Las Tajemnicy

Helmi

- Miałam szczęście, bo trafiłam na taką dobrą wilczycę jak ty - powiedziała i uśmiechnięta zeskoczyła z grzbietu wilczycy. Położyła się obok niej.

Atrita

- Jesteś pierwszą osobą, która uważa mnie za dobrą - powiedziała, z wahaniem przyciągając małą bliżej siebie. Nie rozumiała tego, ale... To ciepło było takie inne od zwykłego chłodu nawiedzającego co dzień jej umysł.

Helmi

- Naprawdę? - w jej głosie wyraźnie słychać było zdziwienie. Atrita bardzo jej pomogła, chciała ją ochronić na tamtej pustyni... nikt nie zrobił dla Helmi tyle, co ona.

Atrita

- Naprawdę - przytaknęła spokojnie. Widząc zdziwienie małej uśmiechnęła lekko ironicznie. - Normalnie nie pomogłabym nikomu... Ale w Tobie jest coś znajomego - powiedziała, czochrając jasną czuprynę Helmi. /Coś, co nie pozwala mi cię zignorować/ - dodała w myślach.

Helmi

- Znajomego...? - powtórzyła, przyglądając się Atricie. Dodała po chwili. - A mnie się wydaje, że jesteśmy zupełnie niepodobne...

Atrita

- Chodzi mi o to, że jesteś do kogoś podobna. Tylko... nie pamiętam kogo - wyjaśniła Atrita z zamyśleniem. - Nie pamiętam - powtórzyła, kładąc łeb na ziemi.

Helmi

Przekrzywiła lekko łebek, patrząc na Atritę. Doskonale ją rozumiała. Sama nie pamiętała nawet jak trafiła do tej krainy. - Nie przejmuj się... - powiedziała. - Ja też bardzo dużo nie pamiętam.

Atrita

- To jest nas dwie - powiedziała Atrita, przymykając oczy. Wkrótce potem zapadła w lekki sen, oddając się w ręce łaskawego Morfeusza.

Helmi

Helmi otworzyła pyszczek, by coś powiedzieć, ale gdy zauważyła, że Atrita drzemie, oparła o nią łebek i zamknęła oczka. Zmęczyło ją to polowanie.

Atrita

Obudziła się z przeczuciem, iż coś ciepłego się o nią opiera. To było tak inne od samotnych wędrówek czy polowań, że nie miała najmniejszej ochoty się ruszać. Uchyliła leniwie jedną powiekę, spoglądając na Helmi. /Teraz już wiem, co znaczy słowo przyjemnie/ - pomyślała.

Helmi

Ziewnęła krótko i zwinęła się w kłębek niczym kociątko, grzbietem opierając się o Atritę. Zapadła w głęboki sen.

Atrita

Nie ruszyła się, nie chcąc obudzić małej. Dziwne, jeszcze nigdy o nikogo się nie troszczyła. Zupełnie nikim się nie przejmowała. A teraz leży bezczynnie jedynie po to, aby dać wyspać się małej. Oparła łeb o złączone przednie łapy, zastanawiając się nad swoim zachowaniem. Gdzieś głęboko w sobie czuła, że dobrze robi. Czuła, że kiedyś dbała też o kogoś innego.

Helmi

Po jakimś czasie ziewnęła przeciągle, wstała i przeciągnęła się leniwie. Rozejrzała się, zastanawiając się, gdzie właściwie jest. W końcu usiadła i popatrzyła na Atritę.

Atrita

Otworzyła leniwie jedno oko, zerkając na siedzącą Helmi. Podniosła się również, przeciągnęła mocno dla rozprostowania kości.
- Wyspałaś się? - zapytała, a w jej głosie zabrało większej części typowego dla niej chłodu.

Thief

Wskoczył na drzewo i zaczął przyglądać się wilczycą.Po chwil wstał i wskoczył jeszcze wyżej nie odrywając wzroku od wilczyc.

Atrita

Zastrzygła uszami, gdy poczuła obecność innego wilka. Zmrużyła białe ślepia, oglądając się za siebie dyskretnie. Nic, nikogo tam nie było. Zerknęła więc w górę, a tam dojrzała cień jakiegoś wilka. Nieznajomego wilka.

Thief

widząc reakcje jednej z wilczyc zeskoczył i przedstawił się
-Witam jestem thief
Uśmiechnął się i wskoczył z powrotem na drzewo:P

Sune

Pojawiła się bezszelestnie. Usiadła cicho pod jednym z drzew i z przymrużonymi oczyma obserwowała pozostałych. Wyczuła zapach brata w powietrzu.

Thief

Popatrzył się na siostrę i zlazł z drzew mówiąc
-Witam siostrzyczkę :P
Usiadł koło niej i zapytał
-Co cię tu sprowadza?

Sune

Przeniosła wzrok na brata
- Przypominam sobie stare czasy. - odrzekła spokojnie. Tak długo nie było jej w tej krainie, że pewnie wszyscy znajomi o niej zapomnieli.