Las Dębowy

Macky

No, więc smacznego - uśmiechnęła się wilczyca, łapiąc miekką skóre w pysk. Krew polałą się po jej języku.
-brakuje tylko grzybków halucynków - zaśmiała się, jednak potem wrócila do konsumpcji.

KaruHan

-Smacznego - przytaknął smok, po czym również zabrał się do jedzenia upolowanej sarny.
-mm, gdyby dodać tutaj ketchup, smakowałby jak hamburger - jadł tak szybko, aż jego pyszczek był cały w krwii i mięsie.

Macky

Wilczyca po chwili przestała jeść. Była syta, a z ofiary praiwe nic nie zostało. Pomyślała, że czas na jakąś zabawę.
-Karu.. wiem, że mozesz się gniewać, ale chcę poczuć adrenalinę w żylach! Może pójdziemy na urwisko, będziemy skakać z wodospadu, pójdziemy na tereny neutralne, może wybierzemy się na cmentarz, poszukamy duchów, zjaw, może, może...

KaruHan

Smok przestał jeść. Również był syty.
-A może pójdziemy na tereny ludzkie? - spytał się. Sam również potrzebował troche adrenaliny, a tereny ludzkie wydawały mu się zajebiaszczo fajne. I niebezpieczne. Nawet on sam nie wiedział, jak tam jest.

Macky

-Świetny pomysł! Chce zobaczyć ludzi... ale lepiej jest wybrać się tam w dzień, czy w nocy? Ja wolę teraz, popołudniu. Nie będzie takiego gwaru, ale bedzie na tyle ludzi, że nas nie poznają - uśmiechnęła się,. i nie czekając na odpowiedź smoka, krzyknęła - no to lecimy do czlowieków! - i poleciała w strone granicy krainy.
***

KaruHan

-Czekaj, lecę z tobą! - krzyknął. Nie chciał stracić takiej okazji! Co prawda, bal sie "ludziów", ale wolał zobaczyć ich życie, poznać, co i jak, a może zwędzić jakieś ciekawe rzeczy z targu? - nasycony marzeniami, poleciał za wilczycą.
***

Eriss

Wilczyca z nosem przy ziemi przyszła w owe miejsce. Ciągnął ją tu zapach ohydnych istot żyjących w tej krainie. Wyrocznia uniosła łeb ku górze i parsknęła, po czy usiadła pod dużym Dębem. Czekała i czekała, choć nikt tak na prawdę nie wie na co. Patrzyła przed siebie, daleko przed siebie.

Zed

Wkrótce przybył tu Mort. Był zawiedziony, że jego oponent- Hiretsuna Shinigami nie pojawił się na pojedynku. Zwyczajnie stchórzył.
Jednak na jego pysku rozbrzmiewał mały, szyderczy uśmiech, wiadomo był z siebie zadowolony.
Spojrzał przed siebie i zauważył jakąś waderę leżącą pod dębem.
Nie wyglądała groźnie toteż Mort przeszedł koło niej tak po prostu.
Przysiadł obok innego dębu i wsłuchiwał się w szum lasu.

Eriss

Wilczyca gwałtownie uniosła uszy.
Czy ty ośmieliłeś się przejść koło mnie, tak obojętnie?!-zagrzmiała i zmarszczyła pysk. Uśmiechnęła się złośliwie, a i za razem cwaniacko. Wygląd może być mylący. Zaśmiała się demonicznie i wstała. Mała fiolka, która była przyczepiona do jej pancerza z kości na ogonie, w pewnym momencie znalazła się w łapie Wyroczni. Ta tylko ją pogładziła i puściła, na szczęście nie spadła, bo była na łańcuszku, bardzo wytrzymałym, którego nie da się od tak przerwać. Popatrzyła na fiolkę i od razu przeniosła wzrok na nieznajomego. Uhh... Cóż to ona wyczuła? Czyżby Mort był samotnikiem, tak jak ona? Wspaniale, nie ma nic do stracenia!

Taharaki

Przypałętał się tutaj i on, ciężko stawiając łapy - jakby ważył co najmniej tonę. Niedbale przemknął nieopodal wadery, zmierzywszy ją przelotnym wejrzeniem bursztynowych ślepi. Jego spojrzenie powędrowało następnie na basiora, zatrzymując nań na krótki moment. Skinął w milczeniu łbem, twardo upadając na podłoże nieopodal jednego pnia. Ziewnął przeciągle, wyciągając się na ziemi. Wzrokiem obserwował dwójkę tu obecnych stworzeń, mlaszcząc przy tym cicho.

Eriss

Wadera nie odrywała wzroku od Mort'a, a jedynie uśmiechała się nieprzyjemnie od czasu do czasu. Uszy wyroczni znów stanęły na sztorc. Jeszcze jeden basior, tyle, że ten ma poukładane w łebku, ponieważ przywitał się jak to trzeba. Skinęła łbem, ale bardo delikatnie, ledwo zauważalnie. Wciąż nie spuszczała wzroku z wilka, o co to to nie!

Taharaki

Przewrócił się na plecy, odchylając łeb na tyle, że oto przyglądał się parce do góry nogami, tak jakby. Uśmiechnął się ironicznie do samego siebie. Czy sprawdzała się tu zasada, iż "kto się czubi, ten się lubi" a może właśnie wręcz przeciwnie, szykowała się jakaś grubsza akcja? Zostać jako widownia czy zabrać zad i sobie pójść, oto jest pytanie. Jeśli ma się skończyć na przerzucaniu się słownymi obelgami czy coś w tym stylu, na miarę gimnazjalistów, to niekoniecznie warto tutaj zostać. No, ale jeżeli ma dojść do łapoczynów, niemiło by było, jakby to przeoczył. Opuścił powieki, odpocznie, zobaczy jak to będzie i najwyżej zabierze swój zacny zad stąd.

Mlasnął jeszcze raz, rozklejając powieki. Nie będzie przecież czekał jak na zbawienie! Ociężale uniósł swe cielsko, przeciągając ponownie, a jego stare kości dały o sobie znać, strzyknąwszy niecicho. Rozejrzał się dookoła, skłonił w milczeniu łbem, po czym tym samym, ciężkim i ze zgrabnością mającym niewiele wspólnego krokiem opuścił las. Co jakiś czas ogon jego wychylił się to w prawą, to znowuż w lewą stronę, wachlując nieco.

zt.

Zed

Mort był nieco zamyślony. Nie odezwał się na słowa wadery. Jedynie wyszczerzył swe kły jakby siląc się na uśmiech.
W głowie chodziły mu różne myśli choćby ta, gdzie jest teraz Elena... Dawno jej nie widział. Ale zaraz... Przecież miał jeszcze stoczyć pojedynek z Hiretsuną. Och tak... Da mu wycisk.
Spojrzał nieprzytomnie na waderę, a jego wielki łańcuch aż wydał groźny dźwięk.

Eriss

Wilczyca wykrzywiła pysk, w jak najbrzydszy grymas jaki może istnieć. Powoli ruszyła w kierunku basiora, a jej oczy zaśmieciły złośliwie. Gdy była już naprzeciw wilka warknęła donośnie i pchnęła go na najbliższego dęba. Stanęła o kilka metrów dalej i patrzyła na wilka, który prawdopodobnie leżał na ziemi, gdyż uderzenie było mocne.

Zed

Mort popatrzył na waderę i lekko się zdziwił, że takie coś go postanowiło zaatakować. Powstał nic sobie nie robiąc z jej ataku.
-Jakiś problem, smarku?- spytał szczerząc jeszcze bardziej swoje ostre kły.
Miał je wykorzystać na Hiretsuna, ale jeżeli ta wadera się mu naprzykrza to czemu by nie skosztować krwi.

Eriss

Wilczyca zaśmiała się podle i popatrzyła na Mort'a.
Smarku? No, no, no! Kolejne nowe przezwisko, tylko czemu takie... Płytkie?-powiedziała ironicznie i zbliżyła się trochę do wilka.
A co? Nie słyszałeś mnie wcześniej, co powiedziałam?! Powiem ci, że to twój błąd.-dodała i zmarszczyła pysk. Tak, na jej krzywą kufę wpełzł kwaśny i nieprzyjemny uśmiech.
A tobie coś nie pasuje? Panie ''mam łańcuch na szyi i bandaże na łapach''?-zadrwiła i pokiwała łbem. Taa, chciało jej się śmiać i to bardzo, ale nie z jego wyglądu, po prostu.. Z niczego.

Zed

Mort nie był w humorze, a jeszcze jakiś wypłosz czepiał się jego wyglądu i osoby.
-Nie mam ochoty z Tobą gadać. Zejdź mi z oczu!- warknął szczerząc swoje kły.
To było tylko ostrzeżenie, nie chciał krzywdzić wadery, ale gdyby naszła taka potrzeba...
Mort spojrzał jeszcze na nią.
-Zapamiętam Ciebie... I lepiej byś Ty zapamiętała mnie, gdy spotkasz mnie ponownie.- oznajmił z groźbą w głosie.
Odwrócił się od wadery i powolnym krokiem ruszył w stronę skupiska drzew.

z.t

Loba

Loba zmarszczyła brwi na widok przebyłych.
Wilczyca zaczeła iść głębiej w las. Przed nią pojawił sie średniej wielkości dzik. Loba uśmiechneła się i naprężyła się do skoku. Jednym susem wilczyca skoczyła dzikowi na grzbiet roźcinając skurę na brzuchu. Dzik szarpał się i skakał lecz po chwili padł na ziemię. Zapach krwi przedostał sie do umysłu wilczycy. Jednym ruchem paszczy wzieła kawał mięsa do pyska. Po niecałych 4 minutach Loba oblizała sobie krew z pyska aby zaraz iść dalej poznawać okolice.

Eriss

Kolejny bojący się wilczek-powiedziała nieprzyjemnie i wstała. Otarła łapą wargi i ruszyła. Szła sobie powoli i niespiesznie. Chciała zrobić komuś nazłość, chciała komuś sprawić przykrość. Z chytrym uśmieszkiem zniknęła w zaroślach.

zt.

Cukier

Do lasu nagle, z niebywałą szybkością wbił Cukier. Szczerzył się cały czas i w ogóle był taki z siebie dumny, jakby przed chwilą zrobił swoją pierwszą jajecznicę w życiu i mu wyszła. Prawda była oczywiście inna - Cukier po prostu uwielbiał swoją osobę. Taki jak zwykle. Gorzki Cukier. A propos, to czy cukier może być gorzki? A co jeśli sól to taki słony cukier? Zresztą, nieważne. Nasz Cukier po prostu przybył, usiadł i nic się więcej nie działo. Może prócz zwyczajnego dlań samozachwytu.