Las blisko cmentarza

Viktoria

//A, spoko. Nosz, kurna! Czy już na prawdę nie można popisać z Hono-no sam na sam? Wiecie jakie to jest irytujące jak ktoś, za przeproszeniem, wpieprza do czyjegoś pomysłu?//

Viktoria bacznie obserwowała każdy płonień i każdą iskrę, która wsiąkała w wodną kulę. Zaśmiała się niczym wariatka i klasnęła w łapy.
- Cóż za cudowny widok! Żywioł pożera las! Mwahahahaha! - To ostatnie to był ten jej śmiech. - Hono-no, pokaż swe oblicze. Tak bardzo chce Cię poznać - zadrwiła.

Kramisha

/ Viktorio, każdy ma prawo pisać, gdzie chce, kiedy chce i co chce. No, oczywiście jeśli to w miarę poprawne. Przepraszam bardzo, ale nie zachowuj się jak dziecko, któremu ktoś zabrał lizaka. Kram nie wtrąca się w rozmowę, Seele jest duchem, A Viktoria męczy liska. Trzymajmy się tego, co? -.- /
Wadera przełknęła ślinę i cofnęła się o krok. Mruknęła coś pod nosem. Słyszała o HOno-no, ale zachowanie nieznajomej wadery było dla niej po prostu...nieodpowiedzialne i szczeniackie. Słyszała kiedyś, że szara była bethą jakiejśtam watahy. A jeśli narazi swoją watahę na atak ze strony zuego liska?
Czy to twój problem, Misha?
Skądże. To tylko problem szarej, a nie jej. Cofnęła się jeszcze o krok.

Seele

Seele syknęła niczym jadowity wąż..
Rozglądnęła się dokoła.
Mmm. Ale ciekawy klimacik-powiedziała gdy drzewo pod którym siedziała nagle się na nią zwaliło i spłonęło. Seele siedziała sobie w ogniu i popatrzyła w niebo które się okropnie zachmurzyło.

Viktoria

Viktoria przekręciła oczyma. Skoro Ognisty Pan Lisek nie chce ukazać swego oblicza to trudna. Beta ma ciekawsze rzeczy do robienie. Rzuciła ostatnie spohrzenie na płonący las i odleciała.

z/t

Hono-no Ninetails Fox

Wtem ogień zasyczał i znikł tak szybko, jak też się pojawił. Pozostawił po sobie wyłącznie odór smętnej spalenizny oraz kilka nadgryzionych przez płomienie, sczerniałych gałęzi pozbawionych liści. Chyba tylko jedno drzewo ucierpiało bardziej, gdyż ogień dotarł do samej ziemi i połknął konar niby wygłodniały smok. Kora ów rośliny była teraz ciemna, jeszcze się dymiąca i martwa.

z.t.

Seele

Seele ze złości rzuciła płomienie z ektoplazmy na drzewo, lecz i tak nie zapłonęło.
Jej ślepia zaświeciły na czerwono, a mgła stała się tak gęsta że nie było jej już widać. No niestety, ale jej tam już nie było. Zniknęła.
zt

Akeli

Akeli - wilczyca o brązowej sierści, przedzierała się właśnie przez krzaki, znajdujące się w ciemnym lesie. Gdyby miała opisywać to miejsce, użyłaby słów takich jak: Ponuro, ciemno, zimno, mokro... Po prostu - jesiennie. Melancholia... Romantyzm, kolory, cóż... Teoretycznie to nawet już nie tyle co jesiennie, a niedługo- zimowo. Ciekawe, czy zima tego roku będzie tak samo okropna i mroźna jak... Zima minionego roku. Mhm... Ciekawe. Wszystkiego można się spodziewać po pogodzie, w końcu ostatnio... Ostatnio pogoda była naprawdę dziwna, gwałtowne burze i ulewy. Pewnie niektóre miejsca nawiedziły okropne nawałnice, niszczące wszystko co stanie na ich drodze... Akeli w końcu przestała iść i po prostu... Usiadła na ziemi, odpoczywając.

Viy Curay

Oł, Vij nigdy nie był bardziej demoniczny niż w tym poście. Tak wiem, jeszcze nic nie napisałam, ale po naoglądaniu się serialu o właśnie tych i wielu innych nienaturalnych istotach, wiem wszystko. Łaha, właściwie to wiem niewiele, ale, ale... dobra, nie mam wymówki.
Viy nie miał najmniejszego pomysłu, dlaczego tu przyszedł. Po prostu kroczył tam, gdzie go nogi poniosą. A, że te się już zmęczyły, postanowił zatrzymać się chwilowo w tym miejscu. Niezbyt urodziwe, ale przynajmniej w klimatach basiora. Czerwień w oczach samca lśniła już z daleka, jednak po tym jak wilk mrugnął ślepia powróciły do normalności. Gdyby nie był ubabrany krwią można by nie poznać w nim demona. Nauczył się nad tym panować, najwyraźniej.

Akeli

No oczywiście, aż powiało mrokiem i demonicznie demoniczną demonicznością demonicznego demona - Vijusia! Akelaszka, jak zwykle czujna i ostrożna musiała dostrzec błysk tych ślepi... Ale ten błysk i te ślepia już znał, oczywiście był to Viiijciu! Nie wykluczam też tego, iż mogła się pomylić, gdyż w krainie stąpa wiele demonów o takowych ślepiach... Ale Vijuś był po prostu rozpoznawalny! Akelcia, niezbyt pewna tego, iż zna tą o to istotę, postanowiła się najzwyczajniej w świecie nie odzywać! Jak powinie np. "Vij!" to postać, która wcale nie musi nim być poznałaby jego imię. A to by było złe. W końcu Ochrona Danych osobowych musi być!

Viy Curay

Ten, nie odwróciwszy się nawet w jej kierunku, zaśmiał się. Nie było to związane z jakimiś psycho-demonicznymi mocami, po prostu węch miał nie najgorszy, wyczul Akeli.
- Akeli... Witam ponownie. - Jego oczy nadal pozostawały zwykłe, co basior ma niedługo zamiar wykorzystać. Ślepia miał szare, tak przy okazji. Zwykłe, nudne, nie odznaczające się szczególnie. Idealne by wtopić się w tłum. Już niedługo...
A co ja wam będę zdradzać, przekonacie się!

Akeli

No, Akeli dobrze wiedziała, że to Vij! Wilczyca uśmiechnęła się pod nosem. Podniosła się z ziemi i ruszyła w kierunku Vija, aż w końcu go dorwała. Rzuciła się na niego i zaczęła go przytulać!
- Vijciu! Jak ja Cię dawno nie widziałam!
Zawołała uradowana wilczyca, tuląc nadal, tak samo mocno jak wcześniej demona. No, czyja to wina, że Akeli tak właśnie okazywała swoje... Uczucia. Zresztą, miała za dużo energii w sobie. Stąd też to dziecinne zachowanie.

Awr *>* Ja się zwijam, Akelcia postara się odpisać rano! Papapa! <3 : * Dobranoc!

Viy Curay

Okey. D: Pa! :'3

- Poznałaś mnie... Chodź w sumie to chyba nie jest takie trudne, mało wilków chodzi we krwi. - Zaśmiał się krótko. Nie przyjaźnie, wrogo, wesoło, szyderczo, a bardziej... demonicznie. Z resztą, to mało ważne.
Zaraz potem Akeli rzuciła się na niego, czego się szczerze nie spodziewał. - Oj proszę, tylko nie to. Większość demonów za tym nie przepada, a ja do nich zdecydowanie należę. - Nie lubił się przytulać, okazywać uczuć, nikt nigdy go tego nie uczył, ma ubytki jeśli chodzi o te rzeczy.

Akeli

Akeli zachichotała, słysząc jego słowa na temat poznania Go. A no, trudne nie było. Chwilę później już go nie przytulała, tylko siedziała grzecznie naprzeciw niego, przyglądając mu się wesoło.
-Przepraszam, zapomniałam. I... Co u Ciebie słychać, Drogi Vijusiu?
Zapytała, wyczekując odpowiedzi. To było podstawowe pytanie. Lubiła je zadawać, ba nawet bardzo, bardzo.

Viy Curay

Gdyby był trochę bardziej otwarty, pewnie wymienił by z tysiąc złych rzeczy, co robił przez najbliższy czas, czemu to zrobił, co tam spotkał i wiele, wiele innych, nie za dobrych wspomnień. - Dobrze. - Rzekł tylko, wysilając się nawet na niewielki uśmieszek. - A co u ciebie? - Spytał, a z mrugnięciem jego stare, krwawe oczy powróciły. Nie musi przecie ukrywać, że jest demonem, ale miał trochę wątpliwości, w końcu Akeli jest szamanem. Kimś kto wypędza demony.

Akeli

Uśmiechnęła się tylko i zaczęła zastanawiać się nad tym co u Niej się wydarzyło i tak dalej...
- Szczerze mówiąc.. Dobrze. Nic ciekawego się nie wydarzyło i w ogóle.
Powiedziała po chwili namysłu. A Akeli nie należała do tego typu Szamana, że od razu jak zobaczy demona to postara się go wypędzić z ciała opętanej osoby. Skoro tej osobie się dobrze z nim żyło, to nie miałaby powodu do tego, by go wypędzać no.

Komatta

Komatta szła sobie spokojnie między drzewami delikatnie się garbiąc. Uważała, że takie kulenie się pomoże jej chociaż lekko w uniknięciu nieprzyjemnego mrozu, który pomimo ciepłego i puszystego futra waderki dawał się we znaki. Jednakże pomimo warunków pogodowych odważnie parła na przód. Gęsta mgła unosząca się nad ziemią nieco utrudniała jej obeznanie się w terenie, jednak to także jej nie przeszkadzało. W pewnym momencie coś zaszeleściło... Kom pisnęła cicho przytulając się wręcz do jednego z drzew. Rozejrzała się w około dość nerwowo i odetchnęła z ulgą orientując się, że mógłby to być jakiś ptak, który wyczuwając jej obecność postanowił zmienić miejsce swojego pobytu. Wzięła głębszy wdech i dźwigając się na łapach ponownie wróciła do swej podróży.

Ikiru

Korzystając z tego, że już prawie opanował chód jak i mowę, postanowił oddalić się na chwilę od ciepła rodzinnego domu, a udać się tam, gdzie go tylko nogi poniosą. Może to i zbyt wcześnie, ale Ikiru jakoś niespecjalnie się tym przejmował.
Będzie chodził gdzie mu się podoba i kiedy tylko mu się spodoba, o!
Tak się złożyło, że nie trafił w najprzyjemniejsze miejsce, cóż. Było tu dość mroczno i mgliście, ale Ikirusiowi-kun udało się dojrzeć Komattę i już po chwili znalazł się blisko niej.
- Hłejka! - wyseplenił, uśmiechając się.

Komatta

Tak, jeśli wtedy jej reakcję na nagły szelest dało się nazwać piskiem, to teraz bez wątpienia podchodziło to pod krzyk. Jednak po chwili, gdy zauważyła kogo się przestraszyła zasłoniła pyszczek łapką. Zamknęła oczka i wzięła parę głębokich wdechów. Kom! Masz się wziąć w garść! No błaaaagam! Po myślała. Obiecała sobie zwalczać swoje wady, a skoro obiecała... obietnicy dotrzymać musi, a jak! Uśmiechnęła się przyjaźnie i spojrzała z ciekawością na wilczka będącego nieco młodszym od niej. Jej uśmiech delikatnie się poszerzył gdy usłyszała jakże śmiesznie powiedziane słowo.
- No heeej. - Powiedziała cicho, natomiast wesoło. - Kom... Komatta jestem. - Dodała po chwili namysłu.

Wybacz, nie bardzo mogłam pisać T.T

Ikiru

Ikiru wciąż uśmiechał się dość wesoło, z uwagą obserwując nowo poznaną. Była od niego trochę większa, zapewne miała trochę więcej lat niż niedawno narodzony Ikiru. Młodzian spojrzał na Kom, obdarzając ją szerokim i energicznym uśmiechem, który najpewniej odziedziczył po swej matce - Kaji.
- A jła jłestłem... - tu na chwilę się się zawiesił, szukając w pamięci nazwy swego imienia. Tak, przypomniał sobie!
- Ikiru. - to powiedział jednak zupełnie normalnie, bez dodatkowych liter czy przekręcanych wyrazów, aż dziw.

Komatta

Widząc odwzajemniony uśmiech, jej własny się poszerzył. Machnęła wesoło ogonkiem, którym następnie delikatnie się opatuliła. W sumie.. miło było spotkać kogoś w swoim wieku. Nawet jeśli w takim miejscu, którego atmosfera nie była jakaś szczególnie sympatyczna. Rozejrzała się dookoła siebie próbując ogólnie zorientować co dzieje się wokół nich..
- Ikiru..? Ciekawe imię. - Powiedziała entuzjastycznym tonem. Nie było trudne do wymówienia, ale brzmiało interesująco.
- A co tu robisz..? Jeśli mogę spytac, oczywiście. - Dodała po chwili.
---------
Widząc brak odpowiedzi od strony Ikiru trochę posmutniała. No dobra, może nie aż posmutniała, no ale... Musiała się zbierać, niewątpliwie.
- Ech, wybacz mi, ale.. będę musiała już iść. W takim razie... może do zobaczenia w najbliższym czasie! - Krzyknęła i odbiegła parę metrów dalej. Odwróciła się i z wesołym uśmiechem pomachała do niego łapką. Po chwili.. zniknęła.

zt.