Las Śniegu

Snowy

- Przykro mi.
Posmutniał trochę. Dobrze wiedział co to znaczy stracić bliskich. Chociaż zdarzyło się to dawno temu.

Idalia

- Jedni z tej krainy odchodzą, inni przychodzą. Bywa - odrzekła, z obojętnością wzruszając przy tym barkami. Niewiele z tych znajomych jej wilków było Hekate naprawdę bliskich.

Snowy

- Mówisz o tym tak, jakby cię to nic nie obchodziło.
Powiedział nieco zdziwiony spokojnym głosem. Chyba coś było nie tak.

Idalia

- Bo nie obchodzi mnie zbytnio. Niewiele z tych wilków było mi bliskich. Większość znałam tylko z imienia, więc ich odejście nie dało mi się specjalnie we znaki - odrzekła i robiąc krótką pauzę, westchnęła. Dodała. - Wierzę tylko, że dobrze im tam, gdzie się teraz znajdują.

Snowy

- A obecnie nie masz nikogo bliskiego? Kogoś, kto pozostał?
Spytał spokojnie, starając się zrozumieć uczucia Hekate. Uczucia, których nie okazywała. Starał się pojąć, czy jest jej to obojętne, czy gdzieś w głębi serca odczuwa smutek.

Idalia

- Nie - odrzekła krótko. Nie znała tego wilka na tyle, by opowiadać mu o Alfie, która była dla niej tak ważna, o wilczątku, którym się opiekowała i które odeszło, ani o partnerze, który dopiero ją zostawił.

Snowy

Spojrzał na Hekate. Domyślał się, że coś przed nim ukrywa, uznał to jednak za naturalne. W końcu jest tu nowy, nikt go dobrze nie zna i nie wiadomo, czy można mu ufać.
- Jeśli nie masz ochoty rozmawiać o swojej przeszłości, to przepraszam, że zadręczałem cię tymi pytaniami. Jeśli chcesz możemy zmienić temat. A jeśli wolisz zostać sama, to po prostu powiedz.
Odpowiedział spokojnie, chociaż nie bardzo wiedział na jaki temat mógłby rozmawiać z tą waderą. Stanowiła dla niego zagadkę.

Idalia

Na sam dźwięk słów "zostać sama" zrobiło jej się niedobrze. - Nie zadręczałeś. Czasem miło otworzyć do kogoś pysk, niezależnie od tego, jaki jest temat rozmowy - odpowiedziała i uśmiechnęła się lekko.

Snowy

- Tak. Ale czasem niektóre tematy szybko zniechęcają rozmówców. Z obawy przed tym, przeważnie siedziałem cicho i trzymałem się na uboczu.
Uradowany, szybko odpowiedział, byle jak najdłużej podtrzymać rozmowę. Przyjemnie mu się rozmawiało z Hekate.

Idalia

- Oczywiście, jest wiele tematów trudnych. Ale wbrew pozorom warto je podejmować - odpowiedziała. - Według mnie dużo łatwiej jest poznać, czy mamy do czynienia z wartościowym wilkiem, konwersując z nim na temat trudny niż prowadząc wesołą pogaduszkę o pogodzie.

Snowy

- Tak. To też racja. Chociaż nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób.
Poczuł się jak małe szczenię, które jeszcze niewiele wie o życiu .Przy Hekate był jeszcze kompletnym żółtodziobem. Nie miał dużo doświadczeń w życiu. A raczej ich nie pamiętał.

Idalia

Hekate miała przez chwilkę chęć powiedzieć, że w takim razie najwyższy czas właśnie tak na to spojrzeć, lecz w końcu się nie odezwała. Nie chciała zabrzmieć nieuprzejmie, bała się, że zakończyłoby to ich rozmowę. A Hekate dobrze rozmawiało się ze Snowy'm. Wreszcie spotkała wilka, którego iloraz inteligencji nie był na zastraszająco niskim poziomie. - Prawie cały czas rozmawiamy tylko o mnie - przemówiła po chwili ciszy. - A mnie bardzo ciekawi, dlaczego wybrałeś Watahę Wiatru.

Snowy

- Sam się tak naprawdę nad tym nie zastanawiałem. Pewnie dlatego, że lubię wiatr. Kiedy wieje i targa moją sierścią, potrafię się odprężyć i na jakiś czas zapomnieć o problemach. A ty? Czemu wybrałaś Watahę Nocy?
Spytał zaciekawiony, choć przychodziła mu do głowy pewna przyczyna. Wolał jednak nic nie mówić.

Idalia

- Zapewne w tej chwili myślisz, ze wybrałam watahę lubującą się w nocnych ciemnościach ze względu na moje kalectwo, prawda? - spytała i zaśmiała się krótko. Dodała po chwili. - Otóż nie. Po prostu mój charakter najlepiej odpowiada charakterowi wilków Nocy. Najlepiej czuję się pośród podobnych sobie.

Snowy

- Tak. Najlepiej zrozumie nas osoba, która sama nas przypomina.
Zrobiło mu się trochę głupio, szybko jednak się otrząsnął.

Idalia

- Niestety, w tej krainie teraz jest takich jak na lekarstwo - powiedziała i zamyśliła się chwilowo. Dodała, zwracając pysk ku rozmówcy. - A może po prostu zbyt wiele wymagam od świata?

Snowy

- Czemu tak twierdzisz? W końcu czy, zrozumienie to wiele?
Zapytał lekko zdziwiony. Nie wyglądała na kogoś, kto wymaga zbyt wiele.

Idalia

- Oczywiście, że nie - odpowiedziała. - Ale jeśli całkowitego zrozumienia nie można odnaleźć przez tak wiele czasu?

Snowy

- Może już je znalazłaś, choć jeszcze o tym nie wiesz? A może już wkrótce je znajdziesz? W każdym razie, na pewno spotkasz w końcu kogoś, kto cię zrozumie.
Odrzekł spokojnym tonem.

Idalia

- Kilka takich osób już było, lecz szybko ulotniły się z tej krainy... - rzekła z żalem w głosie, lecz po chwili dodała. - No, ale dość użalania się nad sobą. To nigdy nie prowadzi do dobrego.