Las Roślinażeców

Debra

Spojrzała na samca. Gdy usłyszała jego słowa jak najszybciej ztarła łapą tort z piachu. Ziewneła cicho mając zamiar słuchać rozmowy wilka z waderą. W końcu jej nikt nie spyta oprócz tamtej wilczycy co sie stało albo czy boli cie łapa? Udawała szczęśliwą choć taka nie była.

Elena

- Ja w sobie nic pięknego nie widzę. Co jest we mnie ładnego, możesz mi powiedzieć? - zapytała Veliego.
Na słowa nieznajomej odwróciła łeb w jej stronę i przekrzywiając go przyjrzała się jej. Coś było nie tak.
- Przepraszam cię Veli. - powiedziała i zwróciła się do wilczycy. - Hej, co ci jest? Powiedz cioteczce Evanie co cię trapi.
Spojrzała też na nieznajomego wilczka i uśmiechnęła się do niego ciepło. Cóż, robiło się trochę tłoczno. Nie wiedziała, czy jej towarzysz nie czuje się nieswojo, tak wiec podeszła do niego i nachylając nad jego uchem szepnęła - Jeśli chcesz przejść w inne miejsce gdzie będziemy sami, to powiedz. Wiem, że nie lubisz tłocznych miejsc. - uśmiechnęła się do niego i położyła z powrotem tym razem obok niego, by w razie potrzeby mógł jej szepnąć odpowiedź..

Debra

Ferine doznała szaoku. Ktoś ją pyta co jest?! Ktoś jest dla niej miły!!!
Rozciągneła się i odpowiedziała nieznajomej:
-Dziękuje że pytasz ale nie. Jeśli przeszkadzam tobie i twojemu towarzyszu moge pójść. Traktujcie na poważnie przyjaźń gdyż każdego dnia może przepaść.
Tu zaskomlała cicho przypominając sobie dawne lata.

Elena

Spojrzała na Veliego. Wiedziała, że zrozumie.
- Jeśli nie chcesz, nie mów. Ale coś ci powiem. Cokolwiek się stanie, zawsze jest wyjście z sytuacji. I zawsze może być gorzej. I myślę, że spokojnie możesz nam powiedzieć co cię trapi. Może nie będziemy w stanie ci pomóc, ale spróbujemy podnieść cię na duchu. Spróbujemy Matti? - spojrzała wymownie na wilka i szepnęła prawie nie ruszając wargami by wilczyca tego nie widziała i nie słyszała. - Powiedz, że chcesz stąd pójść, to pójdziemy. A jeśli nie, to możemy tu zostać i jej pomóc. Zależy od ciebie. Ja się dostosuję bo nie chcę się z tobą żegnać, kiedy nie muszę. - uśmiechnęła się ciepło i czekała na ruch towarzysza.

Veli-Matti Onni

- Skoro tak bardzo zależy ci na udzieleniu pomocy tej wilczycy, to pamiętaj, że obozowisko wilków Nocy znajduje się w Mrocznej Głuszy - mruknął, pochylając się nad uchem Evany. Po tych słowach wstał i ruszył ku swojemu legowisku. Nie zamierzał mieszać się w sprawy Feriny, ale jeśli Evana ma na to ochotę, to nie będzie jej ograniczał.

Elena

- Dobrze, do zobaczenia. - wstała i podeszła do Ferine. - No, to powiedz mi, co się stało moja droga. Spróbuję ci pomóc.
Ev uśmiechnęła się ciepło do Ferine by dodać jej otuchy i zachęcić do zwierzeń.

Debra

-Co sie stało? No więc życie sie stało. Ja żyje tylko tyle ci powiem.
Ferine westchneła i położyła łeb na mchu. Spojrzała na wilczyce troche smętnie.

Samuerian

Jael szedł nieco zdenerwowany po wyjściu od Viktorii. Po co tam w ogóle szedł? Dlaczego Viktoria musiała znaleźć sobie kogo takiego jak Shajen. I jeszcze uważał, że cokolwiek łączy go z Anabell? Kretyn! Wilk usiadł zamaszyście machając ogonem.
- Witam. - rzekł w stronę obecnych wilków.

KokuRai

Koku przyszła tutaj rozglądając się. Samica usiadła przy drzewie, a następnie spuściła głowę. Nadal nie umiała o nim zapomnieć. O tej miłości, jednak bardzo się starała. Koku wreszcie musiała się zmienić, jednak swoich przyjaciół dawno nie widziała. Nie miała z kim porozmawiać. Wadera patrzyła na ziemię, rozmyślając. Było widać teraz smutek.

Elena

- Oh spokojnie, na pewno nie jest tak źle. - powiedziała szturchając ją lekko w łopatkę. - Uwierz mi, cokolwiek ci się w życiu przytrafiło... na pewno nic gorszego niż mnie. - powiedziała z ciepłym uśmiechem na pysku by dodać jej otuchy.

KokuRai

Koku spojrzała na pomarańczową wilczycę i się uśmiechnęła. - Cześć jestem KokuRai - powiedziała do niej wesoło, a następnie zamachała ogonem. Wiatr rozwiewał jej włosy pomału i delikatnie. Koku uśmiechnęła się czekając na, to co zrobi pomarańczowa wadera. Chumor samicy znacznie zaczął się poprawiać. - Jael dawno cię nie widziałam - rzekła patrząc na niego.

Elena

- Witaj. Ja jestem Evana. - obdarzyła wilczycę przyjaznym uśmiechem i dodała - Miło mi cię poznać. Jesteście głodni? Jeśli tak, to tam leży jeleń, niedawno upolowany. - puściła do niej oko i wskazała na zwłoki leżące nieopodal.

KokuRai

- Nie dziękuje. Nie jestem głodna - powiedziała wesoło, a następnie uśmiechnęła się. - Do jakiej watahy należysz? - zapytała wesoło. Podeszła do niej i usiadła obok niej. Wiatr rozwiewał delikatnie jej granatową grzywę.

Elena

- Do ognia. A ty? - Obróciła łeb w jej stronę i posłała jej uśmiech. Ten sam ciepły uśmiech, którym zawsze zjednywała sobie sympatię innych. Zwróciła też wzrok na basiora i jego również obdarzyła uśmiechem. Skinęła na niego łbem by podszedł do nich i pogładziła Ferine po łapce. - Wszystko będzie dobrze. - szepnęła jej do ucha i ponownie spojrzała na Koku.

KokuRai

- Ja do Nocy. Masz już Partnera? - zapytała wesoło. Koku czasami była bardzo ciekawska, a czasami nic nie chciała wiedzieć. Wiatr dalej rozczesywał granatową grzywę wadery, a następnie całą sierść. Samica zamachała swoim długim puszystym ogonem i uśmiechnęła się.

Elena

- Tak, mam. Nazywa się Veli-Matti Onni. A ty? Jesteś urocza, więc na pewno oganiasz się od basiorów co? - zapytała wesoło i puściła do niej oko. Ponieważ wiatr zaczął mierzwić i jej niedługą grzywkę przez co wyglądała jakby ktoś ją potargał przeczesała ją łapą. Gdy grzywka już znalazła się na odpowiednim miejscu skrzyżowała łapy i przecięła ze świstem powietrze puchatym ogonem.

KokuRai

Gdy Koku usłyszała, to imię to od razy w jej oczach pojawiły się łzy a głowa poszła na dół. - Ja nie mam - powiedziała, jednak to nie z tego powodu spuściła głowę. - Matti tak? - zapytała się. Wadera chciałą się upewnić. Samica chciała o nim zapomnieć. Zapomnieć o miłości do niego, jednak gdy słyszała to imię...

Elena

Evana zmarszczyła brwi. Wiedziała o co chodziło KokuRai.
- Rozumiem, że masz z nim niemiłe wspomnienia... - powiedziała ze współczuciem. Wiedziała co oznacza to uczucie. - Ale nie martw się, jeszcze nie jednego będziesz miała, nie jeden cię zrani i nie jednego kopniesz w zad. - powiedziała na pocieszenie i przytuliła.

Debra

Nagle Ferine pzypomniała sobie o świecie. Spojrzała na nowo przybyłą wilczycę.
-Witam cie jestem Ferine-powiedziała po czym spojrzała na Evane. To ten Veli to jej partner?

KokuRai

- Dzięki - powiedziała, jednak smutek nadal nie znikał. Samica próbowała o nim zapomnieć, lecz nie mogła. - Miłość jest okrutna i głupia - rzekła. Wadera podniosła łeb i uśmiechnęła sie, a następnie zamachała ogonem. Mimo że nie zapomniała o nim, to czuła się dobrze. - Ja jestem KokuRai - powiedziała do Ferine.