Las Śniegu

Charlie

- Jasne - rzekła tylko. Odsunęła się od wilczyc i podeszła do swojej pięknej zdobyczy. Napawała wzrok tym widokiem - w końcu był to jej pierwszy, samodzielnie zabity zwierzak.

Alayna

- Poradź mi, Donn wciąż znika bez wyjaśnienia. Mnie łatwo skrzywdzić, nie chcę po raz kolejny zawieść się na swej miłości, która mogła nie istnieć - mruknęła do Shade. Alayna miała nadzieję, że ona coś jej poradzi.

Shade

- Kochana nie mam pojęcia gdzie jest mój syn. Nie wiedziałam go... Bardzo długo. - wyznała jej szczerze. - Niedawno musiałam zniknąć z krainy, więc mnie nie było. Strasznie za nim tęsknie. Nie wiem co Ci poradzić... - spojrzała na wilczycę smutnym wzrokiem.

Alayna

To był impuls, przytuliła się do Shade. Czuła się w jej ramionach jak jej prawdziwa córka. To prawda, alayna nie miała nigdy możliwości poznać swej matki.

Shade

Shade przytuliła ją mocno do siebie. Nie wiedziała czemu, ale jej oczy mimowolnie zaszkliły sie i po jej pysku pociekły łzy. - Musisz sobie dać radę. Mój Smith zginął, wychowywałam dzieci sama. Donn na pewno Cię nie zostawi...

Charlie

Wciąż była w śnieżnym lesie. Przysiadła pod jednym z drzew i zaczęła sobie nucić jakąś piosenkę z nudów. Patrzyła gdzieś przed siebie, czekając aż może ktoś się tutaj zjawi.

Snowy

Wszedł do lasu i zaczął rozglądać się po okolicy. Czuł się tutaj jak w swoich rodzinnych stronach. Wszędzie gdzie spojrzał, widział białą powłokę śniegu. W końcu położył się na uboczu, zamknął oczy i zaczął wsłuchiwać się w szum drzew.

Idalia

Smukła wilczyca o jasnej sierści brnęła przez grubą warstwę śniegu, z wielką ostrożnością stawiając każdy krok. Uszy miała sztywno postawione, wsłuchując się w dźwięki lasu, z kolei oczy przymknięte. Przystanęła na chwilę nieopodal rozłożystego drzewa.

Snowy

Gdy już niemal zasnął, usłyszał czyjeś kroki, przecinające warstwy śniegu. Warknął cicho, po czym podniósł łeb i otworzył powoli oczy. Uspokoił się widząc wilczycę, a po chwili wstał, przeciągnął się i otrzepał futro ze śniegu.

Idalia

Usłyszawszy westchnięcie, Hekate zastygła nieruchomo, nasłuchując. - "Czyli nie jestem tu sama" - pomyślała. Jeszcze przez chwilę pozostawała w bezruchu. Gdy do jej uszu nie dobiegł już żaden niepokojący odgłos, usiadła, opierając się bokiem o pień drzewa.

Snowy

Troszkę się zdziwił reakcją wilczycy. Zastanawiał się jaki jest tego powód. Może go nie zauważyła? Biorąc pod uwagę jego jasne futro, jest to dosyć prawdopodobne. W końcu ciekawość wzięła w nim górę. Podszedł do niej ociężałym krokiem.
- Przepraszam. Wystraszyłem Cię?

Idalia

- Nie, nic się nie stało. Chyba jestem trochę przewrażliwiona - odpowiedziała, w myśli jednocześnie analizując głos i zapach wilka. Nie przypominała sobie, by spotkała go wcześniej. Swym zwyczajem zmarznięte łapy owinęła puszystym ogonem.

Snowy

- Zapomniałem się przedstawić. Nazywam się Snowy i jestem tu od niedawna.
Powiedział przyjaznym głosem i zaczął przyglądać się wilczycy. Nie zna tu prawie żadnego wilka i chciałby zapamiętać potencjalnych przyjaciół lub wrogów.
- Czy od dawna jesteś w tej krainie?

Idalia

- Miło mi cię poznać, Hekate - przedstawiła się krótko i mocniej oparła o pień drzewa, dodając. - Można chyba powiedzieć, że mieszkam w tej krainie od dość dawna, jednak z przerwami.

Snowy

- Wzajemnie.
Zastanawiał się, co ma oznaczać to "z przerwami", jednak nie odważył się już o to zapytać. Nie chciał być nachalny. Zaczął wpatrywać się w jej przymknięte oczy, ale nic na ten temat nie powiedział. W głowie kłębiły mu się myśli, czy z jej oczyma wszystko w porządku.

Idalia

Zapadła cisza, którą Hekate szybko postanowiła przerwać. Po chwili milczenia zadała pytanie, które było chyba jej najczęstszym, tuż po pytaniu o imię. - Jak wyglądasz?

Snowy

Tego się nie spodziewał. W sumie nigdy nie przyglądał się sobie i nie interesował się zbytnio swoim wyglądem.
- No więc, mam jasne białe futro, które na grzbiecie i głowie ciemnieje i robi się szare, puszysty ogon, jasne, siwe oczy i jestem średniego wzrostu.
Tu zawahał się trochę, ale zadał to pytanie.
- Czemu pytasz?

Idalia

Na pysku wilczycy zagościł słaby uśmiech. Odrzekła. - Myślisz, że zadawałabym takie pytania, gdybym sama mogła cie zobaczyć?

Snowy

Poczuł się głupio i zwiesił łeb. Po chwili ciszy zaskomlał żałując swojego ostatniego pytania.
- Wybacz, głupie pytanie. Mam nadzieję, że cię nie uraziłem. Nie powinienem był się tak ciebie czepiać.

Idalia

- Nic się nie stało - odrzekła z lekkim rozbawieniem w głosie. - Zdążyłam się już przyzwyczaić do tego typu pytań.