Ciemny Las

Xerri

Wilczyca zamyśliła sie trochę i powiedziała:
-A masz jakieś kości? Bo jak tak to może wpadniesz do mojego sklepu, kupisz sobie coś co ty na to?
Wilczyca zamknęła jedno oko. Zabawnie teraz wyglądała!
-Nawet jeśli nie masz kości możesz wpaść!
Poklepała Małą po główce.

Kera

Mała spojżała do kieszonki. - Mam kilka kostek, ale jeszcze nie chcę żadnego zwierzątka, może jak będę większa to coś sobię kupię, ale możemy wstąpić.
- Uśmiechnęła się do wilczycy. Bardzo chętnie pooglądałaby małe zwierzątka.

Xerri

Wilczyca przytaknęła głową.
-Okej, to ja cie do mojego sklepu zabiorę!
Wilczyca poprawiła skarpetkę. Potem kolczyki. Złapała małą delikatnie za kark (ale żeby nie spadła!) i dała ją na swój grzbiet.
-No to wio!- powiedziała uśmiechnięta wilczyca. Mała nie sprawiała jej kłopotu. Ani ciężaru. Była leciutka. Wilczyca zaczęła biec.
z.t (obie)

Kera

Mała na początku zdziwiła się, że Xerri łapie ją za kark, lecz nie opierała się. Wiedziała, ze nic jej nie zrobi. Po chwili zobaczyła, że wilczyca bierze ją za kark. Ostatnio bardzo spodobało się jej taka podróż, wiec uśmiechnęła się, mocno złapała opiekunkę za kark i razem zniknęły miedzy drzewami.
z.t

Úlairë

Cztery chuderlawe łapy zaniosły go w ten oto zakątek dziczy. Wzniósł łeb starając się nie zrzucić zabawnego kapelusza z łba i spróbował ocenić porę dnia, nocy czy jak to tam powinno się zwać. Było późno a zarazem do świtu daleko. Zgrzytnął zębami lustrując pomarańczowawymi ślepiami otoczenie. Gdzieżby przenocować?

Flash

Podniósł jedną łapę, przesunął ją do przodu i postawił na ziemi. I tak ciągle, w ten oto sposób przybył do tego lasu. Nie wiedział po co chodzi, po co miałby na to energię marnować? Ugryzł się w język. Miałeś być optymistą przecież. Powiedział sobie w duchu, nie mógł o tym przecież zapomnieć. Po chwili marszu zauważył innego wilka. Nie podszedł jednak do niego blisko, tylko usiadł kawałek dalej.

Úlairë

Gdy jego wzrok na trafił na nieznajomą i diabelnie dziwną z pyska wilczycę, serce zabiło mu mocnej a w umyśle zaświtała iskierka radości. Dopiero w drodze do pobratymca pod czerepem zjawiły się dwie nowe i co najmniej ważne informacje. Przecież to równie dobrze może być wróg! Byleby nie należał do stada jakiego... Dlaczego należał, a nie należała? Głównie po zapachu stwierdził, że mimo delikatnej postury i ogólnego zniewieścienia osobnik, którego cielsko zalegało przed samczym nosem również przynależał do męskiej części wilczego rodu. Usiadł? Jak to, do cholery, zinterpretować? Nieco ulegle w sumie wygląda, czyżby był słabszy?
- Witaj - po dłuższej walce z sobą samym wyrzekł jedno jedynie słowo. Cóż za kreatywność!

Flash

- Witaj. - odpowiedział na powitanie, wstawać czy nie wstawać? Nie widział takiej potrzeby, siedział więc dalej obserwując innego wilka. - Kim jesteś?
Niby głos normalny, ale słychać było w nim trochę jakby to ująć... Po prostu momentami mogłoby się wydawać, że niektóre słowa wymawia wilk płci pięknej, prościej mówiąc, wilczyca.

Úlairë

Powieki głupiego zwierza jakże nijakim imieniem nazwanego raptem podniosły się, gdy odpowiedź na rzucone przywitanie dowlekła się do ciupkę przerośniętych radarów. Woot? Aż odruchowo spuścił wzrok próbując dostrzec okolice krocza stworzenia. To jednak jest nieznajomy. Na jęzor cisnęły mu się dwa słowa, a robiły to tak nachalnie, że musiał sporo energii włożyć, by nadal trzymać je w sobie i nie wypuścić. Biologiczna pomyłka. Uniósł lekko ogon.
- Úlairë - przedstawił się ślicznie i jakże kulturalnie.
- Dziwnie wyglądasz - tutaj zrównoważył brak jakiejkolwiek bezczelności we wcześniejszej wypowiedzi.

Flash

- Wiem. - powiedział nadzwyczaj spokojnie. - Nie każdy jest normalny, a ja należę do tej chorej części psychopatów, którzy albo nie wiedzą kim są, albo nie wyglądają na takich jakimi są.
Usiadł wygodniej otaczając ogonem łapy.

Úlairë

Jeżeli każdy wyglądający na innego, niż w rzeczywistości jest szczyci się mianem członka chorej części psychopatów, to i Pan Kapelutek, który to kilka raz już nurtował się dylematem własnego imidżu, równy jest temu wybrykowi! Aye, przywdziewamy współczujący i oh-jakże-ja-cię-rozumiem uśmiech, coby nie zobaczył naszego zbulwersowania. Zmrużył ślepia zapominając na moment o senności.
- A jaki w rzeczywistości jesteś? - wyrzucił z siebie takie właśnie pytanie tuż po tym, jak rozmówca zamilkł. Ah, ten wredny bicz, co mu rudość na kufę wkroczyła musiał zadać trudne i wymagające przedługiej odpowiedzi pytanie. Czysta wredność.

Flash

- Po prostu inny. - powiedział krótko, dlaczego miał się tłumaczyć? Nie widział takiej potrzeby, popatrzył znowu na wilka. Dlaczego on się pytał o niepotrzebne mu rzeczy? Dlaczego? Nie widział w tym żadnego sensu, zresztą większość czasu spędził w samotności, wtedy stał się nienormalny. Wcześniej był jak inne wilki.

Úlairë

Pierw podniosły się kąciki warg jego, później było jeszcze gorzej. Mruknął przeciągle, a pomruk ten z czasem stawał się coraz bardziej gardłowy. Byłby stał się okropnie nieprzyjemny, gdyby nie to, że Brązowouchy nagle skierował go w całkiem innym kierunku. Śmiech. W miarę, jak natężenie i ton chichotu wzrastały, łeb wilka w iście aktorskim geście godnym bezwłosych ludzi unosił się a powieki powoli opadały. Wtem znów skierował spojrzenie na rudego basiora w geście rozczarowania spuszczając luźno wargi i zbliżając do się "brwi".
- Gówno mi to mówi - wyrzekł z powagą wręcz niepomierną i również usadowił swoje tyły na glebie pokrytej miękką, szeleszczącą i jakże wku#wiającą ściółką leśną.

Flash

-I dobrze. - powiedział tym dziwnym głosem, ni to facet, ni to baba. Przejechał ogonem po ziemi. Nudziło mu się, nie lubił siedzieć w jednym miejscu. Wstał więc, chciał już gdzieś odejść, ale po prostu usiadł. Został tam gdzie był.

Úlairë

ill build a citi oh zo big big big big~
Bo oni mnie nie rozumieją tylko dlatego, że jestem mądrzejszy! Ja jestem myślicielem-filozofem-romantykiem, nie to co oni, ten głupi plebs. Pokręcił zniesmaczony łbem, lecz gwałtowny ruch towarzysza przyciągnął uwagę basiora na tyle, by jego lico przejął grymas zaciekawienia. Niezdecydowany? Czylim jednak coś wart! Ewentualnie to zwykłe urojenia...
- A później narzekają, że na starość nie ma im kto mięsa podać, że zdychają w samotności - wymruczał całkowicie przypadkiem podkładając kark pod topór.

Flash

Popatrzył zdziwiony na wilka, pogubił się już, nie rozumiał o co mu chodzi. Zresztą nawet gdyby mógł zrozumieć, to by mu się to nie udało. Po prostu, siedział więc teraz tylko i patrzył dziwnym wzrokiem na wilka.

Úlairë

I znowuż obdarzony został wzrokiem zarezerwowanym dla wariatów wszelkiej maści! Nie byłoby to tak raniące, gdyby darczyńca zaliczał się do części rzekomo normalnych wilków. Na moment spuścił spojrzenie błądząc po badylach gęsto zasiadłych na sektorach zajmujących tereny centralnie pod najbliższym drzewem, by w końcu podnieść zad. Stanąwszy na czterech łapach spuścił pysk niżej i zacisnął powieki, by wyglądać na smutnego. Nie, nie tyle smutnego, co przytłoczonego beznadziejnością swego żywota, który musi prowadzić w tym łez padole przepełnionym bulem i nadziejią. Ej, narratorku, cóż ty wyprawiasz? Nie wolno śmiać się z pomyłek polityków :c To też są ludzie, a ludzką rzeczą jest popełniać błędy! Szczególnie te ortograficzne, biczu. Postawił jeden krok zbliżając się jeszcze trochę do rudego transwestyty z przymusu. Z jego paszczy wydobył się wysoki, nieprzyjemny w swej wysokości, jęk. Raz, dwa, trzy... kilka sekund trwał tak w bezruchu, by nagle wytrzeszczyć ślepia i przybrać minę niemal identyczną, jak ta, którą możecie pooglądać sobie na logu, obrazku w podpisie czy jak to się tam zwie. Jednym susem znalazł się centralnie przed bufoniastym wilczyskiem i niebezpiecznie zbliżył swą wyszczerzoną mordę do mordy niebieskookiego. Przekrzywił lekko łeb.
- Jestem czubkiem, maniakiem, wariatem, pomyleńcem, zboczeńcem, chorym psychicznie dziwakiem, HISTERYKIEM, PARANOIKIEM, PSYCHODELIKIEM, PSYCHOPATĄ! - z każdym słowem głos jego był coraz to donośniejszy. Wtem nastała pauza, a przerażający wyraz zniknął z pyska ulkowego. Cisza niestety trwała jedynie kilka sekund, po upływie tego czasu ponownie jęknął i jeszcze bliżej przysunął swój czerep.
- PODERŻNĘ CI GARDŁO, WYPRUJĘ CI FLAKI, ZABIJĘ... odetnę język i zeżrę, a z trupem twoim będę mieć stosunek BAJECZNY WRĘCZ - wyrzucił z siebie w kolejnym przypływie frustracji. Trocheśmy za mocno pojechali, uh... znowu reputacja niebezpiecznegowariataidioty przylgnie do nas i nie będzie ucieczki.

Flash

Odruchowo odsunął się kawałek, teoretycznie nie powinien niczego się obawiać. Jednak Úlairë dziwnie wyglądał, czubek - ok, wariat - ok, pomyleniec - ok, zboczeniec - Flash odsunął się kawałek, niby był płci brzydkiej, ale jednak wolał się odsunąć. Chciał wstać, ale tak jak wcześniej - nadal siedział. Po prostu nie wiedział czy bezpieczniej wstać i wycofać się, czy siedzieć i udawać, że wszystko jest w porządku, oprócz tego, że obok stoi niezwykle dziwny wilk... z dziwnym zacieszem na pysku (jaki miał przed chwilą). Na słowa "poderżnę ci gardło" Flash podskoczył praktycznie. Dlaczego on musi być taki strachliwy?

Úlairë

Jestem taki szczęśliwy... Otarłby łezkę z oka, gdyby takową posiadał. Taki z niego świetny aktor, żeby tak potrafić się bawić równymi sobie. Khy, przez chwilę faktycznie prawdziwa radość i duma z samego siebie wkroczyła do móżdżka Rudouchego, lecz później zorientował się, że to tylko udaje i sam z siebie zrobił głupca. Jak można dać się nabrać swoim własnym myślom? Patrz tylko na tamtego wilka, jaki słaby on jest! Pam, Úlairë obrał sobie za nowy cel spowodowanie pewnej reakcji Rudego, a mianowicie permanentnego przerażenia ulkową osobą i prędkiego opuszczenia tegoż terenu. Jakby go tu podejść? Nie miał zamiaru ranić go na ciele, więc powziął drogę "spieprzaj z tyłkiem przy ścianie". Zamruczał osobliwie i ponownie zbliżył się do niebieskookiego. Szastr, prast, jego różowy jęzor przesunął się powolnie od lewego obojczyka do końcówki kufy nieznajomego. Kolejny lekko przerażający pomruk i oddalił swą paszczę, by strzelić chłoptasia z liścia. Jaki cel miał ten cios? Żadnych rozdarć i ran, jedynie utrata równowagi.

Flash

Zachwiał się, ale że był w pozycji siedzącej to tylko przesunął łapę i cudem udało mu się nie przewrócić. Natychmiast wstał, otrzepał futro i usiadł ponownie z lekko obrażoną miną jaką zwykle robią dziewczyny, gdy ktoś zepsuje im fryzurę. Po prostu strzelił tak zwanego focha.