Jagodowy las

Samuerian

- Niezmiernie miło mi cię poznać, Maligne. - powiedział radośnie Samuel. Może miał dziś ochotę sobie z kimś pogadać, ha! Taki dobry miał nastrój, wiosna się wreszcie pojawiła, zima poszła na cały, długi, piękny rok. Czym ma się smucić? - Co porabiacie drogie panie, jeżeli oczywiście mogę spytać?

Maligne

Maligne spojrzała w stronę tego radosnego głosu i odparła.
-Moja koleżanka Idalia uczy mnie polować.
Wskazała na obok stojącą Idalię i uśmiechnęła się do nie wiadomo kogo.

Samuerian

- Ach, polowanie... - powiedział Samuel wesołym, szybkim truchcikiem podbiegając bliżej Maligne. - Niezmiernie ważne w życiu każdego wilka, a jednocześnie tak brutalne... Morderstwo. - westchnął teatralnie, by zaraz machnąć ogonem, jakby odpędzał się od zbyt natrętnej muchy.

Maligne

-Myślę, że to...Morderstwo to zły zwyczaj.-Powiedziała machając ogonem. Straszne jest to, że zwierzę silniejsze zabija zwierzę słabsze, a gdyby teraz przybiegł jakiś silny wilczur i zabij na przykład Maligne lub Idalię? To by było okropne. Zwierzę odbiera życie innemu zwierzęciu.

Samuerian

- Taka już kolej rzeczy, mała Maligne. Silny zabija słabszego, aby sam mógł przeżyć. Trudno znaleźć w tej krainie wilka wegetarianina... - powiedział z uśmiechem. Tak, świat w dziwny sposób został stworzony, nawet on jeszcze nie do końca go rozumiał, nawet jeśli spędził w tym świecie całe życie...[

Maligne

-Wiesz co polubiłam Cię Samuel.-Powiedziała z lekkim uśmieszkiem machając ogonem.-Ile masz kości? Pytam tak z ciekawości.-Zapytała dodając rym do wypowiedzianych przez nią słów. W tym dniu Maligne była bardzo ciekawa. Nawet nie wiadomo dlaczego.

Samuerian

Samuel uśmiechnął się.
- No, ja ciebie również polubiłam, moja droga Maligne. - powiedział i zaśmiał się serdecznie. - Ile mam kości? No, trochę ich mam. - dodał wesoło, zastanawiając się, po co wilczycy ta informacja. Może chce go okraść? ;3

Maligne

-Moim względem ja mam bardzo mało.-Powiedziała przestając i machać ogonem i uśmiechać się. Wyciągnęła kilka swoich kości i z poważniejszą miną zaczęła je liczyć. Trochę jej te wszystkie cyfry się mieszały, ponieważ Maligne nie widziała tych kości. Liczyła je tylko ich dotykając.

Samuerian

Samuel spojrzał na Miligne.
- Nie jest ważniejsze ile posiadasz kości, a jak bogate jest twoje wnętrze. - z uśmiechem na pysku, który nigdy go nie opuszczał powiedział Mag. - Nieważne, że masz i dwie, czy sto dwie. - dodał wesoło.

Richard

Mystic

Mystic przybiegł tu znad morza. Usiadł i przypatrywał się wilkom. Gdy jednak zauważył Mizu i Richarda(Których nie znał) mal mu oczy nie wyskoczyły na wierzch. Odlazł nieco, by i mu nic nie zrobili. Kilka wilków tu było, jednak raczej o nie miał ochoty im się przypatrywać. Powoli zaczął się kierować w inną stronę.

zt.

Mizu

A Mizu najbardziej zależało na tym, żeby Rich puścił Tristezę, oraz żeby nie spaść. Bo kto by chciał, żeby temu małemu, kolorowemu dziecięciu się coś stało? Wiadomo, że nikt! Przecież świat bez jej obecności przestał by istnieć! No przynajmniej ten jej... własny. Po chwili przykleiła się jeszcze mocniej gdy basior zaczął szamotać na boki łbem. Dlatego gdy ten ją złapał i chciał ściągnąć ta przyczepiła się jak rzep do... wilczego ogona.
- Jaa... Przepraszam. - Powiedziała spuszczając ze skruchą łeb w dół. Choć z drugiej strony... Chciało jej się śmiać. Z paru rzeczy. No to tak... 1. Rysiu miał bardzo śmieszną minę gdy się denerwował. 2. Śmieszny miał głos gdy... krzyczał. 3. Najnormalniej na świecie zaczęła sobie wyobrażać jak to musiało wyglądać dla kogoś z boku... Rzucające się szczenię na dorosłego basiora. O tak... musiało być zabawnie.
- Ale... Ty chciałeś zjeść Tristezę! - Krzyknęła z wyrzutem... To znaczy musiała takowy posiadać w tonie głosu... Ona też musi mieć coś na obronę! A Mizu do potulnych stworzonek nie należy, więc... nic dziwnego.

Mystic

Mystic znów tu się zjawił. Było nieco inaczej... Z przynajmniej dwoma wilkami. Aż jego oczy stały się większe. Tak, okropnie śmiesznie to wyglądało z boku. Położył się. Już przynajmniej nie miał takich gał. Lecz omal nie wybuchł śmiechem. Cóż, po chwili musiał stąd uciec, by nie zrobiło im się głupio.

zt.

Maligne

-Wiem, ale jestem dość ciekawska.-Powiedziała z lekkim uśmiechem, dotknęła sierści Samuel'a i powiedziała.
-Jaką masz miękką sierść. Jaki jest jej kolor?
Maligne zaczęła mrugać oczyma tak jakby coś jej do nich wpadło, ale to nie to. Coś ją bardzo mocno zabolało i na pewno to było w tych oślepionych oczach.

Akeli

Szamanka siedziała i obserwowała wszystko po cichu. Co się miała odzywać? Zacznie rozmowę i się zawiesi. Będzie tak siedziała z dwie godziny, a osoba rozmawiająca z nią się znudzi i co wtedy będzie? Postanowiła być bardziej aktywna. Rozejrzała się z uwagą. Ojej! Ile tu się osób pojawiło!
-Jej...Witam! Przepraszam, że mówię dopiero teraz!
Przeprosiła i spojrzała na Mizu, co ona znów zrobiła..?

Layla

Weszła podskakując i śpiewając coś pod nosem. Nie zauważyła innych wilków. Zaczęła kopać w ziemi. - Gdzieś to tutaj musi być - powiedziała sama do siebie. - O jest! - krzyknęła i wyciągnęła jakiś naszyjnik z małym diamentem. Wzięła go i uciekła nie wiadomo gdzie.

zt.

Samuerian

- Niebieski. - powiedział dumnie Samuel. - No, wybacz, mała, ale na mnie już czas. - powiedział radośnie wilk i pogłaskał Maligne podświadomie po łebku. - Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. A teraz życzę miłej nauki polowania. - dodał i pogwizdując pod nosem oddalił się z Jagodowego Lasu.

Maligne

-Dozobaczenia Samuel.-Powiedziała. Otworzyła pysk i ziewnęła. Przed jej oczami przeleciało całe jej życie. Pospiesznie pomrugała oczyma i nagle"ciemność." Maligne zemdlała. W duchu krzyczała "pomocy." Lecz i tak nikt by jej nie usłyszał.

Dasim

Dasim pędził ile sił w nogach. Łzy skapywały po jego pyszczku. W końcu walnął głową w drzewo. (:D) Upadł i leżał na ziemi.
-Będe tu leżał. I tak jestem nikim. Nie kochany, bez przyjaciół.-mruczał pod nosem, nadal leżąc.

Enary

Enary spacerowała jednym z często uczęszczanych w tym lesie szlaków. Skąd wiedziała, że wielu się tędy przechadza? Ściółka była wydeptana, wiele gałązek pobliskich krzewów połamanych, a dokoła mieszało się wiele obcych, wilczych zapachów. Wadera rozglądała się uważnie po okolicy, jak to ona. Czuła się niepewnie w nowych miejscach. Już w oddali dostrzegła leżącego przy drzewie wilka. Przystanęła, obserwując go.