Las śmierci

Azazello

Szalone bicie jego serca i ciężki oddech były jedynymi odgłosami jakie wydawał. Był całkowicie skupiony na rozmowie. W jego świadomości istniała tylko Ved ta obca wilczyca i on. Napięte miał wszystkie mięśnie niemal do bólu. Myślał intensywnie o Ved. On już sobie z nią porozmawia - pomyślał ale w tej chwili martwił się o nią. Zostawił ją ojciec...Dla prostego wilka o mimo wszystko otwartym sercu było to niepojęte..

Kain

Szlaeństwo. Wrogi syk wydarł się z innej strony, gwałtowny ruch powietrza. Jedno drzewo zwaliło się na ziemię. Wilk - chociaż jak można było go tak nazwać, właśnie spojrzał po wszystkich. Zza jego wyjrzała para wielkich ślepi. - Czując tutejsze emocje oraz wasze bicie serca ciekawość była większa, czyż nie? - wyszczerzył kły w szyderczym uśmiechu, nienaturalnie długie kły. Zarażony wpatrywał się szaleństwem w innych.

Vedette

Ved aż podskoczyła, gdy zobaczyła obcego basiora, nawet nie wyglądającego na normalnego wilka. Wykrztusiła:
- Nieznajomy, to co się tu dzieje nie ma wpływu dla Ciebie, więc bądź łaskaw dać nam dokończyć to co zaczęłyśmy. Chyba, że nie posiadasz serca w tym wielkim ciele to atakuj. Udowodnisz swoją naturę. - po tych słowach zmarszczyła brwi i wpatrywała się przez 2 sekundy w jego dziwne oczy...

Kain

- Nieznajomy? A fe. Wymyśl coś innego. - skończył, zastanawiając się nad drugą odpowiedzią. Wciąż czuł morską bryzę, a rum szumiał mu w głowie. - Niestety, masz rację. Nie mam serca. Jednakże opanuję swoje instynkty, czekając na jakże fajny rozwój wydarzeń. - wymamrotał powoli, zamykając zielone oko. Szaleństwo minęło.

Vedette

- Nie zdarzy się nic ciekawego wielki wilku. - nadal mówiła twardo. - Te wydarzenia mają tylko wpływ na mnie i na Kristal. A Ty, raczej nie znajdziesz tego czego szukasz. - mruknęła. Nie spuszczając z niego wzroku. Na pewno by przegrała walkę, więc woli nie prowokować niepotrzebnie. Może innym razem, ale teraz nie jest zbytnio skoncentrowana.

Kain

- Dla mnie wszystko jest ciekawe, od kiedy opuściłem ląd. Od kiedy opuściłem i nie obserwowałem waszego gatunku. Wszelkie wasze odpowiedzi, gesty. To dla mnie poznawanie świata, jak od szczeniaka. - powiedział, odwrócił łeb w tył. Wykrzywił kły w następnym, gorzkim grymasie.

Vedette

- Czyli poznajesz na nowo świat. Więc mogę Cię ostrzec, przed przeciwnościami losu, który zawzięcie płata figle każdemu, nawet szczeniakowi. - odpowiedziała i zmrużyła oczy, gdy coś w jego ślepiach zabłyszczało.
Jakoś nie denerwowała się jego obecnością.

Kain

- Niestety, wy jako znany mi dość słabo gatunek ciekawicie bardziej, a ja nie mam zamiaru wiązać się z wami więziami, wspomnieniami. To ma być zwyczajna wędrówka, rozrywka. Kolejny etap w życiu. - wymamrotał, zmarszczył nos. Niespodziewanie zaczął odchodzić. - Wąż chce żarcia, ale będę w pobliżu. - powiedział, odwracając szaleństwo w stronę młodej. Uszczypliwy uśmiech i wilk zniknął w ciemnościach, jak i para nieznanych ślep.

Vedette

- Poznawanie innych gatunków...poznawanie swoich korzeni...-wymamrotała pod nosem patrząc na odchodzącego basiora.
- Tak trudno znaleźć swoją rodzinę... - wyszeptała i przeniosła wzrok na Kristal, która bacznie się jej przyglądała.

Kristal · Gość

Po dłuższym obserwowaniu wilków odpowiedziala Vedette na jej wcześniejsze pytanie:
-Nie nie był moim ojcem... opiekował się mną tylko!-położyła się.

Vedette

- Więc co chcesz mi o nim opowiedzieć? Znasz powód jej beznadziejnej decyzji? - usiadła i wpatrywała się w jej futro.

Kristal · Gość

-Ktoej decyzji?A nie ważne, mam Ci opowiedziać to mówię.Twój ojciec i matka pochodzili z watahy w której nikt, nikt oprócz par Alfa i Beta nie mógł się rozmnażać!Postanowili uciec z tej watahy.Błąkali się pare miesięcy, aż w końcu znaleźli miejsce w którym zamieszkali.To była jakaś jaskinia czy coś tam!Oczywiście twoja matka była już wtedy w ciąży.Lecz niestety zmarła przy porodzie... ojciec wychowywał Cię... ale nie mógł zneść jej śmierci... dlatego Cię opuścił... dlatego...-powiedziała i westchnęła.

Vedette

Wilcyca dalej nie chciała słuchać. Najpierw się skuliła i zakryła uszy, a potem wstała wyprostowana, podeszła do Kristal i wyszeptała nie patrząc jej w oczy:
- Dziękuję Ci. - i odbiegła.
Słychać było jej miękkie uderzenia łap o ziemię zmieszaną z liśćmi. Oraz szybkie bicie serca. Chciała odbiec od tego co usłyszała. Nie chciała znosić swoich myśli. Ciągle pobrzmiewały w jej głowie słowa Kristal.

Kristal · Gość

Wybiegła za nią, jednak ślad zaginął po Ved więc poprostu wybiegla gdzieś...

Azazello

Coś czarnego poruszyło się w zaroślach i Az opuścił las śladami siostry. Musiał z nią porozmawiać!

Shade

Wilczyca pojawiła się w lesie z uśmiechem na pysku. Postanowiła trochę się zabawić, moze upoluje sobie jakiegoś smaczego królika? Usiadła pod drzewem i zaczęła rozglądać się dookoła.

Tornado

Podszedł do długo niewidzianej przez niego wilczycy - witaj Shade - powiedział - jak się masz? - usiadł obok niej przyglądaj,ąc jej się uważnie - trochę się zmieniłaś - i śmiechnął sie do niej.

Shade

- Witaj Tornado. - powiedziała uśmiechając się do niego delikatnie. Był jej przyjacielem, ale teraz... wrócił Smith. On żył. Westchnęła cicho. - Wszystko się zmieniło. Jak się miewasz? - spytała patrząc mu w oczy.

Tornado

Całkiem dobrze. - powiedział słyszałem że Smith wrócił - dodał po chwili namysły - cieszysz się? - powiedział z lekko smutnym uśmiechem. Nie przeszkadzało mu to że wrócił Smith chciał być tylko przyjacielem Shade

Shade

- Czy cieszę się? Bardzo się cieszę, że jest znów tutaj. - szepnęła cicho. Tornado był jej przyjacielem i tak było jej dobrze. Wiedziała, że może mu zaufać.