Las śmierci

Tornado

Ja taż się cieszę - szepnął - nie musisz się już martwić i nie będzie cię już bolało to że go nie ma. - dodał.

Shade

- Tornado, cieszę się, że mam takiego przyjaciela jakim jesteś Ty. - uśmiechnęła się do niego delikatnie, podeszła i lekko przytuliła, po czym odsunęła się. - Dawno Cię nie było, powedz lepiej co porabiałeś przez ten czas...

Tornado

A nic. - odpowiedział - trochę polowałem w dalekich częściach lasu i starałem sie trochę trenować - odparł z uśmiechem - przepraszam że mnie nie było ale jakoś tam wyszło. A ty co porabiałaś?

Shade

- Byłam w krainie wiecznego śniegu. Musiałam załatwić sprawy... Rodzinne. - mruknęła cicho i odwróciła lekko łeb w bok. - To fajnie, że trenowałeś.

Tornado

Wybacz że pytam - odparł trochę nieśmiało - ale czy ty i ... Smith wrócicie do siebie?? - zamyślił się przez chwilę - tak z ciekawości

Shade

- Jeżeli on będzie tego chciał. - szepnęła, cały czas patrzyła się na ziemie. Chciałaby być znów ze Smithem, ale czy on tego chciał? Tego nie wiedziała.

Tornado

Na pewno cię zechce gdy tylko mu wszystko opowiesz co się działo podczas jego nieobecności - powiedział - musisz tylko w siebie uwierzyć a wszystko ci sie uda.

Shade

- Wiem, wierzę, że da się to wszystko naprawić. - powiedziała próbując wysilić uśmiech, jakoś niezbyt jej to szło, ale starała się. Kochała Smitha, a teraz gdy wrócił... Miała go znów stracić? Tym razem tego nie wytrzyma.

Tornado

Musisz go szybko znaleźć i wszystko wytłumaczyć. - powiedział i wstał - jeśli chcesz mogę pomóc go szukać - odparł.

Shade

- Nie. Poszukam go sama. Dzięki za chęć do pomocy. - powiedziała z uśmiechem. Wstała i rozejrzała się dookoła. Na pewno go znajdzie, musi go znaleźć.

Tornado

Spojżał na wilczycę - dobrze. powiedzenia - powiedział jeszcze i udał się w swoją stronę. - Mam nadzieję, że uda im sie pogodzić - powiedział do siebie - mam taka nadzieję - i zniknął w kąszczu drzew

Shade

Wilczyca uśmiechnęła się do niego na pożegnanie, polowanie całkiem wyszło jej z głowy. teraz miała inny cel. Pobiegła w las, po chwili juz jej nie było.

Kaed'rin van Regis

Wkroczyła posępnie na te odrażające miejsce.
Uch.
Pociągnęła nosem i odgarnąwszy zimny śnieg z ziemi usiadła pod jakimś drzewkiem i zamknęła oczy, jednak nie spała.

Visse

Visse chciał pobyć chwilę sam, więc przybył tutaj z nadzieją, iż nikogo tutaj nie będzie. Chciał wsłuchiwać się w śpiew samotności, ale nie koniecznie. Jego serce radowało się, kiedy mógł z kimś porozmawiać na spokojnie, a nie w ciągłym gwarze. Miał dość przekrzykujących się wilków. Usiadł na kupce śniegu wpatrując się tępym wzrokiem przed siebie.

Kaed'rin van Regis

Uchylił jedną z powiek.
Uśmiechnęła się na widok Viss'a i rzekła.
Witaj. Miała ochrypły ton, a na dodatek strasznie chciało jej się spać.

Visse

- Cześć, szalona wilczyco. - odparł jakby nigdy nic. Przymknął powieki starając wyczarować sobie jakiś miły widok. Ciepłe plaże.. koktajle.. ach! Rozmarzył się, a na jego pysku zaczął widnieć uśmiech.

Kaed'rin van Regis

Wadera włączywszy rentgen zaczęła się rozmarzać wraz z Visse'm. Powinien wyczuć jej obecność.
Na widok ciepłej plaży wadera zaczęła powoli zjeżdżać w dół z rozmarzonym uśmiechem na pysku.
Ach. Westchnęła.

Visse

Coś w nim drgnęło, wyczuł jej obecność, jakby była bardzo blisko niego. Nie przeszkadzało mu to jednak. Wyobraził sobie wielkie palmy i błękit oceanu. Czyżby była to bezludna wyspa?

Kaed'rin van Regis

Podsunęła mu wspomnienie. Kiedyś była na czymś takim. To jest nawet w tej krainie. Kiedyś podczas dłuugiej wędrówki była na kilku takich wyspach, morderczych wyspach.

Visse

Prześledził dokładnie to miejsce. Był w siódmym niebie, a nawet i ósmym. Chciał, żeby to, co marzy stało się prawdą. Odpoczywać nie przejmując się problemami. Westchnął, otworzył jedno oko. Spojrzał na równie rozmarzoną Krejzolkę. xd