Las blisko cmentarza

Flake

Niemal podskoczyła, gdy usłyszała, jak śnieg trzeszczy pod czyimiś łapami. Gwałtownie się odwróciła i głęboko odetchnęła na widok młodego wilka.
- Wystraszyłeś mnie... - powiedziała, odetchnąwszy głęboko. Zmierzyła rudzielca spojrzeniem - był drobny, toteż z pewnością młodszy od niej. Dojrzewający? Zapewne. Przy swojej profesji Flake musiała potrafić dobrze szacować wiek młodziaków. Odrzekła na jego pytanie. - Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia. Sama trafiłam tu przypadkiem.

Nathaniel

-Aha, lubiętakie miejsca ale to jest jakieś dziwne.. a jeszcze ten chłodny, ciemny wieczór i szeleszczące gałęzie.. br.. a ja się może przedstawię... jestem Nathaniel, mówią na mnie Nath.- powiedział i wystawił łapę do wilczycy na przywitanie.

Flake

I nagle coś sprawiło, że wilczyca poczuła się raźniej. Nie była już tutaj w zupełnej samotni, teraz mogła błądzić w towarzystwie Nathaniela po tym miejscu, gdzie tak wiele osób dokonało swej ostatniej drogi.
- Flake - przedstawiła się, krótko uścisnąwszy łapę wilka. Na jej pysku wymalował się lekki, nieco rozbawiony uśmiech. Zapytała przejmującym szeptem. - Naprawdę gustujesz w taki mhhhrocznych miejscach?

Nathaniel

Uścisnął łapę wilczycy.-Miło mi poznać.- uśmiechnął się i usiadł przed waderą. -Oczywiście, przecież takie miejsca są najlepsze na opowieści o duchach, sprawdzają się na imprezach Halloweenowych no i oczywiście nie wiadomo co może się stać w takim miejscu.- powiedział z entuzjazmem.

Flake

Zaśmiała się i odrzekła:
- Myślę, że duchy tych, co spoczywają o, tam... - tu wskazała pyskiem dwa krzyże wystające zza zarośli. Początek cmentarza. Zapewne za chaszczami kryło się nieco niższe od owych krzyżów metalowe ogrodzenie. - ...są nieco innego zdania.

Nathaniel

Wysłuchał dokładnie i spojrzał na miejsce na które Flake kiwnęła pyskiem. -No cóż możliwe... w końcu to jest cmentarz, nie powinno się zakłócać spokoju zmarłych wilków, mogą się zdenerwować.- stwierdził jednak po chwili zastanowienia.

Flake

- Stąd też moja propozycja, żebyśmy poszukali w tym lesie miejsce bardziej oddalonego od tych grobów - powiedziała, zerkając pokrótce na tamte zarośla. Dodała, gwoli wyjaśnienia. - Nie czuję się zbyt dobrze w takiej bliskości z miejscem, w którym spoczywają kości dziesiątek osób...

Nathaniel

-Hmm.... no zgoda, a tak w ogóle.. mam ci mówić na pani czy po imieniu?- zapytał niepewnie. Nie mógł bez zgody wilczycy mówić jej po imieniu, w końcu on miał znał pewne zasady, przecież kultura powinna obowiązywać młode wilki no nie? A on był zawsze miły dla płci przeciwnej.

Flake

- Po imieniu. Chyba nie jestem jeszcze taka stara, co? - spytała i mrugnęła do młodego okiem. Rozbawiło ją trochę jego pytanie. Zwykle dorośli brali ją za nastolatkę, a tu proszę! Nathaniel chciał mówić jej per 'pani'. Rozejrzała się swymi dwukolorowymi, szaro-fioletowymi oczami i powiedziała. - Chodźmy może tędy.
Ruszyła w kierunku przeciwnym do dwóch krzyży wystających zza krzaków.

Nathaniel

-No ni, nie jesteś wcale stara. I dobrze.- zachichotał i ruszył za wilczycą, co jakiś czas troszkę podbiegał aby móc dorównać krokom Flake. Zaczął po cichu pogwizdywać melodię piosenki "Pieski Małe Dwa..". Jego ogon delikatnie się kołysał na boki.

Flake

Truchcikiem mijała pokryte śniegiem, zwalone konary drzew lub grube pnie. Nie wiedziała, gdzie prowadzi Nathaniela, po prostu szła przed siebie, tam, gdzie ją łapy poniosą. Wciąż milczała, aż wreszcie, kiedy takie monotonne dreptanie jej się znudziło, przystanęła i gdy rudy zrównał się z nią krokiem, lekko pacnęła go łapą w bok.
- Gonisz! - zawołała przy tym i ile sił w łapach ruszyła biegiem przed siebie. Śmiała się przy tym wesoło.

Nathaniel

A on już miał takie plany życiowe! Chciał usiąść, lecz nim to zrobił został pacnięty łapą i to w bok! -O.. okey!- zawołał i zaczął gonić wilczycę ile sił w łapach. Cóż on do biegania podchodził jak pies do jeża, czy tam kot nie ważne! Ale jednak biegł i ją gonił. Po jakimś czasie dotknął wilczycę w prawą, tylną łapę. -Mhm.. gonisz?- zapytał i zaczął uciekać.

Flake

Gdy tylko Nathaniel ją dotknął i zawrócił, uciekając przed nią, Flake wręcz wystrzeliła jak z procy, biegnąc za rudasem. Wciąż towarzyszył jej ten radosny śmiech. Dość szybko udało jej się zbliżyć do wilka i tknął go łapą w zadek.
- Ha! Mam cię! - powiedziała i zatrzymała się. Te krótkie gonitwy zdążył ją trochę zmęczyć, więc parę razy głęboko odetchnęła.

Nathaniel

A on zaczął gwałtownie hamować i na jego nieszczęście poślizgnął się na lodzie i wpadł w wielka zaspę śniegu. Po pięciu minutach wygrzebał się z zaspy i zaśmiał. Wyszedł z niej i stanął na lodzie, otrzepał futro i spojrzał rozbawiony na Flake. -Możemy się poślizgać! Tu musiała jakaś duża kałuża zamarznąć bo lód jest.- powiedział wesoło. Rzadko spotykał takie fajne dorosłe wilki jak Flake.

Flake

Dwukolorowe oczy Flake wręcz zaświeciły się niczym latarki, a zmęczenie od razu odeszło w niepamięć.
- Lodowa ślizgawkaaa? - wadera zerwała się na równe łapy i od razu ruszyła ku miejscu, w którym stanął Nathaniel. Flake uwielbiała, kochała, ubóstwiała zimowe zabawy. Czasem żałowała, że ta porządna, mroźna zima trwa zaledwie góra dwa - trzy miesiące.

Nathaniel

-Ależ oczywiście, że ślizgawa!- zawołał i zaczął przebierać łapami, lecz niestety na marne. I tak się ślizgał i tak, lecz długo to nie trwało bo wywinął orła i z lekkim hukiem upadł na lód. Podniósł głowę. -Cóż, niema to jak fart!- zawołał i się zaśmiał wesoło wywijając ogonem.

Flake

Wskoczyła na lód. Był dość gładki, jak na powstały na większej kałuży. Znalazła się ślizgiem na prowizorycznym lodowisku i zachichotała, gdy Nathaniel zaliczył glebę.
- Jak nie możesz sobie poradzić z utrzymaniem równowagi, to na początek spróbuj wbijać w lód pazury. Będzie ci łatwiej - powiedziała. Mimo to zaraz jej samej rozjechały się łapy i wylądowała na brzuchu.

Nathaniel

Jakimś cudem się podniósł. I tak jak radziła Flake wbił pazury w lód. Zachichotał gdy ona wyrżnęła orła. -No cóż... może i ty wbijaj pazury w lód.- powiedział z uśmiechem i zaczął się ślizgać. Jeździł naokoło Flake jak na łyżwach.

Flake

Zebrała się na cztery łapy i również się roześmiała.
- Masz rację... - odpowiedziała i utkwiła pazury w twardym lodzie. Rozpędziła się na lodzie i poczęła wywijać kółka, jeżdżąc za Nathanielem.

Nathaniel

Odwrócił się do wilczycy. -Ha! A nie mówiłem?- powiedział dumny z siebie i uderzył długim, białym ogonem o tafle lodu. Wilk zaczął robić jakieś wywijasy, aż w końcu na lodzie pisało ładnie zdobionym pismem Nathaniel. W końcu niema to jak wena twórcza.