uściskała i delikatnie od siebie odsunęła. Spojrzała synowi w ślepia, zastanawiając się, co by tu wybrać do polowania... może młodą sarenkę? Na początek powinno być jak znalazł. A kiedyś podszkoli go w łowiectwie tak, że nigdy nie będzie narzekać na brak pokarmu.
-Sarny, czy króliki?- spytała go. Chciała, żeby to on wybrał.

Haruki

Zastanowił się chwilkę, potem się uśmiechnął.
- Może sarenkę? - spojrzał w jej ślepia. Machnął ogonkiem.

Siomha Lorcan

Jej jasne ślepia błyszczały z radości, a chude ciało podniosło się z ziemi.
-Więc poszukajmy saren.- oświadczyła.
Najpierw mocno zaciągnęła się powietrzem, a później smakowała też je jęzorem. Szukała jakiejkolwiek wskazówki, że zwierzyna tu była. Wyczuła bardzo słabą woń, pochodzącą ze wschodu. Ruszyła tam wolnym i bezszelestnym krokiem.
-Chodź, Haruki.- powiedziała cicho.- Zaczynamy polowanie.

Mystic

Mystic przyszedł powoli w te ciemne tereny. Skradał się. Nagle wyczuł królika. Rozglądał się w mroku. W końcu już wiedział, iż królik się oddala. Ach, nie! To był zając. Zaczął się za nim skradać. Zając nie spodziewał się niebezpieczeństwa, więc kicał powoli. W końcu Mystic go znalazł. Gonił niedługo, aż w końcu go dopadł. Zjadł zwierzę i wyszedł.

zt.

Haruki

Młody podniósł tyłek i zaczął przebierać łapkami za Siom. Jego język zwisał mu z pyszczka. Uśmiechał się.

Siomha Lorcan

Wilczyca co chwila odwracała się w stronę synka. Jego widok napawał ja radością i spokojem. Była z niego taka dumna... cieszyła się, że jest przy nim w czasie jego dorastania i że może z nim spędzać czas...
Jednocześnie badała wonie w powietrzu, uczepiwszy się tej jednej, właściwej. na ziemi można już było dostrzec ślady racic sarnich. Siomha skręciła tak, żeby iść pod wiatr, nie inaczej. Nie chciała spłoszyć zwierzyny.

Haruki

Młody przebierał łapkami za białą waderą. Uśmiechał się. Był cichutko by nie spłoszyć zwierzyny. Uszka mu stanęły słyszał kroki sarny.

Siomha Lorcan

I Siom usłyszała delikatne stąpanie racic po podłożu. Podeszła jeszcze bliżej i przyczaiła się. Napięła mięśnie do skoku i ruszyła.
Przebiła się bardzo szybko przez krzewy, i wylądowała tuż przed dwiema młodymi łaniami, które zamarły na sekundę i zaraz ruszyły biegiem. Wadera zwinnie ruszyła za nimi.
-Dalej, Haruki!!!- zawołała do syna.
Sama jednak nie zwalniając, troszkę wyprzedziła sarny tak, że te musiały zawrócić parę kroków, żeby ją wyminąć. Chciała tym samym dać synowi trochę czasu.

Haruki

Zaczął biec za sarnami. Był mały ale szybko biegał dogonił jedną sarnę. Ugryzł ją w racice. Sarna upadła. Haruki wbił ząbki w szyję zwierzyny. Wierciła się chwile potem przestała. Malec przegryzł tętnice. Krew rozprysła się we wszystkie strony. Łania przestała oddychać. Młody uśmiechnął się do mamy.
- Zabiłem ją... - machał ogonem.

Siomha Lorcan

Siomha zaśmiała się, ale już szybko skoczyła za druga sarną. Zwierzę zdążyło dać tylko susa, bo Siom już doskoczyła jej do gardła i szybko ja zabiła.
Podeszła do synka i polizała go po mordce.
-Jestem z Ciebie dumna.- powiedziała i się uśmiechnęła.- Kocham Cię synku.
Przytuliła go do siebie.
-No już... jedzmy, bo wystygnie.- mrugnęła do niego i pochyliła się nad swoją sarną.