Las przepiórek

Alliance

Napotykajac pytajacy wzrok wilka usmiechnela sie tajemniczo. Znowu zmiana nastroju? Oh, na to wyglada. Poturlala sie do wilka i legla obok niego, opierajac sie o bok Raywena i zwracajac ku niemu pysk. Jej grzywa musnela lekko granatowa grzywe samca.

Wesley

Wten do lasu przyszedł mały szczeniaczek. Stawiając pewne kroczki, parł na przód z nieukrywaną ciekawością świata i śmiechem z widzianych, często ciekawych rzeczy. Wes tak bardzo zatracił się w swoim świecie, że nie zauważył kiedy potknął się o gałązkę i upadł miękko na mech. Gdy otworzył dwukolorowe ślepka, okazało się że leży przed ciemną wilczycą. Jego oddech zwolnił, by nie rzec stanął, gdy jego źrenice zaczęły się powiększać.

Alliance

Yuki wbila wzrok w szczeniaka. Wzrok pelen blyskotliwosci i dumy. Puste, biale, zmruzone slepia. Demonica zachichotala upiornie. Wieczny Dzieciak, hm? Nie zna go. Musieli sie niegdys minac. - A gdzie twoja obstawa? Sam mozesz zostac moja przystawka.. - oblizala dlugie, ostre kly, rownie nienaturalnie dlugim, bialym jezorem. Wstala, wciaz chichoczac i mierzac szczeniaka strasznym wzrokiem.

Wesley

Wes przełknął ciężko i odgłosem dławiącym ślinkę. Jego oczy wyglądały teraz jak ściskanego chomika. Nawet jeśli wilczyca wyglądem nie odstraszała tak bardzo, chociaż swoją straszność w straszności posiadała, to jej aura zdecydowanie przytłaczała małego wilczka. Strach jakby sparaliżował go, gdyż nawet do łebka nie przychodziło mu, żeby się poruszyć. O ucieczce zapominając całkiem!
- Ja... Ja... - i to dziwne uczucie, gdy twój język staje się wiotki i bez czucia, jak po jakimś leku znieczulającym. Dużej dawce. Jednak wola szczenięcia, to wola niezłamana. Nawet w ciężkiej sytuacji zbierze siły. Wes delikatnie uniósł przednie łapki, gniotąc mech tyłkiem.
Ja jestem Wesley - przedstawił się. Tylko dlaczego w takiej sytuacji, niepytany, zbiegając z tematu, nagle postanowił wyznać swe imię.

Alliance

- Wesley, tak? - mlasnela jezykiem, po czym odrzucila grzywe spadajaca jej na oczy na bok. - Yuki - rzucila krotko, otulajac smukle lapy dlugim ogonem, zakonczonym dymiaca sie koncowka. Tak bynajmniej wygladala. W istocie to oznaka tego, ze demon zmienia sie w mgle.

Raywen

Wstał, ziewnął. Spojrzał ostatni raz na Yuki, skinął jej głową, posyłając nikły cień uśmiechu.
Spojrzał na szczeniaka.
Ruszył z miejsca, stąpając delikatnie, jak przepiórki, od których ten las wziął nazwę i równie cicho. Znikając w zaroślach obejrzał się jeszcze raz. Tylko raz.

[z/t]

Wesley

Dla Wesa, jak to mówią, pierwsze lody zostały przełamane. Za każdą minutą, z którą przebywał obok wadery, coraz bardziej się rozluźniał. Może nie powinien? Pewnie tak, ale cóż poradzić. To w końcu tylko szczeniak i to jeszcze taki, który w nadprzyrodzony sposób nie potrafił dorosnąć do końca. Bystre ślepka wilka spoczęły na ogonie, który wydawał się jarać.
- Psze pani, ogon się pani pali! - pisnął na tyle głośno, by dało radę go usłyszeć. Wyciągnął łapę i wskazał na tą część ciała. Nie miał zbytnich manier, więc 'pokazywanie palcem' wcale nie robiło mu różnicy. Powoli zaczął podnosić wzrok, kierując go w stronę ślepek wilczycy. Uszy lekko były odchylone, gdyż całkowicie pewnie się nie czuł. Jeszcze.

Alliance

Demonica odprowadzila wzrokiem Raywena, jakby teskno. Patrzyla za nim, dopoki nie zniknal z pola widzenia. Nie milosc. Szalenstwo. Gdy uslyszala krzyki, jej wzrok zjechal na dol. - Nie pali, tylko pozostaje w postaci mgly, w ktora potrafie sie zamienic - rzekla, zerkajac na ogon.

Wesley

Wilczek rozdziawił pyszczek i szeroko otworzył ślepka. Chwilę to trwało, zanim ocknął się ze swojej fantazji. W końcu w jego łebku roiło się teraz od niebotycznych czynów wadery. Jako herosa, złego mściciela, czy też transformersa...
Łaaał, też bym tak chciał... Psze pani, a pełni pani zajmuje pani jakąś rangę w swojej watasze? - spytał zafascynowany. To jedna z tych zalet poznawania świata i jej cząstek w bliższy sposób. Cmoknął przejęty całą tą rozmową. W końcu trzeba coś 'złapć' do końca, póki jest w zasięgu, bo w każdej chwili - może wyparować.

Alliance

Yuki, mimo ze caly czas miala chrapke na szczeniaka, powstrzymywala sie, siedzac i patrzac z gory na Wesleya jasnymi slepiami. - Bylam Wiecznym Dzieciakiem, teraz Demonem - rzekla, oblizujac sie. Pewnie szczeniak jeszcze bardziej bedzie fantazjowal, ale to nic. Uszy Yuki odgiely sie w znuzeniu do tylu.

Wesley

- Oooo... - sapnął melancholicznie. Monstertrack... teraz w jego świecie Yuki ewoluowała w jeszcze potężniejszą postać o lvl 125. Wilczek strzepnął uszami, lecz wciąż zwisały w podobny sposób jak na awku.
- A mogę cię dotknąć? - spytał lecz nie doczekał się odpowiedzi, gdyż bez zezwolenie podpełzł do wilczycy. Najpierw dotknął jej łapą i szybko, jakby Yuki miała pażyć, cofnął ją i obejrzał dokładnie. A może widelec i groszek nawinie się i umrze? Zaraz po tym jego pyszczek a właściwie jego maluśki ząbki wylądowały na palcach wadery. Wes podniósł niepewnie wzrok do góry, pytając niejako ,,ni zbijesz mnie, prawda?".

Alliance

Bialoglowa byla potezniejsza niz inne wilki, jako demon, dlatego tego ugryzienia malutkich kielkow niemalze nie czula. Odpowiadanie na pytanie byloby teraz bezcelowe, bo szczeniak juz jej dotknal. Wciaz patrzyla na niego czujnie, jak i z wielka ochota do wgryzienia klow w to niewielkie cialko. Jak na razie nie odzywala sie ani slowem.

Wesley

Wilczek uniósł łebek, puszczając łapkę Yuki. Wes powąchał ją i wytarł pyszczek w jej sierść. Dziwne zachowanie, ale miało na celu coś innego niż mizganie. Wilczek zostawił na sobie zapach Yuki, by w przyszłości mógł ją łatwo rozpoznać. Wygląd się zmienia, ale zapach pozostaje. Basiorek czuł pewną słodkość zmieszaną z dziwnym, bardzo chłodnym uczuciem. Usiadł przed samicą i uniósł łebek, wlepiając narządy wzroku w osobę Yuki. Wzrok tej osoby mówił dla niego ,,Pokroić czy ugotować?". Wes cofnął lekko łebek.
- Na prawdę chcesz mnie zjeść? - spytał wracając myślami do pierwszych słów Demonicy.

Alliance

- Być może - oblizała się. Z góry wiedziała, że w krainie panuje zasada nietykalności szczeniaków. A szkoda. Zapewne taki młodziak ma lepszą krew niż nie jeden karibu. Demonica odrzuciła swoją śnieżnobiałą grzywkę na bok, odwracając na chwilę wzrok od szczeniaka. Zaraz jednak pospiesznie do niego wróciła. Był nad wyraz rozkoszny. I na pewno taki smaczny..

Wesley

Małe to to i pewnie niespełna rozumu. Będąc szczenięciem wiele razy można zostać zabitym przez własne niedoświadczenie. Wilczek uśmiechnął się szeroko szczerząc różowe dziąsełka poprzebijane drobnymi kiełkami. Wes podrapał się za uchem, by zaraz wystrzelić mądrością
Jeśli jesteś głodna, możesz mnie zjeść, ale zostaw trochę, żebym mógł jeszcze żyć. Bo jeśli teraz umrę to już nigdy cię nie spotkam, ani innego wilka, ani ciekawych rzeczy, a na pewno nie zjem już jagódek! - wymamrotał, wyliczając na palcach, czego to by nie zrobił. W każdym razie wyciągnął całą dość mizerną łapę do góry, żeby Demonicamogła jego zjeść |D

Alliance

Yuki jedynie zmrużyła ślepka i wywróciła oczami, prostując się. Cały czas tkwiła pochylona nad szczenięciem, trzeba rozprostować kości. Apetyt jest wówczas, gdy dana ofiara nie chce być zjedzona. Gdy chce być zjedzona, cała zabawa znika. Białogłowa poruszyła uchem i jedynie ułożyła się w pozycji leżącej, jednak nadal będąc większą od WD.

Wesley

Wes cmoknął bezsilnie. Jak nie to nie! Może pójdzie do krwiodawstwa, ażeby na szczytny cel oddać. Hm. Ślepka małego błysnęły w nieprzejednany sposób. Teraz, skoro wilczyca się położyła, powinno być łatwiej. Uniósł ogonek do góry, którym machał na boki.
- Co demony jedzą. Oprócz małych dzieci i batoników? - spytał i zaszedł wilczycę od tyłu. To ostatnie słowo wypowiedziane było w dziwnej ekstazie, jaką przeżywał właśnie. Wes złapał za ogon i próbował wejść wyżej. Hympfhg.

Alliance

Ogon demonicy przeciął powietrze, a tym samym unosząc szczeniaka za prawą tylną łapę. - Wszystko co ma krew i jest z mięsa - odpowiedziała krótko. - Jak normalny wilk. Tylko że demony jedzą też te wilki - dodała. Spojrzała w jego stronę, jak dyndał do dołu głową na jej ogonie, kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią.

Wesley

Wes wydał z siebie odgłos bliżej nieokreślony. Coś drżącego, jakby za strachu, ale z euforią. Wilczek przypiął się mocno, by nie spaść. Przytulił wszystkimi czterema łapkami, jak mały opos, lub nietoperz.
- Też chciałbym zjeść wilka. Ciekawe jak smakują... - rozmarzył się, przez co delikatnie zwolnił uchwyt i mało nie spadł. Jednak zaraz powrócił do kurczowego trzymania się ogona Yuki.
- A Demony mają rodziny? Małe dzieci? - spytał. Tak, dla Wesa, Demon to zupełnie inna rasa, która w jego fantazyjnym świecie pro i kosi wszystkich innych PvP. Wilk wygiął warki. Coś na wyraz krzywego uśmiechu zwisającego na dół szczeniaka.

Alliance

- Smakują jak każde inne zwierzę - odpowiedziała, machając ogonem na boki, w skutek czego szczeniak latał na ogonie, gwałtownie zakręcał i.. trudniej było się utrzymać. - Rodziny? Większość demonów nie potrafi kochać. Co do dzieci, to nie wiem - rzekła. No bo skąd miała wiedzieć? Demony mają dzieci, ale rodzone w trochę inny sposób. Odmienny. Ale tylko wtedy, jeśli demon zwiąże się z demonem. Jeśli demonem zwiąże się ze zwykłym wilkiem, może to wyjść różnie.