Jagodowy las

Dessie

- Jak tak to dobrze. - Uśmiechnęła się Dessie. Przypomniała sobie czasy, w których sama była młoda xD. - Baw się skarbie, ja pójdę na spacer, dobrze? Przyjdę po ciebie, więc uważaj i nie oddalaj się daleko, jasne?

Lea

- Goń mnie! - zawołała Lea do nowej koleżanki. - Nie złapiesz mnie! - krzyknęła dziko i popędziła między drzewa. Po chwili słychać było cichy pisk i mała wyskoczyła z krzaków umazana fioletowym barwnikiem naturalnym. - Odkryłam kopalnię JAGÓD! - wrzasnęła do Ady i wzięła się za jedzenie.

Naomi

Na sam dźwięk słowa JAGODY, Ada już czuła ich smak w ustach. Podbiegła do Lei i razem objadały się przepysznymi jagodami. Obydwie wyglądały identycznie. Pyszczek cały w jagodach, łapki również i jeszcze pojedyncze części sierści. To było niebo dla obydwu wilczyc. Jednak po zjedzeniu jakiś 3 kg jagód Adzie odechciało się jeść i postanowiła położyć się na miękkim mchu pod drzewem

Dessie

Dessie spojrzała na córkę z rozbawieniem.
- No młoda. Nie zjedz za dużo, bo będzie cię brzuszek bolał. Uważaj na siebie i nie oddalaj się daleko, ok? - zapytała z troską w głosie. - Niedługo po ciebie przyjdę. - Powiedziała i wycofała się , a po chwili już jej nie było widać.

Naomi

-No dobrze. Ale przyniesiesz mi zajączka? Bardzo mi tamten smakował -powiedziała Ada i spojrzała na znikającą między drzewami mamę.
-To co Lea, ja już się najadłam. Może się pobawmy?-spytała z uciesznym śmiechem Ada.

Lea

- Jasne! A w co? - zapytała i spojrzała wyczekująco na Adę. Coś jej mówiło, że ta mała zna więcej zabaw od niej... a ona musi je wszystkie poznać!

Tenshi

Wysoko ponad drzewami dało się słyszeć trzepot potężnych skrzydeł. Potem dopiero na niebie pojawiła się ciemna sylwetka jakiegoś zwierzęcia, które na skrzydłach leciało w dal. Z cwaniackim uśmiechem na dziobie zaczęło spadać w dół. Skrzydła złożyła ku sobie nadając tym samym prędkości. Będąc około dwa metry nad ziemią rozłożyła skrzydła i delikatnie wylądowała na czterech łapach. Rozejrzała się bystrymi oczami dookoła siebie, jej wzrok zatrzymał się na dwóch szczeniakach, które właśnie widziała. Ale czy szczeniaki można tu jeść? Chyba nie, no trudno... Jej! Jak jej dawno tu nie było! Spokojnie złożyła skrzydła.

Lea

Lea nagle poczuła dziwny niepokój. Rozejrzała się po lesie i ujrzała gryfa. Od zawsze bała się gryfów. A ten w dodatku... patrzył na nie jakby chciał je zjeść! Lea nie spuszczając wzroku z gryfa wycofała się za Adę.
- Wiesz, chyba będę już lecieć. Późno się już trochę robi i w ogóle.- Powiedziała szybko i chwilę później zniknęła w krzakach.

Tenshi

Tenshi zaśmiała się cicho widząc strach w oczach szczeniaka. Łapą wyposażoną w szpony chwyciła gałązkę jagód i wsadziła sobie do pyska. No cóż, była głodna a na razie polować jakoś jej się nie chciało. Spojrzała na drugiego szczeniaka spod przymrużonych powiek i zamachała długim, potężnym ogonem. Dobra, posiedzi sobie tu trochę a potem jak nic ciekawego nie będzie się działo to poleci. Zobaczy jak drugi maluch na nią zareaguje. Wiedziała, że nie są tu same. W powietrzu dało się wyczuć obecność jakiegoś dorosłego wilka.

Naomi

Adzie jednak nie przeszkadzała obecność gryfa. Zawsze była odważna. Smutno tylko jej było, że Lea ją opuściła i teraz nie ma się z kim bawić. Spojrzała tylko na gryfa trochę niezrozumiałymi oczkami i poczęła bawić się zdźbłem trawy które wyraźnie wyrastało ponad poziom trawy.

Tenshi

- Nie martw się... Ja też nie wiem dlaczego poszła. - Powiedziała. - Chociaż... W sumie wiem. - Zaśmiała się cicho pod nosem, że tak to nazwę. Powolnie podeszła do szczeniaka. - Co tu robisz sama? - Zapytała niby to ciekawskim tonem głosu. Czy była bardzo ciekawa? Z pewnej strony tak, lecz z drugiej nie. Chociaż to nic złego poznać tu kogoś na nowo. Może coś się pozmieniało, a ona o tym jeszcze nie wie? Warto się dowiedzieć ...

Naomi

-A czekam na mamę. poszła właśnie na spacer i nie wraca. Wcześniej bawiłam się z Leą, ale ona uciekła.-Powiedziała trochę zmartwionym głosem.
-A tak w ogóle to jestem Ada-powiedziała z uśmiechem.

Tenshi

- Na mamę mówisz? No skoro poszła sobie na spacer, to musi mieć do Ciebie zaufanie. Albo nie wie co może Cię tu spotkać. - Parsknęła cicho pod nosem i spojrzała a szczeniaka. - Miło mi Cię poznać Ado. Jestem Tenshi. - Przedstawiła się i zrobiła pół ukłon, tak ta kultura jest bardzo ważna. - A powiedz mi czemu Ada? Wiesz, że to ludzkie imię? - Zapytała z ciekawością w oczach.

Naomi

-Gdy porzucono mnie w lesie nie wiedziałam jak mam na imię. Pierwsze imię jakie usłyszałam było właśnie Ada. Postanowiłam je sobie przywłaszczyć.-powiedziała z uśmiechem Ada. -Jesteś pierwszym gryfem jakiego widzę, większość populacji tutaj to wilki, nie czujesz się samotny?-powiedziała. Następnie zamyśliła się na chwilę. Przypomniało się jej pewne zdarzenie z dzieciństwa.

Tenshi

- Ciekawa historia... - Powiedziała z uśmiechem na dziobie. Musiała być blisko jakiś ludzi, ciekawe czy o tym wie? - Hmm... Szczerze mówiąc nie. - Rzekła. - Kiedyś, zanim opuściłam tereny naszej krainy było tu więcej gryfów, które dziwnym trafem teraz się stały nieobecne. Wiem, że tylko dwa gryfy ostatnio słyszałam, ale to wszystko. - Mówiła dalej. - Ale wróciłam i jakoś samotność mi jeszcze nie doskwiera. - Znowu się uśmiechnęła. Wzięła głęboki wdech i wydech.

Dessie

Dessie wpadła do lasu i szybko wychwyciła wzrokiem córkę. Zobaczyła także gryfa. Nic nie miała do tych stworzeń, ale matczyny instynkt działał na wszystkie istoty: gryfy, wilki smoki, czy króliki, które rozmawiały z jej córką.
- Dzień dobry. - powiedziała sztywno do gryfa przyglądając mu się badawczo. - Cześć, skarbie - rzekła czule do Ady i usiadła obok niej, na tyle blisko, by w razie potrzeby mogła obronić córkę. - Kto to? Zaczepia cię? - zapytała szeptem, tak, by tylko Ada mogła ją usłyszeć. Przy tym ani na chwilę nie spuszczała wzroku z gryfa. Nie potrzebnie zostawiała córkę samą w lesie, zwłaszcza, że nigdzie nie było Lei, a a gdy szczeniaki były dwa łatwiej jej było zostawić Adę.

Naomi

-Nie mamo. To mój przyjaciel. Tenshi jest miły, nic mi nie zrobił.-Powiedziała Ada a następnie spojrzała z uśmiechem na gryfa. -Nie martw się mamo-dodała po chwili.

Tenshi

Tenshi w powietrzu wyczuła coraz to bliższą obecność wilczycy. - Dzień dobry. - Odpowiedziała z wyraźnym rozbawieniem na dziobie. Tak, reakcja i ton wilczycy rozbawiały gryfice. Jednak nie mogła tak nagle wybuchnąć śmiechem, to nie byłby grzeczne. Jednak gdy usłyszała to co Ada o niej mówi zrobiło jej się miło, ale z drugiej strony parsknęła śmiechem. - Moja droga, miło mi że tak o mnie mówisz. Ale jeszcze milej byłoby mi gdybyś mówiła o mnie jako o NIEJ, a nie NIM. - Powiedziała z uśmiechem na dziobie, który jak na razie nie miał zamiaru znikać, swoim wzrokiem obserwowała uważnie Dessie.

Naomi

-Oj jeszcze mylą mi się rodzajniki, mama mówi, że w końcu się nauczę, ale mi to jakoś nie idzie.-powiedziała Ada śmiejąc się ze śmiechu Tenshi. Miała na prawdę zabawny śmiech.

Tenshi

- Rodzajniki? Nawet jak na szczeniaka jest to mądre słowo. - Jeszcze raz spojrzała przeszywającym wzrokiem na matkę Ady. Ugięła przednie łapy, tak że jej głowa była na tym samym poziomie co małej wilczycy. - Czy Twoja mama zawsze jest taka spięta? - Zapytała niby to cicho, jednak tak aby wilczyca to usłyszała. Czemu Ten miałaby się trochę nie zabawić? Rozluźnić? Zawsze można, a wilczyca nie wyglądała na groźną. Nawet jakby chciała.