Las przepiórek

Kyinra

Kyinra też się zaraz rozpłacze, proszę się nie przejmować. Kyin chwilkę pomyślała, czy miała dla kogo żyć? Nie, raczej nie...
-No właśnie nie.. i tak nie potrzebuję rodziny...porzucili mnie, tyle starczy...
Mruknęła. Przeszłość, przeszłość boli..
-Szczerze wam powiem, że ja sama nie rozumiem samobójców... egoiści i tyle.
Mruknęła. Bo taka była prawda, ona nie chciała sobie odebrać życia. Po prostu.. musiała jakoś poradzić sobie z tymi wszystkimi problemami..

Marcelina

To nie Twój tekst. ;P

- Ale na pewno masz przyjaciół, którzy nie chcą, żebyś ich zostawiła. - powiedziała. Sama przyznała rację słowom Kyinry. Egoiści. Dokładnie. - Skoro chcesz żyć, to żyj, a nie rań się. - dodała jeszcze z miną dość poważną jak na szczeniaka, choć w oczach jej ciągle gościł ten sam, dziecięcy smutek.

Kyinra

Nie mój tylko z jakiegoś filmu =.= (Tak, tak..siostrzyczka mnie zastąpiła.)

-Ale kto ci powiedział, że ja nie chcę żyć? Nie mam dla kogo, ale chcę.. jeszcze.. po prostu.. sądzę, że to jeszcze nie moja pora.
Wyjaśniła Kyin. Nie uśmiechała się, w ogóle....

Wesley

- Jeśli masz wolę, by żyć nie możesz się ranić. To Ci na pewno nie pomoże, a nawet pogłębi Twój stan. Nie wiem co się stało w Twoim życiu, ale jeśli ci to pomoże powiedz nam, wypłacz się. Po to są przyjaciele, nie? - powiedział i złapał Fri pod łapę szczerząc się lekko. Miał nadzieję, że tego właśnie potrzebowała Kyin. Nie mógł patrzeć na cierpienie. Jednak to zaliczał do bycia silniejszym - pomaganie innym. Będzie musiał dużo jej opowiadać co nowego jeśli ją znajdzie. Ale teraz wrócił myślami do rzeczywistości i chwili obecnej. Wyczekiwał jak zareaguje, mając tylko nadzieję, że ciepło bijące z uśmiechu pomogło wilczce.

Haruki

Pojawia się ze śmiechem w lesie, potyka się o kamień i wpada na brązowego wilczka.
- Ojj przepraszam...zagapiłem się... - powoli wstawał z wilczka.

Wesley

{mówiąc brązowego, masz na myśli mnie, prawda? xd}

Upadł pod ciężarem drugiego wilczka. Przez chwilę leżał oszołomiony, lecz zaraz podniósł się i usiadł rozglądając. Widząc fioletowego szczeniaka zaśmiał się cichutko i uśmiechnął szczerze.
- Musisz uważać, koleżko - powiedział troszkę cicho. Ostatnio czasem ogarniała go lekka nieśmiałość, acz za każdym razem zaraz przemijała. Na szczęście.

Marcelina

Frivoli spojrzała na nowego wilczka, który się w lesie pojawił i uśmiechnęła się. Znów poczuła się znudzona. Położyła się na trawie... Tak, było jej dobrze, choć była jakby zmęczona. Czym niby? Swoim śnieżnobiałym ogonkiem zamiatała ziemię, wciąż spod zmrużonych oczu obserwując wszystkich dookoła. Może coś ciekawego zacznie się niedługo dziać?

Marco

Marco ziewnęła i spojrzała na Arbuzza.
-Masz świętą rację. Idę nagrać nowe.-powiedziała, po czym wstała i ruszyła w stronę swojego legowiska.

zt.

Virve

Potrząsnęła głową na boki. Chyba się trochę zawiesiła.
- Muszę iść. Miło było cię poznać i...do zobaczenia, Liam - skinęła mu głową.
Kilka sekund po tym odeszła, machając kremowym ogonem na boki, patrząc przed siebie i idąc w nieokreślonym kierunku.

z.t

Kyinra

Ale Kyinrze wrócił dobry humor! Podniosła się z ziemi i machnęła ogonem.
-W dupie ci się poprzewracało, kolego!
Tak, tekst miesiąca. Zaśmiała się, patrząc na wilczka który wpadł na Wesleya. Wilczyca machnęła ogonem i wskoczyła na Frivoli.
-Chodźcie się pobawimy!
Zawołała.

Mizu

Echh... Potrząsnęła łbem i... nadal była w lesie! Mruknęła coś z niezadowoleniem pod nosem i rozejrzała się dookoła. Znała Marco, ale ta... gdzieś zniknęła. Znała też Kyinrę, kiedyś razem bawiły się z ... Ray'em? Chyba tak, na jakiejś plaży. No cóż... Nagle zatrzymała wzrok na żółtych ślepiach, które widziała pomiędzy drzewami. Widziała? W sumie... nie wiadomo, może jej się przewidziało gdyż za drugim razem ich nie było... W uszach słyszała czyiś cichy, szyderczy śmiech. Przełknęła cicho ślinę, tak... sprawdzi to!
- Mmm... to ja już się będę żegnać, pa! - Uśmiechnęła się szeroko prezentując swój jakże interesujący górny i dolny rząd czarnych kiełków. Machnęła ogonem, a czarna grzywka z pasemkami opadła jej na te wielkie, ciemne oczy. Podniosła się z siadu i... ruszyła w stronę czegoś co... niestety istniało tylko w jej podświadomości.

zt.

Stella

Stella powoli przybyła do lasu, z małą fioleczką w łapie. Usiadła i zaczęła się w nią wpatrywać. ,,Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony" słyszała cichy i delikatny szept w swojej głowie. Ale co to zdanie oznacza?

Wilczur

Przyszedłem tutaj lekko zamyślony. Życie... Ja zawsze mam okrutne i złe. Ale muszę zapomnieć o tym co było. Mam przyjaciół, którzy mi pomagają. Siomhę, Shazzę i... Zapomnieć o niej. Zauważyłem wilczycę.
- Witaj.

Stella

Stella odwróciła się i uśmiechnęła do nowo przybyłego.
-Witaj.-powiedziała, ściskając w łapię tajemniczą fiolkę i cały czas powtarzając sobie w duszy swoje motto. Wpatrywała się w wilka i sobie poszła.

zt.

Wasp

Las przepiórek. Wasp nie znał tego miejsca, choć w krainie dane mu było spędzić wiele, bardzo wiele chwil. Tu był jego dom, tu czekała na niego rodzina i przyjaciele. Dlatego po kolejnym zniknięciu Wasp powrócił w te strony. Jego życie toczyło się tu, lecz wciąż coś ciągnęło go za granicę, nie pozwalało żyć w spokoju. Stara rodzinna sprawa, która ciągnęła się za czarnym samcem od lat. Sprawa, z którą związane było zniknięcie jego siostry, Chris. To przez ten nierozwiązany przed laty problem Wasp ostatnio tak często zapuszczał się poza terytoria krainy i zapewne uczyni to jeszcze niejeden raz.
Ale teraz tu był. Kroczył przed siebie powolnym, powłóczystym krokiem. Zdawać by się mogło, że dlań zwyczajnym, jak to u leniwego wilka bywa. Jednakże mało wprawne oko szybko mogło dostrzec, iż wilk ten kuleje na przednią łapę, a z jego zwykle wyprostowanej, dumnej sylwetki wyziera głębokie zmęczenie. Miał już serdecznie dość tego, w co wpakował się kilka tygodni temu. Tym bardziej, że jego rodzona siostra miała to wszystko gdzieś. Lecz teraz nie mógł się wycofać. Bo teraz walczył o jedyną spuściznę pozostawioną mu przez nieżyjących rodzicieli - o honor rodziny Waspa. Wilk, tak ponuro o tym rozmyślając, położył się w cieniu pierwszego lepszego drzewa.

Renna

Wadera natomiast wędrowała po krainie, pogrążając się w zamyślaniach.
Gdy jej oczy ujrzały Waspa, na początku przełknęła ślinę. Tak, już wiedziała, kim był, dlaczego był.
- Oca - powiedziała spokojnie, podchodząc niepewnym krokiem do samca.
Wbiła wzrok w ziemię i usiadła obok niego.

Wasp

Spojrzał na Rennę i nieznacznie uniósł łuk brwiowy. Dziś zdecydowanie nie był w humorze, więc nie zamierzał obchodzić się z Renną jak z jajkiem. W zwykłym dla siebie nieco sennym nastroju zapewne byłby dla niej delikatny - dobrze pamiętał ich ostatnie spotkanie. Renna straciła pamięć, więc zamiast złościć się na nią powinien spokojnie jej opowiedzieć wszystko, co o niej wiedział.
- O, proszę - mruknął w odpowiedzi. - To już przypomniało ci się, kim jestem?

Wasp patrzył na Rennę, czekając na odpowiedź, lecz ta nie następowała. Czarny basior wstał więc i odleciał na swych rosłych skrzydłach.

zt

Renna

Nim się obejrzała, odleciał. czy poczuła się zignorowana? Nie. Czekał długo na jej odpowiedź. a ona zamknęła się w tym czasie w swoim świecie.
Nie miała powodu, żeby tu zostać. Chciała z nim porozmawiać. Ale jeszcze nie teraz. Najpierw...

zt/

Wilczur

Ładny las, ale musiałem stąd iść. Zbyt wiele spraw miałem na głowie, a czasu mało. Ziewnąłem i ruszyłem w stronę granicy lasu. Kilka wilków tu było, ale jednak ich ignorowałem.
z/t/

Taharaki

W miejscu tym zawitał także Taharaki, przywiedziony tu przez poczucie obowiązku. Wszakże zobowiązał się zaopiekować przyjaciółką, nim ta odzyska siły na tyle, by samodzielnie funkcjonować. Zając! Nim basior zdążył się zastanowić nad tym, co robić, zwierzak już zakwiczał po raz ostatni między kłami wilka, przygwożdżony do gleby. Wydał ostatnie tchnienie. Okej, więc przekąskę już mamy. Na samą myśl zaburczało wilkowi w brzuchu. Nie, to dla Carly, nie może bezczelnie tego pożreć! Ugiął kolana, zaczaił się w gęstwinie przylegającej do polanki, na której stadko ptaszysk wiodło spokojny prym, nieświadome czyhającego tak nieopodal niebezpieczeństwa. Tahiemu było to na łapę, zdecydowanie. Z poważną miną, wyrażającą setkę myśli na sekundę, wyskoczył z zarośli, przyduszając przepiórki. Okrutnie i bezlitośnie. To tylko przekąska. Prawo dżungli : albo zjadasz, albo zostajesz zjedzony. Wilk póki co nie czuł usilnej potrzeby zostania skonsumowanym. Kiedy uznał, że już dość się namordował, oblizał czerwony od przelanej, przepiórczej krwi pysk. Smakowicie wyglądały. Ile ich było? Zaraz, zaraz. Jedna, druga, trzecia... siedem przepiórek plus zając. Na śniadanie dla wadery powinno wystarczyć. Reszta ptaków uciekła w popłochu, zatem na razie można dac sobie spokój. Ponadto i tak nie byłby chyba w stanie przetransportować większej ilości ofiar na raz. Wrócił do miejsca, w którym pozostawił uszatego, po czym ruszył z łupami w stronę terenów Watahy Nocy.