Las Spokoju

Yakan Kasho

Wilk ponownie się uśmiechnął.
- Witaj - odpowiedział uprzejmie, przenosząc wzrok z nieba na białą wilczycę. Chyba na zimę coraz więcej wilków zmieniało kolor ubarwienia właśnie na biel - najwyraźniej taka zapanowała tutaj moda. Kolor sierści Yakana również był bardzo jasny, jedynie jego grzywka odznaczała się kruczą czernią. Jemu to jednak nie przeszkadzało - lubił swój wygląd i nie chciał go zmieniać.

Debra

Coż, Debra już przed zimą posiadała jasny kolor. Niektóre elementy jej ciała, choćby część łap i włosy, były "rubinowego" koloru. Wilczyca jeszcze parę razy zamachała ogonem, po czym zdecydowała się na to, by zacząć rozmowę.
- Coś ciekawego się u ciebie wydarzyło?- zapytała spokojnie.

Yakan Kasho

- Niewiele - odpowiedział Yakan, w sumie zgodnie z prawdą. - Spotkałem starą przyjaciółkę i... to by chyba było na tyle - wzruszył ramionami. Rzeczywiście, poza spotkaniem z Lindą nic nowego się u niego nie wydarzyło - może to i dobrze, nie chciałby przecież, żeby to coś, co mogłoby się zdarzyć, było złe, prawda? Lepiej, jeżeli nic się nie dzieje, niż miałyby się pojawiać jakieś negatywne aspekty w jego życiu.

Debra

Debra westchnęła ciężko, wpatrując się w ziemię.
- Powiem tobie coś szczerze- strasznie chciałam z tobą porozmawiać, ale teraz wszystkie tematy o których wcześniej myślałam, wyparowały dosłownie z mojego umysłu. Może więc coś razem zrobimy? Moglibyśmy się wybrać na jakieś jeziorko, wodospad i zażyć wspólnej kąpieli, bądź w jakieś magiczne miejsce.- powiedziała Debra, po tym jak użytkowniczka zrozumiała, że to zła lokacja na ich spotkanie, a ich poprzedni pocałunek to dla tej wadery nadal za mało.

Yakan Kasho

Yakan przekrzywił głowę, jakby w zamyśleniu, jednak na jego twarzy wciąż widoczny był uśmieszek.
- Cieszę się, jak również - mnie też miło znów ciebie widzieć - powiedział spokojnie. - Natomiast, jeżeli chciałabyś się gdzieś przejść, tylko powiedz, a z przyjemnością gdzieś z tobą pójdę - dodał, prostując kark i patrząc na Debrę spod zmrużonych powiek.

Debra

- Więc chodźmy.- odpowiedziała krótko i na temat, podnosząc się już z ziemi. Jakie miejsce będzie dobre? Jakiś wodospad. Ona wprost kocha przebywać nad wodospadami.
- Chodź za mną.- powiedziała, powoli idąc z kierunku ów miejsca.

zt.

Yakan Kasho

Yakan z uśmiechem wstał i przeciągnął się, zanim poszedł posłusznie za Debrą. Wodospad? Może być i wodospad... Przecież chyba nawet nie widział tutejszych wodospadów, a nie przeczył, że są bardzo... ciekawe. Zaraz sylwetka Yakana zniknęła z lasu spokoju, a sam wilk wędrował za swoją znajomą.

zt

Itami

Itami spacerowała po lesie już od dobrych kilku godzin. Wybrała się na spacer i w sumie trochę zabłądziła. Dlatego jej wędrówka tyle trwała. Raz się odnajdowała a zaraz znowu traciła orientacje. W końcu zatrzymała się pomiędzy drzewami i usiadła. Musiała chwile odpocząć. Łapy ją nieco bolały. A szczególnie prawa która ostatnio została zraniona. Wadera położyła się pomiędzy trawami i odpoczywała.

Marley

I Marley'a tu łapy przyniosły, bo trzeba się przecież poruszać. Rozmyślając o swoim życiu, nowo poznanych waderach Nemezys i Morte, szedł przed siebie. Przysiadł na ziemi i rozejrzał się wokoło. Jego wzrok zatrzymał się obecnej tu Itami. - Witaj - powiedział i uśmiechnął się lekko, wyszczerzył białe kły. Ostatnio miał lepsze kontakty z innymi.

Itami

Itami uniosła pyszczek do góry. Dostrzegła nieznajomego sobie basiora. - Witaj.. -Przywitała go z lekkim uśmiechem. No przynajmniej teraz się tak do końca nie zgubiła bo wiedziała że nie tylko ona się tutaj zapuściła. Itami zastrzygła uchem i przyjrzała mu się uważnie. Nie widziała go jeszcze i nie wiedziała czego się po nim można spodziewać.

Antharas

Nagle w tejże okolicy drzewa poczęły się ruszać od powiewu wiatru. Słońce przysłonił cień smoka.
Tak... Antharas zwiedzał kolejne zakątki tejże krainy.
Jego sokoli wzrok wypatrzył znajomą mu sylwetkę. Taak... To była Itami, ta zabawna wilczyca co lubiła gdy zdmuchiwał ją jak zabawkę.
Z racji tego, że gęsty las nie dawał mu dobrego pola do manewru, a tym bardziej miejsca do lądowania, przeleciał kawałek dalej i znalazł mniej gęsty obszar. Gdy wylądował, począł przeciskać się przez ciasno rozłożone drzewa niekiedy przewracając je na ziemię. Wyglądało to jakby tornado przechodziło przez las. Gdy dotarł na miejsce, spojrzenie jego wylądowało kolejno na waderze i basiorze.
-Witajcie maluchy!- wrzasnął.
No cóż... Z racji tego, że wilki były na prawdę niskich rozmiarów toteż smok mógł się tak wyrazić.

Elena

No i oto w to miejsce, spokojnym i dostojnym krokiem zawitała alfa ognia, Elena. Nie było w niej nawet kapki zarozumiałości. Rozglądała się dookoła bystrym spojrzeniem i lekko stawiając łapy parła do przodu. Może wyglądała groźnie, ale to tylko w naturalny sposób budziło szacunek. Przynajmniej tak jej mówiono kiedy była malutka. W końcu zasiadła przy jednym z drzew i wdychała świeże powietrze.

Zed

Mort nieśpiesznie poruszał się po lesie. Szukał małego zacisza gdzie mógłby usiąść i przemyśleć parę kwestii związanych z jego bratem.
Gdy odnalazł takie miejsce, usiadł i rozglądnął się po okolicy. Po chwili zauważył jakąś waderę, która nie wyglądała zbyt przyjaźnie... A może to tylko z wyglądu mu się tak wydawało?
Rzucił na nią ostrym spojrzeniem by sprawdzić jej reakcję.

Elena

Wojowniczka przeniosła spojrzenie na przybysza. Kiedy ten spojrzał na nią groźnie ona uśmiechnęła się lekko co nadało jej urodę i łagodność i uniosła jedną brew w geście zastanowienia. Cóż było robić? Elena nie bała się nikogo, to też nie miała powodu, by oddawać tym samym. Grunt, to nie okazywać swojej siły. Uznała zatem, że należałoby się odezwać.
- Czy wyglądam tak groźnie, czy może ty masz tak zły dzień, by obrzucać mnie tak chmurny spojrzeniem przybyszu? - wydobył się jej aksamitny głos, który wybitnie nie pasował do całości.

Zed

Basior zastrzygł uszami.
-Nie, nie mam złego dnia. Po prostu zastanawiałem się co taka urodziwa wadera robi tu sama.- rzekł próbując wytłumaczyć swoje wrogie spojrzenie.
W końcu zdecydował się podejść bliżej by nie wydzierać się jak jakiś tuman.
-Jak Ci na imię?- spytał malowniczo. Jego głos także nie przypominał groźnego przybysza, raczej brzmiał jak pogodna owieczka.
-Mnie zwą Mort, miło poznać.- dodał po chwili.

Elena

El uśmiechnęła się szerzej, cieplej. To sprawiło, że wszelkie obawy dotyczące Eleny rozwiewały się niczym pył.
- Masz ładne imię. Ja zwę się Elena. - odparła spokojnie i swoim spojrzeniem, w którym było można dostrzec iskierkę radości, która w sumie nie wiadomo skąd płynęła, patrzyła w oczy swego rozmówcy. Poprawiła długi warkocz przekładając go na jedno ze swych ramion.
- Nie przypominam sobie ciebie, a jestem już tutaj długo. Długo przebywasz w tej krainie? - zapytała z nutką zaciekawienia w głosie.

Zed

Samiec ukłonił się kulturalnie w geście podziękowania za komplement.
-Dziękuję, Twoje też jest ładne.- odrzekł.
Rozejrzał się ponownie po okolicy. Było tu bardzo spokojnie i cicho.
-Co tutaj porabiasz?- spytał ciekawski.
To pytanie nieco go speszyło. Przecież wiadomo było, że wilki przychodziły tu by odpocząć i pozbierać swoje myśli.
-Dziś pogoda dopisuje!- dodał po chwili by odwrócić uwagę od poprzedniego, głupiego pytania.

Destiny

Destiny szła z noskiem przy ziemi. Dlaczego tak robiła? Ponieważ węszyła szukając źródła takiego zapachu jakiego jeszcze nie czuła a poczuła. Mała kulka wyszła spomiędzy krzaków i uniosła pyszczek. Spostrzegła wilki. Woo...wpadła. Spojrzała to na jedno to na drogie.

Elena

Wilczyca również skinęła mu łbem, jednak nie uważała tego pytania za głupie.
- Widzisz... ostatnio sporo mnie martwi. Wybitnie potrzebuję tak zwanego "odmóżdżenia", szukam spokojnego miejsca do rozmowy, odwrócenia swojej uwagi... - odparła poruszając lekko końcówką ogona. - Jak widać, uśmiecham się. Póki co mi to wychodzi. - mrugnęła do niego okiem. - A ciebie sprowadziło tutaj coś konkretnego, czy zwykły przypadek? - dodała po chwili. Nie mógł wiedzieć co jest powodem zmartwień Elci. W końcu wilk nie wiedział kim była. Ale zazwyczaj nie mówiła o tym kim jest, chyba, że zapytał. Ale kogo by to obeszło? Raczej małą grupkę osób. Wtem coś na nią wpadło. Spojrzała w to miejsce i zobaczyła szczenię.
- Witam. A któż to na mnie wpadł? - zapytała z sympatią w głosie i pochyliła się tak, by wilczątko nie musiało zadzierać łebka żeby na nią spojrzeć.

Zed

Samiec wysłuchał uważnie słów wadery.
-Powiedzmy, że z przypadku.- kontynuował wątek zaczęty przez Elenę.
-Mój brat, który zwie się Massacre razem ze mną opuściliśmy krainę zwaną Naggaroth. Uciekliśmy z niej mówiąc ze szczegółami. Rozdzieliliśmy się w trakcie ucieczki i zagubiłem się pośród lasów.- spuścił nieco łeb, a na jego pysku malował się mały smutek.
-Wkrótce odnalazłem tą krainę, aktualnie próbuję się tu zadomowić, a ponadto przebywa tu także duch mojego brata!- wrzasnął lekko zdenerwowany. Myślał, że to z jego winy Mass umarł. Nie powinni się wtedy rozdzielać!
Nagle zauważył, że jakieś szczenię wpadło na Elenę.
-A Ty mała co tu porabiasz?- nie odrywał od kulki swych ślepi.
-Zaraz... ja Ciebie skądś kojarzę! Ty jesteś Dess?- zapytał z powagą.