Ciemny Las

Nemezis · Gość

Przenikliwe spojrzenie cały czas świdrowało oczy wadery.
Kąciki jej pyska wykrzywiły się w widocznie rozbawionym uśmiechu.
- Ty to powiedziałaś. - skwitowała krótko. U niej słowo 'dom' to pojęcie względne.
Ciemność tego miejsca nieco ją przytłaczała. Do tego gęsto rosnące drzewa, krzewy. To wszystko sprawiało, że czuła się jak w klatce. Lubiła przestrzeń. Ponownie spuściła wzrok, milcząc.

Beherit

Nie wykazywał większego zainteresowania otoczeniem. Rozmawiającym niedaleko wilczycom rzucił tylko jedno krótkie spojrzenie. Ułożył się obok drzewa.

Wardress

Wsłuchiwała sięw rozmowy wilków, odkąd straciła wzrok reszta zmysłów była o wiele bardziej wyczulona. Ułożyła łeb na łapach starając się wyizolować z wilczych głosów szept wiatru i pogwizdywania ptaków. Jej pysk wykrzywił się w delikatnym uśmiechu. Puste, białe źrenice pochłaniały wszystko wokół.

Beherit

Uważnie lustrował otoczenie, lecz dopiero po chwili dojrzał siedzącą w oddali, pomiędzy drzewami, skrzydlatą wilczycę. Przez chwilę przyglądał się jej okazałym skrzydłom, następnie spojrzał na mało widoczny z jego perspektywy pysk. Zdawało mu się, że skądś ją kojarzy... Zawiesił wzrok na jej pustych, białych ślepiach.

Wardress

Słysząc cichy szmer z jednej strony odruchowo wstała i ruszyła ku niemu. Miała wrażenie, że kiedyś już spotkała ten zapach. Tak, to był basior... tyle tu ich teraz a ona samotnie krąży po tej krainie. Stanęła przed nim przekręcejąc lekko pysk w bok. Uśmiechnęła się.

Beherit

Dopiero gdy wilczyca stanęła przed nim, przypomniał sobie gdzie ją poznał i jak ma na imię wadera. Jednak od ich ostatniego spotkania coś znacznie się w niej zmieniło... kiedy straciła wzrok?
- Witaj, Wardress - powiedział po chwili. - Pamiętasz mnie w ogóle?

Wardress

- Beherit, tak? - mruknęła, usiadła obok wilka. - Mam nadzieje, że Twój wygląd nie zmienił się od naszego ostatniego spotkania. - uśmiechnęła się ponownie.

Beherit

Odruchowo kiwnął twierdząco łbem, lecz po chwili dodał pospiesznie. - Tak, Beherit. Dobrze pamiętasz - Podniósł się do pozycji siedzącej i spytał. - Nie wiem czy powinienem pytać, ale... co Ci się stało?

Speed

Przyszedł i usiadł przy pobliskim drzewie wsłuchiwając się w rozmowe.

Wardress

- Jezioro zmian. Zawsze musi mi namieszać w życiu, ale co nie zmienia faktu, że wciąż pozostaję samotna. - westchnęła. Machnęła spokojnie ogonem uderzając go delikatnie w bok.

Beherit

- Jezioro zmian mówisz... to musi być bardzo interesujące miejsce, skoro ma moc tak ogromną, że może oślepić - powiedział. Spojrzał przelotnie na przybyłego wilka, po czym uśmiechnął się i spytał. - Próbowałaś odzyskać wzrok wchodząc do jeziora ponownie?

Speed

Postanowił podejść blirzej, powoli cicho jak myszka, usiadł dopoieri gdy uznał że blirzej zblirzać się nie warto.

Beherit

//Bliżej
Zbliżać
Zainstaluj Mozillę Firefox lub Google Chrome, poprawiają błędy ortograficzne.//

Jeszcze raz zerknął na przybyłego, tym razem poświęcając mu nieznacznie więcej uwagi. Westchnął ciężko i z powrotem odwrócił łeb do Wardress. Nie znosił gdy wokół pojawiało się coraz więcej wilków.

Wardress

Oparła łeb delikatnie o bok wilka. - Ponowne wejście spowoduje albo pogorszenie, albo polepszenie stanu. Jeśli poczuję się na siłach, wejdę. Ale to jeszcze nie teraz. - mruknęła cicho. Miała wrażenie, że wilk jest od niej większy. Odkąd weszła do jeziora była mniejsza, niż zwykle. Wyczuła Legendarnego. - Witam. - mruknęła w jego stronę.

Speed

- Cześć, Ward - powiedział - Dawno cie nie wiedziałem ;)

Wardress

- Szkoda, że Cię wogóle nie widuję. - zażartowała. Położyła się na ziemi wciąż dokuczając Beherit'owi końcówką czarnego ogona.

Speed

- Wardress, czy niemogłabyś sprubować zamoczyć tylko oczy - powiedział - nie musisz zmieniać wyglądu, ale oczywiscie jezeli chcesz.

Beherit

Spojrzał na Legendarnego i wstał. - Ja nie będę przeszkadzał w rozmowie - powiedział, po czym odszedł powoli wgłąb lasu.

Wardress

- Poczekaj... - mruknęła za wilkiem lecz jego kroki coraz bardziej cichły - Wybacz Legendarny i ja znikam. Nie glupi ten twój pomysł. - mruknęła i poderwała się do lotu. Zniknęła między czubkami drzew.

Kaed'rin van Regis

Spojrzała za odlatującą wilczycą...
Po czym rozejrzała się wokół za jakąs zwierzyną.
Zrobiła rendgen, wokoł było mnóstwo królików i ptaków... ale również w zagęszczeniu stoi Jeleń, dorodny samiec. Oblizała pysk i ruszyła do ataku, bezszelestnie stąpając i zręcznie omijając drzewa.
10 metrów przed Jeleniem ruszyła szybkim biegiem, był zaskoczont.
Była to długa pogoń, lecz o dziw wcale się nie zmęczyła. Była zadowolona ze swej zdobyczy. Szybko ją zjadła, a dorodne rogi zostawiła dla siebie.