Las Roślinażeców

Hexe

Hexe ziewnął przeciągle. Oczy mu się kleiły. Ułożył łeb na łapciach i zachrapał. Obudziło go mocne uderzenie w tył czaszki. Uniósł głowę i spojrzał na pocisk. Była nim ułamana gałąź z drzewa, na które wciąż zaciekle wspinała się wilczyca. Westchnął i usunął się kolejnym patykom. Podszedł do kolejnego, ale gdy spadł na niego dorodny kawał drzewa, odpuścił sobie drzemkę. Podszedł do zbiegowiska w nadziei, że Bóg Wszechmogący nie zrzuci na niego jakiejś sosny. Klapnął na czarnym tyłku.
-E... Dzień dobry... ja... Hexe... jestem...-mamrotał cicho, nie potrafiąc się wysłowić. Zerknął na wściekle rudą wilczycę i szybko odwrócił wzrok. Jej futro wręcz raziło go w oczy.

Carly

- Kazia? Wporzo. Mnie się podoba. - uśmiechnęła się łobuzersko. - .. Stefanie. - dodała i zachichotała szatańsko. O tak, ona uwielbiała denerwować niewinne wilczki!

Crystal

Gdy Crystal przechodziła przez las, usłyszała rozmowę Carly i Szasty. Od razu do nich podbiegła.
-Ty! Gdzie tam Kazia. Do niej bardziej pasuje Władzia. - powiedziała i zachichotała.
Lubiła nadawać nowe ksywki, a według niej Władzia było idealnym pseudonimem dla jej przyjaciółki.

Elena

- Dzień dobry Hexe. Ja jestem Evana, miło mi cię poznać. - powiedziała zwracając łeb w stronę czarnego i uśmiechnęła się ciepło. Zauważyła, że wilka rai jej futro. - Poczekaj. - i najzwyczajniej w świecie wskoczyła w wielką zaspę śniegu. Wytarzała się tak, że biały puch pokrywał prawie całe jej futro. - Lepiej? - zachichotała i puściła do niego oko.

Carly

Carly przeniosła wzrok na Crystal i poruszyła uchem. - Władzia Absolutna, mwahaha! - roześmiała się diabolicznie. - Dobre, dobre. - powiedziała i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

Crystal

- Nom, dobre! - powiedziała i zaśmiała się.
Popatrzyła na 'Władzię' i uznała, ze od teraz będzie ją tak codziennie nazywać.
- No więc Władziu; podoba ci się twoja nowa ksywka? - zapytała i znów się zaśmiała.

Szasta

Patrzył na ich szybką wymianę zdań po czym uderzył z głuchym łoskotem łapą w ziemię. Chciał zakomunikować swój absolutny sprzeciw. - Żadna Władzia to jest Zocha! - zmierzył Carly bezpruderyjnym wzrokiem. Jego Zocha nie denerwowała, nie nie absolutnie. Teraz spojrzał na Crystal - A ty młoda damo będziesz Stasia, Stanisława III - uśmiechnął się z satysfakcją.

Crystal

-Stasia? Dobra, niech będzie Stefanie. Ale jeśli chodzi o Carly to ja dalej stawiam na Władzię - powiedziała z wielkim uśmiechem.
-Stasia, Władzia i Stefan... jak to fajnie brzmi. - dodała z tym samym wyrazem twarzy.

Elena

- No... cóż, na mnie czas. - powiedziała patrząc w niebo.
Skinęła wszystkim łbem i ruszyła lekkim truchtem by w końcu zniknąć za drzewami.

[zt]

Szasta

A niech mu tam, niech będzie nawet Pelagia co za różnica. Wstał wysuwając przednie kończyny daleko przed siebie by się przeciągnąć. Jednomyślnie zdrętwiał. Wyprostował się przeczesując pazurami kępki trawy. - A niech będzie. Władzia, Stasia i Stefanek...Spółka Złooo. - oblizał pysk z zawadiackim uśmiechem. Można było czasem pożartować. Spojrzał podejrzliwie na śnieg. Następnie na wilczyce po czym zamiótł ogonem aż powietrze świsnęło a potężne tumany śniegu wylądowały na obu wilczycach. - Ahh ten wiatr. - mruknął ze stoickim spokojem patrząc w niebo. Co prawda chciała mu się śmiać gdyż obie wyglądały zaiste jak dwa bałwany, tylko nosa z marchewki brakowało.

Carly

Carly zmrużyła ślepia, mierząc morderczym wzrokiem wilka. Wyskoczyła w górę jak z procy i złapała się gałęzi nad nimi, kilkakrotnie okrążając ją swoim ciałem, po czym na nią skoczyła z siłą grawitacji, a cały śnieg, a akurat jego było sporo, jaki był na owej, masywnej gałęzi, spadł na Szastę. Usiadła na niej, jak gdyby nigdy nic, otuliła łapy ogonem i spojrzała w górę, wzdychając teatralnie. - Mamy monstrualnie wielkie, a do tego ciężkie wiewiórki tego roku, nie uważacie? I że też nie chce im się spać, hmmm..

Crystal

Crystal podeszła do Szasty i otrzepała się ze śniegu w taki sposób, że wszystko wylądowało na nim.
- Ładnie ci w białym - zaśmiała się do 'stefanka'. Uwielbiała walki na śnieg, wiec chętnie rozpoczęłaby ,,śnieżną wojnę światową". Usiadła obok Carly i przyglądała się zaśnieżonemu wilkowi.
-Jeszcze brakuje ci tylko guzików. - dodała i znów się zaśmiała.

Carly

- Popieram przedmówcę. - Carly uśmiechnęła się szeroko, ukazując rząd białych kłów. - Cóż, miło było, ale ja już znikam. Znajdziecie mnie... kiedyś.. gdzieś.. - powiedziała tajemniczo, po czym wycofała się w krzaki, zaraz dosłownie roztapiając się w powietrzu.

z.t

Crystal

Wilczyca odprowadziła Carly wzrokiem. Zaraz potem spojrzała na Szastę, który wciąż był pokryty białym puchem. Nie potrafiła powstrzymać powstrzymać się od śmiechu, więc po cichu zachichotała. Położyła się na ziemi i spojrzała w szare niebo.
- Ahhh... Niech już w końcu będzie ta wiosna... - pomyślała i westchnęła.
- Muszę już iść. - powiedziała do 'Stefana' i wyszła z lasu.

Debra

Ferine odgarneła grzywkę z oczu i uśmiechneła się do wilków.
Spojrzała na zgromadzone tu wilki swoimi czerwonymi ślepiami. Najbardziej zainteresowała ją ładna niebieska wadera (Crystal). Ciekawe czy jest taka miła na jaką wygląda? No cóż...

zt.

Atrita

Pojawiła się w tej części Krainy lekkim truchtem, aby mniejsza wadera mogła nadążyć za nią bez większego problemu czy wysiłku. Przystanęła przy jednym z licznych, wysokich drzew, które dominowały wyraźnie na tym terenie. Zadarła łeb ku górze, węsząc uważnie w poszukiwaniu wytypowanej wcześniej zwierzyny.

Karenaj

Zaraz za kolorową przytruchtała tu skrzydlata z wielkim zacieszem na pysku. Czerwonawe oczy lśniły radośnie mimo mokrego futra. Zatrzymała się obok wilczycy i razem z nią zaczęła węszyć.

Atrita

Po krótkiej chwili zastanowienia i węszenia śladów zapachu saren, Rita skierowała się na zachód, sunąc bezszelestnie, nisko nad ziemią. Szła prosto na oddaloną o kilkanaście metrów niewielką grupę kopytnych istot w liczbie sztuk czterech. Co prawda niedaleko nich był jeleń, lecz wilczyce nie potrzebowały tak dużego posiłku. Niech się biedak jeszcze pomęczy na tym świecie.

Karenaj

Karenaj oczywiście nie udało się wywęszyć zapachu, wiec skierowała się ufnie za towarzyszką. Bezszelestnie oddaliła się od niej, gdy tylko zdołała zidentyfikować miejsce pobytu zwierzyny.

Atrita

Zerknęła na towarzyszkę i uśmiechnęła się półgębkiem, również skręcając tak, aby był w stanie zajść niewielkie stadko z obu stron. Już je widziała - dokładnie i wyraźnie pomiędzy nachylonymi do siebie konarami, pomiędzy którymi rósł niewielki, nagi teraz krzaczek. Przyczaiła się za jednym z grubych pni, niemal leżąc na podłożu i wyczekując odpowiedniego momentu.