Las śmierci

Amija

A wilczyca oszołomiona wpatrywała się to w basiora, to w roztrzaskującą się gałąź i znów w wilka, a raczej jego czerwone ślepia, które akurat znajdowały się nadzwyczaj blisko. Po chwili zaśmiała się cicho z zaistniałej sytuacji. - Dziękuję. - mruknęła cicho poważniejąc. Oj, Szasta się mylił. Może i ma skrzydła, ale kontuzjowane raczej by jej nie uratowały. Syknęła ledwo dosłyszalnie, bowiem basior swoim ciałem przybił ją do drzewa, jednocześnie także wyżej wspomniane kończyny. Cóż, prawe skrzydło nadal nie dawało jej spokoju po ostatnio odbytej walce.

Szasta

Od razu się zorientował, że jednym jej pomógł a drugim zaszkodził. Najwyraźniej coś ją bolało. Kontuzja? Spuścił wzrok po czym poluźniając uścisk opuścił się zjeżdżając pazurami po pniu aż na sam dół. Momentalnie odsunął się od wilczycy puszczając ją po czym wbił w nią puste spojrzenie. - Coś Cię boli? - trochę go to zaniepokoiło.

Amija

Amija delikatnie usiadła na w miarę suchym terenie i wbiła spojrzenie w ziemię. - Nie... to znaczy... prawe skrzydło. - powiedziała po chwili zawahania i przeniosła na niego spojrzenie swych czarnych oczu. Nie chciała, by przejmował się jej problemami, zmartwieniami, jednak czując na sobie jego krwiste ślepia po prostu nie wytrzymała. Owinęła łapy puszystym ogonem wpatrując się w niego nieodgadniętym wzrokiem.

Szasta

A on jak na komendę dźwignął się na łapach i obszedł ją stając z boku. Obejrzał jej skrzydło delikatnie dotykając go opuszkami łap. Delikatnie? Aż dziwne, że on potrafi być łagodny i trzymać kontrolę. Wyglądało na bynajmniej stłuczone aczkolwiek nie był lekarzem więc nie mógł kwestionować co dokładnie jej dolegało. - A jak to się stało o ile można wiedzieć? - zerknął w jej ciemne ślepia przystając obok niej.

Amija

Podążała wzrokiem za basiorem, który delikatnie dotykał jej skrzydła, tak, że prawie nic nie czuła. W życiu by go o to nie podejrzewała. Może i znali się krótko, ale Amija zdawała sobie sprawę, jaki jest Szasta. Nie przeszkadzało jej to. Możliwe, że właśnie to w nim jej... imponowało? - Podczas walki. Z resztą był to turniej, więc mogłam się tego spodziewać. - powiedziała cicho spuszczając wzrok. Otuliła się szczelniej ogonem, bowiem zawiał lodowaty wiatr. Mimo iż byli w lesie dało się wyczuć mocniejsze podmuchy.

Szasta

Kiedy wiatr rozwiał jego ciemne futro wilk otrzepał się jedynie z lekkich ziaren piachu, które utkwiły za sprawą wiatru w jego futrze. Wysłuchał jej co skwitował jedynie cichym westchnieniem. Jak dawno on był na arenie?
Ach. - Rozumiem. Jeśli bardzo boli i ogranicza Ci to ruchy to powinien to obejrzeć lekarz, albo przynajmniej jakiś okład by się przydał. - to mówiąc rozglądał się po lesie pospiesznie. Mięta? Mruknął coś pod nosem po czym podążył w tamtą stronę. Zaciągnął się mocno zapachem ziela. - Mhm. - skwitował z zadowoleniem po czym zerwał kilka liście, były wilgotne. Nie dziwne w tym klimacie. Powrócił do wilczycy po czym stanął z boku spoglądając z lekkim uśmiechem przyjaznym. - Mogę? - zapytał zanim przyłożył liść do obtłuczonego skrzydła. To na pewno złagodziło by ból. Z doświadczenia wiedział, że mięta łagodzi obrzęk. W końcu był też wojownikiem.

Amija

Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem. - Nie, nie potrzebuję lekarza. Teraz i tak jest o niebo lepiej, niż ostatnio. - powiedziała stanowczym tonem. Nie miała zamiaru chodzić do lecznicy, z resztą wątpiła, czy w ogóle kogoś by tam zastała. Ostatnimi czasy doszły ją słuchy, że medycy poważnie zaniedbali swoje obowiązki. Lecz nie rozmyślała nad tym długo. - Jasne. - na jej pysku pojawił się lekki uśmiech. Rozłożyła poszkodowane skrzydło, by było mu łatwiej. Naprawdę doceniała to, że zechciał jej pomóc.

Szasta

Wilk bez jakiegokolwiek wyrazu na pysku po prostu przyłożył wilgotne liście do jej ran po czym odstąpił na krok. - Powinno pomóc. - westchnął ciężko po czym uniósł pysk ku niebu przyglądając się jego barwą. Chyba pora się stąd zbierać. Wyglądało na to, że zanosi się na deszcz. Co jak co, ale dzisiaj bynajmniej nie miał ochoty moknąć. Co było ostatnio częste gdyż rzadko sypiał w swoim legowisku. - Chyba pora się stąd zbierać. Nie wiem jak ty, ale ja udaję się w znacznie suchsze miejsce. Idziesz ze mną? - kącik jego pyska drgnął do góry gdy wilk przestąpił z łapy na łapę robiąc kilka kroków w głąb lasu.

Amija

Na jej pysku pojawił sie grymas, kiedy wilk przyłożył liście do ran. Po chwili spojrzała w górę próbujac dostrzec choć kawałek nieba pomiędzy rozłożystymi koronami drzew, a w przekonaniu, że będzie padać jeszcze bardziej utwierdziło ją to, że na nos spadło jej kilka kropel. Przeniosła spojrzenie na basiora. - Tak i to jak najszybciej. Nie mam zamiaru ponownie moknąć. - rzekła skwaszona, po czym dźwignąwszy się na łapach ruszyła w jego stronę. Cóż, niech poprowadzi.

Szasta

Logicznie najsuchszym miejscem powinna być pustynia, ale On już nad to miał chodzenia po bezkresie piasków. Tak więc jeżeli nie słyszał protestów z jej strony na, które pewnie nie zwróciłby większej uwagi sam wybrał kierując się ku bliskiemu mu miejscu, Laboratorium. Skinął jej lekko pyskiem po czym zebrał się do biegu jednym susem pokonując już sporą odległość jednak szybko wyhamował. "Przecież Ona ma ranne skrzydło." - chrząknął lekko spoglądając raz na wilczyce jeszcze po czym spokojnym krokiem czekając na nią opuścił to miejsce.
[zt > Opuszczone Laboratorium]

Amija

Uśmiechnęła się do niego lekko, aczkolwiek przyjaźnie, po czym szybkim krokiem ruszyła za wilkiem. Co, jak co, ale akurat była od niego sporo mniejsza, drobniejsza i nie robiła tak wielkich kroków. Kto by pomyślał, że Amija zaprzyjaźni się z Szastą? Mieli całkiem odmienne charaktery, mimo to doskonale się... rozumieli? Tak, można tak powiedzieć. Szła tuż obok basiora machając delikatnie ogonem na boki, by po chwili jej sylwetka zniknęła w wszechobecnym mroku.

Carly

Carly, która wręcz zionęła zdenerwowaniem i furią, która wzięła się u niej, ot, nie wiadomo skąd, musiała się wyżyć w lesie. Akurat w tym, który idealnie oddawał jej nastrój. Musiała się wyszumieć, dać spust emocjom. Gdyby jakieś z jej dzieci ją teraz zauważyło, byłoby to największym koszmarem, jaki kiedykolwiek miałyby okazję ujrzeć. Zdenerwowana Carly. Przynajmniej Watahy, które zadarły z jej rodziną, przekonały się o tym bardzo dobrze. Jej ogon był napięty, futro stało jak włoski od szczotki, a oczy, puste, niebieskie, świecące, wręcz zabijały wzrokiem. Biegła tak szybko, jak pozwalały jej mięśnie, które były niemało rozwinięte. Odbijała się od konarów, od drzew, warczała dziko, strasząc wszystkie zwierzęta. Szczęście, że ona się rzadko złości. Oj, szczęście. W końcu, gdy jej gniew ciutkę stopniał, przystanęła, marszcząc nos i siadając. Warczała na każdego ptaka, który przelatywał obok.

Wasp

W przykrytych śnieżną kołderką zaroślach pojawił się czarny wilk. Przystanął za krzewami, by zostać niezauważonym, w czym sprzyjał mu wiatr, wiejący mu w pysk. Samiec rozejrzał się i gdy dostrzegł Carly, jego szkarłatne ślepia błysnęły pod gęstą grzywą. Złość, którą zdołał poskromić niedawno, znów poczęła spływać na niego. Wasp był wściekły na Carly. Nie mieściło mu się w głowie, jak mogła ostawić taką szopkę nad morzem.

Carly

Carly wyczuła, że nie jest sama. Wypłoszyła większość zwierząt, a i tak czuła na sobie pewien niewzruszony wzrok. Nie potrafiła, niestety, określić, kto to. - Czego? - warknęła oschłym głosem, wstając i opuszczając nisko łeb. Zmrużyła ślepia, kipiące złością.

Wasp

Mimowolnie zmarszczył nos, słysząc suchy ton wilczycy. Wyszedł spomiędzy zarośli, wlepiając w nią spojrzenie. Spojrzenie przepełnione złością, ale również rozczarowaniem i pewnym rodzajem bólu... Waspa mocno zraniło, że partnerka nie ma do niego zaufania. A przecież nigdy nie dał jej ku temu powodów!
- Musimy poważnie porozmawiać - rzucił ostrym tonem.

Carly

Carly odskoczyła jak oparzona, jej oczy zgasły niemalże natychmiast, kły schowały się za jasnymi wargami, ogon opadł. Jednym słowem - wilk podziałał na nią jak woda na ogień. Jednak wciąż mrużyła ślepia, słysząc ostry ton. Uniosła jedno ucho, wsłuchując się w ruchy samca. Słuchała, jak skrzypiał śnieg pod ich łapami. Lecz po chwili, przenosząc wzrok na jego szkarłatne oczy, ponownie opuściła uszy. - Czy coś jest niejasne? - jej głos nie zmieniał się, ani trochę.

Wasp

- Właśnie sam chciałbym się tego dowiedzieć - powiedział. Stanął naprzeciw Carly, nieustannie świdrując ją rozjuszonym wzrokiem. - Myślałem, że wszystko już sobie wyjaśniliśmy wtedy, przy legowisku Renny.

Carly

- A czy ja czemuś przeczę? Od tamtego czasu nie przejmowałam się tym, no ale, przepraszam bardzo, ale czy nie widzisz, że ona już przegina? - opuściła łeb nisko, wbijając wzrok w glebę. Mówiła cicho, chłodno, tak bez uczuć. Musiała wyrzucić z siebie wszystko, wszyściutko.

Wasp

- Nie wiesz, jak silnym uczuciem jest miłość, zakochanie? Nie wiesz, że zupełnie obezwładnia, ciągnie do drugiej osoby nawet wbrew sobie? Twoje słowa brzmią, jakbyś tak naprawdę nigdy nie kochała. A może nie kochałaś?! - pazury Waspa wbiły się w ośnieżoną glebę, jakby samiec chciał w ten sposób utrzymać siew miejscu, powstrzymać się przed odbiegnięciem stąd lub rzuceniem się na Carly. Był zły, więc i zupełnie nieobliczalny.

Carly

- Kochałam! Kocham i teraz! Mimo to, że kiedyś mnie tego pozbawiono, dałam sobie jednak spokój! - uniosła łeb, unosząc się. Teraz była zaledwie kilka centymetrów od pyska partnera. - Kiedyś się trzeba z tym pogodzić! A nie widzisz, ile to już czasu minęło?! - uniosła głos.