Las Spokoju

KokuRai

Uśmiechnęła się do Xyth'a, jeszcze raz, a następnie gwałtownie odwróciła się do Dasim'a plecami. Podeszła do fajnego krzaka i zaczęła robić wokół niego dym, a w sumie zrobiła kule czarnej mgły, a pod nią krzak zaczął usychać. Wadera uśmiechnęła się wrednie. Patrzyła na wilki, obserwując wszystko. Zerknęła tylko na zieloną waderę.
- Idź do Wesołej Śmiertki, do Magiczki Kaji Meyit - powiedziała do wadery. Demonica dmuchnęła we swoją opadającą, na oczy grzywkę.

Xythuel

Xytherian z niechęcią spojrzał na zieloną samicę.
- Magiczny pyłek z rośliny powiadasz... Wiesz, Koku ma rację - lepiej udaj się do Kaji. Ona wie lepiej. Ja mogę tylko snuć podejrzenia o pochodzeniu tej rośliny... Mam inną specjalizację.
Zmierzył Dasima wzrokiem ponownie, warknął i dodał do zielonej.
- A moje podejrzenia sa takie, iż owa roślina ma właściwości halucynogenne. Ale jak mówiłem, Kaji Mejit wie lepiej.
To mówiąc siadł i próbując się uspokoić tymi nagłymi, nieproszonymi gośćmi zaczął wykonywac masę drobnych gestów, takich jak strzeżenie uchem czy machanie ogonem.

Dasim

Dasim westchnął i także pokazał wilkowi swoją łapę zakończoną ostrymi pazurami.
-Nie myśl sobie, że się ciebie boję, mały. Jeśli stąd pójdę to tylko dla KokuRai.-powiedział i warknął.-Myśli, że ja ma patyczek, nazywany różdżką, to może wszystko.-Dasim podniósł koszyk z owocami.-Pa Koku.-poszedł sobie.

at.

Stille

Shinq uśmiechnęła się do parki, po czym warknęła w stronę Dashim'a.
- Co to za dziwak? - zapytała mając na myśli Dashim'a. Patrzyła na ten tajemniczy pył, który zaczął owijać się jej wokół łapy. Wadera próbowała go zdjąć, lecz nic z tego. Mruknęła tylko pod nosem ciche "odczep się" i pył jak na rozkaz wleciał do worka. Samica ostatni raz uśmiechnęła się do nieznajomej wadery i basiora. Szybko opuściła to miejsce.

z.t

Xythuel

Xyth zaczął nieopanowaną serię obelg rzuconą w stronę brązowego.
- Dopadnę Cię (tu można wstawić losowo wybrane przekleństwo).
Wilk podle się uśmiechnął i jedynie odgarnął swój szal. Wyszczerzył kły gotów do pogoni za wilkiem.
- Idę Koku, takie sprawy... Same się nie załatwią.
Mruknął i wybiegł z lasu, jakimś c\dziwnym cudem łapiąc trop irytującego basiora.

z/t

Dasim

Dasim przybiegł tu i podrzucił Koku róże.
-Proszę, zapomniałem o tym, wybacz mi.-powiedział, po czym uśmiechnął się do niej szeroko. To tyle, co miał do powiedzenia taki wilk, jak on.
Nie bał się reakcji tego 'niby czarodzieja'. Dasim uwielbiał ryzykować i walczyć o swoje. Szybko sobie poszedł.

zt.

KokuRai

Koku warknęła na Dasim'a. on niszczy jej życie. Niech on zginie, albo coś! Demonica już nigdy w życiu nie chce go widzieć. Zerknęła na Xyth'a i uśmiechnęła się do niego ciepło. Poprawiła swoją kolorową grzywę i podeszła do róży. Przygniotła ją łapą i wzięła do mordki by ją całkowicie zniszczyć. Naglę coś stało się dziwnego. Wylał się z niej jakiś sok. Wleciał do jej gardła i wilczyca przypadkowo go połknęła. Wypluła różę i zniszczyła ją, a raczej wessała ja czarna dziura, która miażdży i niszczy. Wadera wybiegła z tond jak gepard.

zt.

Maria ''Milva'' Barring

Przyszła tutaj, czekając na Asgertha, który miał za nią przyjść.
Rozejrzała się i usiadła na miejscu, gdzie słońce przedostało się przez korony drzew i opromieniło je.
Uśmiechnęła się szczerze i położyła się na bok.

Asgerth aen Vanrogh

Przyszedł dokładnie za nią, siadając w cieniu. Byli sami, nie wliczając zwierząt leśnych. Był spokój. Spojrzał się w jej oczy.
- Milvo, powiedz mi coś o sobie. - poprosił Asgerth, wyciągając miecz i rzucając bo na bok, gdyż wpijał mu się w łapę i udo.
Uśmiechnął się.

Maria ''Milva'' Barring

- Co tu dużo mówić? O mym rodzie dowiedziałeś się trochę. No... Lubię kolor czerwony z czarnym, moim ulubionym zwierzęciem jest kot. Lubię łowić. Hmm... I muszę trochę schudnąć, bo przytyłam. - to ostatnie powiedziała bardzo poważnie, patrząc się na swój brzuch i biodra. Westchnęła.

Asgerth aen Vanrogh

Słuchał jej uważnie.
- Nie prawda, żadna wadera, jaką w życiu widziałem, nie miała tak szczupłej talii i brzucha. A wiele wader widziałem, wierz mi. Byłem dyplomatą, więc wiem swoje.- pocieszył ją Asgerth, lekko klepiąc ją po plecach. Po koleżeńsku.

Maria ''Milva'' Barring

Zachichotała uroczo na jego słowa i go przytuliła. To wydarzenie trwało krótko i Milva od razu cofnęła się, spuściła głowę i zarumieniła. Zachichotała jeszcze raz i spojrzała na niego.
- Przepraszam. Nie mogłam się powstrzymać, Udawajmy, że to się nie wydarzyło.- poprosiła.

Asgerth aen Vanrogh

- Nic nie szkodzi... Mi się nawet podobało, szczerze mówiąc. - powiedział, trochę się jąkając. Jeszcze nigdy, żadna wadera go tak nie przytuliła. Podobało mu się bardzo, aż zamknął oczy.

A gdzie 15 słów? Kolejny krótki post, zostanie nagrodzony ostrzeżeniem.

Viy.

Maria ''Milva'' Barring

Zachichotała. Spojrzała mu się w oczy.
- Asgerth'cie, mi się też podobało. Lubię cię... Poznałam parę wilków,a le ty jesteś ładniejszy od nich. Ale na razie nic z tego nie będzie. Mało o sobie wiemy. Pogadajmy jakiś czas i się zobaczy. - powiedziała.

Asgerth aen Vanrogh

- Dobrze. Rozumiem. - powiedział, spuszczając głowę w dół - Moim ulubionym zwierzęciem jest... Orzeł. Kocham kolor czarny i lubię jeść ostre dania.
Pomachał lekko ogonem i spojrzał się w jej oczy. Były piękne i tajemnicze. Co najmniej dla niego.

Flake

Flake jak zwykle energicznym krokiem i z jakąś durną pieśnią na ustach przybyła do Lasu Spokoju. Rozejrzała się po nieznanej okolicy i zamilkła, wyraźnie niezadowolona tym, gdzie trafiła. Było tu zdecydowanie dla niej za cicho i spokojnie, mimo to nie zawróciła, tylko sprężystym krokiem ruszyła w głąb lasu.

Nobody

A i przybył tu czarny basior, bez powodu, ot tak. Kroczył powoli, w ogóle się nie śpieszył. Nie musiał. Lustrował otoczenie swym pustym wzrokiem, szukając jakiejś osoby. Mimo wszystko nie lubił przebywać sam. Czuł się wtedy... Dziwnie. Tak więc gdy zauważył Flake, podszedł do niej nieśpiesznie, zachowując kamienną, bezuczuciową twarz. - Witam. - Rzekł niskim tonem.

Flake

- Cześć! - odpowiedziała trochę zbyt głośno i wyszczerzyła się w uśmiechu. Mina czarnego wilka nie była co prawda zbyt zachęcająca, ale Flake to nie zraziło i teraz majtała entuzjastycznie długaśnym ogonem.

Enary

En spokojnym krokiem zwiedzała zapomniane już chyba całkiem zakątki krainy. A nóż spotka kogoś lub coś ciekawego? Okaże się pewnie już niebawem. Teraz jednak legła pod jedną z wierzb płaczących i rozglądała się na wszystkie strony, by dobrze zapamiętać to miejsce.

Hatsune

Hacun miała tyle na głowie, tyle do zrobienia, lecz zatrzymała się w miejscu, gdzie mogła nikogo nie spotkać? Zrobiła sobie postój w lesie spokoju co chyba nie dziwne z racji jej zabiegania i już zmęczenia. Chciała odetchnąć świeżym powietrzem w zacisznym miejscu.. Kroczyła wolno, łapa za łapą, z przymkniętymi i zasłoniętymi grzywką oczyma. Dla wielu mogło się wydawać głupotą noszenie tak długich włosów, które opadają na oczy, lecz robiła to jedynie z powodów zdrowotnych. Jej przeszczepione, miodowe oczy były wrażliwe na promienie słoneczne.. Miku dotarła do lasu, gdzie zauważyła nieznajomą wilczycę. Jeszcze z daleka się jej przyjrzała by móc mniej więcej obojętnie obok przejść i położyć się pod drzewem obok.