Las Roślinażeców

Veli-Matti Onni

- Ale w końcu zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy, lecz pewnie masz świadomość tego - odpowiedział i uśmiechnął się słabo, lecz naprawdę szczerze, co rzadko się zdarzało. - A skoro los nie pozwolił ci odejść tak młodo, musi mieć jakieś inne plany związane z twoją osobą.
Veli-Mettiemu jego życiowy fart dopisał po raz kolejny, stawiając mu na drodze tę wilczycę. Była pierwszą osoba, z którą naprawdę potrafił znaleźć wspólny język, choć usposobienia ich dwojga były skrajnie odmienne.

Elena

- Tak, to prawda. Póki co nie widzę tych planów... ale... może mam zostać przekąską na czyjejś imprezie i będę leżała polana sosikiem własnym z jabzem w paszczy. - wsadziła sobie kulkę lodu w pysk i przyjęła pozę upieczonego prosiaka. Jednak nie mogła tak wytrzymać ze śmiechu więc wypluła kulkę i zaczęła się śmiać. Po chwili sie uspokoiła i westchnęła.
- Jednak nie jest ze mną tak źle jak myślałam... - uśmiechnęła się wdzięcznie do basiora. - Dziękuję, że mnie wysłuchałeś. Nawet nie wiesz jak tego potrzebowałam. Od razu mi lżej.

Veli-Matti Onni

Jego uśmiech nieco się poszerzył, lecz wilk nie zaniósł się chichotem.
- Nie musisz mi za to dziękować. Zrobiłem to z przyjemnością - odpowiedział. - To raczej ja winienem podziękować tobie za to, że uratowałaś mnie przed towarzystwem wilków o... nieco innym poziomie intelektualnym.

Elena

Zachichotała serdecznie i przypomniała sobie Candię.
- Ale widać Candia cię zmęczyła. -powiedziała wspomniawszy jej pytanie. Parsknęła cichym śmiechem. Spojrzała na Mattiego i zastanawiała się co on sobie o tej waderze pomyślał i co o niej samej. Zawsze ją to ciekawiło, jak ją postrzegają inni.

Veli-Matti Onni

- Chyba mi się nie dziwisz - odrzekł zbolałym tonem, uprzednio westchnąwszy głęboko. - Nigdy nie sądziłem, że po świecie może chodzić ktoś taki... taki...
Veli-Matti urwał, brakowało mu niewulgarnych słów na tę wilczycę. Dodał więc tylko:
- Tacy jak ona sprawiają, że wątpię w istnienie boga.

Elena

- Denerwujący? - dokończyła za niego. - Wiesz.. wiara w siłę wyższą nie powinna być warunkowana zachowaniem innych, nie sądzisz? Każdy jest inny, ma inny charakter, styl bycia. Tylko jedni nas mniej denerwują, inni więcej... a jeszcze inni wcale. Tak to już jest na tym świecie. Najważniejsze to wiedzieć w co ty sam wierzysz i jaki jesteś. - uśmiechnęła się ciepło i dodała - Ktoś powiedział mi jak byłam mała, bym nigdy nie zapomniała kim jestem i zawsze słuchała głosu serca. Wtedy będę wiedziała, że postępuję słusznie. I faktycznie.
Założyła łapę na łapę i z przekrzywionym łbem patrzyła na swego towarzysza.

Veli-Matti Onni

- Masz rację - odpowiedział. - Ale jeśli wierzyć, iż każdego z nas tworzy siła wyższa, to dziw bierze, gdy spotyka się osoby tak nierozgarnięte.
Veli-Matti nie wierzył w boga ani w żadne inne wyższe siły, rządzące wszechświatem. Przez fanatyzm religijny o mało nie pożegnał się z życiem jako szczenię. Dobrze pamiętał, co działo się z wilkami pod wpływem wiary i postanowił się wyzwolić z religijnych więzów.

Elena

- Niestety, różne stworzenia są na świecie. Nic nie pozostaje, jak po prostu ich olewać. Omijać szerokim łukiem, żeby nie mieć niepotrzebnych i dodatkowych problemów, bo i tak mamy innych za dużo. - powiedziała oblizując łapę. - A co do sił wyższych, to ja nie mam na myśli bogów, tylko duchy naszych przodków.
Nie raz już się przekonałam, że duchy przodków są obecne w realnym świecie, że to nie są mrzonki. I wierz mi, nie zwariowałam.
Różnie postrzegane są takie poglądy. Jednak ona wiedziała, że tutaj ma rację. I też czuła, że Matti ją zrozumie. Nie wiedziała skąd, ale po prostu czuła.

Veli-Matti Onni

- Wiem, że nie oszalałaś - odpowiedział i uśmiechnął się delikatnie na kufie. - Wierzę w istnienie dusz i w ich byt na ziemi. Lecz czy mają one wpływ na nasze życie? Cóż, być może. Ale ja osobiście wolałbym, żeby moja zmarła matka nie wpływała na moją egzystencję. Nie wyszłoby mi to raczej na dobre.

Elena

- Ohhh... przykro mi. - powiedziała cicho. Wiedziała jaki jest ból po stracie najbliższych. Uśmiechnęła się do wilka pokrzepiająco i położyła łeb na łapach. Czasami się zastanawiała po co jest smutek? To przecież tylko kolejny ból... to się zdecydowanie temu kto to wszystko stworzył nie udało... no właśnie...
- Jak myślisz, jak to się stało, że utworzył się świat w którym żyjemy?

Debra

Wolnym i ospałym krokiem przybyła tu Ferine. Jak zwykle miała lśniącą sierść gdyż ostatnio dużo czasu poświęca by się uczesać lub poprostu wykąpać. Usiadła po czym nabrała do płuc świeżego powietrza. Wolałaby zjeść mięso a nie rośliny ale nie miała siły by sobie cokolwiek upolować. Widząc inne wilki ziewneła cicho. No to ma towarzystwo prawda? Dwie wilczyce najwyraźniej były pochłonięte rozmową więc Ferine nie chciała im przeszkadzać.

Veli-Matti Onni

Wilczyce? Oh, Ferine, więc Veli-Matti zmienił płeć? No patrz, a nic o tym nie wiedziałam! >.<

Uśmiechnął się krzywo.
- Cóż poradzić, jedni umierają, by inni mogli się narodzić. Taka kolej rzeczy - powiedział. Veli-Matti nie odczuwał bólu spowodowanego stratą matki. Było to tak dawno temu... smutek zdążył przerodzić się we wspomnienie. - Hm... nasza planeta zrodziła się z kosmicznego pyłu, powstałego we wczesnym Wszechświecie. A Wszechświat? To zapewne pozostanie tajemnicą do końca naszych dni. Niektórzy wierzą, że stworzył go Bóg, ale nie wierzę w żadną siłę stwórczą.

Debra

Sorki

Ferine podniosła głowę słysząc słowa wilka. Co on mówił tej wilczycy ciekawe czy ona wogóle go rozumiała. Wesoła Ferine miała straszną przyszłość i gdyby nie jej szczęście to by już nie żyła. No cóż ale to jej nie przeszkadzało jakoś nie interesowało ją zabardzo czy teraz jest szczęśliwa czy może ją boli brzuch. Nieobchodziło ją to.

Elena

- Wiem z czego powstała ziemia bo przecież teoria wielkiego wybuchu Big - Bang itd. Tylko zastanawiam się czasami kto tu ma rację - my, czy ci którzy tracą życie na wiarę... Bo w końcu nikt nie wie jak to na prawdę było.. jest... i będzie... - odparła. Zerknęła przelotnie na wilczycę. Następnie spojrzała na swoją niedojedzoną zdobycz i chwytając w zęby udo zwierzyny rzuciła nieznajomej pod łapy. Uśmiechnęła się.
- Jeśli jesteś głodna, to smacznego. - i przeniosła wzrok ponownie na Veliego. - Nie raz mi się za takie zachowanie jeszcze oberwie w życiu i nie raz mnie kopną gdy będę potrzebowała pomocy, ale chyba już przywykłam.

Veli-Matti Onni

- Myślę, że odpowiedź na swe rozważania otrzymasz dopiero, kiedy przyjdzie ci odejść na tamten świat - odpowiedział i spojrzał krótko na przybyłą wilczycę, jednak jego wzrok wnet wrócił na rozmówczynię. Uśmiechnął się lekko i rzekł. - Ta kraina jest pełna nad wyraz przyjaznych wilków, więc nie sądzę, byś za życzliwość mogła tu spotkać się z nieprzyjemnościami.

Elena

- Mhm... i myślisz, że wilki takie jak Candia by mnie nie kopnęły? Jak tak sobie na nią patrzyłam, to ona była taka beztroska, jakby świat i problemy dla niej nie istniały.. chciałabym tak, jak było gdy byłam mała, tej beztroski. A ty? - zapytała swego towarzysza. Tęskniła za tymi czasami beztroski. Nie wiedziała jakie krzywdy ją czekają, co to zło... - Ale z drugiej strony lepiej wiedzieć co czyha na nas, bo nie da się nas niczym zaskoczyć...No i jesteśmy przygotowani na powtórki z "rozrywek".

Veli-Matti Onni

- Dla Candii wszystko jest tak nieskomplikowane i piękne, że z pewnością nie kierowałaby ku tobie żadnych pretensji - odpowiedział i zaśmiał się. Bawiła go ta lekkoduszna wadera. Sam czasem chciałby być taki jak ona, lecz czy takie życie na dłuższą metę na stałoby się nudne? Veli-Matti dodał. - Moje dzieciństwo nigdy nie było w pełni szczęśliwe i łatwe, więc beztroska jest mi stanem w pełni nieznanym.

Debra

Ferine podnisła łeb. Ten wilk też? Myślała iż tylko ona jest smutna a on jednak jest taki jak ona. Ciekawe czy wogóle ją zauważył. Au! Co to jest! A no tak to ten kolec w łapie którego nie może sama wyjąć.

Elena

- Ja zaznałam tego stanu bardzo niewiele. Od momentu gdy zaczynałam dorastać ojciec uczył mnie na wojowniczkę. Musiałam być gotowa do walki, wiesz. - po chwili zdała sobie sprawę z tego, że Veli się... zaśmiał. - Hej! Pierwszy raz usłyszałam jak się śmiejesz! - powiedziała unosząc pionowo uszy i uśmiechając się wesoło. - Wiesz co? Musisz koniecznie robić to częściej. - puściła do niego oko i obejrzała na nieznajomą. Widząc grymas na jej pysku zapytała:
- Coś cię boli? Może ci pomóc?

Veli-Matti Onni

Wszelkie ślady rozbawienia zniknęły już z pyska Veli-Mattiego, jedynie delikatny uśmiech pozostał na nim, lecz zapewne i on szykował się już do ucieczki.
- Jeśli będziesz dawać mi powody do rozbawienia, z pewnością jeszcze nieraz usłyszysz mój śmiech - powiedział. Spojrzał na waderę, do której zwróciła się Evana. Chyba coś było z nią nie w porządku, lecz co to Veli-Mattiego mogło obchodzić? Zawsze wychodził z założenia, że swe problemy należy rozwiązywać samemu.