Jagodowy las

Kalina

- Skądinąd - jak zwykle odpowiedziała wadera, zgrabnie ukrywając fakt, że jako szczenię nie wiedziała skąd pochodzi, gdzie się urodziła i gdzie spędziła piękne dni swojej młodości. A teraz nie chciało jej się tego dowiadywać, gdyż niespecjalnie obchodziło ją miejsce jej narodzin. Cóż, niespecjalnie obchodziło ją cokolwiek.

Sahama

Sahama delikatnie przekrzywiła głowę i kilka cienkich włosków poleciały jej na powieki.
- Ahhaa.
- Ciekawe - Rzekła, próbując wypatrzeć prawdziwy wygląd odpowiedzi samicy. Nie mogła się domyślić, co mógł oznaczać ten pomruk. W sumie nie będzie się tym interesować i wypytywać o szczegóły. Natychmiast przywróciła pozycję łba oraz się wyprostowała, owijając ogona wokół końcówek łap, które lubiły marznąć na zimnej glebie.

Kalina

- Niezmiernie - odpowiedziała wilczyca, a na jej pysku pojawił się szeroki, choć pełen niezbyt pozytywnych emocji uśmiech. Co tutaj właściwie robiła? Czemu utrzymywała rozmowę z tą waderą, chociaż nie wydawała jej się ona godna uwagi? Czemu, czemu, czemu... Zbyt wiele pytań...

Sahama

Sah spojrzała w niebo, następnie skierowała wzrok na lewą stronę po czym na prawą. Po tych gestach przeniosła oczy na Kalinę i westchnęła ciężko, wydając przy tym dziwne krótkie szemranie. Co by tu powiedzieć. Nic lub coś, ale co? W tej nieprzyjemnej, dla zdrowia zimie, najlepiej wypić ciepłą herbatę, kocyk i ciepła jaskinia. Ona biedna nie miała gdzie się schronić, ponieważ do tej pory nie chciało jej się szukać dla siebie milutkiego miejsca. Żałowała tego. Jedyną lokalizacją jest domek jej mamy, lecz nie skorzysta. Nie będzie zawracać jej dyni. Wnet przypomniał się wilczycy, iż posiada taką rzecz jak szalik. Nie wyjmie go, bo nie ma go przy sobie. Teraz jest zajęta "pogawędką".

Kalina

- Ech.. - westchnęła Kalina, spoglądając w niebo po raz wtóry tego dnia. - Czas na mnie... Sahamo. Mam nadzieję, że nie przyjdzie nam się spotkać ponownie - dodała zgryźliwie, czuła jednak, że ich drogi jeszcze nieraz i nie dwa się zejdą. Takie najwyraźniej przeznaczenie. Zaraz też, sylwetka dumnej wilczycy zniknęła z pola widzenia tutaj obecnych...

zt.

Sahama

Tak mogła zrobić również Sahama, wyjść stąd. Jednak nie poczyniła tego. Na to nie ma pytania ani odpowiedzi. Wilczyca podniosła się i odprowadziła wzrokiem Kalinę. Potrząsnęła grzywką po czym po swojemu opadła. Nie zwlekając zaczęła iść, przed siebie. Może postanowi znaleźć sobie jaskinię lub domek.

z.t

Marley

Marley znudzony przybył w to miejsce. Ziewnął leniwie i przysiadł na ziemi. Potem pobudzony cieplejszą temperaturą w lesie wstał i zaczął biegać wokoło. Oparł się przednimi łapami o pień drzewa i rozejrzał się wokoło. - Jest tu ktoś? - zawołał wilk. Był taki znudzony. A on nie lubił się nudzić. Zwłaszcza jak miał dobry humor. Wskoczył między to co pozostało po krzakach. Penetrował je przez chwilę a potem wyszedł. Usiadł na ziemi i ponownie ziewnął.

Morte

Morte postanowiła zawitać w bardziej drzewiastej części krainy. Szła powoli, a cwaniacki uśmieszek tkwił na jej pysku bez przerwy. Bąknęła kilka dziwnych słówek i usiadła pod drzewem. Dostrzegła trochę dalej od siebie siedzącego basiora.
Hmm-pomyślała i uśmiechnęła się jeszcze bardziej. Co ta ''Demonica' knuje?

Marley

Rzeczony basior odwrócił się szybko i spojrzał na wilczcę. Stał lekko pochylony, ze zmrużonymi oczami. Coś dziwnego ukuło go w srodku. Podbiegł do wadery. Przez ługą chwilę stał i patrzył na nią, jak jakiś głupek. Otworzył pysk by coś powiedzieć jednak nie wydusił z siebie słowa. - Cze ... cze ... cześć - powiedział.

Morte

Morte uniosła jedną brew. Uśmiechnęła się jednak od razu i popatrzyła na basiora.
Cześć! Czemu taki przestraszony? Ja nie gryzę, nooo może czasem..-powiedziała Morte jak opętana. No tak, dawno z nikim nie rozmawiała. Zajmowała się zwiedzaniem krainy i opieką nad młodszym bratem.
Tak w ogóle to Morte jestem-dodała powoli i popatrzyła na basiora. Hmm, chyba go speszyła.

Marley

Wilk patrzył na nią jak na anioła. - Jestem ... dla przyjaciół Marley - odparł. Wypowiedzenia jego całego imienia kiedy język tak mu się plątał było by nie możliwe. Poruszył kitą i głośno przełknął ślinę. - Wyglądasz pięknie - wyjąkał.

Morte

Morte zrobiła dziwną minę jednak zaraz potrząsnęła łbem i uśmiechnęła się ponownie.
Dziękuję-powiedziała spokojnie.
Miło mi cie poznać.-dodała i rozglądnęła się dookoła. Ahhh, przypomniały jej się klimaty panujące we Włoszech.. Tak, jej prawdziwy dom był na prawdę piękny!

Marley

Marley popatrzył na Morte uważnie. Usiadł na ziemi i owinął się swoją kitą. - Mi też - odparł już spokojniej. - Skąd jesteś? - zapytał. Wciągnął powietrze które pachniało drzewami. Uśmiechnął się lekko i patrzył gdzieś w przestrzeń.

Morte

Pochodzę z Włoch, przebyłam szmat drogi by dotrzeć do tej krainy. Oficjalnie należę to watahy Ognia-powiedziała spokojnie.
A ty?-spytała i przyglądnęła się bacznie basiorowi. Hmm, fajny był. Odzwierciedlał ją trochę charakterem, ale mniejsza już z tym.

Marley

Wilk otworzył pysk i zwrócił swój wzrok w stronę rozmówczyni. - Skąd jestem to właściwie nie wiem, nie należę do żadnej watahy - odparł. Poruszył powoli kitą i rozejrzał się wokoło. - Hm, długo tu jesteś? - zapytał.

Morte

Uhh... Tak sobie, może pół roku? A może i więcej. Trudno oszacować.-powiedziała i uśmiechnęła się. Umf, no tak! Długo już tu była, ale bez przesady..
A tak w ogóle..-zaczęła Morte z lekkim uśmieszkiem.
To czemu się tak na początku się 'wystraszyłeś'?-spytała i uśmiechnęła się cwaniacko.

Marley

- Bałem?! Ja się nigdy nie boję! - zawołał. Zerwał się energicznie z ziemi i wyprostował dumnie. Potem jednak zachwiał się i runął w śnieg. Znów zerwał się z ziemi. Usiadł i patrzył na Morte. - Ja się nigdy nie boję! - powiedział na potwierdzenie wcześniejszych swoich słów. Uśmiechnął się szeroko.

Morte

Hah! Jasne-zaśmiała się i przyglądnęła basiorowi.
Naaa pewno się niczego nie boisz? To czemu się tak jąkałeś?-spytała i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. No cóż taka natura Morte, nie zmieni się ona w ogóle!! Wadera ściągnęła na chwilkę opaskę by jej włosy mogły mieć trochę 'swobody'/

Marley

Wilk spojrzał na ziemię. - Bo mnie gardło boli - powiedział. Potem odwrócił na chwilę łeb i spojrzał na niebo. Starał się nie patrzeć w oczy Morte. Wcignął świeże powietrze i odetchnął. Przygryzł wargę a potem zamknął oczy i zamyślił się. Otworzył je i poruszył puchatą kitą. Banan wrócił na jego pysk.

Morte

Czyżby?-powiedziała podejrzliwie, lecz z uśmiechem. No cóż, Morte musi dopiąć swojego.
Ale mniejsza, nie będę cię już tym męczyć-dodała śmiejąc się. Zerknęła z ukosa na basiora. Hmmm.. Ciekawe?
Nad czym tak rozmyślałeś-spytała i delikatnie zamachała swym ogonem.