Las Roślinażeców

Mystic

Mystic westchnął cicho. Ledwie można było usłyszeć jego westchnięcie jednak. - To idziemy? - Zapytał. Chciał jak najszybciej dotrzeć do lecznicy, bo wolał nie czekać aż może wda się jakieś zakażenie. Bo może bć jeszcze gorzej. Już nie miły wiatr się zrywa. Stanął koło Atrity, by ruszyć za nią, gdy ona ruszy.

Jeśli ruszamy, to napisz, że wyszliśmy oboje.

Atrita

- Idziemy - przytaknęła krótko, posyłając partnerowi lekki, zadowolony uśmiech. Najedzona i szczęśliwa z powodu obecności Mystica ruszyła powoli w stronę, gdzie to powinna znajdować się lecznica. Słyszała kroki towarzysza za sobą, więc przyspieszyła odrobinę, czując tępy, nieprzyjemny ból w zgięciu skrzydła. Musiała jak najszybciej spotkać się z jakimś lekarzem - koniecznie.
Niedługo potem oboje znikli z tego miejsca, zostawiając za sobą resztki roślinożercy.

z.t. - oboje *pozwolenie powyżej x]*

Leavi

Leavi najspokojniej na świecie przechadzała się po lesie. Mogłabym powiedzieć, że go nawet zwiedzała... Ale po co? Miała tylko jeden cel - była głodna. Tak więc trzeba było coś upolować. Usiadła w końcu na mchu i nasłuchiwała wyłapując długimi, szpiczastymi uszami różne dźwięki. Niekiedy wciągała nosem powietrze, aby do nozdrzy wpadł zapach potencjalnej ofiary... Tak! Coś jest! Powolnie zaczęła iść w stronę krzaków, schowała się w nich i delikatnie wychyliła głowę... Stadko saren! Tylko, że... jak? Machała delikatnie ogonem myśląc nad własną strategią..

Ines

Ines również przechadzała się po lesie, tak cichutko. Nic nie było słychać, prócz szumu wiatru. Ines, widząc młodą waderę lekko się uśmiechnęła. Podeszła nieco bliżej, widząc iż młoda wypatruje czegoś. Wychyliła się więc i zerknęła na stadko, tak jak myślała- saren.
-Spróbuj zajść je od przodu... Proponuję atak na wprost.
Mruknęła po cichutku, aby sarny jej nie usłyszały.

Leavi

Odwróciła się gwałtownie nagle słysząc czyiś głos. Jak? Co? Kiedy? Co?! Nawet nie zauważyła, żeby ktoś tędy szedł, żeby ktoś tu był! Nie wyczuła więc... jakim cudem? Zdziwiona wpatrywała się tak jeszcze w waderę przed chwilę.
- Ymm... Od przodu? Ale przecież... będą mnie widziały. - Odpowiedziała równie cicho co jakiś czas rzucając kątem oka na jedną z młodszych łani, która miała być jej ofiarą - przynajmniej ona tak planowała.

Ines

-Możliwe, lecz gdy się dobrze zakradniesz i wykonasz błyskawiczny atak, to Cię nie zauważą.
Powiedziała z miłym uśmiechem, rozglądając się uważnie po krzakach. Na szczęście obu wilczyc krzaki były gęste i rosły dookoła miejsca, w którym znajdywały się sarny.
-Zawsze ja mogę oddzielić tą młodą łanię od stada. Wtedy ty zaatakujesz i ją dopadniesz.
Zaproponowała. Jej było obojętne, ale musiała pokazać młodej waderze, że niekoniecznie muszą ją zauważyć.

Leavi

- No tak, ale problem w tym, że... pierwszy raz staram się polować i nie wiem czy ten błyskawiczny atak... mi by się udał. - Stwierdziła. Boże... teraz czuła się jak taki na prawdę mały szczeniak. Bezbronny i prawie nic nie umiejący jak i nie wiedzący. Nie znosiła tego uczucia. Ale co ona może, najwyżej słuchać, kodować i próbować.
- Na prawdę? Mogłaby mi Pani pomóc? - No cóż.. Pośród wilczyc w swoim wieku czuła się na prawdę genialnie. Niekiedy nawet nieco z wyższością. Jednak przy dorosłych waderach czuła się... niewielka. Choć wiedziała, że niedługo również będzie mniej-więcej taka jak one.

Ines

-No oczywiście, że tak! Tak więc... ja obejdę stadko dookoła, i wyskoczę zza krzaków w linii przecięcia. Ta młoda stoi na końcu i skubie trawkę, natomiast stado jest nieco dalej. Ja odgonię stado, które ucieknie w kierunku przeciwnym do Ciebie, natomiast mała pobiegnie w Twoim kierunku. Dam Ci znak, kiedy masz zaatakować.
Powiedziała i zniknęła za krzakami. Obeszła stado do około, tak aby być na wprost saren. Przyległa brzuchem do ziemi i zaczęła się skradać.

Leavi

Widząc już idącą w drugą stronę waderę uśmiechnęła się szeroko i kiwnęła jej łebkiem na znak, że rozumie. Uważnie obserwowała każdy jej ruch i starała się go zapamiętać. Tak jak wilczyca zgięła łapy i szła starając się być cicho, brzuch delikatnie "wisiał" nad ziemią, niekiedy prawie nim po niej jeździła. Przemieszczała się prawie bezszelestnie, teraz mają na uwadze sarnę jak i waderę.

Ines

Przybliżyła się jeszcze troszkę, aż w końcu wyskoczyła zza krzaków i oddzieliła sarny od młodego. Stado uciekało w popłochu, a za nim unosił się tułam kurzu i piachu. Młoda sarna zaczęła biec w stronę Leavi, tak jak biała wilczyca wykombinowała.
-Teraz młoda!
Zawołała i się zaśmiała, biegnąc za stadem saren. Jak dla niej to była zabawa, zresztą... Chyba tak samo jak jej całe życie.

Leavi

Czyli plan poszedł tak jak powinien. Leavi uśmiechnęła się sama do siebie widząc młode sarny, które poprzez strach nie wiedziało co robić. Piaskowa wilczyca wysunęła się spośród krzaków i ruszyła w stronę wybranego celu. Biegła wprost na nią, a gdy kurz lekko opadł łanię i wilczycę dzieliło około 1,5 metra. Leavi uśmiechnęła się do siebie i przyspieszyła, zwierzę dopiero próbowało się zatrzymać i odwrócić w czym... nie pomogła mu śliska nawierzchni i normalnie się przewróciło. Leavi doskoczyła do młodej łapiąc ją za szyję i wbijając kły tak, aby ta w miarę szybko została uduszona. Po chwili szamotania się... sarnia głowa bezwiednie wisiała z pyska wilczycy.

Ines

Widząc, że już po wszystkim odwróciła się w przeciwnym kierunku i podbiegła do Leavi, przeskakując wręcz nad nią. Wylądowała na cztery łapy i wesoło machnęła ogonem.
-No i... Jak Ci się podobało polowanie?
Zapytała z bananem na pysku i spojrzała na ofiarę wilczycy. Dobrze się spisała.
-A tak w ogóle... Inez jestem.
Przedstawiła się, jakoś wcześniej wypadło jej to z głowy.

Leavi

- A powiem Pani, że... jak najbardziej na plus! - Odpowiedziała entuzjastycznie pomimo przerw na zaczerpnięcie powietrza. Może nie biegała zbyt dużo, ale dodatkowo pewnego rodzaju stres, emocje, adrenalina? Może też... i to wszystko tak się zrzuciło na siebie. W ogóle... co ja ją będę tłumaczyć!
- Ojj... to ja przepraszam, nie przedstawiłam się wcześniej. - Powiedziała i spuściła wzrok w dół. Ale zupełnie zapomniała o tym! - Mam na imię Leavi i... miło mi Panią poznać... - Uśmiechnęła się. Leavi... Lea Junior... Też może być XD.

Ines

-Ależ skarbie, nie mów mi na Pani, bo się stara czuję! A no... I miło mi Cię poznać.
Powiedziała i się zaśmiała, patrząc na Leavi. Przeanalizowała w głowie imię wilczycy.
-Nie jesteś czasem córką Lei i Setha?
Zapytała. Prawie jej to z głowy wyleciało. W ogóle nie pomyślała na początku o tym, iż Leavi mogłaby być córką Lei i Setha. Durna bania In!

Leavi

- Emmm... A dobrze, oczywiście... przepraszam. - Zaśmiała się krótko i spojrzała na leżącą sarnę. Podsunęła się do niej kawałek i popatrzała przez chwilę w martwe oczy... Jak to wszystko może się zmienić podczas paru chwil. Nawet nie zauważymy gdy po nas przyjdzie śmierć czy los będzie chciał nas sprawdzić... Pytanie... skąd u niej takie przemyślenia?
- Ymm.. Owszem, jestem. I wnioskuję, że ich znasz. - Uśmiechnęła się. No, musiała być to jakaś bliższa znajoma skoro potrafiła zadać takie pytanie. Dotychczas takiego nie usłyszała... Może nawet znała wujka Schatta i Samuela!

Ines

Kiwnęła głową na znak, że nic się nie stało. Każdemu może się zdarzyć.
-Tak właśnie myślałam... No i jestem też pewna, że znasz również Schatta i Samuela. A... Co słychać u twoich rodziców?
Zapytała i ułożyła się na ziemi, patrząc z dołu na Leavi.

Leavi

- Oczywiście! To są moi... - Chwilę się zastanowiła. - "Wujkowie". Wiesz, tacy przyszywani. Poznałam ich prawie w pierwszych dniach od kiedy zaczęłam widzieć, słyszeć i czuć... O ile się nie mylę to pierwszego Schatta. - Zaśmiała się chwilę przypominając sobie grupkę Ninja atakującą wujka Zombie. Ach, te czasy kiedy chciał wyssać im mózgi przez słomkę. Wszystko było zaplanowane, a potem... Mama o mało nie zabiła go wzrokiem gdy dowiedziała się co się działo!
- U moich rodziców? Hmmm... Szczerze mówiąc u mamy podejrzewam, że wszystko dobrze. Ale u taty... nie wiem. Go nie widziałam dłużej niżeli mamy. Ale w sumie, będzie trzeba się z nimi zobaczyć, bo tak być nie powinno. No i z Lethem! - Dodała i uśmiechnęła się. No cóż, brata wspomina bardzo dobrze. Czasami wręcz chcieli sobie skakać do gardeł, ale... umieli się dogadywać. - To znaczy... Moim bratem. - Dodała zauważając, że Ines może nie wiedzieć kim jest Leth i, że w ogóle istnieje.
- A jeśli mogę spytać... skąd znasz moich rodziców i Schatta oraz Samuela? No bo.. tak wszyscy się znacie. W sumie... fajnie. - Przytaknęła i usiadła na swych zacnych czterech literach. Końcówka ogona delikatnie zamiatała podłoże.

Lea

Lea wyruszyła wreszcie na poszukiwania swojego potomstwa. I oto punk pierwszy: Leavi został odnaleziony! Wadera z uśmiechem na pyszczku podbiegła do córki i uścisnęła ją dość mocno, jak na swoją drobną budowę.
- Córuś, skarbie, ale ja się za tobą stęskniłam! - zawołała radośnie. Leavi zmieniła się, jednak ona swoje dziecię pozna w każdej postaci. - O rety, ale wyrosłaś! - okazała swoje zdumienie. Aż dziwne, że tak dawno jej nie widziała. - Witaj, In. - powiedziała jeszcze, kiedy dojrzała przyjaciółkę stojącą obok.

Hiretsuna Shinigami

Ale będzie rozpierducha x3

W to miejsce przybył Raven. Jak zwykle zrobiło się ciemniej niż zwykle, a las spowiła mgła. Oczywiste jest że na jednej z gałęzi siedział Raven pokryty całkowicie mgłą, ta zdawałą się palić jego ciało a on spoglądał w dół z pogardą na każdego, o dziwo nwet na swą córkę. Dlaczego? Ponieważ naszyjnik z medalionem w krztałcie nietoperza dyndałsamoistnie na boki a ślepia nietoperza jak i basiora świeciły na żółto. Uśmiechnął się psychopatycznie o dziwo niebieskie pasy na jego pysku jak i łąpach i całym ciele także teraz poblskiwały turkusowym światłem więc był dobrze widoczny, aż za dobrze. Czyżby chciał aby ktoś go zauważył? A może poprostu nie panował nad światłem i nie wiedział co teraz robi? Taak raczej to drugie. Z dalszym psychopatycznym jak i demonicznym uśmiechem od ucha do ucha wpatrywał się w nich stojąc dumnie z wypręzoną kaltką piersiową do przodu. Dlaczego? On sam nie wiedzia. Jego długi jaszczurzy jęzor wysunął się powoli z jego paszczy a gdy był na wystarczającej długości syknął udając najprawdziwszy syk węża. Pazury wbite były w gałąź tak, że drewno gdzie niegdzie popękało. Ten nie ozwałsie słowem jako iż w głowie jego chęć mordu walczyłą z jego zdrową podświadomością.

Leavi

Odwróciła się w stronę kogoś kogo kroki dało jej się usłyszeć. Jednak gdy tylko zorientowała się kim owa osoba jest już była przez nią ściskana.
- Mama! Skąd Ty się tu wzięłaś?! - Spytała radośnie odwzajemniając uścisk. No, no... o wilku mowa. I to dosłownie XD. Gdy juz mogła swobodnie i samodzielnie stać na ziemi spojrzała na Leę. - E tam, ledwo co... Tylko trochę mi przybyło tu i ówdzie. - Zaśmiała się cicho i przyjrzała się uważniej swojej kochanej mamusi :3. - Ale... Ty też się troszkę zmieniłaś. - Stwierdziła z radosnym uśmiechem, który szybko chyba nie zniknie jej z kufy.
Po chwili jednak zauważyła jakieś delikatne światło. Zadarła łeb w górę i zauważyła jakiegoś wilka ze święcącym medalionem zawieszonym na szyi. Emm... Czy to przypadkiem nie on jakiś dłuższy czas temu przerwał naukę polowania w lesie? Również była tam z Leą, jednak lekcja ledwo się rozpoczęła. Spojrzała pytająco na wilczycę...