Las śmierci

Miyoshi

Wsłuchując się w opowieść Hekate, pomyślała że była dokładnie z nią. Jej przyjaciel oddał swoje życie, bym tylko była wolna:
- Teraz mogę się domyślać, jak się czujesz gdy nie ma przy Tobie, kto by mógł pocieszyć, gdy ogarnia Cię smutek... - rzekła do niej.

Idalia

- Tak... w takich chwilach jest bardzo ciężko. Nauczyłam się jednak sama dawać sobie radę z wszelkimi problemami - odpowiedziała. Nie potrafiła zaufać już nikomu tak, jak swojemu zmarłemu przyjacielowi. Zresztą nawet nie próbowała.
- Wybacz. Na mnie już czas - rzekła po chwili i posławszy krótki uśmiech rozmówczyni, wybiegła z tego miejsca.

Miyoshi

Uśmiechnęła się blado pod nosem. Westchnęła w duchu, wzrok skierowała na niebo, zapadł zmrok. Zaczął wiać delikatny, chłodny wiatr. Obwinęła swój brzuch ogonem. Zaczęła się pojawiać mgła.

Kaisa

Między martwymi, spróchniałymi drzewami kluczyła nieduża niebieska wilczyca. Na każdym kroku uważnie rozglądała się po okolicy. Ani grama zieleni. Gdzie ona przyszła...?

Arakael

Wszedł do lasu, było tu dziwnie chłodno, a zarazem przyjemnie orzeźwiająco. Przeszedł kawałek niedaleko czarnej wilczycy i usiadł na ziemi. Wciągnął chłodne powietrze w nozdrza i prychnął.

Kaisa

Przeskoczyła kilka wystających z nagiej ziemi korzeni i przystanęła, żeby jeszcze raz się rozejrzeć. Dostrzegła jakąś czarną wilczycę i białego wilka.

Arakael

Wyciągnął się i kłapnął paszczą. Zmienił miejsce, usiadł niedaleko czarnej wilczycy, w takim miejscu z którego mógł objąć wzrokiem większość terenu. Spojrzał na ziemię, którą zaczęła spowijać gęsta mgła, przez chwilę na kilka centymetrów, nagle było już prawie przy jego pysku [mgła].

Kaisa

Prychnęła głośno. No i pięknie! Mgła! Nie dość, że przez przypadek przywędrowała do jakiegoś dziwnego, ponurego miejsca, to jeszcze będzie miała problem z odnalezieniem drogi powrotnej. Mimo bardzo ograniczonej widoczności postanowiła zrobić jeszcze kilka kroków przed siebie. Zaczęła iść powoli i nagle... trach! Potknęła się o jakiś wystający korzeń i runęła jak długa.

Arakael

Zauważył wywracającą się błękitną wilczycę i podbiegł do niej.
- Nic ci nie jest? Nie powinno się chodzić po lesie w czasie takiej mgły. - Powiedział, a oczy mu się zaświeciły, rozejrzał się dookoła i spytał.
- Pomóc ci wstać? - uśmiechnął się przyjaźnie.

Kaisa

- Nie, nie... sama sobie poradzę - odpowiedziała i z trudem dźwignęła się na łapy. Skrzywiła się lekko. Chyba obiła sobie przednią łapę o jakąś gałąź albo korzeń.

Arakael

Spojrzał na nią i na jej przednią łapę.
- Ja jestem Arakael, a ty? - zapytał spoglądając na nią swoimi złotymi oczyskami.

Kaisa

- Kaisa - odpowiedziała krótko i usiadła, owijając się swoim wielkim, puszystym ogonem. Jeszcze raz rozejrzała się po tym przedziwnym miejscu.

Salome

-Uh. znowy jakieś mroczne miejsce...Ludzie, gdzie oryginalność?-spytała siebie w duszy. Nawet lubiła takie miejsca-lubiła sie zastanawiać, skąd ich nazwy, dlaczego to jest takie, a nie inne. Dedukcja sprawiała jej przyjemność.
Przyglądała sie błękitnej wilczycy. Dziwił ją kolor jej futra, ale śmiała sie z siebie widząc swoją czerwoną grzywkę. Zdmuchnęła ją z oczu i usiadła pod dużym dębem.

Akilini

Szła pogrążona w rozmyślaniach gdy spostrzegła, że wokół niej jest strasznie dożo mgły, wystraszyła sie lekko ale brnęła dalej

Taiko

Przyszedł lekko wnerwiony do lasu powęszył trochę i odrazu poczuł ten zapach to Aki.Podszedł do niej.-Hej...sory za moje zachowanie.-powiedział lekko zmieszany.

Akilini

podskoczyła na głos Taika obróciła sie -yyy Taiko, ale co ty tu...nic sie nie stało - słowa jaj sie plątały, nie mogła zebrać myśli

Taiko

-To dobrze.Ale się wystraszyłaś-powiedział i zamerdał radośnie ogonem.-Lija się obraziła.-dodał.

Akilini

O co? - zapytała nie bardzo wiedząc co powiedzieć

Taiko

-Eee tam..ona ma humory.Może się zakochała?-powiedział lekko się śmiejąc.Usiadł na przeciwko niej.

Akilini

Możliwe - usmiechnęła się - chodźmy stąd, dziwnie tu