Las blisko cmentarza

Flake

- Tak, tak, miałeś rację - odpowiedziała i zachichotała. Kiedy Nathaniel zaczął wydrapywać coś na gładkiej, lodowej tafli, zajrzała mu przez ramię i spytała ciekawskim tonem. - Co tam bazgrolisz?
Uśmiechnęła się na widok zdobnych liter, układających się w imię towarzysza. Stwierdziła. - Ładny charakter pisma.

Nathaniel

-Dziękuję!- powiedział dumny z siebie Nathaniel. -A ty też się podpiszesz?- miał nadzieję, że tak. W końcu jest tyle miejsca na tym lodzie, że jeszcze i Flake by się zmieściła. Znaczy jej imię, a nie ona. Usiadł na lodzie patrząc przekonująco na Flake.

Flake

- Czemu nie? - odrzekła. Lewą łapą zaczęła skrobać swe imię na lodzie. Jej pismo nie było tak wymyślne jak Nathaniela, lecz całkiem zgrabne. Zaraz nieopodal podpisu towarzysza pojawiło się również jej imię.

Nathaniel

-Cóż.. ty też ładnie piszesz.- powiedział przyglądając się z zaciekawieniem podpisowi. -Cóż, może jeszcze je obrobimy co? Ramka będzie.- powiedział i zaczął jeździć naokoło napisów tworząc ramkę. No i to jest twórcze hah!

Elvan

Elvan przyszedł tu spokojnym i nawet radosnym krokiem. Słyszał o owym lesie jednak nie bał się. Miał nadzieje, że spotka tutaj wilki i zapozna się z nimi. W oddali ujrzał duet wilków. Nagle zatrzymał się i zaczął obserwować ich. Teraz jego kroki wyglądały tak, że robił je powoli i małe. Co prawda chciał powiększyć swoje grono znajomych jednakże był trochę wstydliwy. - Cóż, miałem przecież poznać się z nowymi wilkami. - mruknął pod nosem. Teraz bez wahania stawiał większe kroki i był coraz bliżej i bliżej. Odległość koło nich była już mała. Wilk zapytał - Witam. Przeszkadzam? - powiedział z większą odwagą.

Nathaniel

-Nie, sądzę, że nie przeszkadzasz. Nie wiem natomiast co sądzi moja towarzyszka.- powiedział z uśmiechem i skinął głową na Flake. -Nathaniel.- przedstawił się i uderzył ogonem o błyszczącą taflę grubego lodu. W tafli odbijał się Nathaniel. Pff... i tak w rzeczywistości był przystojniejszy, bo tafla go lekko zniekształcała.

Elvan

Elvan po patrzał się na początku na Nathaniela, a następnie na Flake. - Elvan. Miło mi. - powiedział spokojnie, odwracając głowę w stronę Nathaniela. Gdy zerkał na wilka miał uczucie jakby przeglądał się w lodzie. Jakoś nie przykuł temu jakiejś dużej uwagi. Odwróciwszy głowę, wszedł powolnym krokiem na lód. Nagle spostrzegł koło wilczycy jakiś napis. Podszedł bliżej napisu i zapytał się: - Co to jest ? - podniósł głowę na Nathaniela kiedy wypowiadał te słowa.

Flake

- A ja jestem Flake! - przedstawiła się z radosnym uśmiechem, zdobiącym jej drobny pyszczek. Kiedy Elvan zapytał o wydrapane przez nich napisy na tafli, filigranowa wadera nieco odsunęła się, by mógł je lepiej zobaczyć.
- To nasz imiona - wyjaśniła i zaraz dodała ze śmiechem w głosie. - Każdy przechodzień musi przecież wiedzieć, kto odkrył to śliczne, małe lodowisko!

Nathaniel

-No właśnie! Moja towarzyszka ma racje. Niech wszyscy co tu przyjdą podziwiają to piękne lustro po którym można się ślizgać, niech wiedzą kim byli odkrywcy. Niech ten napis przetrwa aż do wiosny, do naszej niedalekiej przyszłości!- wyjaśnił z łapą na piersi poważnym tonem głosu, tak jak to robi prezydent USA!

Elvan

- Hmm... To jak Kolumb odkrył Amerykę. - zaśmiał się. - Rzeczywiście jest tu całkiem nieźle. - rzekł. Zaczął powoli przyglądać się imionom. - Jesteście twórczy ,a nie jak ja. - ponownie się zaśmiał. Zaczął lekko machać swym długim i puszystym ogonem. Podczas tego dotykał lód wyglądało to trochę jakby zmiatał małą powierzchnię śniegu ,która przykryła lód.

Flake

Zaśmiała się.
- Oj tam, nie jesteś. Zanim zaczniesz się nad sobą użalać, to najpierw spróbuj sam nabazgrać swoje imię! - odpowiedziała i zachęcająco szturchnęła Elvana łapą w bok. Na tyle słaby, by wilk nie stracił równowagi na lodzie.

Nathaniel

-Cóż... ja też wcale nie jestem twórczy...- rzekł udając, że mu przykro. Przecież każdy wiedział, prawie każdy że on jest idealny! Może i się mylił lecz... lecz tak sądził a innym nic do tego. Machnął dwa razy ogonem i zaczął jeździć. -Mhm.. może powstanie nowe przysłowie? Taa... przecież wiadome tak samo jak to, że Flake i Nathaniel odkryli tafle lodu w lesie.- powiedział dumny z swego pomysłu.

Flake

- Dobre, Nathaniel, dobre - odpowiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie, po czym dodała, siląc się na ton jak najbardziej oficjalny i poważny. - Niechaj staniemy się legendą tego miejsca!
Kto by pomyślał, że w tak ponurym miejscu jak las sąsiadujący z cmentarzem czeka Flake taka doskonała zabawa?

Nathaniel

-Tak! Będą mówiły o nas dzieci dzieci dzieci dzieci, naszych dzieci. Ależ wspaniale! Będziemy jeszcze autografy rozdawać!- powiedział z entuzjazmem. On sam się nie spodziewał, że obok cmentarza będą takie jazdy!Chociaż się nie nudził... tak więc mógł pochwalić Flake i Elvana za to, że go nie zanudzili.

Fari

Fari przywędrowała tu, czuła woń swojej watahy. Podniosła pysk do góry i zaczęła węszyć. Nie ma to jak przyjaciółka! Wilczyca wyczuła Flake. Przyspieszyła kroku i normalny spacer zamienił się w bieg. Gdy już dotarła do wilków, zauważyła Nathaniela i Elvana. Po chwili ciszy, przekierowała wzrok na Flake. - Witaj Flake. - skinęła głową do niej i usiadła. Czekała chociażby na coś głośniejszego niż cisza. Nie chciała już więcej czekać na odpowiedź, więc przywitała się z samcami. - Miło mi Was poznać, jestem Fari. - uśmiechnęła się i zauważyła nagrobki. Wyglądały strasznie, lecz wadera myślała inaczej i widziała inaczej. Przynajmniej w tej chwili.

Flake

Uśmiech na drobnym pyszczku Flake poszerzył się na widok tej jakże znanej i lubianej przez nią wilczycy.
- Cześć, Fari! - odrzekła radosnym tonem. Dość dawno nie widziała się z przyjaciółką, toteż jej widok bardzo Flake ucieszył.

Fari

- Dobry humorek mamy? - uśmiechnęła się żartobliwie. Przytuliła Flake i popatrzyła na basiorów. - A co to są? - spytała tak samo źle jak jej córka.

Flake

- Faari! - fuknęła z oburzeniem, co prawda udawanym i lekko szturchnęła wilczycę w bok. Jednak uśmiech z jej drobnego pyska nie zniknął. - To są wilki, jak wiec możesz mówić na nich "co"! To Nathaniel i Elvan, moi aktualni kompani w zabawie.

Nathaniel

On tylko odchrząknął. -Nathaniel miła pani.- rzekł z uśmiechem i spojrzał na Flake. Usiadł obok niej i zaczął wlepiać gały w Fari. Lampił się w nią jak w obrazek i na dodatek machał ogonem. Wyglądał jak małe dziecko widzące po raz pierwszy lizaka, jeszcze brakowało pytania " czemu ta pani ma czerwony kolor?

Fari

- Ej tylko spokojnie. - uśmiechnęła się do Nathaniela. Wstała i przekręciła mu pyszczek w lewo. - O, tak jest lepiej. - zaśmiała się i zaczęła gilgotać Flake.