Jagodowy las

Itami

Z zamyślenia wyrwał ją dziwny zapach. Był jakiś taki... nienormalny. Jakby wszystkie zapachy zostały zmieszany. Wadera podciągnęła chustę na nos. Widząc dziwną mgłę i.... węże. Wstała przestraszona rozglądając się. Znowu jakiś demon? Albo jakiś szaman? Czy tutaj nie było nikogo normalnego. Itami położyła uszy po sobie aby stłumić trochę uporczywe syczenie. Zaczęła się rozglądać.

Alliance

Tymczasem białe wężyki mgły skumulowały się przed młodą, a odprawiając swój wirujący, szalony taniec w kółko, gdy opadły, ukazała się wysoka anorektyczka, o białym futrze i krwistych oczach. Z drwiącym uśmiechem dmuchnęła w pysk Itami, a zeń wydał się biały dym, który, formując kółko, uderzył zapachem w nosek dojrzewającej. Miał podobną konsystencję do mgły, jednak był bardziej duszący.

Itami

Itami z zaskoczeniem i lekkim strachem patrzyła na pojawiająca się postać wilczycy. Gdy dmuchnęła jej w nosek tym dymem Itami zakaszlała i kichnęła. Dym czy mgła.... to białe coś w kształcie kółka bardzo gryzło w nos i gardło. Wadera zaczęła się cofać chcąc trochę się odsunąć od tej dziwnej nieznajomej. Itami zaczynała podejrzewać że ona przyciąga te wszystkie demony. Wilczyca spojrzała na nią uważnym spojrzeniem. Sam wygląd nieznajomej przyprawiał ja o dreszcze.

Alliance

Demon zakrył łapą pysk, chichocząc dziko. W ten sposób zaprezentowała także piątkę długich, zakrzywionych pazurów. Widac, że były mocne i z łatwością łamią kości. Czy Alliance chciała skrzywdzic Itami? Skądże. Niech szczeniak pożyje. Kto wie, może jeszcze kiedyś będą wspólniczkami. - Spokojnie - mruknęła, oblizując się długim językiem, z którego ciekła jaśniejąca, niezidentyfikowana substancja - Strach to tylko rzeczownik, a rzeczownikiem rządzą przypadki - dodała, mrużąc krwiste patrzałki.

Itami

Itami patrzyła się na waderę z coraz większym zaintrygowaniem ale i lekkim strachem. Jak ma być spokojna? Jak miała by się uspokoić. Nie wiedziała co zamierza nieznajoma. Nie wiedziała o co jej może chodzić. Ech same niewiadome i do tego robiło się ich coraz więcej a Itami nie mogła jak na razie uzyskać żadnej odpowiedzi.
- Dlaczego mnie straszysz... ? -Zapytała się cicho patrząc na nią uważnie. Itami nie chciała aby strach jaki ją ogarniał był tak widoczny chociaż z jej oczu można było to wyczytać.

Alliance

Co jak co, ale strach zwierzę wyczyta bardzo dobrze. Eh, ten instynkt. Jak dla Alli, Itami po prostu kipiła dymem o tym wybornym smaczku. Wstała, przeciągnęła się, chrzęszcząc koścmi, które były doskonale widoczne pod praktycznie samą skórą, bo jak już wcześniej wspominałam, demonica była anorektyczką. Zaczęła sobie spacerowac wkoło młodej. - Straszę? - prychnęła i.. zniknęła w jasnej mgle. Wtem pojawiła się, centralnie przed nią, a jej pysk był milimetry od jej kufy. Gdy uchyliła go, Itami miała do oglądania długie, kilkunastocentymetrowe kły - w całej swojej okazałości. A uchyliła go, mówiąc: A może tak się przedstawisz? Mama cię nie nauczyła, że tak wypada?

Itami

Itami usiadła ciężko na ziemie. Strasznie ja irytowała to jak wadera pojawiała się i nagle znikała. I tak w kółko. Wilczyca nie mogła połapać się gdzie jest i kiedy.
- Itami.... -Przedstawiła się. Na pytanie o mamę posmutniała trochę. Nie jej wina że nie znała rodziców. Młoda wadera starała się trochę uspokoić. W końcu gdyby ta anorektyczna demonica coś chciała jej zrobić to już by zrobiła, nie? A może to tylko podpucha? Itami starała się na nią odważnie spojrzeć. Jednak jej wygląd i zachowanie nie ułatwiały jej tego.

Alliance

To jednak jest wypisane w oczach, no i nie da się tego po prostu ukryc. Alli usiadła i podniosła pazurem brodę Itami, jednak nie robiąc jej nawet draśnięcia. Jedynie mogło ją to delikatnie ukłuc przez chwilę. Zerknęła jej z powagą w oczy, a z pyska na chwilę znikł uśmiech, który równie szybko się pojawił. - Niech zgadnę - matka? - prychnęła, siadając. Otuliła się ogonem, długim na kilka metrów. A więc mają coś wspólnego. Wbrew wszystkim pozorom.

Itami

Itami patrzyła na waderę. Gdy podniosła jej brodę pazurem wzdrygnęła się i spięła. Jak ona takich gier nie lubiła. Kurdę Demonica zgadła. Itami spuściła wzrok.
- Ogólnie rodzice. -Powiedziała cicho pod nosem. No tak... matki nie znała tak samo jak ojca. Rodzeństwa też chyba nie miała. W sumie nawet nie wiedziała dlaczego ich nie miała co się z nimi stało? Gdy dostrzegła taki długi ogon uśmiechnęła się minimalnie.

Alliance

Alli prawie niewidocznie zacisnęła wargi. Rodzice. Rodzice. Rodzice. - W sensie? - rzuciła, mimo to, takim samym tonem jak wcześniej. Zawsze chciała wiedziec absolutnie wszystko. Po prostu koniecznie wszystko. A teraz, kiedy mogła to wymóc, nie słysząc drwiącego śmiechu, że jest szczeniakiem, korzystała z tego przywileju bardzo często, karcąc za tę niedogodnośc. Wiele lat w marnym, ciasnym naczyniu. Pff.

Itami

Itami wzruszyła ramionami.
- Nic... nie znałam ich... więc nie wiem... -Powiedziała cicho tak samo jak poprzednio. Ale wiedziała że wadera i tak to usłyszy. Itami zastrzygła uchem.
- A mogę wiedzieć jak ty się zwiesz? -Zapytała nieco odważniej. W końcu dziwnie było rozmawiać z kimś kogo imienia się nie zna. Wilczyca spojrzała na nią teraz bardziej opanowanym wzrokiem.

Alliance

Na te słowa w głowie demona zrodziły się różnorakie myśli. A więc to jest słabośc młodej Itami.. Warto by to wykorzystac. - Na imię mi Alliance - córka demona nad demonami, szatana Fantoma - rzekła, z dumą odrzucając grzywkę na boki. Wówczas jej ślepia błyszczały jeszcze intensywniej, zupełnie, jakby były bańkami, a w środku świetlista krew. Pochylając się nad młodszą od siebie samicą, ziewnęła szeroko, kłapnąwszy zaraz potem kłami tuż przed jej oczami. - A więc mówisz, że nie znasz swoich rodziców? Pewnie cię nie chcieli, porzucili po porodzie - rzuciła beznamiętnie, śmiejąc się pod nosem. Zaraz potem wstała i obchodząc po raz kolejny ją dookoła, w pewnym momencie kopnęła ją tylną łapą na tyle mocno, by się przewróciła, ale też na tyle lekko, by zupełnie nic jej nie zrobic. - Nie dziwię się.

Itami

- Nie znam go.... -Powiedziała niemal bezgłośnie na przedstawienie ojca wilczycy. Żaden Demon Fantom nic jej nie mówił. Nie znała go i nie miała najmniejszego zamiaru tego zmieniać. Wilczyca posmutniała wyraźnie na słowa demonicy które ją bardzo zabolało. Poczuła ukłucie w sercu.Jednak starała się tego nie okazać. Naprawdę Itami nie wiedziała dlaczego rodzice ja zostawili. Nie wiedziała czy zostawili a może zginęli? A może to Itami została im odebrana. Wersji było wiele jednak to że została porzucona zabolało ją mocno. Gdy została kopnięte i przewrócona wstała po chwili i odskoczyła na bok aby zwiększyć nieco dystans pomiędzy nią a waderą.
- Daj mi spokój.... -Powiedziała wbijając w nią spojrzenie.

Alliance

Demonica strzeliła ogonem jak z bicza. - Bo? - zaśmiała się drwiąco, prostując się na długich łapach. Zaraz potem pysk zbliżyła do jej pyszczka i rozszerzyła szeroko oczy, które zabłyszczały mocniej niż zwykle. - Prawda w oczy kole? - rzuciła syczącym głosem - To nie tajemnica, że rodzice porzucają swoje dzieci, bo mają silniejsze i lepsze partie, a te słabsze byłyby zakałą stada - dodała, uśmiechając się złowieszczo. Jej śmiech brzmiał głucho, jak konsekwencja prawdy.

Itami

- Może... jednak nie tobie to oceniać. -Stwierdziła dość ponuro. No i Itami będzie miała przez nią jeszcze gorszy humor niż miała zanim tutaj trafiła. Wadera odsunęła się od demonicy. Coraz mniej podobała jej się ta gra w którą zaczęła pogrywać Alliance.

Alliance

Alli zaś bawiła się po prostu wyśmienicie. Nic nie usatysfakcjonuje demona w jej sercu tak bardzo, jak ból innych. Ból szczeniaka, ból dojrzewającego - on był bardziej szczery i mocny. Tak jak i strach. - Jak nie mnie, to komu.. ? - rzuciła szeptem - Ucz się milczec, dziecko, przyjdzie ci czas, gdy to milczenie będzie twoim nauczycielem, a cierpienie największą nagrodą.. - ciało demonicy z wolna zmieniało się w dym, poczynając od ogona, a gdy wypowiedziała ostatnie słowa tej pogrążającej frazy, już nawet czubek jej nosa był cieniem, a głos zmienił się w syczący i cichnący, im bardziej zanikała. Jedynie oczy świeciły dalej na swój przerażający, krwisty kolor. Gdy w końcu jasne wężyki mgły rozproszyły się, jej oczy zamknęły się po jakimś czasie. W uszach brzmiał ten przerażający chichot..

z.t

Eriss

Wilczyca chwiejnym krokiem wpadła do Jagodowego lasu. Sapnęła, po czym padła nieruchomo na trawę i mech. Wymamrotała kilka niecenzuralnych słów pod nosem i zamknęła ślepia. Delikatny wiatr muskał jej sierść, aż ty znikąd spadł na nią śnieg?! No tak, śnieżek jeszcze nie stopniał i chyba mnie miał zamiaru. Wyrocznia przewróciła oczami i strzepnęła śnieg, po czym wróciła do pierwotnej pozycji.

Samuerian

Samuel pojawił się w lesie, co to zwano go jagodowym, prawdopodobnie przez spore zagęszczenie krzaków tejże rośliny, która rosła niemalże wszędzie. O tak, lubił to miejsce bardzo. Ostatnio chyba odwiedził je, kiedy to był jeszcze szczenięciem. Bardzo żywiołowym i bardzo upapranym w jagodowym soku szczenięciem. Wilk przysiadł i poczekał na Nirdosę, mając nadzieję, iż nie zaginęła mu po drodze.

Nirdosa

Nie zaginęła. Wyłoniła się po krótkiej chwili zza jednego z przyjemnie pachnących jagodami krzewu, z gracją przeskakując ów roślinę. Po co miałaby niszczyć coś, co wytwarza tak pyszne owoce? Rozejrzała się dookoła ze sporym uśmiechem na kufie odmalowanym. Wspaniałe miejsce! I ileż jagód! Spojrzała na Maga, klasnąwszy aż w łapy z entuzjazmem.
- Tu jest przepięknie! - zawołała pogodnie, doskakując do jednego z krzewów i pochyliwszy łeb w stronę jagódek. Oblizała kufę - co może nie było zbyt kulturalne, ale zapewne w pewnym chociaż stopniu urocze - po czym zatopiła pysk w fioletowych kuleczkach. Siłą rzeczy kiedy go wydobyła z odmętów rośliny, był cały umorusany sokiem owoców. Jednakże ta zdając się niewiele z tego robić, uśmiechnęła się szeroko, demonstrując tym samym równie fioletowe niczym pysk zębiska.

Samuerian

Samuel zaśmiał się, widząc poczynania wilczycy i jej wygląd po wyłonieniu się z krzaków jagód. Sam także zabrał się nie czekając na nic do pałaszowania owoców. Zdążył zapomnieć już jak smakują, tyle czasu minęło, odkąd ostatni raz odwiedził to miejsce. Ale fakt, było przepiękne i bardzo przyjemne, zwłaszcza pod względem rosnącego na krzakach pożywienia.