Las Roślinażeców

Samuerian

- Tak. Lea także należy do Ognia. - powiedział z uśmiechem. - Więc nie znasz w tej krainie wielu osób? No, na pewno poznasz. Są tu dość mili ludzie, więc nie powinno to stanowić żadnego problemu. - rzekł wesoło.

Mara

- Domyślam się. - uśmiechnęła się. - A ty? Jesteś tu od dawna? - spytała chcąc podtrzymać rozmowę. - Ja nie jestem, ale ty chyba tak.

Samuerian

- Od dawna, od dawna... - powiedział Samuel przypominając sobie czasy, kiedy sam tutaj przybył. Jeszcze jako szczeniak. Jako Jael. - Byłem wtedy dzieckiem. Wtedy też poznałem Leę i innych przyjaciół, z którymi do dziś się kumpluję. - rzekł.

Mara

-Rozumiem. Jak widać nadal ich poznajesz. - uśmiechnęła się do niego. - A jak spędziłeś dzieciństwo? Zanim tu dotarłeś.

Samuerian

- Dzieciństwo? Mieszkałem z bratem. - powiedział tylko. Nie chciał jakoś rozmawiać o tamtych czasach, by znów wspominać brata. Tęsknił za nim, mimo tych wszystkich lat, które minęły od jego śmierci. Nie miał ochoty o tym myśleć, nie miał nawet nic, co by mu przypominało o rodzonym bracie.

Mara

-Rozumiem. - spojrzała w ziemie. - Ja miałam trochę inaczej, ale to już inna historia. - spojrzała na niego i lekko się uśmiechnęła.

Samuerian

- Jasne. - powiedział z uśmiechem Samuel i rozejrzał sie dookoła. - Każdy ma swoją własną historię, niepowtarzalną, a jednocześnie każdemu tak dobrze znajomą, prawda? - spytał nadal uśmiechnięty, znów zapominając o bracie. Co by było, gdyby nie zginął? Gdyby nadal żył?

Mara

-Prawda. Każdy ma inną, niepowtarzalną. - powtórzyła jego słowa. - Ładnie tu, prawda? - rozejrzała się dookoła. Naprawdę było tu ładnie.

Samuerian

- Prawda. - przytaknął z szerokim uśmiechem Samuel. - Ta kraina w ogóle ma w sobie mnóstwo uroku. - pominął fakt, iż jego zdaniem urok ów bierze się z zamieszkujących krainę wilczyc. Nie chciał wystraszyć Mary. - Ale wiosną jest najładniej. Kiedy wszystko budzi się do życia.

Mara

-Ach... wiosna. Jest piękną i fascynującą porą roku, ale... ja uwielbiam lato. Woda jest wtedy tak cieplutka. - uśmiechnęła się na samą myśl o ciepłej wodzie. Zamacha lekko ogonem i skinęła łbem dla potwierdzenia faktu o swej ulubionej porze roku- lata.

Samuerian

- Oczywiście, lato jest najlepszą porą roku ze względu na temperaturę. - powiedział z uśmiechem i rozmarzył się myśląc o cieple panującym podczas najcudowniejszej pory roku. - Już się nie mogę doczekać tych upałów... - powiedział i roześmiał się.

Karin

Przez las wędrowała beżowa wilczyca z rudą, podchodzącą pod czerwień grzywką i włosami. Była młoda, nawet bardzo. Była nastoletnią wilczycą i tyle. Widząc wilki westchnęła cichutko. Ledwo słyszalnie.
-Witajcie...
Rzekła tylko i usiadła nieopodal wilka i wilczycy.

Mara

-Witaj. - odpowiedziała na jej przywitanie spoglądając na nią miło. Uśmiechnęła się serdecznie i odrzekła:
-Jak masz na imię? Ja jestem Mara. - znowu się uśmiechnęła i spojrzała na nią oczekująco.

Karin

Słysząc głos wilczycy odwróciła się do niej. Przyjrzała się dokładnie Marze, aż w końcu się uśmiechnęła.
-Miło mi Cię poznać. Ja jestem Karin.
Przedstawiła się. Odwzajemniła lekki uśmiech wilczycy, była nieufna. Dlatego tak lekko.

Taimi

Taimi, nie chcąc przeszkadzać parze niebieskich wilków, odwróciła się i odeszła kawałek. Nie lubiła się narzucać, przeszkadzać w rozmowie, choć jeszcze do niedawna było to jej ulubionym zajęciem. Położyła się ciężko na ziemi, co jakiś czas zamiatając delikatnie ogonem.

Samuerian

- Witaj, Karen. - powiedział z uśmiechem Samuel widząc nową wilczycę. - Ja jestem Samuel. - przedstawił się kłaniając nisko z czarującym uśmiechem. - Wybaczcie, moje panie, lecz czas już na mnie. - rzekł ze skruchą w głosie, odwrócił się i powolnym krokiem odszedł w swoją stronę.

zt.

Taimi

Taimi podniosła się nieco, pomachała Samuelowi na pożegnanie z uśmiechem. Samuel... Kogoś jej przypominał, hmm... Jael?! Taimi nie bardzo ogarniała, dlaczego przedstawił się inaczej, wzruszyła jednak tylko barkami, wciąż leżąc pod drzewem.

Abigail

Abigail pojawiła się w lesie bez standardowego uśmiechu na pyszczku. Niepotrzebne nadzieje. Dlaczego w ogóle coś sobie pomyślała? Westchnęła cicho i podeszła bliżej innych wilków.
- Witam. - powiedziała jakoś smutno, i zaraz położyła się pod jednym z drzew.

Taimi

Taimi zauważyła nieznaną jej waderę. Przyjrzała się jej uważnie, lustrując wzrokiem od stóp, do głów. Powoli podeszła do owej wilczycy, siadając niedaleko.
- Witaj. Jestem Taimi. - dorastająca wadera zauważyła, iż coś gnębi jej nową towarzyszkę. Czy wypada zapytać? Może Taimi mogłaby jakoś pomóc? Ale... czy warto być wścibską, wszakże przeszłość dowiodła, iż nie bardzo...

Abigail

- Witaj. - powiedziała wilczyca siląc się na sztuczny uśmiech. - Jestem Abigail. - przedstawiła się patrząc przyjaźnie na Taimi. Chyba jej jeszcze nie spotkała. Przynajmniej nie przypominała sobie nikogo takiego. Wadera machnęła kilka razy ogonem i utkwiła spojrzenie gdzieś wysoko, w chmurach...