Las Roślinażeców

Berenika

Po chwili Shazz nie słyszała i nie czuła człowieka. Wszelki ślad po nim zaginął i została tylko delikatna woń, która znikała powoli. Teraz ona była już w normalnej postawie. Nagle zobaczyła szczeniaka. Witam.-Powiedziała i usiadła szybko. Teraz była spokojna i ponadto nie lubiła straszyć szczeniaków. Czuła, że ta jest wiecznym szczeniakiem, ale nie miała nic przeciwko. Teraz sobie przypomniała, jak lubiła szczeniaki. Nie ze względu, że są małe i słodkie, lecz można się z nimi fajnie bawić. Uśmiechnęła się do Helmi. Jestem Shazza.-Powiedziała. Czuła, że mała jest brązowa i siedzi dość blisko jej. Słyszała, jak bije jej zaniepokojone serce. Słyszała je z głosem własnego. Już uszy miała postawione na sztorc i zwróciłą ciekawie ślepy pysk w stronę młodej.

Helmi

Jak ona mogła zobaczyć Helmi, skoro jest niewidoma? -.-

Mała uśmiechnęła się, gdy dostrzegła, że biała wilczyca rozluźniła się. Oznaczało to, że niebezpieczeństwo, czymkolwiek by ono nie było, odeszło. Cóż, mała nie była zbyt dobra w tropieniu, więc nie wiedziała, że przed chwilą nieopodal przechadzał się człowiek.
- Jestem Helmi - przedstawiła się krótko. Ciekawskie spojrzenie jej okraszonych długimi rzęsami ślepek spoczęło na chuście, którą Shazza miała przewiązane oczy.

Berenika

//Sory//

Dalej siedziała. Nie wiedziała, co powiedzieć. Ziewnęła cicho i wywiesiła język, po czym dyszała cicho. Nie była ani wesoła, ani smutna. Jakoś lubiła jednak ten las. Nie pamiętała, czy w nim kiedyś była. Zaczęła myśleć, a to skończyło się, jak zawsze, gdy nie mogła sobie nic przypomnieć, bólem głowy od walenia po łbie. Po krótkiej chwili położyła się na miękkim mchu, a pysk miała zwrócony w stronę Helmi. Dalej myślała, jak zagaić rozmowę, rozpocząć ją. Westchnęła cicho i położyła łapę na łbie. Ty jesteś.. Wiecznym Dzieciakiem?-Shazz znała odpowiedź, ale jakoś tylko to jej do łba strzeliło. Powierciła łbem i uśmiechnłęa się szybko.

Marley

Higari przyszedłtu jako do pierwszej lokacji w tej krainie. Chciał ją poznać dobrze, więc postanowił zacząć od lasu, do którego trafi. Zobaczył parę wilków i uśmiechnął się. Był samotnikiem, lecz to nie znaczy, że nie może zawierać znajomości. Usiadł koło jakiejś białej wadery z ognistymi skrzydłami i spojrzał na nią, a potem na resztę wilczyc. Witam panie.-Powiedział i uśmiechnął się jeszcze szeżej. No tak, nikogo tu nie znał.

Berenika

Shazza 'spojrzała' na basiora. Witam pana.-Powiedziała i uśmiechnęła się lekko. Pewnie jesteś z... Niech zgadnę, lub nie zgadnę. Z Grupy Samotników.-Wiedziała to dobrze, lecz jakoś tak to powiedziała. Długo z nikim wcześniej nie gadała, a przynajmniej nie z tyloma osobami. Jestem Shazza-Rzekła i uśmiechała się dalej. Odetchnęła cicho, czego dawno nie robiła. Była już całkiem spokojna, bowiem zapach człowieka znikł całkowicie. Siedziała spokojnie. Zastrzygła uchem w stronę basiora i dyszała z wywieszonym językiem. Nie bynajmniej ze zmęczenia, lecz była rada, że tyle jest tu już osób.

Marley

A ja jestem Higari Monnys Shilaugh, lecz mów mi Higari.-Rzekł i uśmiechnął się do Shazzy. Podobała mu się, lecz czuł od niej woń szczeniaków i tego, że jest ślepa. To pierwsze znaczyło, że ma partnera, a to drugie, że... Że jest ślepa. Westchnął cicho. Nie znał jej, lecz wolał nowe znajomości z wilczycami, niż z wilkami. Nie wiedział co zrobić. Będziemy przyjaciółmi?-Spytał się jej. Wstał i uśmiechał się już mniej szeroko.

Berenika

Shazz zaczęła myśleć. Czemu nie... Oczywiście, że tak.-To mówiąc uśmiechnęła się do basiora i westchnęła cicho, szcześliwa. Chyba pierwszy raz ją ktoś o to pytał. Czuła się jakby... Jakby... Skończył się czas prawie że wiecznej samotności. Assira i Fari długo już nawet nie widziała. W zasadzie to znała dużo osób, lecz to w większości nie byli tyle, co przyjaciele. Powierciła łbem i siedziała dalej. Ja jestem z... Z kąd? Z, jestem z... Z watahy po prostu.-Uśmiechnęła się szeroko, to mówiąc.

Marley

No tak.-Powiedział Higari, który tak wolno, zdaje się, potrafił coś skojarzyć. Uśmiechał się szczerze. Nie potrafił kłamać, to pewne na sto procent(100%). Stał i patrzał na Shazzę. Wiedział, że jest ślepa, lecz bez pszesady. Nie wiedział za to, że ona ma taki dobry słuuch i węch.

Berenika

Shazz przekrzywiła łeb i uśmiechnęła się cwaniacko do wilka. Zdziwiła się na jego odpowiedź. Czekała raczej na odpowiedź "zgłupiałaś", czy jakoś tak. Ale i z tego się cieszyła. Wolała już taki tekst, niż gorszy. Odetchnęła pełna ulgi i uśmiechnęła się szeroko. Jej ślepia były zamknięte, leczz nie na wieki. Czasem je otwierała, w nadziei, że kiedyś będzie widzieć. Zapomniała w ogóle o Jeziorze Zmian. Jednak to jej wystarczyło, niż śmierć. Siedziała już miękko, na mchu nawet nie pokrytym śniegiem. Wiedziała, że to wina leniwych lekarzy, którzy jej nawet nie pomogli, biednej. Jednak już się tym nie przejmowała. Nagle przypomniała sobie Atritę, i to, jak ona nazwała Shazzę "Widzącą". Trochę się zdziwiła na tą myśl, jednak nawet fajna ksywka, a przynajmniej według niej.

Marley

Higari spojrzał na Shazzę. Cieszył się, że ona tu jest, a jednak traktował ją tylko jak przyjaciółkę, i to najlepszą, bo tak było. Ziewnął cicho i wbił wzrok w jej zamknięte ślepia. Może gdzieś indziej pójdziemy?-Spytał i ziewnął po raz drugi. Nie chciał tu siedzieć, poniważ podobno tu w nocy było dość dużo ludzi, a przynajmniej miałby takie zwidy okropne.

Berenika

Dobrze, no to chodźmy do... Do... Nad... Nad polankę.-Powiedziała i trochę się zdziwiła ze swej mowy. A jednak też chciała stąd iść. Nie ze względu na mrok, czuła go, lecz się nie bała, ale nie chciała tu siedzieć. Postanowiła, że wilk do niej dojdzie. Znała te niebezpieczeństwo tu, nocą, jak są ludzie. Szła przed siebie, tak, gdie jest polanka.

zt.

Marley

Higari, nim się obejrzał, to Shazz już nie było. Był za to jej zapach, który ledwie sam on wyczuwał. Rozglądnął się jeszcze trzy razy, a po chwili, z nosem przyłożonym do ziemi, biegł po zapachu Shazzy. Czy tylko zapach zbyt szybko nie zniknie? Na tą myśl jego bieg był szybszy i po chwili znikł, gdzieś tam, za krzakami.

zt.

Karenaj

Wilczyca skinęła jedynie głową wszystkim zebranym wilkom. Po chwili odwróciła się do Atri.
- Znam idealne miejsce, ale to kawałek. Poruszamy się trochę! - powiedziała i radośnie rzuciła się w przód. Nie na wyścigi, po prostu radośnie biegnąc, co chwila patrząc na wilczycę.

[z/t]

Atrita

Skinęła z krótkim uśmiechem, niezwłocznie udając się lekkim truchtem za Karenaj. Dopiero po chwili, wyczuwszy odpowiednią i stabilną pozycję dla złożonych skrzydeł, przyspieszyła, goniąc Betę Wiatru. Przyzwyczaiła się już w miarę do swego nowego wyglądu, dość szybko zaadoptowała zmiany, jakie zaszły zarówno w aparycji, jak i usposobieniu.

z.t.

Sevi

Gdy wcześniej Sevi dowiedziała się, że to kłusownik wystraszyła się. Później gdy wilczyca Shazza znów ją poinformowała, że go nie ma ( jak na razie) Sevi się uspokoiła. Powoli poszła w stronę lasu. Każdy krok budził kolejną obawę,że zaraz go zobaczy jednak szła dalej. Ogona jednak nie kuliła. Nie chciała mu dac tej satysfakcji i pokazac, że się go boi. Gdy miała zrobic kolejny krok zatrzymała się i nasłuchiwała. Wciągnęła w nos zapach. Czuła człowieka! Chyba jednak tu był. Może wcześniej się ukrył? Sevi sama nie wiedziała. NA każde drzewo patrzała niepewnie czy nie wyskoczy nagle- tego się bała. I właśnie wtedy... Wyskoczył przed nią celując strzelbą. Sevi czuła ogromny strach ale mimo to chwyciła w zęby strzelbę i próbowała mu wyrwac. wkrótce się udało. Powaliła go. Jeszcze go nie chciała zabic, o nie. Umrze w męczarniach...

Jeanine

Z przeciwka nadeszła Anawaa, kiedy zauważyła białą wilczyce, widziała że ona się niepokoi. Tylko czemu? Anawaa zaczęła węszyć. No właśnie, czuła zapach człowieka - Nie ma się czego bać. Jest daleko stąd! - zawołała do wilczycy i podeszła bliżej. - Jam być Anawaa, Generał dżemojedzących misioglutków. - dodała i się lekko ukłoniła.

Sevi

Sevi spojrzała na młodą wilczycę.
-Teraz nie mogę rozmawiac muszę go zabic!- powiedziała nieco nerwowo po czym ugryzła z całej siły człowieka w rękę. Zwijał się z bólu a to dopiero początek. Sevi nie jest szczególnie mocno silna ale gdy jest zła potrafi ugryźc. Później chwyciła drugą rękę i wykręciła. Rozdarła klatkę piersiową człowieka. Była cała we krwi. Niemal odgryzła jedną rękę. Z nogami było też tragicznie. Sevi tak traktowała tylko kłusowników i złych ludzi. Jednak czasami dla rozrywki i niewinnych rozszarpywała. Zeszła z człowieka i zostawiła niech umiera i się męczy. Usiadła obok Anawy.

Jeanine

- Ehm... Niezbyt miły widok... - powiedziała niezadowolona. Mimo tego że sama nie przepadała za ludźmi, to nie lubiła siedzieć tuż obok ich martwych ciał. - Możemu pójść trochę dalej? - zapytała, lecz nie czekała na odpowiedź tylko wstała i odeszła kawałek od martwego człowieka.

Sevi

Sevi zgodziła się zresztą jakoś jej się nie chciało też patrzec na człowieka.
-Mówiłaś coś o dżemojadach? Tak się składa, że taką ksywę ( Dżemojad bodajże) mi dała szalona siostra zresztą czasami też mam napady szaleństwa ale mów do mnie jak chcesz.- powiedziała z uśmiechem. Siedziała spokojnie i była szczęśliwa z powodu że ma z kim gadac i z powodu, że się troche odstresowała.

Jeanine

- Tak! Jam być Generał Armii Dżemojedzących Misioglótków. - powiedziała i się oblizała na myśli żelek wypełnionych pysznym dżemem. - A imię? Ja jest em Anawaa, tak jak mówiłam... - dodała, kiedy wypowiedziała swoje imię, przypomniała sobie tego co jej je nadał, zabił jej matkę i chciał zabić ją. - Jeanine {Szanin} czy Olivier brzmi lepiej? - zapytała, myśląc o zmianie imienia, żeby pozbyć się myśli o ojcu przy każdej wymowie imienia. Wcześniej myślała także o Desiree, lecz to jej za bardzo przypominało sraczkę.